950, Voltarya, Pierwszy dzień turnieju
Pierwszy dzień był owocny dla tego nieprzewidywalnego z braci, Fuusa, bowiem udało  się mu dostać do kolejnej części turnieju, choć omal nie zostać podcięty przez Brecugę, który próbował z całych sił pozbawić rywala zwycięstwa podczas ostatniego okrążenia. Wtedy koń turniejowy, którym galopował Fuus został specjalnie spłoszony, a jeździec zmuszony był do pokonania drogi manualnie poprzez kilkudziesięciometrowy parkour po zniszczonych ruinach. Szczęśliwie się złożyło, klacz uspokoiła się, będąc nieco na prowadzeniu. Fuus doskoczył na siodło, uprzednio dmuchając ostrym piaskiem zebranym na chramach, prosto w twarz sąsiada. Ostry piach utrudniał widzenie w pełnej krasie, a do tego garstka tego specyfiku wystarczyła, żeby siodło poluzowało się. Orientując się dopiero po fakcie, Brecuga oberwał sam z siebie wystającą gałęzią, której nie zauważył. Kilkanaście sekund z innym przebiegiem, a kto inny mógł zwyciężyć. Należy pamiętać, że nie liczą się rezultaty, tylko jak efektywnie się uzyska dane zwycięstwo, a oto przede wszystkim chodziło w voltarskich turniejach.
W walkach drużynowych nikt nie ucierpiał znacznie, a to pierwszy taki przypadek od niemal tysiąc lat, gdy to pierwsi voltarzy stanęli w szranki, a oszczędzili siebie wzajemnie, dla samego kontynuowania cyklu czerni i bieli. Mimo iż dawne pokolenia siebie nienawidziły, to nie mogli bezpośrednio sami sobie życia odebrać, gdyż byli protoplaści byli odpowiedzialni za skrawek ziemi, który wiele lat później stał się imperium.
Podczas rundy na jeziorze tylko jeden zawodnik się lekko podtopił, lecz to przez intrygę, którą uknuli spiskowcy z Królestwa Polan, Lankiewicz oraz Tempak. Wyłowiony chwilę potem Grusnien znalazł ich po uroczystości i obił  krocza tak mocno, żeby to pamiętali jak traktuje się oszukiwanie. Do tej pory drobne cwaniaczki chodzą jak wykastrowane strusie, z lekko nienaturalnie podwyższonymi głosami.
Uroczyście odprawiono trzy osoby z pierwszej fazy. Laske, zwany Czerwonym Szwabem, Łuja, zwana Błogą Wierczynią oraz Tempak, zwany Tempakiem. Reszta cały czas jest w grze, czekając na drugi sądny dzień, w którym odpadnie najwięcej zawodników, bowiem do finału dotrą tylko najsilniejsi bojownicy votlarskich antycznych cnót.
Do lokalnego tymczasowego barku, na obrzeżach błoni turniejowych, udali się bracia, razem z Mathiasem, przy asyście Oriany oraz Jacka Sparrowa. Ze względu bezpieczeństwa Izi, krytycznie oceniania żona wygnańca, została odsunięta od nawet oglądania widowiska, więc samo wkroczenie zrodziłoby więcej problemów, którym jest sam nieobliczalny Fuus. Nastąpiła przerwa, wieczorna, tym bardziej zgodnie się ułożyło, bowiem przeszłość zna przypadki nawet kończenia pierwszego dnia przed dobrą północ. Teraz wszyscy mogli odpocząć, napić się, pójść na dziewki, czy pełen zestaw. Tylko właśnie owe tajne zgromadzenie postanowiło spożytkować przerwę w zupełnie inny sposób.
(Lautern) - Niełatwy bój. Musisz przyznać, bracie.
(Fuus) - popijając grzańca - Tego było mi trzeba. Mocnego pieprznięcia w tą moją czachę.
(Lautern) - Dobrze się stało, że  odpadli ci, z tych irytujących.
(Fuus) - Gorzej dla tych, którzy mi podkładali kłody. Gorzej dla ich samych.
(Jack) - Od początku wierzyłem w twoją osobę, wilczy przyjacielu, nie wątpiłem do samego końca.
(Fuus) - Wchodzenie w kłamliwość nie przysporzy tobie przyjaciół. Dygałeś na moją ojcowską stal, hmm? Odpowiedz. Przecież wiesz, że cię nie zabiję.
(Jack) - Ba... Bardzo ładny kordelasik.
(Fuus) - To długi voltarski miecz ząbkowany, nie jakaś zagięta imitacja prawdziwej klingi. Wy łupicie takie bronie. My musimy na nie zasłużyć.
(Jack) - Co szkodzi podwędzić, raz czy dwa? Chodzi o przeżycie, wszędzie się to sprawdza.
(Fuus) - Przeżycie zależy przede wszystkim od jakości oręża, a nie samo podpieprzenie słabej stali, która po kilku ciosach się skruszy, jak gutastowe okno w silną jesienną porę.
(Oriana) - Ta sprawa, z mieczem...
(Jack) - Nazywasz się niewiasto, Oriana, zgadza się? 
(Lautern) - To Jack... Przepraszam, zapomniałem nazwiska. Jest piratem. Trudno będzie to nam przełknąć, ale to też towarzysz niedoli obecnego tutaj Mathiasa.
(Oriana) - Miło poznać - wyciągnęła delikatnie dłoń
(Jack) - Przyjemność po mojej stronie... - muskając ustami dłoń Oriany - Kapitan Jack Sparrow, właściciel okrętu Czarna Perła. Mam nadzieję, że dasz się zaprosić na pokład, a potem przed ster, no i do kajuty kapitańskiej.
(Lautern) - prawy sierpowy w pirata - Jedynie to ja mogę ciebie zastąpić, a Ty, panie Jack Sparrow, poczekasz pan na suchym lądzie. Taki układ jest satysfakcjonujący?
(Jack) - A co tyczy się tej drugiej niewiasty, warkocza długiego miała...?
(Fuus) - Lautern ledwo zarysował twój polik, nie chcesz wiedzieć, jakie umiejętności przestawiania kości posiadam ja.
(Mathias) - Co zatem z tym mieczem?
(Oriana) - Po wyjściu księżyca możemy udać się na zwiady. Pozostała tam tylko symboliczna liczba strażników. Dostaniemy się przez tylne wejście, przez główny dziedziniec, aż do najgłębszych komnat. Liczmy się, że ktoś okiem wyłapie nas, wtedy przeniosę nas w miarę bezpieczne miejsce. Cała akcja powinna potrwać zaledwie kilka minut.
(Lautern) - Będę wyczekiwał waszego powrotu, przy wejściu na błonie.
(Oriana) - Naprawdę nie trzeba, dotrę na czas.
(Jack) - Dla jasności, nie odbijam nikomu kochanicy, wyjaśnione? Tylko misja towarzyska.
(Mathias) - Mamy wybór czekać tutaj, bądź spróbować dostać się do medalionu.
(Fuus) - Nie ma Thiasama na błoniach. Dojrzałem, że czmychnął w kierunku pałacu. Rozmówić się z Cailonem. Prosto pojąć, że ryzyko byłoby spore. Wielkie sam na sam, całkowite przeciwko dwom możnym.
(Lautern) - Pozostaje trwać do finału. Wtedy na pewno będzie okazja. Obaj władcy będą nagradzać wygranego. Wystarczy tylko dotrwać. Obiecujesz nie wyrywać się wcześniej?
(Mathias) - Trochę to nie ode mnie zależy, ale spróbuję.
(Jack) - Zmuszony jestem... Wybaczcie, ugodzić się z moim zastępcą. Właśnie teraz, niestety... Spotkamy się przy tamtym jeziorku, dobrze?
(Oriana) - Nie wtajemniczaj nikogo w to, co tutaj usłyszałeś. Oszczędź tym, których kochasz nieświadomego cierpienia.
(Jack) - Ażeby tam Gibbs był kimś wyjątkowym. Nie będzie mnie trochę, a nawet mogę ponieść męczeńską śmierć. Wypada uprzedzić załogę, że mogą już drugiego takiego kapitana nie poznać.
(Fuus) - Zgoda, mów o czym dusza zapragnie. Lecz jeśli przyjdzie ci na ślinę coś o moim powrocie, to przełknij ową myśl.
(Jack) - Pan mówi, sługa robi - odchodząc
(Mathias) - Gdybym miał w pełni mocy, wziąłbym udział. Z mojej perspektywy wyglądało to dosyć interesująco. Chciałoby się zostać w jakimś stopniu zapamiętanym.
(Fuus) - Zostaniesz. Do zakończenia turnieju nadal wszyscy sądzić będą, że to Sir Mathias, człowiek znikąd, wspiął się na szczeble voltarskiej drabiny bitewnej. Nawet jeśli znikniesz z naszych granic, to ślad po tobie pozostanie. Prawdę powiedziawszy, nie interesuje mnie taka chwała. Przyświeca mi cel bardziej honorowy, jakim jest odbudowanie tego, co przeszłość rozbiła. Honor moich przodków.
