Spokojne delektowanie się widokami zakłóciło dziwne skrzypnięcie. Drewniana kładka zaczęła się gibać, aż w końcu śnieg ujawnił prawdziwą naturę konstrukcji. Posiadała wiele dziur, niełatanych przez nikogo od bardzo wielu miesięcy. Niestabilna kładka załamała się pod dziewczynami. Nie mogły tego przewidzieć. Wszystko działo się zbyt szybko. Wpadły do lodowatej wody, a przez swój ekwipunek, blisko brzegu nie były. Po dostrzeżeniu sytuacji, Iza wstrzymała oddech, rozglądając się wokół. Pod zamarzniętą powłoką pływały martwe ciała, większość bez oznak życiowych. Joanna powoli wydostawała się na powierzchnie, a Izie szło nieco trudniej. Nieoczekiwanie poczuła ucisk na swojej stopie. Nie miała jak się wyrwać, krytyczna temperatura i brak oddechu sprawił, że jej siły zostały połowicznie zaniżone. Sięgnęła odruchowo po miecz, na ślepo uderzając pod swoje nogi, tymczasowo zagrożenie minęło. Gdy tylko zbliżała się na powierzchnię, od tyłu kolejny trup zaczął obmacywać jej brzuch. Tym razem nie było jak się uwolnić. Ręce unieruchomione, ciężar uniemożliwił wypłynięcie, a powietrze w płucach powoli się kończyło. Iza postanowiła użyć w krytycznej sytuacji swoich czerwonych oczu, na chwilę wstąpiły w nią nowe siły i uderzała swoimi plecami o wystające skały, mając nadzieję, że pod naciskiem natrętny trup puści swą ofiarę. Stało się, w końcu Iza odzyskała wolność, lecz traciła oddech. Ostatnimi tchnieniami złapała się podwodnych kondygnacji kładki i jakoś dotrwała do końca. Wyciągnęła na powierzchnię pierw jedną rękę, Joanna wtedy mogła zainterweniować. Druga ręka wyrzuciła na pomost miecz. Wystarczyło kilka głębokich wdechów, a tętno uspokoiło się. Obie dziewczyny były przemoknięte i nie mogły ot tak podróżować dalej. Joanna wzięła Izę pod ramię i razem poszły w jedno najbardziej pewne miejsce. Tym miejscem na wysuszenie ubrań okazała się dawna siedziba Asasynek, dawnego oddziału specjalnego, którym dowodziła właśnie ona. Zamek wydawał się nienaruszony, więc uznano, że nikt po inwazji nie penetrował budynku. Widać było po nim ogromne zniszczenia, ale wszystkie rzeczy niemal pozostały na miejscu. Nawet stół, z wbitym nożem myśliwskim w dębowe drewno. Prócz samoistnych zmian, większość ruchomości znajdowała się tam, gdzie zawsze. Choć ucierpiała najbardziej duma Joanna, gdy ujrzała leżące na ziemi potłuczone zdjęcie, na którym pozowała ze swoimi przyjaciółkami, z których obecnie żyje tylko jedna członkini.
Iza zdjęła przemoczony płaszcz i zawiesiła nad kominkiem, który rozpaliła z resztek spróchniałego drewna. Joanna tymczasem gładziła starą fotografię z bolesnym sentymentem.
(Iza) – Tęsknisz za nimi?
(Joanna) – Były ze mną od samego początku. Zdążyłyśmy się w jakimś stopniu pożegnać, ale… Nie byłam przy ich śmierci. Tak samo z Klaudią, choć byłam tak blisko.
(Iza) – Jeśli nadal chcesz o tym myśleć, weź zdjęcie ze sobą. Jeżeli jednak wolisz zapomnieć, po prostu wrzuć zdjęcie do kominka. I w końcu rozbierz się z tego ziąbu.
(Joanna) – Za chwilę. Muszę jeszcze coś zrobić.
(Iza) – Ja muszę usiąść… - siadła przy kominku – Od tego ciepła od razu lżej na duszy. Wiedziałaś o tym, że ten pomost jest tak łamliwy?
(Joanna) – Nikt dawno nie majstrował przy nim. To co pod wodą było znacznie ciekawsze.
(Iza) – Przekonałam się na własnej skórze. Jak te szwendy wytrzymały tyle pod wodą…
(Joanna) – Nie musiały. Wystarczyło, że to my naruszyłyśmy ich kriosen, a przebudzenie nie zrobiło im różnicy. Dla nich to było jak kolejny dzień, choć faktycznie okres czasu był znacznie wydłużony.
(Iza) – Powinniśmy rozejrzeć się po okolicy, ale inaczej. Nie chcemy znów wpaść do niewidzialnej dziury. Tym razem nam się udało, ale nie zawsze będziemy mieć tyle szczęścia.
(Joanna) – Jest opcja wejścia na wieżę. Gorzej, że obecna architektura… - kichnięcie – Mocno nam to utrudnia. Będziemy musiały obkrążyć strefę więzienną i przedrzeć się przez stare miasto. Tam w okolicy będzie najbliższa wieża. Tego potrzebujemy. Rozeznania terenu.
(Iza) – Chcesz zabrać ten nóż ze sobą?
(Joanna) – Wbiłam go w dzień przed inwazją. Powiedziałam, że dopiero go wyjmę, gdy spełnię obowiązek.
(Iza) – Jaki to obowiązek?
(Joanna) – Gdy umrę. Sądzę, że dawna Joanna umarła wraz z tym miastem. A taka stal może się mi teraz przydać. Może ktoś mi wykuje z tego noża ładny miecz.
(Iza) – Chcesz przekuć dawne ostrze w nowe. Jakbyś przelała kawałek historii.
(Joanna) – Kawałek historii oraz dawnego życia. Nie odrzuciłam dawnej siebie, więc choć tak mogę to uhonorować oraz te, które mi ufały i oddały życie za wolność moją i twoją.
(Iza) – Zdejmijżesz ten cieknący kapok. I nie myśl o tym. Dajmy sobie kwadrans, bo jeśli człowiek, którego szukamy, zorientuje się, że depczemy mu po piętach… To stracimy go z zasięgu.
(Joanna) – Jeśli jest z tych mądrych, to już dawno się zorientował, w chwili, kiedy postawiłyśmy pierwszy krok w Gdańsku. Nikt bez powodu nie wybiera takich miejsc, Iza.
(Iza) – Wybrał miejsce, do którego mało kto chce wracać.
