Obraz widziany oczami zwierzęcia, a do tego obserwowany z tej niższej bezbronnej perspektywy, nie był tym, co chciałby ujrzeć każdy. Wydostać się z jednego piekła, to rzecz jedna, a dostać się do drugiego piekła, to już inna rzecz. Mathias, zmęczony tym wszystkim, co musiał znosić przez poprzednie dwa lata, miał nadzieję powrócić tam, skąd wszystko się zaczęło. W jego umyśle, znaczy. Dumny z siebie Thiasam, dzierżąc voltarski ząbkowany dwuręczniak, ukazał domniemanemu właścicielowi używanego przez niego ciała, jak to się zmieniło wokół. Nie było metra kwadratowego, które by to nie czuło na sobie śmierci. Krew jednocząca się z glebą, porozrzucane resztki dawnych domostw, ucięte kończyny czy duchy zabitych wołające o zbawienie ich brutalnie wyrwanych dusz. Thiasam zaproponował dawnemu żywicielowi spacer, pośród ruin miasta, które niegdyś było jego miejscem urodzenia, gdzie się wychowywał. Mimo sprzeczności, zwierzę potrafiło rozmawiać z człowiekiem, choć to tylko zostało zarezerwowane voltarom oraz ich opiekunom. Zdarzały się wyjątki, jakby z własnej woli wyjątkowo utalentowani zmarli voltarzy w formie wilczych duchów, pozwalali rozgrzmieć swoją mową również przy postronnych osobach. W tym momencie nikt nie dawał wyboru. Dawny czarny władca chciał pomówić ze swoim więźniem, nim jego zwycięstwo będzie dokonane. Znany ze swojego charakteru zaproponował coś, na co żaden szanowany się voltar by się nie wyniósł, lecz mamy do czynienia z potęgą orszańskiej Voltarii, a takich warunków niejeden mógł pozazdrościć. Kiedy rdzenny Mińsk stawiał na tradycje, honor i stabilizację, wyenklawowana Orsza pragnęła rozwoju, siły oraz voltoazy. Z czego ostatnia faza zapomnianych ambicji wilczego imperium właśnie się dzieje. Sprowadzone nieszczęście nie było niestety dziełem niedopatrzenia obecnego zadufanego świata, a epicentrum początku znajdowało się wiele wieków wcześniej. Wbrew pozorom, chciano uratować ludzkość, lecz nie przewidziano jak z każdym pokoleniem ludzie stawali się coraz słabsi, leniwi czy strachliwi.
(Thiasam) - Wiesz skąd bierze się strach?
(Mathias) - Każdy ma prawo się bać.
(Thiasam) - To nie była odpowiedź na moje pytanie... Strachają się ci, którzy nie wiedzą co przyniesie nowa zmiana. Niezależnie od tego, jaka zmiana jest, wszyscy obawiają się. Gdyby od tego miało zależeć ich życie. Prawdą jest to, że przez takich ludzi powstają wojny i klęski żywiołowe, przez które powstaje niepotrzebne cierpienie. To jeden z wielu powodów, dla którego niszczymy się nawzajem.
(Mathias) - Na dany moment, to Ty zniszczyłeś najwięcej. Próbujesz zakryć właściwą prawdę wyszukanymi słowami, a tak naprawdę sam tego nie rozumiesz. Czym ci wyrządziliśmy krzywdę? I przede wszystkim dlaczego padło na mnie? Nie miałem na to wpływu.
(Thiasam) - drażniąc brodę - Wchodząc do zasypanego chramu, sam wydałeś na siebie wyrok. Przed śmiercią pozwoliłem skazić moją własną duszę. Dałem się opętać kaznodziejce, która zabezpieczyła moją esencję, do czasu, gdy będę mógł użyć jej na nowo. Stałem dokładnie tam, gdzie stałeś ty. Zbeszcześciłem ołtarz, zostawiając tam część siebie, a potem wróciłem do Orszy, u schyłku życia. Domniemywałem, że wybuchnie bracka wojna, więc chciałem się zabezpieczyć. Trwało to dwa lata, nim wdarli się do mojego pałacu, wyłapali mój oddział... Na koniec wieszając mnie, tuż obok moich towarzyszy. Dziwili się wszyscy, z czego ja się uśmiecham, skoro żywot się kończy. Nie wiedzieli, do tej pory nikt, prócz dwóch osób, nie wiedział.
(Mathias) - ...?!
(Thiasam) - Wracając, nie miałem wyjątkowo wpływu na to, kto użyje ołtarza tysiąc lat później. Równie dobrze mógł to być ktoś inny, bardziej skory do współpracy. Gdyby to była Izabela Dywizjońska, z pewnością do tej pory żylibyśmy jak brat z siostrą, choć tutaj trafnie użyć słów "jak mąż z żoną".
(Mathias) - Do czego się posunąłeś? Do czego się jeszcze posuniesz...?
(Thiasam) - Pragnę coś ci zaproponować - wskazał przed siebie - Prawdę powiedziawszy miałem kilku na twoje miejsce, ale jesteś ciekawym osobnikiem, Mathiasie, godnym mojego czasu. Nie musisz przecie tkwić w tej kupie futra całą wieczność. Epidemia wkrótce się skończy, dzięki moim działaniom. Pozostały trzy bastiony, które wciąż się bronią. Mogliśmy z Dywizjonem trwać we wspólnej chwale.... Nie narzucam tobie winy, bądź spokojny. Podkreślić trzeba, że byle dziewki karczemnej nie zawziąłeś. Tylko ta zawziętość... Ostatnimi dniami przewyższała twoja zapędy, kusząc śmierć na każdym kroku. Efekty jej partyzanckiej batalii masz okazję ujrzeć, a raczej jej konsekwencje.
(Mathias) - mijając bezimienne ciała - Do czego może być zdolny człowiek...