(Oriana) - No to co panowie, po maleńkim? - wznosząc kielicha - Trzeba was rozluźnić. Teraz mamy przerwę od turnieju. Można być mnie poważnym.
(Fuus) - W tym przypadku to jedynie Mathias może się rozluźnić.
(Mathias) - Gdzieś tam czeka na mnie żona. Nawet jeśli bym mógł, to zdrada nie przeszłaby mojego rozsądku na wskroś.
(Lautern) - Za co więc pijemy?
(Mathias) - A musi być okazja?
(Lautern) - Powinien być powód.
(Mathias) - Za pomyślność powrotu Oriany oraz mojej misji.
(Oriana) - Dobra myśl, wypijmy zatem - popijając
(Fuus) - Za Orianę i Mathiasa! Jedna zadziora, drugi kombinator.
(Lautern) - W ustach Fuusa toż to prawdziwy komplement.
(Oriana) - Myślałam, że nigdy od szwagiera takiej analizy nie usłyszę.
(Mathias) - Powoli wyłania się księżyc - spoglądając w niebo - Bezchmurne granatowe niebo na słowiańskiej ziemi jest takie piękne... Nie sądziłem, że... - odwrócił się - Dawno mówię do siebie?
(Fuus) - Jeśli się dobrze przyjrzysz, gdzieś tam zobaczysz jak słoma wystaje memu bratu z butów. Oriana nie lubi się zbędnie opóźniać. Byłeś w naszej kuźni? Zapewne nie byłeś. Mrugnięcie wystarczy do zakończenia zadania niepowodzeniem.
(Mathias) - Tak było też z twoim poprzednim koniem?
(Fuus) - Skąd...? Skąd ty wiesz? Zresztą, wtedy jedynie straciłem czujność. Ludzki błąd.
(Mathias) - Mówi to ten, który tak ceni przeżycie.
(Fuus) - Zgodziłem ci pomóc, więc nie biadol do mnie bardziej. W przeciwnym razie, będziesz miał problem z... Powrotem do tych, których pragniesz obronić.
(Mathias) - Turniej trwa, więc nie mógłbyś.
(Fuus) - A kimże jesteś niby? Jakimś antycznym bóstwem, którego nie da się zabić? Nikogo takiego już nie ma. Są tylko bardziej silniejsi i mniej.
(Mathias) - Hmm?
(Fuus) - Chcesz się przekonać? Jak mówicie na pojedynek jeden na jednego?
(Mathias) - wstając z ławki - Solówka.
(Fuus) - Więc wyzywam cię, Mathiasie, polsko rusiński voltarze. Stań do solówki i przyjmij ciosy z mojego kułaka z honorem.
(Mathias) - Nie jestem w pełny pewny, czy dam ci radę.
(Fuus) - Za późno - zrobił zamach - Hmm...
(Mathias) - Możemy dopić przepalacza? Marnujemy tylko czas.
(Fuus) - Ja się dopiero rozgrzewam.
Jeden z braci sprawiał wrażenie niestabilnego, gotowego zabić wszystko, co stanie jemu na drodze. Oprawców swojego poprzedniego konia zgładził w pomście za ukatrupienie jego pierwszego wyjątkowego konia, którego właśnie otrzymał krótko po swojej inicjacji, nie mając nawet dziesięciu lat. Można powiedzieć, że pierwsze tak mocne zdarzenie wywołało u niego coś w rodzaju traumy. Późniejsze wydarzenia, związane ze śmiercią rodziców, tylko go podminowały bardziej. Dodatkowo obawa przed knowaniami własnego wuja, Cailona, powściągnął gniew publiczny, udając się na przymusowe wygnanie. Uznawszy, że pokutę odkupił samotnością, wrócił przynieść swej ojczyźnie nową chwałę. Wtedy myślał, że swoje negatywne cechy regularnego zabijania zamknął pod kłódką, lecz tak się nie stało. Nadal odczuwał dawne urazy, bowiem nigdy nie zapomniał oraz nigdy nie wybaczył przeszłych zdrad, krzywd i rozczarowań. Kto nastąpił Fuusowi Krwawemu na odcisk, ten musiał zginąć, bądź stać się kaleką do końca życia. Każdy, normalnie każdy, prócz trzech osób, którym nie dałby rady wcale, choć miecza nigdy by nie opuścił.
Obecna różnica zdań była domniemanym powodem, dla powrotu dawnego mrocznego Fuusa. Od momentu poznania Mathiasa, coś w nim wzburzyło się. Nie miał zamiaru zabić, ponieważ honor zobowiązał go do spełnienia zaciągniętej obietnicy, lecz co byłoby potem, gdyby ponownie się mieli spotkać, to nie ma co zgadywać. Ludzie w sojuszu, gdy czas i misja obowiązuje, a po wszystkim nic ich nie łączy, toteż do dźwięków uderzanej stali brakowałoby niemało.
Podczas tego starcia doświadczony voltar nie miał szczęścia. Każdy cios został od razu blokowany, a sam Mathias nie użył żadnej kontry, tak jakby planował swemu sojusznikowi dać do zrozumienia, że siłą nie jest samo uderzenie, lecz przyjęcie ciosu na tyle, by samemu nie otrzymać obrażeń, a drugą stronę zmęczyć. Na czas starcia obaj uczestnicy nie walczyli w uzbrojeniu. Fuus wiedząc, że Mathias praktycznie nie używa swoich mocy, straszył go co moment, wyprowadzając ciosy z każdej strony, wyskakując z powłoki wytworzonego cienia. Była jedna okazja na kontratak, w chwili, gdy Mathias zachwiał się. Pięść Fuusa minimalnie minęła podbródek Nosarenskiego o ciut, mijając nos przelotem. Wyjątkiem Mathias chwycił wystawioną rękę Fuusa i odepchnął nogą, aż ten pod wpływem prędkości uderzył plecami w rosnący obok trzon drzewa. Udając pozornie, że uderzenie w dąb wywołało u niego szok, pozwolił na danie sobie kilku chwil. Wykorzystał moment, doskakując do swojego miecza, wyjmując ostrze z ziemi, wiedząc dokładnie jaki cios powinien wykonać. Zdecydował się na nawałnice stali, uderzająca najbliższymi ostrzami w dwa wzajemnie równoległe punkty, dając oponentowi minimalnie czas na reakcję. Potem tylko wystarczyło wroga ogłuszyć, ponownie użyć nawałnicy i przebić dwa istotne punkty na ciele. Płuco oraz tętnicę udową. Człowiek po otrzymaniu takiej dawki bólu, bardzo szybko traci koordynację ruchową, upada i użyźnia swą krwią glebę.
Tutaj też Mathias miał swój lepszy moment. Fuus na chwilę zniknął, bez mocy nijak było można wiedzieć na pewno skąd atak nadejdzie. Problem czy nie, Mathias domyślał się pierwsze ostrze poleci od tyłu, drugie od przodu. Nie widząc, lecz słysząc drobne stalowe szmery, zrobił ślepy unik, poczym złapał za swój miecz i trzymał przed sobą. Milisekundy wystarczy, żeby atakujący ujawnił się, gdy oba miecze styknęły się ze sobą. Nie jest wiadome jak, lecz Mathias zdążył zranić Fuusa jego własną klingą, lekko opuszczając gardę, wyprowadzając cios z ugiętego łokcia. Adrenalina, której używaczem był wygnany brat, sprawiła, że czuł mniej bólu. Wyprowadził cios z metalowego trzonka, uderzając Mathias prosto w nos, na którego otrzymana rana wyniosła na wyższy poziom. W sekundę przekształcił swoją stal w obrotową tarczę, która znienacka przecięła Fuusowi ubranie niemal do mięsa oraz ucięła nieco dłuższych kosmyków włosów. Mathias sądził, że to koniec potyczki. Niezupełnie to był koniec. Dopiero po walce zobaczył on w swojej prawej dłoni wbity sztylet, siedział pozornie bardzo mocno. Fuus wykorzystał tymczasową dekoncentrację, podbiegł po cichu od drugiej strony, łapiąc za sztylet i przypierając Mathiasa ostro do drzewa, przy którym niedawno on sam siedział. Tutaj mógł paść wybór jednostronny. Ogarnięty gniewem voltar przebiłby dłoń wroga na wylot, sprawiając, że jeśli wróg jest praworęczny, to traci całkowitą sprawność w tej dłoni. Decyzja jaką podjął Fuus była poniekąd łatwa do zgadnięcia, choć nie odmówił sobie pokazowego starcia, pokazując, że walka trwa do ostatniego ruchu. Oczywiście, używając swojej wiedzy, wyciągnął sztylet w taki sposób, aby to konstrukcja dłoni nie uległa uszkodzeniu. Na koniec podali sobie dłonie, na znak honorowego voltarskiego pojedynku, który w tym się wyróżnia od pozostałych, gdyż tutaj idzie się na całość, wszelkimi dostępnymi środkami, nawet jeśli przypadkiem wojownik ginie od swojej własnej broni.