(Joanna) – Właśnie o to chodzi. Miejsca okrzyknięte złą sławą skutecznie odstraszają niedzielnych ciekawskich. Jednakże dla Voltarów nie sprawia to żadnej różnicy. Pod tym względem jesteśmy tak nieprzewidywalni, co zuchwali.
Iza na chwilę wstała, by sprawdzić co z ubraniem. Ciepło kominka szybko ocieplało zamoczone wcześniej odzienia. Temperatura domowego ogniska niemal zdążyła całkowicie wysuszyć jej płaszcz. Roztworzyła drzwi, wpuszczając przyjemny chłodek do środka, który powiewał Izie na twarz, znacznie pobudzając krążenie w naczyniach krwionośnych. Joanna długo się nie zastanawiała. Spojrzała ostatni raz na popsutą fotografie, zabrała ze sobą nóż i kierowała się do linki z ubraniami. Na dworze delikatnie się uspokoiło. Śnieg przestał padać, a bardziej pusty wicher uderzający w zbite okna dawał o sobie znać. Iza poderwała więc swój płaszcz, przymocowała miecz na plecach i wyszła pierwsza. Skierowała głowę w górę, delikatnie przymrużając oczy, pozwalając zimnu pieścić jej lekko bladawą delikatną cerę. Trochę trwało nim ta druga wygrzebała się z chałupy. Nie poprzestając jeszcze na symbolicznej fajce pokoju, za poległe siostry w boju. Niechętnie, lecz zachowując honory, odebrała od Joanny jednego fajka, przypalając swoją zapalniczką suchy koniec. Przez sytuację niebywale ciężką zapalenie papierosa było nie lada wyczynem. Przyjaciółka naniosła dłonie wokół dłoni Izy, dając mniejsze ujście powietrza, dając ogniowi zapłonąć na nowo. Tak w milczeniu obie wpatrywały się w niebo, oparte o starą podniszczoną kamienną cegłę.
Po wypaleniu tytoniu, rzuciły świstki na ziemię, intuicyjnie depcząc je w następnej kolejności. Czekała dziewczyn krótka wyprawa przez obrzeża Gdańska. Musiały się zatem powoli zbierać. Ledwo co zdążyły rozstać się z okolicą, a poczuły coś. Nic dziwnego by w tym nie było, gdyby fakt, że obie miały te same wrażenia. Ktoś młode dywizjonerki obserwował, a nie chciał się ujawnić. Sprawy uległy zmianie. Myśląc, że ktoś mógł je podsłuchiwać, Joanna dała Izie znak skinieniem głowy, że pójdą krótszą trasą, takiej, której przeciwnik nie znał. Na spokojnie, bez pośpiechu. Nie zdało się to na wiele. W pewnym momencie tajemniczy obserwator zdradził się, cichym kichnięciem. Zaczęła się pogoń, myśliwego za zwierzyną. Jednak nie, myśliwych było więcej. Co najmniej kilka par oczu i nóg, śledziło trasę voltarek. Tuż tuż, przy każdym zakręcie słyszały zgrzytanie śniegu po nogami, gdzieś w tyle. Spoglądanie w tył tylko by ich spowolniło, centralna wieża znajdowała się w zasięgu wzroku. Kiedy tak już niemal sięgły klamki od drzwi, śnieg rozwiał się w najbliższej okolicy. Okrył twarze Joanny i Izy, tak, że przez chwilę nie mogły nic widzieć. Na ślepo wyciągnęły miecze przed siebie, drugą dłonią pomagając sobie z białym puchem. Po zorientowaniu się w sytuacji, wokół nich zebrała się mała grupka osób.  Dwie dziewczyny i trzech chłopa. Nosili na sobie futrzaste kurtki, z metalowymi obiciami na ramionach. Na plecach miecze dwuręczne, każdy w innym kształcie. Znak charakterystyczny było widać na twarzach. Niebieskie tatuaże przylegające do prawej strony lica, w kształcie wilka z roztwartą paszczą, na wysokości oka. Nie wyglądali na bandytów, a wzgląd spod ich oczu sprawił, że Iza od razu poznała ich ogólną tożsamość. To byli Voltarzy, przesiadujący na ruinach miasta, które niegdyś było azylem. Prawda była taka, że część wilczych wojowników przebywała w Gdańsku już wcześniej, nawet w czasie jego upadku. Wielu takich nie przejęło się kaźnią na ulicach. Pozostawali w regionie, dobijając niedobitki, stając się częścią i fundamentem nowej upadłej przez zwykłych ludzi cywilizacji. Początkowo nikt nie reagował. Joanna schowała swój miecz, Iza nadal trzymała przed sobą, doszukując się prawdy, a póki jej nie pozna, jej ostrze nie spocznie w pochwie.
(Iza) – Śledzicie nas od dłuższego czasu, coście za jedni? Co do jednego mogę być pewna.
(Mei) – My też do jednego możemy być pewni. Choć w moim przypadku nawet do dwóch. Krótką pamięć masz, Izabelo. Choć przez ten chaos, mogłabym to zrozumieć.
(Iza) – Mam cię skądś znać?
(Endrin) – Mei, nie czas na wspomnienia.
(Iza) – Powiedziałeś, że ona nazywa się… Mei?
(Joanna) – Co jest? Znasz tą tutaj?
(Mei) – Rok temu uratowałaś mnie, gdy byłam bliska śmierci. Jakby na to nie patrzeć, wtedy obie byłyśmy normalne. A teraz, nieźle, prawda? Obie dostałyśmy szansę na odkupienie. Ty dowodzisz dawnej stolicy tego kraju, a ja znalazłam swoje miejsce w szeregu.
(Iza) – Jeśli nazywasz swoim odkupieniem to, że uciekłaś po tym jak chcieliśmy cię zabrać do siebie, to faktycznie. Zostawiłaś liścik, że dasz sobie radę.
(Widow) – Dała radę, masz dowód przed oczami. Później powspominacie przeszłość.
(Joanna) – Powiedzcie, komu sprzyjacie? Czy jesteście banito podobni, którzy pozyskali voltarskie dna?
(Rendon) – Hejże… Porównujesz nas do tych skromnych brudasów, którzy robią co chcą i biorą co chcą? My zostaliśmy tutaj na straży. Sama się przekonałyście, że grunt potrafi zarwać się pod nogami.
(Iza) – Widzieliście, że mogłyśmy tam umrzeć.
(Horn) – Nie wiedzieliśmy kim jesteście. A jeśli grabieżcy czy Czarni, to mała strata. Teraz dopiero mamy świadomość, że wasza wizyta coś musi znaczyć. Biali mało kiedy się tu zapuszczają, od upadku praktycznie nikogo takiego tutaj nie było – westchnienie – Aż do dziś,
(Iza) – Jak to rozumiesz? Jak to od upadku?