Weszli na Most Solidarności. Pozornie nie było tam nic charakterystycznego, nawet ułożenie aut czy zniszczenia były praktycznie niezmienne od dwóch lat. Jednak, ślepa kura też czasem trafi. Pośród rozbitego szkła, na plecach leżały zwłoki z przekręconą na bok głową. Na wyrwanej masce samochodu w zakrwawionej twarzy rozpoznał towarzysza niedoli, Mariusza, którego poznał na samym początku pandemii, w zniszczonym obecnie dawnym obozowisku rozgromionej grupy Safe Zone. Nosił ślad wielokrotnego przebicia, szczególnie przy kluczowych organach, takich jak serce, nerki czy wątroba. Przy bliższym przyjrzeniu się, pod jego ciałem leżało kolejne. Nie byłoby nic dziwnego w tym, lecz jedno i drugie trzymało się za dłonie, tak jakby wiedzieli, że odejdą, a nie chcieli odejść rozłączeni. To z pewnością musiała być Angelika. Ona z kolei nie umarła bezpośrednio od przebicia samej głowy, a przez ugryzienie znajdujące się na jej szyi. Chcąc w jakiś sposób uhonorować śmierć kompanów, mógł w końcu prowadzić interakcję ze światem. Jedynie podbiegł do obu ciał, przejeżdżając wilczą łapą po ich dłoniach. Thiasama wzruszyła taka lojalność, mimo wszechobecnego zła. A to nie była jedyna niespodzianka, którą kordoński lider.
(Thiasam) - Współczuję ci, naprawdę. Sam straciłem wielu towarzyszy broni, w wielu bezsensownych wojnach. Kiedyś nie były potrzebne, tak jest i teraz.
(Mathias) - Nie byłoby tej głupiej walki, gdyby nie zmusiły nas okoliczności, trupy.
(Thiasam) - W końcu mówisz coś, czego jesteś świadom. Owszem, one zmusiły do reakcji. Przede wszystkim dla samego złączenia się, przeciwko wspólnemu zagrożeniu. Co z tego, że nasze obie nasze drogi rozbiegały się przy lekarstwie. Mieliśmy przez wiele miesięcy wspólny cel.
(Mathias) - W jednym aspekcie masz rację... W pozostałych kompletnie się mylisz. Wykorzystałeś sytuację, zabijając Gabriela, który miał taką wizję jaką posiadał Dywizjon.
(Thiasam) - Och, zaczynam rozumieć. W jakimś aspekcie, nie wiem jak, ale porozumiałeś się z nim. Jakie to jeszcze sekrety skrywasz? Zresztą, nie interesują mnie. Ponieważ możemy obaj wrócić do łask. Ograniczałem cię, bo sam na to pozwalałeś. Przejmowałem kontrolę, bo zacząłeś marnować swój potencjał. Teraz może być inaczej. Twoja podróż w pewnym stopniu cię zmieniła. Proponuję ci ponowną synergię, gdzie obaj mielibyśmy wpływ na to, co się wydarzy.
(Mathias) - Nie ma mowy! Znów mam zamknąć się w klatce.
(Thiasam) - Skąd, równość wiele dla mnie znaczy. Oddałbym ci większą kontrolę, lecz pozostałbym twoim lewym okiem.
(Mathias) - Teraz, gdy jest skraj upadku, to... Wzięło cię na litość? Jest na to za późno. Jeśli byś potrafił cofnąć czas, wtedy bardziej bym się na tym zastanowił.
(Thiasam) - Zaprawdę, równie ciężki z ciebie partner do rozmów, jak i twoja wybranka...
(Mathias) - Nie wróciłem, aby patrzeć na koniec.
(Thiasam) - Przecież chcesz zobaczyć ją ponownie. Jak i swoich rodziców, nieprawdaż? Posiadam zmodyfikowany antybiotyk, dzięki uprzejmości Strefy, a owa substancja krąży w moim krwioobiegu. Tylko tego mi brakowało, dla uzupełnienia mojego planu. Potrafię teraz to, co zwykły śmiertelnik by nie umiał. Wystarczy, że zgodzisz się na moją propozycję, a odzyskasz kontrolę... Pobiegniesz do swojej Izabeli, uściskasz swego syna, a rodziciele osobiście będą mogli śledzić twoje dalsze losy.
(Mathias) - Chciałbym, ale... Nigdy nie chadzałem krótkimi drogami. Nawet za taki rezultat. To, co martwe, powinno takie pozostać. Czekaj, powiedziałeś "uściskasz swego syna"?
(Thiasam) - Bolące zaskoczenie. Niedługo po twoim rychłym odejściu, zostawiłeś brzemienną. W moich stronach uznano to za zbrodnie równą zabicia voltarskiego gwardzisty.
(Mathias) - zakłopotanie - Ja, nie wiedziałem...
(Thiasam) - A gdybyś wiedział, to coś byś zrobił? Zostałbyś, ryzykując dodatkowo zdrowiem niewinnego dziecka? Widocznie tak miało być. Odszedłbyś i tak.
(Mathias) - Nie zaprzedam honoru. Jeśli znów mnie wyślesz w zaświaty, znajdę sposób...
(Thiasam) - Hmm... - przerwał - Zmarnowałbym więcej esencji na to. Nie umierasz zbyt prędko. Dlatego strata ciebie byłaby zbyt wielka. Jesteśmy połączeni, skazani na siebie. Jedynym wyjściem jest zabicie mnie, lecz wtedy umrzesz. Jak wspomniałem, łączy nas więź, którą związaliśmy sobie na voltarskim ołtarzu. Krew złączyła, więc krew może rozłączyć. Możesz wyeliminować mój plan, który mógł uratować znacznie więcej, ale za to Dywizjon oraz twoi bliscy utracą cię na dobre. Przypomnij sobie wszystko, co było. Nie żałuj, a pamiętaj. Nie rozumiej, a chciej zrozumieć. W tej chwili ożywieńcy wraz z garstką podległych mi, szturmuje ostatni dziedziniec. Gdy upadnie, wynik będzie przesądzony. Możesz to powstrzymać, wystarczy, że się zgodzisz. Z każdą sekundą, gdy tutaj prawimy, gdzieś tam ginie człowiek. Pomyśl o tym, gdy po twojej decyzji nie będzie odwrotu, i od tego zależeć będzie czy cię zapamiętają jako tchórza czy bohatera.