(Fuus) - Ten alkohol naprawdę wszedł w kości. Prawie nic nie czuję. To była dobra walka, którą... Prawie byś wygrał. Przyjmuję twoją kapitulację.
(Mathias) - Przez większość czasu miałem przewagę.
(Fuus) - Nie liczy się takie coś jak większość. Liczy się wyłącznie rezultat końcowy. Gdybyś był uważniejszy, dostrzegłbyś to. Niewiele brakowało, towarzyszu. Nawet jestem skłonny zapomnieć to, że dziś będę musiał sypiać na bandziochu. Natomiast ty, mam pewność, że nic jutro nie wywiniesz.
(Mathias) - Czyli sprowokowałeś mnie specjalnie.
(Fuus) - Skądże. Wstąpałeś na ścieżkę, na którą lepiej nie stąpać. Wszystko inne nałożyło się.
(Mathias) - Moja ręka... Zaczyna słabnąć, jakbym tracił czucie.
(Fuus) - To powierzchowna rana. Jakieś voltar, zregenerujesz się.
(Mathias) - Już raz otrzymałem znaczny cios w identyczne miejsce... Ledwo wtedy się podniosłem. Teraz... Znów czuję jak mi coś razi wszystkie tam obecne nerwy - odczuł drętwienie
(Fuus) - Drobna potyczka, a ten już skamle. Mathias, od marudzenia jest mój brat. Nie zamieniaj się w niego, bo niańczyć dwóch, to ponad moje siły. A jeśli masz dzięki temu wykorzystać Izi, dla potwierdzenia swoich teorii, to... Nic z tego. Nie popieram tego. Wracajmy się napić, to przestaniesz czuć ten ból.
(Mathias) - Ja właśnie przestaję czuć. Przestaję czuć w złym sensie. Nie czuję tej ręki od łokcia w dół...
(Fuus) - Jeszcze wszystko pójdzie na mnie, nie? Przejdzie ci to.
(Mathias) - Nie mogę... - próbując unieść rękę - Nie potrafię...
(Fuus) - Nie jest to prawdą, daj łapę... - złapał Mathiasa - Cholera, jak worek ziemniaków. Hej, moment... Nie odpływaj tutaj. Nie poniosę, bo plecy... Nie patrz tak. Wynikło jak wynikło.
(Mathias) - Załóż mi zbroję... Niczego więcej nie wymagam, ponieważ ja... - tracąc przytomność - Nie jestem w stanie...
(Fuus) - Lautern... Oriana... Ktokolwiek! Co ja gadam, jaki ktokolwiek... Jeśli mnie odkryją, plan pójdzie w łeb. Teraz by się ten pirat przydał....
(Mathias) - Dajesz mi słowo?
(Fuus) - Daję słowo, do cholery, obiecałem przecież. Dobra, węzeł sanitarny... Jakoś cię doczołgam - lekki uśmiech - Tylko ani słowa komuś o tym, co teraz zrobię. Jeśli mi się pogorszy później, rolę się zamieniają i Ty będziesz na moje skinienie. To dżentelmeńska honorowa zamowa.
Godziny poranne, węzeł sanitarny, Drugi dzień turnieju
Stan poszkodowanego był na tyle poważny, że Mathiasa zabrano na intensywny oddział opieki. Jego prawa dłoń mocno ucierpiała, a dokładnie jej wewnętrzne wiązadła. Niegdyś sam ranny oberwał w dokładnie identyczne miejsce. Miało to miejsce podczas rytuału w starym chramie, gdy to próbował, wedle starym wierzeniom, ograniczyć swoją nadaktywność do minimum. Coś niestety poszło nie tak. Był w takim osłabionym stanie, że musiał zostać prowadzony przez dwie osoby. Najwidoczniej w tym miejscu na ciele znajdował się najczulszy punkt. Nie trzeba było na szczęście żadnych skomplikowanych zabiegów, a dłoń została przy swoim właścicielu. Jednakże, ze względu na ryzyko ponownego otwarcia się rany, zdecydowano się Mathiasa zostawić na pewien czas. Nie wiedziano jednak, że sam pacjent nie należy do wyższej gwardii, a jest tylko w przebraniu. Gdyby to któryś z urzędników zorientował się, on oraz Fuus mieliby poważne kłopoty, szczególnie, że ten drugi właśnie przytargał własnymi siłami Mathiasa na łoże polowe.
Nie jest wiadome, czy to przez szok, lecz ponownie miał przed oczami Izę, siedzącą obok niego, trzymająca jego zdrową lewą dłoń, z uśmiechem tak promiennym, że na pewno by rozjaśnił poprzednią ciemną głuchą noc. Dotyk jej dłoni na policzku tak ciepły, że z pewnością by stopił niestapialne mroźne stożki na Wałdaju. To wydawało się nazbyt naciągane, i takimże było. Po dojściu do normalności, okazało się, że była to medyczka, która sprawdzała stan przytomności Mathiasa, ku jego rozczarowaniu, iż to ponownie umysł płata mu figle lub to wcale nie musi być to o czym domniemanie myśli. Trafił do Voltarii nie ze swojej woli, i kto inny ten świat odtworzył.
(Akri) - Obudził się dzielny bojownik. Starałam się jak mogłam, lecz przez najbliższe dni nie odzyskasz pełni sprawności w prawej dłoni... Wykryłam, że posiadasz znacznie ograniczone pokłady mocy. To jest główny powód. Rzadko kiedy miewaliśmy takich pacjentów. Nie chcę zaniżać twojej funkcji, ale tacy muszą mieć pod górkę.
(Mathias) - Jestem dość silny.
(Akri) - Muszę to przyznać. Obudziłeś się bardzo szybko. Wielu dopiero po dwunastu godzinach odzyskuje świadomość.
(Mathias) - Dziękuję, że się mną zajęłaś.
(Akri) - Nazywam się Akri... - zrobiła ukłon - Doprawdy, to mój obowiązek względem kraju. Stawiać na nogi takich jak ty, wojaków, a przede wszystkim obywateli.
(Mathias) - Pałacie sympatią do sąsiadów?
(Akri) - Innostranców, znaczy się. Bywa różnie, choć otaczają nas same słowiańskie braty i sestry. Mnie nie interesuje z jakich stron pochodzi ranny. Mam obowiązek, spełniam go. Chociaż jest kilku takich, którzy zbyliby rannego rusina czy polana. Tutaj jest większa tolerancja, znaczy po białej stronie. Wschodnia strona to zupełnie co innego.
(Mathias) - W moich stronach też pomagamy ludziom niezależnie od wiary czy pochodzenia.
(Akri) - Chwali się taką otwartość, wiedząc, że zawsze to my słowianie miewaliśmy nic, a dawaliśmy wszystko. Jesteś dobrym człowiekiem, Mathias... Twój przyjaciel powiedział jak się nazywasz, ten, który cię tu przyniósł. Wojownik o błękitnych szatach, bez prawego rękawa.
(Mathias) - Fu... - zastopował - Fuzion, byliśmy na turnieju, a potem... Tak, dobrze, że mnie nie opuścił.
(Akri) - Zastrzegał, że jak ktoś spyta, to mam was kryć. Rozumiem, że wykonujecie prawdopodobnie ściśle tajną pracę, ale nie jestem starą przekupą, nie rozgadam. Różni ludzie tutaj trafili, różne stanu i sortu. Jeśli jednak wyjawienie tego oznaczałoby twoją śmierć, to nie chciałabym mieć niewinnej duszy na sumieniu.
(Mathias) - Wielu próbowało. Mam wrogów jak każdy. To chodzi o coś zupełnie innego.
(Akri) - Praca operacyjna?
(Mathias) - Coś w tym guście.
(Akri) - Możesz opuścić węzeł, lecz proszę byś tej ręki nie nadwyrężał.
(Mathias) - Zgadzam się.
(Akri) - Byłabym zapomniała, była tutaj dziwna para. Człowiek z czarnymi warkoczami, w czapce. Razem z nim panienka Oriana. Prosili, gdy tylko będziesz mógł, żebyś przyszedł pod wygięty dąb. Mówili, że będziesz wiedział.
(Mathias) - powoli wstając - Dziękuję, za opiekę. Muszę iść.
(Akri) - Powodzenia w twojej misji. Obyś jak najmniej tutaj trafiał, czego życzę każdemu.