(Odyn) – spoglądając z okna – Voltarzy byli, są i będą. Upadek Gdańska był zaledwie początkiem. Nie daj sobie wmówić, że podczas gdy ludzie sobie żyli w Azylu, to voltarkini siedzieli na dupskach i zbijali bąki. Mniejszość, ale zawsze. Wyście uciekli, ratując swoje życie, a ci, którzy zostali, ocalili ten fragment północy – popijając kielich – Ten metal był pierwszą rzeczą, którą wygrzebałem z ziemi. Niech to będzie symbol naszego zwycięstwa, powstrzymaniem agresji ze strony tych pieprzonych jebniętych trupów.
(Joanna) – Sądzisz, że to Wy ocaliliście północ?
(Odyn) – Całą? Nie, raczej nie. Ten ośrodek, owszem.
(Iza) – Odyn, jak mniemam?
(Odyn) – Od razu wiedziałem z kim mam do czynienia. Moi mniej przystrojeni w wiedzę towarzysze mogli tego nie dostrzec w pełnej krasie. Zaszłyście spory kawałek drogi, zostawiając Płock na pastwę losu. Powiedz mi, czemu niepokoisz dawne duchy? Chciałaś zobaczyć co pozostało z Azylu? Zobaczyłaś, a teraz ładujcie się do auta i wracajcie. Tutaj nic dobrego was nie czeka.
(Iza) – Odejdziemy, ale tylko z osobą, której potrzebujemy.
(Mei) – Nie masz chyba mnie na myśli?
(Odyn) – Sądzicie, że znajdziecie? Jak się nazywa?
(Iza) – Patrzymy na niego.
(Joanna) – Jesteśmy tutaj ze względu na ciebie.
(Iza) – Cenimy sobie widoki, ale nie narażałyśmy życia bezcelowo. Uznałyśmy, że jesteś idealnym kandydatem.
(Odyn) – Kandydatem, do czego niby? Wywieźć mnie i zabić prosto nie jest. Powiedzcie o co wam chodzi, lub już powoli wracajcie do siebie. Najlepiej prosto i na temat, nim zeźlę się jeszcze bardziej.
(Iza) – Tworzę drużynę i…
(Odyn) – Niech zgadnę, potrzebujesz kogoś lepszego od siebie, by twój kuper chronił? Spokojnie, tylko żartowałem. Trafiłyście bezbłędnie, owszem, nieco potrafię, a moja tarcza wciąż lojalna. Problem leży w tym, że ja nie trzymam niczyjej strony. Złamałbym swoje zasady, gdybym przystał na twoją propozycję.
(Joanna) – Nie musi to być wieczna umowa. Potem możesz wrócić na swoje mroźne pustkowie i dalej użerać się z trupami pod lodem. Jednak, możesz zawsze pomyśleć, gdzie twoje umiejętności się przydają, a gdzie marnują się.
(Endrin) – Pamiętajcie, kto odbił miasto.
(Joanna) – Posłuchaj mnie, chłopcze. Uratowaliście miasto, pozwalając umrzeć tysiącom, a dopiero po ich śmierci zdecydowaliście się łaskawie sobie przypisać sławę. Więc nie mów mi tutaj o honorze. Przyszliście na gotowe, jest na to określenie. Pójście na łatwiznę.
(Widow) – Na twoje słowa też jest, szpiegmistrzyni, Joanno. To ingerowanie w nieswoje sprawy.
(Odyn) – Rozwiń swoją myśl, konkretnie po co tworzysz drużynę? Nie w brud na miejscu masz chętnych? Retoryka pozwala mi myśleć, że to waga państwowa. Nie mówcie, że lek już gotowy?
(Iza) – Śmieszy cię to? Nie chcesz końca tego szaleństwa? Z trupami i Thiasamem?
(Odyn) – Thiasam jedynie przeszkadza mi tak personalnie. Ale nie ma po co go zabijać, trzeba się z człowiekiem dogadać. Raz miałem okazję go spotkać przelotnie, to nie wydawał się taki zły.
(Iza) – Owszem, nie każdy jest zawsze tym, za kogo się podaje. Ale to nie sprawia, że osiągnięcia są też zmyślone.
(Mei) – Twoje osiągnięcia są zasługą kogo innego. O ile pamiętam, to sama przejęłaś sporo zaszczytów po twoim zmarłym ukochanym.
(Iza) – On nie umarł, do cholery… - aktywacja oczu – Mogę pokazać siłę swoich racji, jeśli normalne argumenty nie trafiają. Mogę także użyć znacznie ostrzejszych środków perswazji, blya.
(Odyn) – Normalnie bym nie protestował, gdy kobiety się biją… Ale po co robić sobie problem. Mei, jesteś mi droga i nie chciałbym marnotractwa twoich talentów. Izabela, utrata twojej osoby nie zatrzyma szarży Czarnych przed przejęciem władzy.
(Joanna) – Więc jednak obawiasz się Kordonu.
(Odyn) – Czarnych, wszystkich ich. Kordon to tylko jeden skrawek. Wolę już kraj pod kuratelą Białych.
(Iza) – Więc postanowiłeś do nas dołączyć?
(Odyn) – Nadal nie usłyszałem po co to wszystko. Mogę iść nawet w największe gówno, lecz muszę wiedzieć ile ma głębokości i jak pachnie. Powiedzcie, to bardzo głębokie śmierdzące gówno czy mała pyrka, przez którą da się przeskoczyć?
(Iza) – Coś pomiędzy tego, cholera jasna, o czym my tu rozmawiamy…
(Joanna) – Pięcioosobowy zespół, a twoja tarcza powinna dać nam ochronę.
(Odyn) – A co z moimi tutaj? Nie zostawię ich.
(Mei) – Ruszymy waszym tropem.
(Iza) – Jeśli to ma się udać, to musimy działać zgodnie z planem.
(Odyn) – Najwyżej nie będziecie się zbytnio wychylać, co wy na to? Chcę jeszcze móc tutaj wrócić.
(Joanna) – Wszystko zależy od tego, czy twoi przyjaciele nie zdecydują się sabotażować naszego przedsięwzięcia.
(Rendon) – Zostaniemy, skoro tak trzeba.
(Mei) – Dalej nie ufamy waszym intencjom.
(Odyn) – To gdzie punkt spotkania?
(Iza) – Most Solidarności, w pobliżu Płocka. Potem zabierzmy cię do pozostałych.