Wtedy pośród tumanu dymu unoszącego się przed samym Płockiem, w chwilach zastanowienia, wyłoniła się kobieca sylwetka. Zwykłe oczy tego by nie spostrzegły, nie to co voltarski mutagen we krwi. Mathias wyczuł znajome ciepło, zapach i oddech. Gdy tylko widać było całokształt osoby, początkowe obawy się potwierdziły. Nie było w tej osobie nic fałszywego, tak jak to mógł tyle znający chłopak sądzić. Rozpoznał w tej właśnie dziewczynie Izabelę, dokładnie tą samą. Co prawda, inaczej ułożyła włosy, gdyż delikatnie lekko je rozpuściła, zostawiając średniej długości koński ogon pośrodku. Na nogach wzmocnione skórzane buty, z metalowymi płytkami od spodku, czy też górna część okraszona płytowymi ochraniaczami na kolana. Reszta ubrania również przedstawiała zupełnie inną zwierchnią kobietę, niż widział ostatnio dwa lata wcześniej. Złożony płaszcz z mocnej czarnej skóry, podręcznymi zapinkami posrebrzanymi trzymający zapięcie. Skrywająca tajemnicę, lecz skrzętnie zakrywająca co trzeba, powabne skórzane sukno tuż przy pasie. Ugryzienia jej nie straszne, za sprawą dość wysokiego kołnierza, sięgającego niemal do samych uszu. Spośród różnych minimalnych ozdób, z jednej z kieszeni, zwisała ciemna mała chusta. Ten element przykuł uwagę, zważywszy, że Mathias posiadał prawie identyczną część zakrywającą twarz, lecz utracił ją, przez sprytną podmiankę, którą zorganizował Thiasam, pozorując pewną śmierć Mathiasa. Nie spodziewał się jednak miecza, półtoraka, zdobiącego plecy lokalnej dowódczyni Dywizjonu, prawdziwego domu. Nie zdążono jednak nawet zamienić słowa, gdyż ledwo co się Iza pojawiła, to chamsko została przebita w samo serce słynnym ząbkowanym ostrzem. 
Nie dało się ukryć, wyglądało to na prawdziwe, lecz takim nie było. Do śmierci jednak doszło. Była to zupełnie inna osoba, w zombifikowanej wersji, jedna z wielu bezimiennych. Sprytnie ponownie zmanipulowano emocjami Mathiasa, dając do złudzenia realny rzeczywisty obraz. Spojrzał tak na Thiasama, a ten już wiedział. Oczywiście, że iluzja powstała za jego wiedzą. Po tym bystrym spojrzeniu było wiadomo, że rdzenny voltar będzie chciał dać jemu aluzję do tego, że innym razem może spotkać swą ukochaną w gorszej postaci, jeśli nie zacznie działać. Dla Thiasama znaczyło to wyzbycie się dawnych urazów, wspomóc społeczeństwo dawką voltoazy, a potem poprowadzić do zwycięstwa, o którym będzie głośno do końca świata. Co to mogło oznaczać dla Mathiasa. Jedynie brak szacunku do samego siebie, bliskich i zmarłych, gdyby zaprzedał swoje ideały za układu, którego wcale nie potrzebuje. Znów miałoby dojść do rychłego ataku, lecz nie ma nic, i nie ma nikogo, kto mógłby potrafić zmienić przeznaczenie. Ryzyko było wielkie, a pragnienia jeszcze większe. Gdzieś tam walczy o życie ta, przez którą porzucił dawną drogę, dla jej ocalenia. Czeka bezbronny syn, którego może ujrzeć jedynie w białej trumnie, jeśli się nie pospieszy z działaniem. Ostatkiem sił bronią się przyjaciele, którzy byli z nim niemal od początku, a nie zwątpili w niego ani przez moment. Bez względu na to wszystko, apokalipsa musi zostać powstrzymana, lecz przed tym ten, który nie zrobił nic dla zapobiegnięcia dalszego rozwoju. Izabela postępowała słusznie, a to na nią poszedł największy impet. Jeżeli jednak wszystko spali na panewce, wtedy pozostanie tej walecznej kobiecie dokończyć dzieła. W głębi duszy chciałby Mathias stanąć u boku swej żony, w ostatniej walce, jako sojusznik, a przede wszystkim nie tytułując się mianem Thiasama, które zniszczyło tak długo zbierany pijar. Zakuło go w tej chwili, dokładnie przy sercu. Wtedy odezwały się do niego znajome głosy, będące jeszcze kiedyś tylko zwierzęcymi bełkotami. Kontakt nastąpił poprzez myśli, więc nikt inny nie miał dostępu do tej konwersacji. Mimo to, trzeba wiedzieć, że po drugiej stronie stają także schwytani Fuus oraz Lautern.
(*Ciapek) - Jesteśmy z tobą, tak naprawdę, zawsze byliśmy.
(*Puszek) - Od momentu, gdy staliśmy się tobie braćmi. Nieistotne czy to wybór padł przez nadpobudliwość osadzona w prostokątnym  białym kartonie z dziurkami na powietrze...
(*Ciapek) - Czy nieświadomie odbierając w czarnej skrzynce na ziemniaki, oddając honor ojcowi Piotrowi Czesławowi, bo strasznie te drogi dziurawe, że rower co chwile podskakiwał.
(Mathias) - Tylko ja was słyszę? Ostatnio, gdy się widzieliśmy... Myślałem, że te całe czary mary nie zadziałają. Przepraszam, że wyrwałem was zza tęczowego mostu.
(*Puszek) - Jesteśmy potrzebni tutaj. Poza tym, tam strasznie tłoczno się zrobiło... Mało perspektyw.
(*Ciapek) - Wielki Opiekun nieco zaostrzył nasze granice. Upewnił się, że znów żyjąca istota nie przedostanie się za wszechbarwny most. Zdziwił się, że nie mógł nas na siłę sprowadzić. Pan, który się nami zajmował, i bronił nas... Byłeś dla nas wyrozumiały. My nie zdążyliśmy się zrewanżować. Teraz, sądzę, że ten moment nadszedł.