Pseudo walka, do której doszło, była z całą pewnością przemyślana od początku do końca, przynajmniej ze strony Fuusa. Znał zapał Mathiasa, w stosunku do zdobycia naprędce zamkniętego w medalionie ognika. Do tego potrzeba sprawnych obu dłoni, przez co spowodował wyreżyserowane starcie, z którego i tak wiedział, że wyjdzie zwycięski. Nie kierował się na pewno zawiścią, lecz jak to bywa rzadkością, starał się uchronić kompana od zgubnego losu działania w bezmyślnym pośpiechu. Przez brak pełnych esencji w ciele, Mathias jest zmuszony czekać nieco więcej na powrót swojej sprawności. I tak był przekonany, że siły jeszcze mu powrócą. Cały czas wierzył w bajdurzenia o starcach mieszkających w opuszczonej wieży na pustkowiu, którzy wedle legend, posiadali taką wiedzę porównywalną do pierwszych voltarów, choć do świętej dwójki brak sporo, ze względu, że nikt nie znał stuprocentowej potęgi tych ludzi, a jak to bywa, księgi czasem zbyt koloryzują pewne fakty.
Turniej dalej trwał, bez świadomości sędziów, co wydarzyło się w przerwie poprzedniego wieczora. Zjawiając się na trybunach, Mathias wzbudził niemałe zainteresowanie Cailona oraz Thiasama, którzy to wpatrywali się jak w zbroi gwardzisty, z opatrunkiem czerwonym, wraca na trybuny. Kilku obywateli pod nosem komentowało, jak osoba, z wysokiej pozycji, tak zaniedbuje swoje obowiązki, pojawiając się jako ostatni na miejscu, którego powinien strzec. Czas zawieszenia broni jest tylko umowny, lecz powód do ataku czy zbrodni znajdzie się zawsze. Właśnie dzięki tym powodom Fuus zrobił, co zrobił, a na sądzie wiecznym góra osądzi czy to, co uczynił, było słuszne. Oskarżać zawodnika będzie można dopiero po skończonej fazie, z której już połowa minęła, będąc niemal drugim wilkiem za ogrodzeniem. Co poszło w tle zgodnie z planem, mógł Mathias zaobserwować w momencie siadania. Oriana wybiła sobie przez swą nieobecność bark, Jack Sparrow nabył miecza, a za nimi czaiła się Izi w kapturze ukazującym jedynie jej powabne usta.
(Lautern) -  Nie powinieneś... Nawet nie pytam.
(Mathias) - Czyli wiesz o wszystkim.
(Oriana) - Wiemy, choć nie tylko ty odniosłeś szkodę.
(Lautern) - Mocno się starliście dnia poprzedniego. Ledwo przed drugą fazą zagoił wczorajsze rany.
(Mathias) - Przez głupią rękę... Zostałem ograniczony, i nawet znam powód.
(Lautern) - Nam mówił, że sadziłeś się na jego świętej pamięci konia.
(Jack) - Z powodu konia taka awantura, co za człowiek... No dobrze, nie wtrącam się.
(Mathias) - On taki nie jest. Chodziło jemu o coś zupełnie innego.
(Lautern) - O co niby?
(Izi) - Ma słuszność. Fuus taki nie jest.
(Mathias) - Nie chce, abym zbyt wcześnie nie zorganizował samozwańczego szturmu na władcę wschodu.
(Lautern) - Gdyby chodziło o Cailona, z pewnością sam pomógłby ci osobiście. Tutaj jednak chodzi o tego mroczniejszego, Thiasama, a Fuus jako dawny chłopiec na posyłki po wschodniej stronie, nie chciałby bezpośrednio wmieszać się w konflikt.
(Mathias) - Jak mu idzie? - spojrzał na arenę - Mówiliście, że niedawno się zregenerował.
(Oriana) - Fuus pokazał niejednokrotnie jakim jest wojownikiem. Dziś nie ma wyjątku. Jakby nigdy nic się nie stało, pełen energii.
(Lautern) - Mój brat potrafi często maskować uczucia. Możliwe, że boli bardziej niż sądzimy, a tylko adrenaliną próbuje to zakryć.
(Izi) - Poprowadzi turniej do końca. Mówił mi, kilka dni wcześniej, że wygrana byłaby częściowo rekompensatą za utracony rodzinny honor i zeszmacenie wygnaniem.
(Mathias) - W pewnym stopniu rozumiem. Nie, żeby motywację, ale... Sam mam podobny motyw, ale pobudki znacznie inne.
Podszedł do rzędu, w którym siedziało towarzystwo, bezimienny gwardzista. Wyglądał na spotęgowanego gniewem. Na domiar złego kątem oka ujrzał twarz Izi, której na turnieju miało nie być. Tytułem przesłuchania została cała grupka zabrana do komnaty przesłuchań, tuż pod zamkiem. Ktoś ujął, że nagłe pojawienie się rannego gwardzisty, rozmawiającego ze specyficznymi ludźmi, w miejscu nieprzeznaczonym dla gwardii, zinterpretował tym, że Mathias mógł być odpowiedzialny za przekroczoną wieczorem ciszę. Rozniosła się plotka, żeby to jeden z gwardzistów spiskuje na niekorzyść Voltarskiego Imperium. Towarzysze przyboczni dodawali sprawie pikanterii, obrzydliwości oraz istotności. Mathias, który udawał gwardzistę, by wmieszać się bezpiecznie w tłum, dla zinfiltrowania społeczeństwa od środka. Samo noszenie zbroi jej zabitego właściciela było karygodne i jednoznaczne dla wiarygodności podejrzeń. Lautern, który dla wielu mógł być księciem z prawdziwego zdarzenia, a przez swoją ambicję i wyczyny brata został odsunięty. Mimo małej sympatii Cailon szanował syna swej jedynej siostry. Izi, która straciła reputację po wygnaniu swojego ukochanego, będąc przed ów zdarzeniem gwardzistką wywiadowczą. Jej ojciec do końca swojego życia pozostał wierny czarnej stronie, przez co córka w dzieciństwie lekko nie miała, gdyż mało kto chciałby pomóc dziecku zdrajcy, gdyby ktoś tego faktu nie zatarł w niebyt. Oriana, która miała mamę urodzoną i wychowaną na czarną voltarkę, choć potomkini dostała wybór wedle czyich tradycji powinna żyć. Mimo pójścia białą ścieżką, w rodzinnym mieście bywała samotna, przez większą część fanatycznego dziecięcego społeczeństwa, co zmusiło ją do obrania drogi podróżnej najemniczki. Jack, który nie pochodził kompletnie z tych czasów, będąc piratem. Obecność jego statku została dostrzeżona, a doniesienia, że szuka jakiegoś artefaktu dodały dwa do dwóch. Gdyby chodziło o samych piratów, byłoby to zrozumiałe bardziej, a skoro towarzyszyły mu osoby ściśle powiązane z voltarami, on również był na czarnej liście.
Przesłuchania trwały krótko, choć zarzuty mogły się mnożyć w nieskończoność. Nie było wiadome, kto wydał rozkaz pojmania akurat tej grupki, lecz podejrzewano Thiasama, który mógł połączyć fakty, że niby spisek nie musiał dotyczyć bezpośrednio Cailona, a jego samego. Usiłowano przemówić podejrzanym  do rozumu. Ze względu na sprawę, nikt nie puścił pary z gęby. Solidarność teraz łączyła niedawno obcych sobie ludzi. Związani na różne sposoby, zostali wtrąceni do Przepaści Cailona, więzieniu dla najbardziej niebezpiecznych osobników, zagrażających państwu. Cele mieściły zaledwie po dwie osoby, więc drużyna została rozdzielona. Mathiasa oraz Lauterna umieszczono na samym końcu, przy schodach na parter. Oriana oraz Jack przesiadywali piętro niżej, przy centrum, niedaleko miejsca zrzucania szczyn z powierzchni. Izi miała najgorzej, ponieważ złamała dany zakaz, a za to osadzili ją na parterze, na przeciw stróżówki.
Fuus oczywiście całkowicie nie zdawał sobie sprawy, że coś poszło nie tak. Skupiał się na turnieju, od którego wiele zależało. Robił to z wielu pobudek, choć niewielu tak dzieliłoby siebie oraz innych na równe połowy. Do końca drugiej fazy pozostało niedużo czasu, a przeciwnicy z rundy na rundę zdawali się być coraz bardziej zuchwalsi. Podczas przerwy miał pierw zajść na popitkę, potem do przyjaciół, kończąc na przeprosinowej wizycie w węźle szpitalnym. Gdyby wiedział, co wydarzyło się na trybunach, na pewno postąpiłby inaczej, lecz bierze udział w ważnej operacji. Nawet jeśli by widział przykre okoliczności, nie mógłby się ujawnić. Dołożyłby nieświadomie swoim kamratom kłopotów, a nawet większego wyroku. Znając jego zaradność, pewno wolałby być na miejscu Mathiasa, a bo to nieraz przesiadywał dłużej i krócej w ciupie. Z każdego więzienia czmychnął bez konsekwencji, będąc wtedy jeszcze na Łasce pańskiej Thiasama. Jeśli nie był pewny swoich opinii, chciałby wierzyć, że Mathias Nosarensky polsko rosyjskiej krwi wyswobodzi się, tak jak robili to polanie czy rusini, z którymi Fuus niegdyś współpracował.