(Odyn) – Czyli mam się pakować?
(Joanna) – Jutro zbiórka, lepiej byś się nie spóźnił.
(Odyn) – wyciągając rękę – To mamy układ.
(Iza) – Istotnie – schowała miecz – Mamy układ. Co zrobisz, gdy skończy się zadanie?
(Odyn) – Jeszcze nie postanowiłem, a teraz… Dajcie mi się pożegnać z resztą.
(Iza) – klepnęła Odyna w ramię – Nie opuszczasz ich na zawsze. Do jutra.
(Joanna) – No i witaj w drużynie, przystojniaku – odchodząc
(Iza) – Musiałaś? Przecież jesteś…
(Joanna) – przerwała – Jestem, ale czy to mi broni prowokować innych? Poza tym ta chodząca landryna Mei, miała coś do ciebie, to postanowiłam jej dogryźć. Lepsze to niż rzucanie się z mieczem.
(Iza) – Poniosło mnie. Byłam gotowa myśleć, że wyciągnie swój i zacznie się jatka.
(Joanna) – Widziałam jej spojrzenie, była gotowa walczyć. Na pewno doszłoby do walki, gdyby nie charyzma naszego najnowszego nabytku. Konserwatywny, takiego Odyna zapamiętałam.
(Iza) – Boję się jedynie, że po wszystkim będzie chciał odtworzyć Gdańsk. Po rozbiciu dziele się wiele.
(Joanna) – Wojny zawsze były. Jeśli się wybijają, to nie możemy nic z tym zrobić. Odyn bywał przemądrzały i zasadniczy, ale nie postępował głupio. Wierzę, że połączy się z nami. Nasze raporty i tak pokazują, że tracimy kilku voltarów dziennie. Garstka kilku nowych nie zmieni niczego, ale choć nie będziemy w walce sami. Jeśli nie my, to Thiasam ich przejmie siłowo lub ktoś innych najmie.
(Iza) – Jutro będzie sam, bez swoich wpływowych ludzi. Może nasza piątka da mu argument, że wszyscy chcemy dobrze.
(Joanna) – Wiesz, jedno mnie zdziwiło. Narzekał na Czarnych, nie? Ale o trupach niewiele, jakby go tak nie ruszały.
(Iza) – Duma odbicia upadłego miasta wielce ich podbudowała.
(Joanna) – Tylko, że przedtem pozwolili umrzeć tysiącom niewinnym. Jak można było na to wszystko patrzeć, słyszeć przez wiele godzin jęki umierających i tylko czekać. Ja miałam swoje powody, ale oni mieli tylko siebie i wiedzieli co potrafią. Mimo tego nie zrobili nic. Przeczekali noc i wybili niedobitki, które jeszcze szukały pożywienia.
(Iza) – Nie umiemy cofnąć się, uratować Gdańsk i powrócić. Wiele osób mogłoby dożyć, ale to byłaby fikcja, której nie chcę propagować.
(Odyn) – znienacka – To prawda, nikt nie chce żyć w fikcji.
(Iza) – Strasznie ciekawski jesteś naszych obiekcji.
(Joanna) – Przyszedłeś przechwalać się nim uderzysz?
(Odyn) – Po prawdzie, tak. Odyn uderzył w stół i znalazł w nim pewne znalezisko. Chciałem go wam dać, jako dowód zaufania.
(Iza) – Jeśli to próba umówienia się ze mną, to… Niefortunna.
(Odyn) – Dla mnie to byle co, ale może się wam przydać. Nazywa się Targon – podając nośnik – Nie wiem co jest w środku, ale może coś wyczytacie. Pamiętacie jak mówiłem, że przelotnie spotkałem Thiasama? Podróżował z kilkunastoma ludzia nad morze. Planowali przejąć kontrolę nad największym portem w Łebie. Ogólnie to bardziej miałem styczność z kimś z jego przybocznych. Wypadł mu taki mały shit, to zabrałem.
(Joanna) – To by wyjaśniało zniknięcie statku Normandia. Musieli go przejąć. Słyszałam o fakcie, że chcą pozyskać wsparcie z innych ościennych krajów. Najbezpieczniej przez wodę, bo mało kto się będzie spodziewał.
(Iza) – Dzięki za ten dar zaufania.
(Odyn) – Jeśli moja obecność przyspieszy zakończenie tej farsy, możecie na mnie liczyć.
(Joanna) – pod nosem – Pozostaje jeszcze tylko jeden. Będziemy musiały odtworzyć pewien rytuał, ale powinnyśmy dać radę.
(Iza) – Połączymy nasze esencje, by móc wyszukać ostatnie miejsce jego pobytu?
(Joanna) – Dobrze przewidujesz. Nie poznamy dokładnego położenia, ale dowiemy się gdzie był godzinę wcześniej i co robił. Znajdźmy do tego inne miejsce. Po drodze powiem więcej.