(*Puszek) - Znów jesteśmy połączeni. Jednak na ile, tego nie wiemy. Wiemy wszystko. Pomożemy ci, lecz tylko na równej płaszczyźnie, gdzie będziemy mogli się zmaterializować. W tym świecie jesteśmy martwi, bez możliwości przejścia na inne żywe ciało. Każdy umysł jest pewnego rodzaju nieskończoną próżnią. Niejednokrotnie widzieliśmy, wtedy z góry, że ten Thiasam rozrywał esencje i utrzymywał swoje istnienie dzięki temu. Skoro on potrafił rozszczepić siebie, także i ty potrafisz to zrobić. Obaj posiadacie aktualnie identyczne dijeen. Rozumiem, mieć możliwość, a stworzyć okazję, to różne osobne aspekty... Jednakowoż, znasz swoje możliwości. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, dla twojej wiadomości. W każdym razie, wyrównamy szanse. Twoi dawni kumple, których złapano, będą mocni. My musimy być mocniejsi, inaczej odejdziemy w niebyt.
(*Puszek) - Drogi Ciapku, dla nas to ni różnicy. Zdechlaki jesteśmy od dłuższego czasu. Nie chcemy, w największej trosce, abyś poszedł naszymi śladami. Nastąpi to, z pewnością, ale nie musi to być teraz.
(*Ciapek) - Kolejna gałąź wyrosła z tego drzewa, całkiem niedawno. Potrzebuje poznać ten świat, po wszystkim. Moim zdaniem nikt inny, niż dwa mocno utwierdzone konary nie zrobią tego lepiej.
(Mathias) - Nie mam pomysłu... Droga pomiędzy jest zablokowana.
(*Ciapek) - A w jaki sposób możesz najszybciej dostać się do głównych organów?
(Mathias) - Nie posiadam takich umiejętności.
(*Ciapek) - Pamiętasz czego cię uczyłem kilka dobrych lat temu? Z tego byłem znany.
(Mathias) - Gryzłeś i naskakiwałeś na wszystkich, nawet na tych, którzy cię karmili.
(*Ciapek) - Z tym drugim jest bez zarzutu. Naucz się gryźć, to takie oczywiste. Dziewczyna, z którą bywałeś, podgryzałeś. Przykład teraz obszerny, chodzące zwłoki, które gryzą.
(Mathias) - Sugerujecie, że powinienem ugryźć samego siebie?
(*Puszek) - Nie pytaj mnie. Tutaj pan hau hau jest tym mądrym.
(*Ciapek) - Najlepiej w konkretny nadgarstek.
(Mathias) - Prawy jest bardziej wrażliwy.
(*Puszek) - Więc wiesz co robić.
(*Ciapek) - Będąc tutaj zbyt długo marnujemy swoje siły. Spotkamy się na polu bitwy, nie zwlekaj... - zniknęli
(Mathias) - przymykając oczy - Chcesz tego... Pragniesz mojej siły.
(Thiasam) - Raczej,  bowiem do słabych nie należysz, voltarkinie. Byle kto przy rytualne przywrócenia powitałby zaświaty bardzo prędko. Ty, jako jeden z niewielu, przetrwałeś.
(Mathias) - Nie zaprzeczysz, że to pewnego rodzaju próżnia, nieskończoność. Albo żyjemy jako jedność lub kończy się nasza opowieść. Tak to wygląda.
(Thiasam) - Mówiłem kilka razy, lecz wtedy nie usłuchałeś. Powiadam ponownie, ten ostatni raz. Możesz odmienić swój los. Zabitym życia nie zwrócisz, lecz przyczynisz się do czegoś znacznie większego. Ludzkość przetrwa, za wszelką cenę, ku chwale waleczności słowiańskich ludów.
(Mathias) - Pogratulowałbym twojej łasce, lecz nie mam jak uścisnąć ci dłoni.
(Thiasam) - Wystarczyło poprosić - biorąc wilka w górę - Przydałby mi się taki wilk, jak najbardziej żywy. Dwie takie osoby zdziałałyby tyle... Muszę zadowolić się tym, co sam zobowiązałem się chronić.
(Mathias) - Hmm... Tak samo, jak i ja.
(Thiasam) - usłyszał wybuch w oddali - Co tam się dzieje...? - odwracając głowę
(Mathias) - To zwiastun końca... - wgryzając się mocno w dłoń
(Thiasam) - Wredny dzieciaku, wiedziałem... - z trzonka miecza w wilczy łeb - Wiedziałem, że mimo wszystko będziesz grać na czas. Rozczaruję cię, to mocny materiał. Nic się... - sprawdził - Nie przedostanie... - widząc ślady kłów
(Mathias) - Nie jestem w tej walce sam, Thiasam. Nigdy nie byłem - amatorski szczek
(Thiasam) - Mam przewagę, a tobie to nic nie dało. Uodporniłem się na zewnętrzne wirusy. Poznajesz fiolkę, popatrz, oto ona - ukazując flakon - Dzięki temu nawet ugryzienie truposza zda się na nic. Ma to pewien feler. Nie trwa wiecznie, za to w ciągu doby na pewno się wyrobię. Nie ma takiej substancji, która by się przedostała... Nie ma takiej! - poczuł ból - Nie istnieje coś takiego.
(Mathias) - Czujesz to. To nie jest zwykła krew.
(Thiasam) - Odebrałem ci wszystko... Znacznie osłabiłem, jesteś teraz kukiełką na sznurkach. To tylko zmęczenie, zaraz mi przejdzie. Odkupisz swoją brawurę śmiercią niewinnych? W tej chwili za murami, walczą o życie. Jest nas znacznie więcej. Wszystkie słowiańskie potomstwa zyskały. Staliśmy się sobie równi.
(Mathias) - Nigdy nie byliśmy równi... Chciałeś aby ciała moich przyjaciół, cały ten ogrom, zrobił na mnie wrażenie. Tak, jest mi przykro, ale wiem czego bronili. Padali za kraj, który tak niszczysz.
(Thiasam) - Nikt inny nie przybędzie. Niegdyś dlatego bano się voltarów. Byliśmy potęgą, z którą każdy się liczył. Teraźniejszość jest tym prostsza. Wojska amerykańskie, boją się. Korpus unii europejskiej, boją się. Flanka NATO, boją się. Tylko Rosyjski kontyngent żołnierzy trwale stawia opór, do czasu. Prezydent Putin dojrzy prawdę, choćbym sam musiał przemaglować historię Voltarii od samych pradziejów.
(Mathias) - poczuł ból w przednich łapach - Jeśli masz zamiar, zakończ to, lecz ja ci stanę na drodze. A dobrze wiem jak doskwiera tobie strach. Jednocześnie jestem twoją drzazgą w palcu, której nie potrafisz usunąć.