2 godziny później, Otchłań Cailona
Jedno było pewne. Jeśli Mathias pozostanie w lochu do samego końca, zakończy krótko wcześniej swój żywot, wykrwawiając się na brudnej zimnej podłodze. Odebrano mu nawet honor, włącznie z uzbrojeniem  i rzeczami osobistymi. Naprawdę to przejmował się bardziej telefonem, który wyznaczał pozostawiony jemu czas. Prawa ręka była niezdatna, niestety, ku dziejącym się złym rzeczom wokół. Wolał umrzeć w razie czego walcząc o swoje, niż w odosobnieniu nie zaznawszy ni krzty próby. Nikt od wielu lat nie potrafił wyswobodzić się z voltarskich więzień. Kim by był ten chłopak, gdyby poddał się właśnie w tym momencie. Czy aby wtedy nie nadeszłyby gromkie fałszywe uśmiechy życzących mu dawniej jak najgorzej, mówiących, że nie podejmie się, ponieważ jest za słaby. Złe omeny, które napsuły Mathiasowi krew w przeszłości, narastały w momencie największej niepewności. Podczas ucieczki z kanałów, za życia Wiktorii, pokazał, że potrafi dokonać niemożliwego. Wykorzystując swoją nienawiść, zbieraną przez lata, wyzwolił na tyle silne pokłady mocy, które to wyrwały tamtego dnia jego i Wiktorię spod szponów śmierci. Tutaj pojawia się mały rozjazd, na tej mądrej drodze. Szmat czasu temu posiadał on swoje umiejętności. Przez chwilową przewagę Thiasama, jego esencje zostały niemal całkowicie wyssane, zostawiając go na pastwę paskudnego losu, gdzieś na polu pod bandyckim toporkiem. Teraz mógł liczyć na pomoc innych, sam będąc jedynie biegłym w broni białej, bez możliwości wykorzystania swoich talentów w pełni. Byli w pobliżu jednak ci, którzy swoje moce mieli na miejscu, a nie mając wyboru, ponownie musiał poprosić o pomoc. Najbliżej było do Lauterna, skutego w drugim rogu celi, więc co szkodziło spróbować.
(Mathias) - Byłeś tu już kiedyś?
(Lautern) - Raz... - szarpiąc łańcuchy - Pewnemu paniczykowi groziło powieszenie. Zmieszał się w sprawy, które jego nie dotyczyły, i przyszło niemal mu zapłacić najwyższą cenę... Są ludzie, którym lepiej się nie narażać, wierz mi.
(Mathias) - Niemal?
(Lautern) - Wstawiłem się. Moja niedawna pozycja dawała mi możliwość wchodzenia do miejsc, do których zwykli przeważnie możni wchodzić, czy nawet władcy. Przyszedłem do Otchłani Cailona, zgodnie z obietnicą. Przysięgłem sobie, że nie wrócę tutaj ponownie... Od kiedy zacząłem być obojętny wobec mojego wuja, to... Nie chciałem znów pamiętać, jakie rzeczy się tu działy. Możemy zamknąć oczy, czy udawać głuchych, lecz czy to zneutralizuje krzywdy wokół...? Perspektywa osadzonego jednak mniej mnie przeraża od świadkowania. Wiem, że ten lepszy Lautern został na wolności, a mój obecny byt jest tylko tymczasową zasłoną.
(Mathias) - Musimy się stąd wyrwać. Co jeśli odkryli Fussa lub... Niewinni na tym ucierpią.
(Lautern) - Powiadasz? Fuusa, gdyby odkryli, byłoby słychać na całym terenie. Zawsze się potrafił popisywać. Zwykle bardzo dobrze to uzasadniał. Nigdy nie zagrzał celi na długo.
(Mathias) - Znaczy się, uciekł.
(Lautern) - Nie wybudowano więzienia na słowiańskich ziemiach, z którego by nie zbiegł. Taką notatkę zostawiał na swojej celi, w końcu uznano więzienia za kpinę. Nastąpiło wygnanie, potem zlecenia za jego głowę.
(Mathias) - Nie ma Fuusa teraz, ale... Jesteśmy my. Izi... Oriana i Jack.
(niewidomy skazaniec) - Łudzicie się, towarzyszu współwięźniu - cela naprzeciwko - Zabrali niedoszłą niepognaną do sali kaźni. Długo to nie potrwa. Słyszałem, że niedługo kolej na was. Gdy tylko zniewieściałe krzyki ostygną, będziecie wiedzieli.
(Lautern) - Nie ogłoszono wyroku. Nie mają za co skazać.
(Mathias) - Tym bardziej powinniśmy... Musimy stąd uciec.
(niewidomy skazaniec) - Chłopcze, jak uciec...? Skąd uciec? Myślisz, że Otchłań to miejsce, z którego wyjście jest porównywane do mińskiego domu uciech? Do tego przeklętego zdupienia można trafić bardzo łatwo, lecz zbyt prędko się z niego nie wydostaniesz. Po prawdzie, to większość, co tu trafia, pozostaje w tych lochach na wieczne spoczywanie.
(Lautern) - Jak się zwiesz?
(niewidomy skazaniec) - Korybut Dość Mocny, tak mnie niegdyś zwano.
(Lautern) - Korybut? To mości wódz nadal żyje. Nie wiedziałem... Cailon mówił mi, że umarłeś.
(niewidomy skazaniec) - Jakie to ma znaczenie w tej chwili. Najważniejsze to obalić tych dwóch ancymonów. Oni wtykają kij w mrowisko. To oni zaprzedali dusze, biorąc ludzi pod taran, sami stojąc bezpiecznie na ostatniej linii... - zakaszlał - Gdybym nie został zniewolony, rada poparłaby mnie. Przyjdzie mi teraz sczeznąć tutaj.
(Mathias) - Czyli jednak tkwiło spore ziarno prawdy w tych opowiastkach Fuusa.
(niewidomy skazaniec) - Fuus, niedoszły następca tronu, został ukarany za swoją wścibskość. Każdego większego przeciwnika Cailona to spotyka. Więzienie, wygnanie lub wyssanie.
(Lautern) - Przysięgam, że... - wiercąc się - Daj mi nieboskłonie wolną dłoń, to własnoręcznie złapię Cailona za jego kłamliwe gardło, a Fuusowi pozwolę zadać ostatni cios.
(Mathias) - Pierw się stąd wydostańmy, i znajdźmy resztę. Nieważne, że nie znam wszystkich dość długo. Trafili tutaj ze względu na mnie... Nie mogę ich zostawić. Zawsze staram się swoje błędy naprawiać, choć nie zawsze jest opcja ich wynagrodzenia.
(niewidomy skazaniec) - Mam przy sobie mapę więzienia. Mi nie będzie dane ujrzeć powierzchni, ale... Wy jesteście młodzi i silni. Weźcie ją... - rzucając mapę - Chociaż na to może się przydać stary bezsilny wyklęty król.
(Mathias) - Król? Panowałeś przed Cailonem, racja?
(niewidomy skazaniec) - Sam protegowałem tego nicponia na mojego następcę. Wierzyłem, że... - zakaszlał - Miałem smutną świadomość, że będzie dobrym i sprawiedliwym przywódcą. Na początku tak było, nie można powiedzieć, lecz... Wystarczyło kilka lat, a wpływ wschodnich braci zabił w nim prawego człowieka, jakiego znałem wcześniej.
(Lautern) - Nie mam jak się uwolnić.
(Mathias) - Nie posiadasz mocy?
(Lautern) - Takiej pozwalającej mi się uwolnić z kajdan? Niestety nie. Moce nabywa się poprzez naukę, bądź wyssanie. Kilkunastu takich się zjawiło przy mojej stali, ale uszli. Kim ja jestem niby? Nigdy nie byłem za taką karą dla przeciwnika. O ile ma skonać, niech skona, lecz nie pozbawię wojownika honoru. Puścić umarłego wypranego ze wszystkiego na górę to zbrodnia. Thiasam dobrze wie jak to jest. Byłem świadkiem nieraz, podczas moich wędrówek. Pastwić się nad ciałem to jedno, ale... Zabierać esencje po tym wszystkim, to... Jak można po czymś takim dalej nazywać się voltarem. Voltarzy pojawili się jako rasa mądra, jedna z mądrzejszych... Opinia kształtowana przez wieki została zbrukana w mgnieniu oka!
(niewidomy skazaniec) - Obaj zasługują na śmierć. Lecz to nie my powinniśmy bezpośrednio o tym decydować, młodzi moi. Bądźmy cywilizowani, jak nasi poprzednicy. Należy postawić dwojników przed sąd. Wtedy obecni zadecydują. Szkoda, że nie wezmę w tym udziału... - zakaszlał
(Mathias) - kropla spadła na czoło - Cholerny deszcz...
(Lautern) - Zaczęło padać, dobrze...
(Mathias) - Dobrze?
(Lautern) - Prawy łańcuch jest nieco dłuższy. Przez twoją rękę musieli pójść na ustępstwo.
(Mathias) - Jak ma to nam pomóc?