2 godziny później, wzgórze Golubskie
W obie strony rozciągało się masywne ciemnozielone wzgórze, niegdyś porośnięte świerkami i bujnymi trawami. Teraz jest cieniem dawnej świetności. Po wysokich drzewach pozostała pustka w postaci ugiętych wykarczowanych pni. Trawa natomiast nie utraciła blasku, a została pogwałcona wieloma tysiącami par butów. Jedno z niewielu miejsc w kraju, skąd można było dostrzec niemal całe miasto z jego wzgórza. Dobry punkt obserwacyjny, jeśli w przyszłości doszłoby do jakiegoś większego zagrożenia. W pobliżu znajdował się zamek, jedyny prawdopodobnie ostatek po starej husarskiej kulturze. Brama szczelnie zamknięta miała sugerować, że nikt nie wdarł się do środka, ani stamtąd nie wyszedł. Joannie nawet napomniało się, że doszło kiedyś tutaj do uszkodzenia kondygnacji, więc zawalony strop do piwnicy uniemożliwił jakąkolwiek ucieczkę, w przypadku otoczenia. Ludzie, którzy zamknęli się tam, w większości przypadków pomarli z głodu, bądź popełnili zbiorowe samobójstwa. Dawna potęga tego miejsca zanikła, a spośród zrujnowanych budynków, to same wzgórze było jedynie w dobrym stanie. Potem tajemnice zostały rozwiane. Wzgórze oznaczyli wojskowi jako punkt ostatecznej obrony. Rozwiało to grupki trupów na inne rejony, ale koniec końców los miasta był i tak podzielony. Gdzieś w dole walały się fragmenty rozbitego krzyża, który uformowali ostatni pozostali przy życiu mieszkańcy, jako hołd dla zmarłych. Po nastaniu Czarnych na Toruń, natychmiast rozpoczęła się procedura zajmowania zdatnych terenów i niszczenia wszystkiego, co miało kiedyś powiązania z danym miejscem. W pierwszych dniach to właśnie Golub Dobrzyń stał się tym celem. Wywieszono na zamku czerwone flagi z wpisanym w okrąg czarnym wilkiem, wszelkie symbole religijne dawnych mieszkańców zrzucono z urwiska, a drogi główne zaroiły się od kolczastych barykad. Oficjalnie miasto jest niezamieszkałe, ale kto wie ilu niecodziennych gości skrywa się pośród betonowych blokowisk czy podziemnych przejść. Prawdą też było, że szczególnie Goluba voltarzy spod ciemnej gwiazdy iścili sobie prawa na propagowanie swojej prawilności. Wszystko więc miało okazać się fikcją, a okupant miałby być ofiarą. Joanna nie bez powodu wybrała akurat to wzgórze. Krwawa bliska przeszłość nasączyła ziemię krwią, co czyniło ją podatnym źródłem mocy, w kwestii podejmowanych rytuałów. Wystarczyło usiąść na obu kolanach, spinając pięty do pośladków, delikatnie odchylając głowę do tyłu. Dochodziło jeszcze do łapania się za ręce, mówiąc przy tym różne dialekty ze starovoltarskiego. Wtedy następowało skupienie, sięgające wielu kilometrów od aktualnego miejsca. Voltarzy wtedy potrafili wyczuć, gdzie poszukiwana osoba była w ciągu ostatniej godziny oraz co robiła, okraszając wszystko widzialną wizją w czerni i bieli. Do tego potrzebowano dwójki ochotników, bez których nie da się rozpocząć rytuału. Ponieważ siła użyta przez jedną osobę ma tak niebywałą moc, że w mgnieniu oka zabrałaby większość sił życiowych potencjalnego ochotnika. Dwójka zawsze była stabilną i symboliczną liczbą. Zwykle lepiej jest dzielić ciężar na dwoje, tak też jest w tym przypadku. Rozłożenie siły rażącej na parę stanowi dla nich żadne zagrożenie, gdyż skaza rozdwojona zwykle posiada słabszą formę, mniej szkodzącą.
(Joanna) – Rozpętali tutaj piekło. Gdziekolwiek się pojawią, sieją większy zamęt niż te zombiaki.
(Iza) – Po czym poznałaś?
(Joanna) – Zawiesili swoje flagi. To kolejny przykład jak przyszli na gotowe.
(Iza) – W tym przypadku może nie było wyjścia.
(Joanna) – Było nas mniej, ale nadal wystarczająco, aby móc ratować co się da.
(Iza) – Wiadomo, że zajęli swoją część. Po co jeszcze tak to propagować?
(Joanna) – Tutaj historia ma poczucie humoru. Okazało się, że zamek nigdy nie był polski. Żadni komturzy nie zlecili jego budowy. To dzieło pewnego architekta, Dayen z Erys, zaledwie dwanaście lat przed faktyczną budową.
(Iza) – Nic mi to nie mówi.
(Joanna) – Dayen z Erys zwany Królem Wron. Przez swoje zainteresowania dostarczał nowym formacjom posiłki, dzięki wiadomościom przymocowywanym do nóg wron. Pośmiertnie odznaczony, złożony do katakumb zasłużonych, głęboko pod ziemią Mińska.
(Iza) – Czyli to voltarzy byli tu kiedyś panami?
(Joanna) – Niby jak? To nie jest ten kierunek. Po prostu jak się formował kraj, różne rzeczy siedziały w głowach różnych ludzi. Nie znam dokładnych informacji, ale podobno wystarczyło kilkunastu chłopa i Golub stał się na kilka dobrych lat punktem wywiadowczym voltarskiej szlachty. Potem dopiero pojawił się rzeczony nasz rodak, zrodzony z polskiej ziemi, Konrad von Sack. Z taką różnicą, że on nie nakazał budowy, on przyszedł już po wszystkim.
(Iza) – Nic dziwnego, że teraz tak się tym podniecają.
(Joanna) – Podnieta z tego, że jacyś tam ludzie kilka dobrych wieków temu zaskoczyli pijaków i zajęli na krótki okres czasu zamek.
(Iza) – Powróćmy do tego, co ważne. Jak mamy rozpocząć? Zgaduję, że masz cały zamysł zaplanowany.
(Joanna) – Kim bym była, gdybym zaprosiła cię tutaj tylko ze względu na podziwianie widoczków.
(Iza) – Skupmy się. Niedługo słońce zajdzie.
(Joanna) – Krok pierwszy. Klękamy na kolana, z dociśnięciem pięt do tyłka.
(Iza) – uklęknęła – Co dalej?
(Joanna) – Głowa delikatnie do tyłu, nie za mocno.
(Iza) – odgięła głowę – Lubię patrzeć w niebo.
(Joanna) – Złączmy swoje dłonie, by rozdzielić moc na dwie części.
(Iza) – złożyła dłonie na Joanny – Nie czas na takie fanaberie…
(Joanna) – Chcesz znaleźć Dziocha? Więc się skup. Zamknij oczy i powtarzaj za mną słowa.
(Iza) – zamknęła oczy – Ile razy?
(Joanna) – Do skutku, póki nie zadziałają. Musisz mieć dobre zamiary, wtedy tylko zadziała.
(Iza) – No dobra, jakie to słowa? Zaczyna mi drętwieć szyja.