(Thiasam) - uderzając mieczem w ziemię - Skądś zebrałeś utracone siły, winszuję. To jednak tymczasowy problem. Teraz nie masz z jakiego źródła czerpać - ugiął się w kolanach - Nie masz tyle siły, przecież... - nadgarstki obficie krwawiły - To, nie może być. Przecież lekarstwo miało mnie ochronić.
(Mathias) - Kiedyś pewien mądry człowiek powiedziałby, tylko ten kto chciałbym znaleźć lekarstwo, ale znaleźć, nie wykorzystać samemu, będzie mógł odczuć jego prawdziwą moc.
(Thiasam) - O czym ty... - wibracja w telefonie - Co się dzieje...? - stękając - Kilometr stąd coś poszło w powietrze...?  Jak to, skład inżynierii wojskowej zniknął...?! Skąd oni mieli... Jaki cudem? Obstawiliście wszystkie strony, jakim cudem niby?  Nie mogli stać w jednej sekundzie, a potem tak szybko się przemieścić. To zwykłe wilczęta bez większych progresów... "Jakby ktoś ich wystawił, jako wabik". Brzmi zupełnie jak... Do tego, nie... Jakie rozkazy, porzućcie posterunek. Przerzucam was na Most Solidarności, co się tyczy rannych, zostawcie ich - rozłączył się
(Mathias) - Skład Inżynierii Wojskowej. Stara rudera, pełna rupieci. Po co bronić czegoś takiego?
(Thiasam) - Za chwilę przyjdą tutaj, więc zaspokoję twoją ciekawość. Zbudowaliśmy prototyp myśliwca nalotowego, zdalnie przenoszący spore ładunki. Jakiś czas temu zatopiliśmy nim najbardziej zarażone terytoria, Islandię i Armenię. Zniknęła tak cenna karta atutowa, ale to nic. Nim ktoś zdąży wzlecieć nim, kordońscy snajperzy zdejmą delikwenta.
Można rzec, że Thiasam wykrakał. W powietrzu z oddali coś leciało, wyglądającego pierw jak zwykły ptak. Dopiero przy coraz głośniejszym warkocie silnika dostrzeżono prawdziwość tej maszyny. Nie była to iluzja, a najprawdziwszy myśliwiec, jeden z ostatnich ocalałych w tych krytycznych czasach. Dawno nie widziano na własne oczy typowego samolotu bojowego, szczególnie tej przeróbki słynnego F16. Polskie jednostki przerobiły model na swój lepszy użytek, dla zwiększonej skuteczności. Jedną z widocznych zmian było wnętrze pojazdu, albowiem  mogło pomieścić co najmniej dziesiątkę ludzi. Główna szyba dzieląca kabinę pilota wykonana była z tego samego materiału, co niezniszczalne szkoło, tlenoazotku glinu. Ruchome płaty skrzydeł zwiększały manewrowość myśliwca. Bomby GBU sterowane wiązką laserową. Bomby JDAM wyposażone w bezwładnościowy układ nawigacyjny z odbiornikiem GPS. Konforemne zbiorniki paliwa o pojemności 1666 decymetrów sześciennych. Kierowane pociski 3M80 Moskit, poruszające się z prędkością Mach 3, dając niewiele czasu na reakcję. Manewrujące zasobniki kasetowe AGM 154A pozwalające na atakowanie piechoty oraz ciężkich pojazdów Działko plazmowe V0L T3R, działające na celu już kilka sekund po otrzymaniu strzału. Turbinowy silnik połączony ze starego MIGa oraz elektrycznego mobilu Nissana Leaf.
To potężna maszyna, z wyglądu i możliwości. Nic dziwnego, że Kordon tak bronił jego istnienia przed nieświadomymi ludźmi. Nie przewidział, że biali voltarzy byli zwykle tymi inteligentniejszymi. Duchowi spadkobiercy niewiele zatem odstawali od reguły. Kazimir, bynajmniej, nie wydawał się być wyjątkiem, gdyż to on sterował myśliwcem. Mało kto wiedział, czym zajmował się przed zarazą. Praktykował przy składaniu dronów wojskowych, a później krótko przed wybuchem epidemii, panujący wtedy Minister Obrony Narodowej dostał anonimową rekomendację, wnet wciągnięto dwudziestoletniego chłopaka do udziału niewielkiego w budowaniu nowej marki, którą zapoczątkowano na zachodnim kontynencie. Traf chciał, że Kazimir kojarzył myśliwiec, którym latał, lecz nie miał przyjemności nigdy nim sterować wcześniej, aż do teraz. Bez przeszkolenia nawet nikt by go nie puścił za stery, lecz kwalifikacje wystarczyły oraz poręczenia od kilku mniejszych i większych osób.
Przypadek chciał, że w chwili, gdy myśliwiec przelatywał nad Płockiem, na most, gdzie stał Thiasam z tajemniczym wilkiem, dobiegał jeden kordoński oddział. Otworzył ogień, wiedząc czym ryzykuje, mając istotny ładunek na pokładzie. Zdążyli biegacze się uchylić przed pełnym trafieniem, lecz niezupełnie. Potężne pociski przebiły osłabione już podstawy mostu z obu stron. Konstrukcja drastycznie zaczęła się kruszyć, żeby na koniec kawałkami skutecznie pospadać na dno, rozbijając się jeszcze o mocarne ostre skały. Los ten podzielił też większość tej pechowej gromadki. Trzech ostawszych przy życiu, oraz Thiasam zaczęli gonitwę za uciekającym wilkiem, w kierunku Nowego Duninowa. Nie było zadaniem rozpoczynać szaleńczy pościg za przeciwnikiem. Jeden z dostępów do miasta padł, ten ważniejszy. Po wykonaniu zadania, zgłosił się do centrali, otrzymując kolejne zadanie najwyższej wagi.
(Kazimir) - włączył radio - Ostrzał udany. Niestety persona non grata, cóż, umknął ponownie. Przyszli mu z pomocą, skończyli marnie... Co za głupota.
(Iza) - Ważne, że wycofał się. Wyzbycie się tego oddziału było potrzebne. Mimo tego, należą ci się gratulacje. Teraz musisz udać się tam, gdzie nasz wróg nie podąży.