(Lautern) - Znajdujesz się bezpośrednio nad uszkodzonym kanałem doprowadzającym ścieki do ujścia. Gdybyś mógł napierać długo na wyrwę, to zapewne zwiększyłbyś otwór. Wtedy woda zacznie się wylewać w większych ilościach. Nadstawisz metal na działanie tej cieczy, a później...
(Mathias) - przerwał - Potem będę wolny.
(niewidomy skazaniec) - Uważaj, chłopcze, czasem trafiają się fekalia.
(Mathias) - W większe gówna wpadałem.
(Lautern) - Cisza... - wsłuchał się - Chyba strażnik idzie.
(niewidomy skazaniec) - Mapa...!
(Mathias) - Blya... - kurczowo przyciągając nogami - Chwila prawdy...
(Sansara) - Wizyta kontrolna... - ziewając - Jak się mości hrabiowie poczuwają?
(Lautern) - Doskwiera nam głód. Kiedy w końcu otrzymamy prawowity posiłek?
(Sansara) - Sądzicie, że macie do tego prawo? Wywijacie maniany na zewnątrz, trzeba na was trzepać, a gdy tylko trafiacie tutaj... Macie się za niewiadomo kogo. Jaki poziom reprezentujecie? Zdeprawowany władczy, niedoszły książę i  wrogi zwiadowczy. Brakuje wam towarzystwa. Niedługo po wszystkim Otchłań zacznie pękać w szwach.
(Mathias) - Po czyjej jesteś stronie?
(Sansara) - Z dziada pradziada, jako pierwsza bojowniczka w tej linii rodziny, wspieram białego władcę. Biały Ogon Merdający Nosy Wrogom, bo takie nosi miano, zjednoczy Voltarię jak nigdy dotąd. Thiasam w końcu złoży broń, a na koniec zawiśnie.
(Mathias) - Nie zawiśnie ten, kto jest drugiej stronie potrzebny. Obaj są zgrani, i potrafią dobrze grać.
(Sansara) - Czyżby? Jak na szpiega jesteś dość poinformowany.
(Mathias) - Nie obchodzi mnie wasza wojna, nawet to komu się narażacie. Obchodzą mnie ludzie, którzy giną za nic. Trzymając nas tutaj sama kopiesz sobie grób. Walczysz za człowieka, którego wcale nie znasz. Nie wiesz nawet czego się dopuścił.
(Sanrara) - Stara poczciwina bajdurzy w chorobie? I tak poszliśmy za daleko. Wszyscy mają twoją osobę za zmarłą, i lepiej będzie, jeśli tak pozostanie. Ekscelencja nim dojdzie do schodów wyzionie ducha. Osadzenie Korybuta w tej celi uratowało go. Wrogowie narodu kończą z reguły gorzej.
(niewidomy skazaniec) - Umrę tutaj, droga Sansaro, bez względu na to, co postanowicie w mojej sprawie. Wysokie Pany mnie wzywają, tak, niedługo ujrzę ich blade lica. Możesz się zrehabilitować starcowi, ten ostatni raz.
(Sansara) - wyjęła miecz - Humanitarność nie jest moją mocną stroną.
(niewidomy skazaniec) - Spełnij ostatnią prośbę swego króla.
(Sansara) - Jedynie Cailon, aktualny król, może wydać mi polecenie.
(Lautern) - Trochę szacunku. Utrzymywał ten kraj w ładzie, nim ty na dobre przemieniłaś się z nasienia w zarodek. Nie szanując Korybuta, nie szanujesz mnie.
(Sansara) - Przykro mi, Lauternie.
(Lautern) - Nawet nie wiesz jak bardzo się myliłem. Sprzedawczyki w białych zbrojach.
(Sansara) - Zostawiłam czarny chleb i czarną kawę. Gdy tylko zmienicie nastawienie, zawołajcie, a odciągnięcie swoje wygłodzenie.
(Lautern) - Zapamiętałem twą twarz... Kiedy stąd się wydostanę, znajdę cię.
(Sansara) - Oriana chciałaby zapamiętać swoją, nim zostanie zdarta. A co do drugiego, to obawiam się, że nie wydostaniesz się stąd nigdy... - odchodząc
(Lautern) - Coś ty powiedziała?!
(Mathias) - Sala Kaźni, cel uległ zmianie.
(niewidomy skazaniec) - Spieszcie się, jeśli Sansara Goreja udała się w tamtym kierunku, macie niedużo czasu.
(Mathias) - Wystarczy moment... - pozwolił łańcuchom zardzewieć - Szybko łapie, módlmy się... - trącając metalem o ścianę - Jeszcze kilka uderzeń.
(Lautern) - Niewiarygodne, kruszy się.
(Mathias) - Raz... Dwa... Trzy, poszło... - uwolnił prawą rękę
(Lautern) - Zaczekaj, możemy coś wskórać. Sansara...!
(Mathias) - Znam twoje myśli. Myślisz, że podejdzie wystarczająco blisko?
(Lautern) - Przerzuć ją do mnie. Wgryzę się w jej układ nerwowy. Da nam to kilka minut, nim się nie otrząśnie.
(Mathias) - Więc to jest twoja specjalna umiejętność. Osłabiasz wroga od środka.
(Lautern) - Bezinwazyjny zabieg. Do tego zyskuję tymczasowo nowe pokłady energii. Siedzenie skutym na ziemi osłabia bardziej niż krwawa walka.
(niewidomy skazaniec) - Doprowadźcie to do końca... - splunął krwią - Jesteście voltarskimi wojami. Mam nadzieję, że okażecie się warci... - ostatnie tchnienie - Tego tytułu...
Zgodnie z ustalonym podstępem, tym razem to zwierzyna zapolować miała na myśliwą. Zwabiona nagłą zmianą niby zdania, Sansara otwarła drzwi od celi, chowając klucze w kieszeń ukrytą przy dolnych partiach, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę. Lautern wzrokiem dał do zrozumienia, że Mathias potrzebuje coś wyznać. Ten ukazał swą dłoń, całą w opatrunkach, dziewczynie miało zluzować sumienie na kilka sekund zaledwie. W momencie złapania rannej dłoni, Mathias zgiął nogi w kolanach, po czym z całej siły popchnął niczego nieświadomą żołnierkę w ramiona Lauterna. Niestety, dla niej nie było to przyjemne zbliżenie. Lautern mocno przyciągnął do siebie Sansarę, wbijając w szyję dziewczyny swoje wilcze kły. Przez pół minuty wydawało się, że odpływała ona w rozkoszy, gdy zaczęła tracić siły, dając się pokonać. Upadła bezwładnie na zimną podłogę, mocno uderzając swoją twarzą o twardą kamienną płytkę. Zapewnienia Lauterna były klarowne, bowiem dziewczyna nie umarła, jedynie straciła przytomność na kilka minut. Ciało voltara szybciej się regeneruje, toteż jak normalne potrzebuje chwili dla samoistnej odnowy straconych sił.
Wyglądało to nieelegancko, haniebnie i poniżej godności, lecz konieczne. Mathias pierwsze, co zrobił, to wydobył klucz otwierający zapieczętowane łańcuchy. W końcu odzyskał pierwotną wolność. Lautern był też wolny, choć niecałkowicie. Wyjście znajdowało się w zasięgu biegu, wystarczyło wydostać się z celi, a potem schodami ku górze. Przedtem jednak były sprawy ważne i ważniejsze. Czymś, bez czego Lautern nie mógłby opuścić więzienia, było pożegnanie poprzedniego władcy po białej stronie, Korybuta. Kajdany ściskające ciało zostały roztwarte, a oczy otwarte na znak odejścia zamknięte. Spojrzał ostatni raz na starca, mówiąc, że po starciach powróci i pochowa denata godnie, jak na bohatera przystało. Był jedynym władcą po białej stronie, który dotąd tak długo wytrzymał w niewoli, a sam najwięcej również zdziałał dla ojczyzny, którą lubował duszą i ciałem.
Teraz pozostało dostać się do miejsca, w którym przebywa trójka pojmanych kompanów. Dojście do Jacka było najprostsze, nucił jedno ze swych pirackich szant o Czarnej Perle. Jak to leżało w jego charakterze, spodziewał się szybkiej ewakuacji bez komplikacji. Szybka była, owszem, ale czy bez komplikacji, to się okaże. Okazało się pewnym, że Oriana pół godziny wcześniej została zabrana do sali kaźni. Lautern poprosił Mathiasa o bezzwrotną przysługę. On miał udać się do miejsca osadzenia Izi, a Mathias wspólnie z Jackiem mieli udać się do sal katowskich. Chcąc zyskać na czasie, większość składu zgodziła się. Wszystko, to co powinno uchronić ich od szybkiej śmierci, były to dwa jednoręczne miecze strażników więziennych. Prościej było się poruszać po korytarzach przez obecny turniej, gdyż spora część strażników znajdowała się na błoniach turniejowych, a pozostała na miejscu tylko symboliczna liczba wartowników.