(Joanna) – Pomozhte… Nalest… Podstupnika… Pokazhte… Nam… Ego… Perebyvaniye… Stupte… Vizu… Svoyu… Pered… Nas… Rosperdolsye… Nanovo… Nashiye… Hramy… Otstupte… Ot… Nebes…
(Iza) – powtórzyła
(Joanna) – Do skutku, jeszcze i jeszcze. Nawet jeśli byśmy zdarły gardło – zaczęła frazę
Powtarzanie tych samych zdań przez kilka minut nie zmieniało niczego, a po Izie było widać jak momentami zaczynała wątpić. Ostatecznie trwała w postanowieniu dalej, czepiąc motywację od swojej niezastąpionej i niezawodnej szpiegmistrzyni, Joanny. Po przeszło pół godziny w końcu coś się zaczęło dziać. Wokół odprawiających rytuał pojawił się gęsty obłok dymu, a zmysły obu mocno się nasiliły. Nawet najskrytszy chód robaka po ziemi, również uciekające w popłochu komary, to wszystko bardzo było słyszalne w obrębie kilkunastu metrów. Joanna nakazała się skupić bardziej, by wyszukać to, czego im potrzeba. Krwawiąca ziemia lekko moczyła Izie kolana, lecz nie dała się przez to rozproszyć. Świat widziany przez zamknięte oczy stał się czarno biały. Przeniosły się duchowo w zupełnie inne miejsce. Początkowo nic nie wiedziały. Ani co to za region, ani gdzie jest poszukiwany voltar. Kroki zaprowadziły je na bujną łąkę, ciągnącą się dalej w las, pozornie idącą pod górę. Tuż przy podniszczonym kamieniu leżał napis, nie w lokalnym języku, Sedlo Cerla. Nie było to miejsce powiązane z dawną Voltarią, tego były pewne. Dialekt powstał z zupełnie innego języka, również z rodziny słowiańskiej. Joanna mocniej weszła w swój umysł, kojarząc coś ze słoweńskiego lub słowackiego, ponieważ oba te kraje bardzo jej się myliły. Podczas wizji nie mogły się ze sobą porozumiewać, by nie naruszyć struktury. Swoje przypuszczenia dopiero wyjaśnić sobie mogą po wszystkim. Pośród leśnego gąszczu zaobserwowały ubranego w bluzę z kapturem osobnika, wędrującego po zielonej puszczy. Napotkał kilku zombie pałętających się niedaleko, i zamiast uniknąć z nimi bliskiego kontaktu, ten zagwizdał w ich kierunku, czekając tylko aż się zbliżą. Wyjął zza pleców miecz, przypominający mix katany i krajalnicy do sera. Pobawił się nieco z martwymi nieznajomymi. Pierw pozwolił się im gonić, umyślnie przewracał czy zaskakiwał uderzając ich od tyłu, by upadli. W końcu gdy go to znudziło, uklęknął na jedno kolano, coś do siebie powiedział, po czym wstał i wyrżnął grupkę w pień, odcinając dokładnie każdemu szwendaczowi kończyny i zostawiając całą tą krwawą ruinę za sobą. Odszedł gdzieś w głąb lasu, gdzie wzrok nie sięgał. Iza nie chciała tego tak kończyć, wykorzystała nieco więcej swojej siły woli. Zdążyła dostrzec przez kilka sekund polski znak, będący gdzieś w górach i czyjś cień. A to było zbyt wiele, nawet jak na tak krótki czas. Joanna trzymała się na nogach. Iza dopiero po wykrztuszeniu nagromadzonego tlenu poczuła się o niebo lepiej. Domyślały się, że Dziochu był gdzieś na jakiejś górskiej polanie, poza granicami. Potem zostało dopowiedziane, że szedł w kierunku Polski, schodząc z gór. Joannie wpadł do głowy pomysł, który ośrodek jako jedyny ostał się po stronie Białych, a leżał gdzieś w górach po obecnej stronie. Celem była Szczawnica, gdzie temperatura dwukrotnie dawała o sobie znać. Nie czekając na dalsze zbiegi wydarzeń, wybrały się w kierunku auta, wybierając w miarę najszybszą trasę. Jedna wieść cieszyła obie. Dziochu nigdy nie zapuszczał się na tereny Czarnych, więc jeśli miałby gdzieś być, to właśnie w Szczawnicy.
Voltaria, dziedziniec turniejowy, podmińskie Sztory
(Fuus) – Jesteś pewny, że chcesz się babrać w turniej?
(Mathias) – Thiasam może mieć to, czego mi potrzeba. Spotkać się z nim może zwycięzca.
(Lautern) – Chodzi o ten ognik, którego szukasz?
(Mathias) – Chodzi o coś znacznie więcej, ale teraz nie mogę wam powiedzieć.
(Fuus) – Wytargałem cię od śmierci, a Lautern załatwił co bezstresowo miejsce wśród nas. To za mało, byś nam zawierzył?
(Mathias) – Nie powiedziałam, że wam nie ufam. Miałem na myśli, że powiem o tym później.
(Fuus) – Miejmy nadzieję, że nie zostaniesz zmiażdżony już w pierwszej rundzie. Chętnie bym ci dał wtedy wygrać, ale nie powinno mnie tutaj być. Nie chcę potem was narażać, gdyby mnie wykryto.
(Lautern) – Ja muszę być nieopodal Cailona, na jego wyraźne życzenie. Więc, na moją pomoc też nie masz co liczyć. Posłuchaj Fuusa, szczerze, to nie jest zwykła bójka na pięści. Na naszych turniejach giną ludzie. Turniej składa się z siedmiu faz. W każdej musisz zwyciężyć, by móc zapunktować. Nie trzeba być zawsze pierwszy, ale to twoje umiejętności dadzą tobie wygrać, a nie wygląd czy język stosowany. Festinalia trwają trzy dni. Dwa dni męczących zmagań, a na sam koniec finalny dzień.
(Mathias) – Nie interesuje mnie nagroda, tylko…
(Fuus) – Tak, słyszeliśmy dokładnie. Thiasam będzie zadowolony, jeśli poddyktujesz, że jest twoją motywacją, w dojściu do zwycięstwa. Takich bardzo wspiera. Kto wie, może będziesz mieć okazję. Choć nikt czegoś takiego nie chciewał. Zwykle górowało złoto, runiczna stal czy prywatna ziemia.
(Lautern) – Dodam, że w turnieju nie biorą udział wyłącznie Voltarzy. Nasze prawo nie odrzuci niczyjej kandydatury, o ile osoba jest zdrowa na rozumie. Skoro tutaj jesteśmy, to możemy poprosić o wykaz uczestników. Zapisy kończą się lada chwila. To dobry moment.
(Mathias) – Wyjaśnisz mi te fazy? Nie chcę wyjść na ignoranta lokalnych tradycji.
(Lautern) – Określiłbym to pierw symbolicznie. Siedem faz dzielimy na Solidarność, Hojność, Żądzę, Odwagę, Siłę, Etyka, Postawa.
(Mathias) – Powiedz mi coś o pierwszym dniu starć.
(Lautern) – Solidarność to są walki drużynowe. Dwuosobowy zespół walczy z przeciwnikami. Wygra ta drużyna, która rozgromi drugą. Wygrywa czasem zespół, czasem kompan umiera. Liczę ci, byś nie zginął. Obowiązek nakazuje używania tarcz oraz miecza, nic poza tym. Przed samą walką skrzętnie cię sprawdzą, czy czegoś nie przemyciłeś.