(Kazimir) - Znaczy się... Gdzie dokładnie?
(Iza) - Strefa krótko po ataku udostępniła dziennik. To była ostateczna faza lekarstwa. Jeden z pacjentów, który zgodził się na wykorzystanie własnego ciała. Zamknęli go w szczelnej komorze gazowej i... Przemieniona forma krótko po zetknięciu się z substancją, padła na ziemię. Nastąpiło krwawienie z uszu, a potem orzeczono trwały bezpowrotny zgon. To jest ta faza, na którą wszyscy czekali.
(Kazimir) - Co mam zatem zrobić? Oczekujesz, że polecę sam? Obawiam się zestrzelenia.
(Iza) - Cholera... Wyślę sygnał komu trzeba, że jeden z naszych zmierza w ich kierunku. Regent Rosji z pewnością tego nie zbagatelizuje.
(Kazimir) - z uśmiechem - Więc na wschód.
(Iza) - Dokładnie to Krasnojarsk, największe miasto zbrojne. Postawili tam anteny na kilometr w górę, dwie mocarne równoległe do siebie. To ten wykrywacz, nazywają to stacją dokującą. Dalej powinieneś dojść do kogo trzeba. Liczę, że sobie poradzisz.
(Kazimir) - No dobrze, starczy mi paliwa. A kto będzie waszym aniołem, gdy mnie nie będzie?
(Iza) - Mam przy sobie zaufane zwiastuny nieba, bądź spokojny.
(Kazimir) - Melduję, że od strony północnej widzę kilkanaście ciemnych samochodów. Nie potrafię określić intencji, chyba, że...
(Iza) - Kazimir...?
(Kazimir) - Wiem, co robię... - uruchomił bazę danych - Podłączyłem telefon do detektora jednostek. Teraz przeciągnę wajchę, wyklikam guziczki czerwone i zielone... Zaczekam na komunikat, okej, przygotowane. Przybliżam obraz, zaraz... - wpatrywał się w monitor - Hmm... Czerwień z oczu błyska, ale jest coś więcej. Nie mam wyczulenia na takie odległości, ale... Kilku ma nasze oznaczenia.
(Iza) - Pamiętam jak niedawno ktoś przez radio mówił, że nasi uczestniczyli w obronie miasta, i nagle zniknęli. Obstawiam, że... Zostali zabici, a teraz próbują wtargnąć do nas od tylca, poprzez zaufanie społeczne. Zajmiemy się nimi, zgoda? Dzięki za ostrzeżenie. Tymczasem, leć już. Liczy się każda sekunda.
(Kazimir) - Nie omieszkam ustrzelić hordy na dole, jeśli napotkam w trakcie lotu. Dostaję pozwolenie?
(Iza) - Masz moją zgodę - entuzjastycznie - Masz przeżyć, to rozkaz.
(Kazimir) - Wy też, bym nie musiał wracać do miasta widma - wykonał manewr na wschód
Komunikacja z pozostałymi miastami została odcięta. Od strony Sierpca zmierzał niemały potok maszyn. Miasto musiało zostać zabezpieczone, bez względu na wszystko. Izabela zebrała kilka osób, będących przy niej, i wysłała do punktu obserwacyjnego, tuż przy kombinacie. Widząc zbliżającą się dziewczynę, niezdolni do walki ucieszyli się, na miarę tego jak można się cieszyć w takiej chwili. Podbiegła do niej Majka, mocno próbując przytulić do siebie. Wytłumaczono, że sytuacja jest patowa, ale wszystko jest pod kontrolą. Razem z Izą na punkt obserwacyjny wdrapywali się Karshin, Dettlaff, Regis oraz Joanna. Od czasu umknięcia przy Ciachcinie, przez nagłe pojawienie się czarnych, minęło zaledwie kilka godzin, a to co zaszło, było co najmniej dziwne. Nie był wydawało się Izie to, co widziała. A widziała tych, którzy umarli. W miarę żywych, dzierżących voltarskie miecze, dorównujących umiejętnościom jej samej. Oddziałem, który miał ją zatrzymać, dowodziła kobieta, to była Marta, a wśród pozostałych rozpoznała ochotników z toruńskiej wyprawy.
(Karshin) - Iza, wszystko dobrze?
(Iza) - Przepędzimy ich, daję wam słowo.
(Joanna) - Ciachcin, co...?
(Iza) - Zniknęli, a to najważniejsze.
(Regis) - Jesteś odważna, choć nie miałbym cię za głupią, gdybyś się trochę lękała.
(Iza) - On się boi, wiem to.
(Karshin) - Nieciekawie to wyglądało, ledwo zdążyłem. Czułem uścisk śmierci, tak, było patowo, ale potem dobiegli Iren z Avenem.
Kilka godzin wcześniej, rubieże wsi Ciachcin
(Iza) - Cholera... - potykając się o dziurę w drodze - Moja noga, to... - delikatny ból - Muszę się stąd zabrać.
(Marta) - rzuciła granat odłamkowy - Hello!
(Iza) - Shiet...
(Karshin) - Zasłoń oczy... - mijając Izę - Kar Shi In! - mocni krzyknął
(Marta) - Na drugą stronę, uważajcie! - granat odbił się w jej kierunku
(Iza) - W samą porę...
(Karshin) - Tak, mam wyczucie czasu. Cii, przeczekajmy aż opadnie dym, przyjdą pozostali.
(Iza) - Ktoś z tobą przyszedł?
(Karshin) - Nie, z tobą raczej - gotując karabin plazmowy - Weź mój pistolet, zwabmy tutaj szwendy.
(Iza) - przeładowała glocka - O czym ty mówiłeś wcześniej?
Zdecydowano się na zabieg wielce ryzykowny, dla spesjowania wrogów. Strzelając w czterech możliwych kierunkach starali się zdezorientować atakujących, dla samego zainteresowania się neutralną grupką chodzących zwłok. Karshin oddał trzynaście strzałów, Iza strzałów oddała dwadzieścia. Skryli się defensywnie za zarośniętą mchem skałą. Krew mocniej krążyła, serce biło z siłą atmosfer. Zaciśnięte pieści mieli, nie zamierzali zaprzestawać, energię na nieuchronne spotkanie z sekundę na sekundę przygotowali.