Przed samą salą, po cichym błądzeniu, sprawy się delikatnie skomplikowały. Na czatach przy drzwiach stał gwardzista, w mocnej zbroi, w bardzo słabym rzemieniowym hełmie. Ciężko określić czy specjalnie, ale Mathias został wykryty. Strażnik delikatnie odsunął się od wejścia, wolno stawiając kroki ku niedoszłemu zbiegowi. W tym momencie inteligencją popisał się Jack, nokautując człowieka trzonkiem miecza. Pozostało wejść do środka, ale to byłoby zbyt ryzykowne. Po raz kolejny Jack zaplusował, sugerując przebranie się za gwardzistę. Jakby nie patrzeć, pomoc pirata ponownie była nieoceniona, ponieważ takiej zbroi jedna osoba nie założy. Jedyny trik jaki mógł przejść, to fortel więźnia uciekiniera sprawdziłby się tutaj idealnie. Jack udał, że ma związane ręce, a Mathias choć raz był ku sposobności użycia pirata jako żywego tarana. Oburącz chwycił za dłonie zmyślnego korsarza, wkopując jego całego do wnętrza pomieszczenia, w którym przebywała Oriana. Zabiegł był słuszny. Oriana głośno dyszała, a nad nią w skórzanym worku osoba nosząca się mianem Egzekutora, mimo iż to tylko jeden z wielu. Egzekutorami były osoby wynajmowane na mocne akcje, których nie poszczyciłaby się sama szlachta, chłopstwo obrzydziło, a władcy po prostu nie mieliby czasu. Trudno ująć kto zapoczątkował taki bieg spraw, lecz nieoficjalnie to jeden z generałów Thiasama wpadł na taki pomysł, żeby to nie tylko czarna strona miała silnie rozwiniętą tajną organizację.
(Teloniusz) - Co to ma znaczyć...?
(Mathias) - Uciekł z celi. Kapitan powiedział, że jak będzie się wyrywać, to chętnie się nim zajmiesz.
(Teloniusz) - A kim jest ten brudas? Fircyki cholerne.
(Mathias) - Pirat, podobno dawno takich nie miałeś.
(Teloniusz) - W tej rodzinie tylko tatuś, świętej pamięci, miał okazję skarcić całą wioskę współpracującą z czarnymi. Dwa dni musiano sprowadzać polanę do poprzedniego koloru. Będę miał ubaw, a ten pirat z pewnością.
(Jack) - Hola, ja bardzo lubię swoją twarz. Klejnoty wolałbym również zostawić. Lewy krótki palec możesz ciachać, i tak nigdy się nie przydawał, a wręcz przeciwnie...
(Teloniusz) - Morda tam... Mówił ci ktoś, że za dużo gadasz i akcentujesz nadmiernie "Ć"?  Pójdę do kapitan Sansary, bo tutaj jest jedna pacjentka i... Chcę być lojalny wobec imperium.
(Mathias) - Zaczekamy tutaj, przypilnują obojga, gdyby któreś próbowało się wymknąć. Ku chwale Voltarów - zrobił ukłon - Pozwolę sobie usiąść, dziękuję.
(Teloniusz) - Ku chwale... - wyszedł pospiesznie
(Oriana) - Dobrze cię oceniłam, że... Wrócisz tutaj, ale... - próbując wstać - Nie zgadłam w tej części, gdy umknął mi Lautern.
(Mathias) - Jack, weź Orianę pod rękę. Długo ten błogi stan nie potrwa, musimy się zbierać. Lautern czeka przy schodach - mówiąc do niej - Nikt nikogo tutaj nie zostawi, póki jest szansa.
(Jack) - Potrafisz dualować?
(Mathias) - Nie miałem czasu, ale oba lekkie są jak jeden ciężkie. Podaj, a ja wytnę nam drogę na zewnątrz.
(Oriana) - Ostrożnie, proszę... Moje nogi, ja... Ledwo je czuję - wspierając się na ramię Jacka - Gdyby nie wasza dwójka, kilka minut później i byłoby po mnie. Wiem, że masz w tym swój cel, i nie będę miała jak się zrewanżować, ale... Może moje kuzynostwo, mieszkają na wsi. Mogliby cię skryć, gdybyś... Musiał opóźnić swój powrót.
(Jack) - Pogawędkę odstawmy na później. Mathias, prowadź do tych schodów.
(Oriana) - Zgoda, wydostańmy się, tylko... Nie tak szybko, minie sporo czasu nim moje komórki się zregenerują.
Idąc do schodów, przy których spotkać się miała grupa w komplecie, powiodło się. Nikogo nie napotkano po drodze. Lautern zadbał o sprawną ucieczkę. Ślady krwi doprowadziły również  do egzekutora Teloniusza, bez prawej dłoni. Od razu wyniosły wojownik utulił swą lubą, dając upust swej personalnej złości na miejsce, w którym dawniej był. Wyjaśnił też, że wszelkich zamkniętych ludzi uwolnił z klatek. W zamian za pomoc w niedoli, wyratowani złożyli swój los w ręce Lauterna, stając się jego pierwszakami, którzy to mogą nawet poświęcić się, byle śmierć była dla dobrej sprawy. Akurat uwolnieni ludzie znali historię braci oraz ich rodziców, wierzyli im. Wszelkie tajemnice związane z  Cailonem w końcu ujrzały światło dzienne. Mała grupka zyskała kilkanaście nowych oręży. Jeden z osadzonych znał ukryte przejście, które znajdowało się za skalną półką na książki. Przejście prowadziło w górę krętymi schodami, aż do pozornie ślepego zaułka. Wystarczyło z impetem przesunąć jeden z wielkich kamulców. Mathias czynił honory, spychając ciężki kamień na drugą stronę, odsłaniając dzięki temu potężny słup światła. Lekko odkręcił głowę, nie dając się polubić ostremu słońcu, po czym dokończył dzieła. Drugi kamień był jedynie formalnością. Pośród więzionej pod ziemią ciszy, w końcu dane było usłyszeć zewnętrzny zgiełk. Nie był to miły widok dla oka.
Wojna to zjawisko społeczne, które towarzyszy ludzkości od zarania dziejów. Jest największym złem, gdyż oznacza zabijanie człowieka przez człowieka, godząc tym samym w boskie przykazanie „nie zabijaj”. Samo słowo „wojna” już w warstwie fonetycznej brzmi niezwykle przerażająco i kojarzy się nam z wielką tragedią, ogromną pomyłką historii. Towarzyszą jej zawsze traumatyczne przeżycia, które przekazywane są potomnym w formie literatury. Różnorakie są jednak punkty widzenia, z których podejmuje się ten problem – od strony zwycięzców lub zwyciężonych". Im więcej dymu się unosi, tym więcej w nim kłamstwa i cierpienia. Zaczęło się to, czego się obawiano. Ludzie w pośpiechu, uciekający gdzieś. Zbrojni pomagający swoim, niezależnie od stanu. Dachy w płomieniach, w tym voltarska iglica, wysunięta przy jeziorze. W oddali migające czarne punkty, symbolizujące wschodnie oddziały. Widok obserwowany z górki był imponujący, to trzeba przyznać. Gdyby panowało bezchmurne niebo, w oddali można byłoby dostrzec słynną wieżę, do której Mathias musi dotrzeć. Nie tak miało to wszystko wyglądać. Teraz, chcąc czy nie, wszystko będzie się dziać w bardzo szybkim tempie. Nie mając na to wpływu, trzeba wziąć udział w konflikcie, nawet pośrednio. Chaos zaczął się rozprzestrzeniać, a ludzie nie byli na to przygotowani. Co ważniejsze, padały niepewne pytania. Co się stało z Fuusem, który podczas wybuchu tego pierdolnika brał udział w drugim dniu turnieju. Lautern oraz Izi będą chcieli go znaleźć, i nie tylko oni.
(Lautern) - Piekło zstąpiło na ziemię...
(Jack) - Co tu się odjaniepawliło...? Ktoś przypomni ile byliśmy w tym lochu?
(Mathias) - Kilka godzin.
(Izi) - Wystarczyło kilka godzin, a maszyna ruszyła.
(Oriana) - Musimy wspomóc dolne miasto. Jeśli to czarni przedrą się... Zostanie nam tylko pałac, a sami wiecie ile jest z niego wyjść.
(Lautern) - W tej chwili bardziej wolałbym odszukać Fuusa... Był na błoniach, w momencie ataku. Jest zaradny, lecz agresywna pewność siebie to jego największa siła oraz słabość.
(Oriana) - To mamy jakieś prawo wyboru?
(Mathias) - Daleko jest na błonie?
(Lautern) - Cholera, przy dosadnym biegu, może pół godziny. Jednakże, nie ma drogi prostej.
(Mathias) - Powinniśmy wesprzeć mieszkańców, a potem... Zobaczy się, bo pewności nie mamy. Fuus nie jest taki słaby, wierzcie mi.
(Izi) - Do super hirosa wiele mu brakuje, ale... Przetrwał mimo wszystko.