(Fuus) – Hojność to bieg przez jezioro Okeńskie, wzdłuż. Masz wystające skały i musisz po nich skakać, i oczywiście dotrzeć do końca przed rywalem. Utrudnieniem są kolce, które w losowych miejscach się wysuwają ze skał. Efektywność zadania polega na tym, byś nie dał się kujnąć. Bystre oko sędzi wyłapie wszystko, a za każdy błąd tracisz punkty.
(Lautern) – Żądza to wyścig konny. Trzy okrążenia wokół pól turniejowych. Można mieć miecz, ale nie można go używać do walki. Prostą regułą jest prześcignięcie rywala, nim on prześcignie ciebie.
(Mathias) – Od czego zależą punkty?
(Lautern) – Od twoich doskonałości. Obniżaj nasz poziom, to dostaniesz mniej. Głównym wyznacznikiem jest przeżycie. My braliśmy udział raz. Fuus trafił do finału, ale przegrał. Ja odpadłem po pierwszym dniu.
(Fuus) – Aby wejść do kolejnych faz, musisz mieć minimalną ilość punktów. Miej choć szczyptę mniej, a wykreślają z rejestra.
(Mathias) – Co się pojawia w drugim dniu?
(Fuus) – Odwaga to wytrzymanie fal wilków. Tyle ile masz lat, tyle dostajesz rund. Wilki napływają po kilkanaście na rundę. Zostajesz pozbawiony twardego stroju i na goły tors przyjmujesz ewentualne ciosy. Każdy zabity wilk jest poświęcany, przez krople krwi od sztuki, wtłaczanej do wisiora, którego otrzymasz, o ile wytrzymasz.
(Lautern) – Siła polega na wspinaniu się na najwyższy szczyt w Voltarii, Astaroszk. Dawne ruiny mają w sobie wiele przejść, gdzie oboje zawodników może się minąć. Gra nie fair jest tutaj istotna. Nie ma reguł jak dostaniesz się na szczyt, byleś uczynił to własnymi siłami. Tysiąc metrów nad poziomem może to pewne wyzwanie.
(Fuus) – Etyka walka jeden na jeden, ale z użyciem swoich przybocznych. Tutaj wygrywa strategia. Nie jest liczone zabicie przeciwnika, a raczej przegnanie esencji duchów. Rywal straci oba swoje mistyczne bestie, wygrywasz. Specjalnie dobijanie jest karane obcięciem jednej kończyny, toteż radzę się nie zapędzać.
(Mathias) – Co takiego może mnie czekać w finale?
(Lautern) – Postawa, najgorsze z wyzwań. Tutaj szwindel polega na tym, byś się nie dał trafić mieczem. Siedmiu najlepszych spotyka się na polu chwały. W tym przypadku nie decydują punkty. Musisz jako jedyny ostać się bez rany. Obrona nie liczy się jako trafienie, ani cios pięści. Dwa razy popis mają w losowych momentach Cailon oraz Thiasam. Przebiegają się w obu kierunkach przez całe pole, raniąc stalą każdego, kto przypadkiem się nawinie. Nazwałem to eliminacją słabszych. O ile wyjdziesz z tego bez szwanku, to możliwe dostąpisz swojej nagrody.
(Mathias) – Będę musiał się przygotować. Pierwszy raz biorę udział w czymś takim.
(Fuus) – Nie ma się czym podniecać, uwierz na słowo. Najwierniejszym kompanem towarzyszącym tobie podczas turnieju będzie twoja własna krew.
(Lautern) – Wyszedł z namiotu sędzia Krion, zagadajmy do niego nim się oddali.
(Mathias) – Dobrze dowiedzieć się, kto będzie mi łamał kości.
(Fuus) – I w tym aspekcie bardzo cię rozumiem. Sztandardowo za Thiasamem wielu sympatyków turniejowych sobie nie zyskasz, ale kto wie. Obecni w większości popierają Cailona, więc trzymaj lepiej język za zębami, aż do rozpoczęcia turnieju. Wszelkie zbrodnie przed turniejem są karane wyrzuceniem, a potem procesem. Jeśli pomrze ktoś podczas zawodów, to potraktowane to będzie jako wypadek przy pracy.
(Mathias) – Sprytne.
(Fuus) – Owszem, i bardzo wygodne z poziomu strategicznego.
Trio w samą porę zdążyło złapać jednego z sędziów nadchodzącego turnieju. Czcigodny Krion pochodził ze znamienitego rodu, a niektórzy mówili, że jest z głównej gałęzi jego przodka Kriosa, który my patronuje. Bowiem wszyscy męscy potomkowie Kriosa z głównej gałęzi nazywali się bardzo podobnie, stąd przypuszczenia. Ojcem Kriona był Kiriow, a syna nazwał Krof. Siwizna powoli przykrywała jego pokaźną brodę, sięgającą aż do końca szyi. Jego blizna po pazurach znajdywała się na głowie, gdy ten jeszcze był młodszy, a skrajna bujność kruczo sinych włosów bardzo dobrze zakrywała dawny ślad voltarskiej inicjacji. Odświętna szata przykryta swą dawną zbroją pokazywała go jako człowieka prawego z tradycjami, ceniącego sobie honor i sprawiedliwość. Sędziował turniej, w którym brali obaj obecni bracia, więc bardzo dobrze ich kojarzył, a szczególnie Fuusa, który według niego był faworytem, a przegrał przez podstęp przeciwnika, który sypnął mu piaskiem w oczy, a gdy ten stracił czujność, niehonorowy rywal z łatwością skontrował próby Fuusa mające na celu wyrównać szansy. Wtedy sam Krion żałował, że jego głos nie był decydujący, lecz tym razem skład sędziów zmniejszył się o jedne miejsce, więc szanowany poczciwy najstarszy czterdziestoletni sędzia miał o dziesięć procent większe prawo w głosowaniu i przy przyznawaniu punktów. Wielce się ucieszy widząc swojego dawnego faworyta oraz zadowolony z faktu, że mimo wygnania, dawny banicjant powrócił do ojczystego miasta. Na Lauterna nie reagował wcale, ponieważ nie był jego ulubionym bratem z tej dwójki, a skrzętnie ukrywał w środku siebie lekką niechęć za pośrednie usługiwanie Cailonowi, choć mógł tego uniknąć, przyjmując tytuł Księcia. Przyjście Mathiasa zdziwiło Kriona najbardziej, ponieważ dawno nie widział już takiego osobnika na turnieju, za jego życia. Nie okazywał wrogości, ani podśmiechawy. Wręcz przeciwnie, po wyciągnięciu ręki przez Mathaisa, sędzia zaakceptował jego gest i docisnął swoją drugą dłonią rycerską pieczęć. Miało to pokazywać, że podziwia gościa i życzy mu podświadomie zajścia jak najwyżej.