Trawę przydeptały pary butów, zmniejszając swoją odległość coraz bardziej. Nie spodziewali się, że oni nadejdą, z każdej strony, w które to kierunki dywizjońskie kule poleciały. Wtedy Izie ujawniło się kolejne deja vu. Przy bliższej konfrontacji okazało się, że można dokonać niemożliwego. Sami zainteresowani mogli się na ten temat wypowiedzieć.
(Marta) - Dość, jeszcze nie teraz. Musi wiedzieć dlaczego - powstrzymując kompanów
(Iza) - Wiem dlaczego. Thiasam lubił mieć kontrolę nad sytuacją. Wy dołączyliście do tej zgubnej armii. Nie jestem zdziwiona. To była kwestia czasu...
(Marta) - To jest ponad nas, Iza. Zupełnie szczerze, stanęłabym po twojej stronie, jak to robiłam zawsze. Lecz teraz nie mam takiego wyboru. Voltoaza nakazuje mi posłuszeństwo, a ja nie mam takie siły się temu przeciwstawić.
(Karshin) - To ktoś z naszych?
(Iza) - Już nie, zabił ją Thiasam, całkiem niedawno.
(Karshin) - Skoro zabił, to...
(Marta) - Thiasam użył czegoś, co przywróciło moje ciało do stanu używalności... Każdy przywrócony w ten sposób staje się ulepszoną wersją człowieka, bez tych inicjacji.
(Iza) - Nie jest za późno. Płock będzie w opałach. Joanna tam też będzie...
(Marta) - Moja słodka Jo... - zarumieniła się - Dalej walczy. Urocze, ale będzie musiała poczekać... - wyjęła petardę - Cykl musi trwać - rzuciła
(Karshin) - Niech was... Kar Shi In! - krzykiem odrzucił petardę - Skończ do nich gadać, to nie ma sensu. Nie ma już w nich nic z człowieka. Mimo, że wyglądają jak dawni przyjaciele, to nimi nie są. Mimo, że posiadają ich wspomnienia. Mimo, że odczuwają szczątkowe sentymenty. Umarli, więc powinni w niebycie pozostać. Umarli, więc nie żyją... Umarli, a dusze nie zaznały pokoju.
(Marta) - psychodeliczny uśmiech - Miałam poczuć prawdziwą wolę przetrwania... Teraz to czuję, znacznie mocniej, niż przed śmiercią.
(Iza) - Więc skończmy to, tu i teraz.
(Marta) - Trochę was mało, ale wyrównamy to w trakcie... Hę? - usłyszała szelest
Rola w tym momencie napastników nieco się ukróciła. Dwie sylwetki smugnęły po ziemi, wypychając Martę do przodu, by przebić jej ciało na wylot. Kątem oka konająca dziewczyna dostrzegła, kim są napastnicy. Spośród rozgrzanej klingi, wędrując ku górze, był to człowiek z damską fryzurą, sięgającą do ramion. Przypalona twarz nieco go zniekształcała, lecz swój swojego pozna zawsze. Mimo pozoru śmierci, w uszkodzonym jeepie, Aven stawił się. Drugą osobą z dobrze zaokrąglonymi kształtami, w zakrwawionym kapturze, była Iren, której nawet upadek wieży transmisyjnej niewiele z urody odebrał. Towarzysze powołani do życia stali, przez chwilowy strach, nie wiedząc co się stanie. Iren przytrzymała Martę, pozwalając Avenowi rozpalonym mieczem wykrzesać ogień, w dziurze z patykami. Zapłonęło, a człowiekowi w miarę odpornemu na oparzenia, żar nie robił nic. Próbowali wtedy ożywieńcy uratować swoją nadkomendną, z marnym skutkiem. Dwóch padło niemal od razu, od połączenia krzyku Karshina oraz strzałów Izy. A skoro wcześniej kilkanaście padło strzałów, to i zombie nie czekały na zakończenie konfliktu, tylko chamsko dołączyły na polanę. Biali nie okazywali skrupułów, pozostawiając dawnych towarzyszy broni na pożarcie. Marta, z kolei, przywitała swoją twarz z ogniem, tak długo dociskana butem przez Avena, aż ducha nie wyzionęła. Ludzie przywróceni w taki sposób, jak działał Thiasam, po ponownej śmierci nie odradzali się, dając odchodzącym duszom długo zasłużony odpoczynek. Takiej duszy już nikt nie mógł sprowadzić, gdyż zabrał ją sam władca nieba i ziemi, ten, o którym mało kto wie jak się nazywa, lecz wszyscy są świadomi, że takowy władca wszystkiego istnieje.
Nie mając już noża na gardle, po wybiciu stada, liczącego kilkudziesięciu nieumarłych, ekipa przystanęła na moment. Pierw skontaktowali się z Płockiem, żeby zbroili się i wyczekiwali lada moment powrotu ekspedycji. Personalnie przekazana została wieść o tym, że Marta stała się pionkiem w grze o voltoazę, lecz już kobieta może odetchnąć, ponieważ niewinna osoba nie stanie się już marionetką. Pozostaje tylko znaleźć lalkarza, mając na baczności to, że wskrzeszonych w ten nieczysty sposób jest więcej.
(Iza) - Miałam was za zmarłych. Czy też to jakaś wizja?
(Aven) - Surowo nas los potraktował, ale to wciąż my. Przede wszystkim, nadal żyjemy.
(Karshin) - Tak samo jak Thiasam.
(Iren) - Byliśmy tak blisko... Mnie spisał na straty, gdy ja wpadłam do lekko zakopanych starych piwnic. Wieża padła, a to był główny cel. Mazowsze jest odcięte od radiostacji, tylko telefony mogą zadziałać.
(Aven) - Iren, bywałaś w Toruniu całkiem długo.
(Iren) - Możliwe, że miał przy sobie, lecz przy mnie... Jestem pewna, że nie ukazywał. Miał do mnie zaufanie, ale nie bezgraniczne. Tak teraz myślę, to do nikogo nie był pewny na sto procent. Jedynie do samego siebie, i tych całych podszeptów.
(Iza) - Powinniśmy wrócić, przekazać pełny raport, i... Przygotować się.
(Iren) - Mamy z Avenem coś do zrobienia, w pewnym magazynie inżynierii wojskowej.