(Lautern) - Nie jesteśmy w tym boju sami. Korybut teraz patrzy z nieba na nas, zsyłając nam pomoc. Ci, którzy zniewoleni, uwolnieni. Ci, którzy wydaleni, przywróceni. Ci, którzy straceni, odratowani.
(Oriana) - Nie jest to wiele, ale... Miejmy nadzieję, że to wystarczy.
(Lautern) - Widzicie ich? - pokazując na czarne kropki w oddali - Patrzcie na nich, lecz nie lękajcie się. Oto widzicie przed sobą człowieka, wyniesionego do rangi voltarkina, który to pokonał wszelkie przeciwności, i... Gdyby nie on, nie byłoby nas tutaj.
(Mathias) - To zbyteczne, naprawdę...
(Lautern) - To trzeba powiedzieć. Mathias, pojawił się znikąd. Miałem potajemnie obawy, że zechcesz sprowadzić na nasz kraj chaos.
(Jack) - Jakby nie patrzeć, to chaos nastał... Dobrze, nie mówiłem tego.
(Lautern) - Nastał chaos, bowiem odkryliśmy to, czego Fuus był niemal pewien. Miało dojść do wojny, lecz brakowało do tego odwagi. Odsunęli pierw mojego brata, potem mnie. Ten ruch nie był skierowany ku tobie bezpośrednio, Mathias. Chodziło im o moją rodzinę. Dzięki tobie mogłem intrygę na nowo odkryć. Nie ma innej opcji na odkrycie prawdy, jak nie czekać na błąd nieoczekiwany tego, który źle nam życzy. Mieliśmy dobrego króla, który przekładał wolność oraz obowiązek nad głupie walki o stołki i tereny. Ten podział władzy nigdy naprawdę nie istniał. Dranie, które nam odbierały prawa, staną przed nami. Nie przywróci to życia poległym, lecz nasze czyny pokażą, że pamiętamy o nich i cenimy ich poświęcenie. Za Voltarię, za wszech voltarników!
(Izi) - Skumuluję nam dopalacza, skupcie się, zgoda? Będziemy mieli minutę na dostanie się na dół, gotowi?
(Mathias) - Jestem gotowy.
(Oriana) - Ode mnie dostaniecie skok w czasie, o ile nadążycie.
(Jack) - A co ze mną?
(Lautern) - Złap mnie oburącz, wyjątkiem.
(Jack) - No, ale...
(Lautern) - Nie mamy czasu, łapaj, lub schodź sobie z tego wzgórza spacerkiem.
(Izi) - Prędko, zaraz migniemy na dół - zamykając oczy - Trzymajmy się razem, a zwyciężymy.
Prędko, zgodnie z zapowiedzią, Voltarzy zyskali tymczasowo zwiększoną prędkość swych ruchów. Wykorzystano więc moment, dla szybkiego dostania się na sam dół, gdzie niewinni mieszańcy być może potrzebują pomocy. Z przebiegu spraw nie byli zadowolenie atakujący. Dostrzeżono, że domniemani atakujący miasto posiadali białe barwy, ubrani w mińskie zbroje. Oni sami wielce się zdziwili, widząc pojmanych więźniów oraz samego Lauterna, którego to mieli już nie ujrzeć. Lautern chciał mieć litość w tym momencie, lecz cios zadany w serce jego rodzinnego domu nie pozwolił łaskawie potraktować tych, którzy z pełną świadomością zdradzają swoją ojczyznę oraz przyjaciół. Nim ktoś z drużyny sięgnął po miecz, niedoszły książę dokonał dzieła. Spośród trzydziestu chłopa, przy życiu ostawił tylko jednego. Celem było dowiedzieć się, kto był za to wszystko odpowiedzialny. Przestraszony młodzieniec, popuścił w spodnie, po czym wyznał tylko pośrednie rozkazy. Bezpośrednio ponoć wydał je swym żołnierzom Cailon, władca białej grani oraz Mińska. Lautern, w odróżnieniu od swego impulsywnego brata, wiedział czym jest honor. Pozwolił ocalałemu uciec z miasta, zarzekając, aby nie wracał do tego miejsca już nigdy więcej. Nim doszło do kolejnego napływu, walki przeniosły się na inne dzielnice zamkowe. Pozostawienie sobie obywatele nie zostali bez wsparcia. Tych, którzy dychali, starano się pomóc. Większość rannych jednak wykrwawiała się, widząc w ostatnich minutach tych, których to voltarski świat przekreślił. Planowano przemieszczenie, a w międzyczasie rozdzielenie. Jeden oddział łatwo rozgromić, a dwa sprawiłyby się znacznie okazalej. Próbowano opuścić skażony dziedziniec szpitalny, lecz coś przykuło uwagę Mathiasa. Monotonny odgłos stukania czegoś, gdzieś w pobliskim budynku. Nieprzyjemna atmosfera zmuliła zło poboczne, które mimo mniejszego znaczenia, nadal pozostawało złem. Mimo iż ten świat był tylko dla chłopaka obcy i chwilowy, to nie mógł ot tak odejść od problemu. Jeśli nawet ten konflikt jest fikcją, to cierpienie nigdy nie było przerysowane. Zawsze ból wylewany przed oczyma był prawdziwy, bez słowa zakłamania, zakraplany brutalnie odebraną niewinną krwią.
Reszta na gest Mathiasa zaczekała na zewnątrz, a on sam ostrożnie podszedł do budynku szpitala. Miejsce otaczało się złą aurą, mnóstwem much oraz nieproszonymi gośćmi. Nie wiedziano kto znajduje się wewnątrz, czy to wróg, czy przyjaciel. Sygnał niepokojący doszedł do uszu Mathiasa, więc za późno było na wycofanie się. Delikatnie pchnął drzwi, które zaskrzypiały przy otwarciu, wyrzucając na dzień dobry ciało zabitego medyka. Ku rozczarowaniu, człowiek otrzymał perfekcyjny cios półsiężyca w szyję, mało możliwy do odparcia z zaskoczenia. Dalej było znacznie gorzej. Odgłosy rozgrywały się piętro wyżej, a zwłok przybywało po drodze. Z taką różnicą, że mężczyźni zostali zabijani w ten sam sposób, a kobiety pierw obijane, kończąc wbiciem ostrza w otwarte gardło. Było jednak coś w tym jeszcze, innymi słowy mały drobny szczegół. Przy ciałach kobiet widniał na ich udach znaczny świetlisty poblask, choć obecne miejsce nie wyglądało na zmagające się z awarią rur kanalizacyjnych. Każde minięcie takiego widoku, przedzieranie się większymi krokami, czy pomyślunek o tym, co ludzie ci przeżywali przed śmiercią, napawało Mathiasa obrzydzeniem. Stukotów nie było końca, aż do wejścia na schody. Dźwięk chodził z lewej strony korytarza, w pokoju sanitariuszek. Zaczekał minutę, wsłuchał się w wibracje, po czym wyjął swój miecz. W tle wyraźnie dosłyszał męski potężny głos oraz damski piszczący pod nosem, zmieszany z płaczem. Delikatne otwarcie drzwi niewiele pomogło, gdyż samoistnie wpadły do środka, burząc misternie zapowiadany plan. To, co ujrzał, napawało go jeszcze większym obrzydzeniem. Zastał zbrojnego, w znaczącej sytuacji, trzymającego w lewej dłoni krótki miecz, a prawą przytrzymywał tył niewiasty, której dostarczał nowych wrażeń. Niestety, dziewczyna nie wyglądała na uradowaną z obecnej sytuacji, i nie chodzi tutaj o wtargnięcie Mathiasa. Jej płacz wcześniej już wyczuwał, gdy tylko otworzył drzwi do szpitala. Porwane ubrane, odsłaniające głównie tył i minimalnie zarys odkrytych piersi, nie miało sugerować, że wszystko to jest zgodnie z porządkiem rzeczy, a przypadkiem na zewnątrz trwają zamieszki. Żołnierz powinien wykonywać swoje obowiązki, czyli bronić swojego miasta i ojczyzny. Sam ten czyn podchodził pod znieważenie swojego statusu, rangi oraz honoru. Dawniej, Mathias spotkał się z podobną sytuacją, gdy jeszcze los nie zgotował mu nowej misji. Kiedyś uratował niewinną dziewczynę od oprawcy, lecz krótko później zmarła. Teraz miał nadzieję, że za swoją dobroć nie zostanie ponownie ukarany. Stanął w drzwiach, zapierając się wąskiej ramy. Czerwień w oczach nieznajomego świadczyła o jego pewności siebie. Mimo obecności osoby trzeciej, nie przestawał oddawać się ukojeniu poprzez rytmiczne penetrowanie zakazanych sfer kobiecych, bez pozwolenia. Nosarensky przypomniał o swojej obecności, przecinając sakwę ze złotem, która leżała na stoliku obok. Tym zwrócił uwagę gwardzisty, który nie był zachwycony z takiego obrotu spraw.