(Karshin) - Domyślam się lokalizacji.
(Iren) - Zaprzysięgamy, że drugi raz ten numer nie padnie. Pójdzie gładko. Nasz duet, z Avenem, sporo ostatnio zyskał na sile.
(Iza) - położyła dłoń na ramieniu Iren - Skontaktujcie się ze mną od razu, gdy będziecie na miejscu. Kazimir mógłby was wesprzeć od drugiej strony.
(Aven) - Och, ten niedoszły wynalazca. Rób to, co uważasz za słuszne.
(Iza) - Obyście wiedzieli co robicie.
(Iren) - To oni powinni się bać, nie my. Wracajcie bezpiecznie, oczyściliśmy po drodze szlak. Do samej głównej drogi nie wpadniecie na żadną przeszkodę, prócz ewentualnych dziurach przy asfalcie. Ten kamienny bruk jednak ma jedną mocną zaletę. Jeśli upadnie ci miecz, to na pól kilometra voltar usłyszy, dając czas na bezpieczną i bezstresową ewakuację.
Teraźniejszość, wschodnia grań Płocka
Drobna obserwacja pozwoliła ustalić dokładną trasę przejazdową ciemnych samochodów. Iza weszła w stworzoną niegdyś aplikację, by powiadomić wszelkich ludzi sprzyjających Dywizjonowi, że niedługo w pobliżu ich posterunków przejadą wrogie uzbrojone lub nie pojazdy. Po minucie kilku zgłosiło gotowość, blokując dwie najbliższe drogi, zmuszając czarnych jeźdźców na jazdę okrężną trasą. Flanki zostały przez kilka minut wzmocnione, mimo iż większość chętnych ludzi bało się, szczególnie voltarzy stażem kilkuminutowym. Najważniejszy azyl przy kombinacie najściślej chroniony przez rosyjskich dezerterów, którzy nie powrócili na Ruś, aby swych polskich kompanów nie pozostawić na śmierć. Miasta stawiało zacięty opór, nie dając żadnej siły długo zagrzać miejsca pośród wewnętrzności ostatniego wolnego bastionu. Inne grupki wysłane na rekonesans w inne miejsca, nie miały jak powrócić, chcąc zachować to, co czarne siły zapragnęły sobie zabrać.
Dym na niebie, wychodzący z silnika myśliwca, zniknął w końcu, pokazując w powietrzu, że mimo krwawej atmosfery, błękit na górze jeszcze nie zagasł. Zwiadowcy przy granicy województwa powiadomili, tym razem przez chaos Joanna odebrała. Część aut została zniszczona, ale tylko dwie osoby się ostały. Chcąc zachować każdą siłę na to, co może nadejść, nakazano pozostałej przy życiu dwójce powrócić do miasta, w celu wyleczenia ran oraz uzupełnienia amunicji. Wsparcie przyszło od kilku grup, mniej i bardziej znanych. Najbardziej ceniono Stalkerów, których zapoczątkował nieżyjący Veskin, a Joanna przejęła dyplomatycznie kontrolę nad dalszymi działaniami bezpańskiej armii dżunglerów. Bandyci od Kabanosa, mimo mniejszości, zdawali sobie sprawę z przewagi jakościowej wroga, mimo to żaden nie śmiał skazić swej krwi voltarską darowizną. Byli to przede wszystkim jedyni grabieżcy pospolici, którzy brali udział w konflikcie po białej stronie, gdyż reszta sprzymierzyła się z czarnym orszakiem, idąc za ideologią "trzymania się zwycięzców", jednak historia kiedyś pokazała. Kto nie miał udział w przegranych, nie będzie mieć i podczas zwycięstw, jak to mawiał poeta. Walczyć można lojalistycznie zawsze, a nie zmieniać fronty co chwilę, zgodnie z przewagą tych silniejszych. Po konflikcie voltarskim w 10 wieku, od kolejnego aż do 17 wschodnia strona przegrywała niemal każde bardziej i mniej widowiskowe starcia. Wtedy straty były zaledwie w kilku tysiącach, z reguły szybkich śmierci. Wiele wieków później, czyli aktualnie, straty te sięgają setek tysięcy, nie licząc zgonów, których nikt nie poświadczy. Odeszło w międzyczasie wielu zdolnych ludzi, a każdy był ważny, w tym niegościnnym świecie. Świat walczył z epidemią po swojemu, mając do dyspozycji wiele dróg ewakuacyjnych. Polska jest jednym z niewielu krajów, które prócz zimnego morza, nie mają jak wydostać się z piekła. Od kiedy północ upadła, na samym początku, rejony trójmiasta stały się opustoszałe, a na pewno mroźne do szpiku kości. Ostało się w takich miejscach wiele trupów, którym należałby się porządny cios ostrzem przez łeb, lecz sytuacja otwartych walk nie sprzyja przyjaznej turystyce, tylko agresywnym negocjacjom za pomocą ognia i miecza.
Dzięki manewrom, do zachodniej siedziby przeciwnika dotarła grupa zwiadowców, z Kieną na czele, którą jednakowoż zdołało się odbić z ostrzelanego zamku w Malborku, gdzie skryła się, chroniąc sieroty zabitych wcześniej rodziców. Toruń rozpadł się teoretycznie od środka, pozostałą garstkę kordończyków obezwładniając, bo niektórych da się nawrócić, prawdopodobnie. Pod uciskiem nagłej rewolucji, zwyczajni strażnicy także poddali się. Ludzie pierwsze co zrobili, to zdarli wilczą dualistyczną flagę, rzucając łatwopalną tkaninę do rwącego potoku przy toruńskim bulwarze. Większość sił została rzucona na wschodnią cześć, dając oczywiście trupom pełną swobodę. Jednakże, za mało było voltarów wolnych, żeby obronili mieścinę, w razie najazdu większej hordy. Niechętnie, nie powołując się bezpośrednio na aprobatę Izy, Kiena podjęła decyzją samodzielnie, uwalniając pojmanych kordończyków, ostatecznie próbować podać aluzję na tacy. Rozlew krwi jest dobry, ale trupiej krwi, tłumaczyła zawzięcie. Potem, niezależnie od osoby, mogą zabijać się jak tylko zechcą, lecz teraz trzeba wygrać życie, tysiące jeszcze oddychających ludzi.