(Krion) – Fuusie, Lauternie… Raduje się me serce, gdy widzi dwóch braci obojnie obok siebie.
(Fuus) – Poczciwina z ciebie, Krionie, minęło tyle czasu.
(Lautern) – Ledwie kilka lat, ale kto by liczył. Zawitaliśmy na turniej, z pewną misją.
(Krion) – No właśnie, czemu zawitaliście? Zwykle braliście udział, choć jeden z was.
(Lautern) – Niestety w tym roku nie jest to możliwe. Cailon chciał abym mu towarzyszył na widowni.
(Fuus) – Z kolei ja jestem jego najgorszym koszmarem, więc tym bardziej wygnaniec nie może.
(Mathias) – Przyszedłem się zapisać na turniej.
(Krion) – Nie jesteś stąd, prawda? Mimo tego jest coś w twoich żyłach, co mnie interesuje. Interesuje cię jakaś specjalna nagroda czy chcesz się sprawdzić? Prawo nie każe mi zabraniać komuś udziału. Pytanie, jak wiele jesteś gotowy poświęcić? Na pewno już ci mówiono, że na naszych turniejach zawodnicy tracą życie, nie zawsze, ale tak się zdarza.
(Mathias) – Interesuje mnie tylko spotkanie z Thiasamem, chcę walczyć ku jego sztandarom.
(Krion) – Chłopcze, ciszej nieco… Nie słyszałeś, że większość tutaj nie symptatyzuje sobie Thiasama, jako naszego dalszego kuzyna, wroga. Został zaproszony pokojowo na patronat, więc się zjawi, ale nie uszczycisz sobie rozmowy z nim. Prędzej z Cailonem, niż tą czarna namiastką voltara.
(Fuus) – Wprawdzie to wygrany może prosić o cokolwiek. Utarło się formalnie, że bierzemy co dają i karawana jedzie dalej.
(Krion) – Cóż, mogę to rozważyć z pozostałymi, ale prosisz o wiele, mimo swojego stanu. Świeżo otrzymałeś znak Mińskiej Straży, a teraz chcesz walczyć ku czci Czarnego? To się nieco kłóci, nieprawdaż?
(Fuus) – Moje zdanie oficjalnie nic nie znaczy, ale Lautern za niego poświadczy.
(Lautern) – Nawet oddałbym jemu mój patronat, skoro wyciągnięto mnie na trybuny.
(Krion) – Wygląda na to, że Książę poręczył, więc pozostaje mi się nie kłócić i to zaakceptować.
(Lautern) – Odrzuciłem ten tytuł, pamiętasz Krionie? Jestem niezależny od tych świeckich dyrdymałów.
(Krion) – To właśnie mi się nie podoba. Mogłeś mieć niemal taką władzę jak twój wuj. Czemu ot tak odrzuciłeś taką ofertę?
(Lautern) – Nie zawiera się paktów z diabłem, zapamiętaj to, drogi Krionie. Podobnie jak twój syn, gdy przyjął tytuł komtira, a potem nie mógł już tego cofnąć. Kim się stał? Nie muszę mówić, bo sam wiesz.
(Fuus) – No no, braciszku. Pokazałeś w końcu pazur.
(Krion) – Krof objął dzięki temu kawał ziemi do zarządzania, czy to źle? Też mogłeś tak żyć. Jesteś krewniakiem swojego wuja, brata twojej matki, a nadal ganiasz za cudzym ogonem.
(Lautern) – Byłbym nieszczęśliwy, tak jak teraz czuje się Krof, bo z nim rozmawiałem. Odrzuciłem potęgę dla wewnętrznego ducha, a dzięki temu jestem szczęśliwy za to kim jestem.
(Fuus) – Przepraszam, ale… - kaszlnął – Przyszliśmy poprzeć w boju Mathiasa i dowiedzieć się coś o zawodnikach. Domniemywam możesz nam pomóc w obu sprawach.
(Krion) – Pierw zajmę się formalnościami, tylko pozwólcie, że wyjmę papiery. Sir Thiasam, proszę za mną. Umowa może być spisywane tylko między dwoma osobnikami, rycerzem oraz skrybą.
(Lautern) – Poczekamy przed wejściem na wyspę.
(Fuus) – Nie zanudź go tak, Krion, nie chcesz by umarł tuż przed turniejem – z uśmiechem
(Krion) – Sir Mathias, tędy do namiotu – prowadząc – To zaledwie kilka pytań, dostąpisz kroku?
(Mathias) – Nie chcę się wtrącać, ale o co chodzi z twoim synem? Brzmiało na coś… Osobistego.
(Krion) – Jest osobiste. Nie mi opowiadać o Krofie. Będziesz miał okazję jeszcze z nim pomówić.
(Mathias) – To gdzie mam podpisać? – wchodząc do namiotu – Jakieś ubezpieczenie zdrowotne?
(Krion) – Tutaj umowy spisuję wyłącznie ja, Krion, skryba królewski i zwycięzca dwunastu turniejów z rzędu. Nie unoszę się zbytnio?
(Mathias) – Nie, nie zauważyłem. Sam zdążyłem do tego przywyknąć.
(Krion) – Pięć prostych pytań teraz zadam, zgoda? Postaraj się odpowiedzieć w miarę krótko. Zacznę od pierwszego, jak chcesz się nazywać podczas turnieju?
(Mathias) – Nie używa się prawdziwych imion?
(Krion) – Używa, ale dodając nazwę własną wiele zyskujesz, zwłaszcza u dam. Jeśli wygrywasz, to tłum może skandować twoje nazwanie. To bardziej podnosi dumę niż zwykłe imię.
(Mathias) – Wulkaniczny Wilczur, to dość dumne nazwanie?
(Krion) – Wulkaniczny, co? Znaczy się niedościgniony i wytrzymały. Przyjmuję więc twoją prośbę. Dobrze, przejdźmy do drugiego pytania. Skąd pochodzisz? Najlepiej powiedz prawdę.
(Mathias) – Płock, Królestwo Polan.
(Krion) – Naprawdę? Dobrze wiedzieć, że mamy brata z dalekich stron. Trzecie pytanie. Jaki ubiór turniejowy założysz? Tradycyjnie możesz założyć lekką płytową zbroję z twoim miastem rodowym, bądź wystąpić w codziennym stroju. Co zatem wpisać?
(Mathias) – Wystąpię w tym płaszczu, niczego nie mojego nie założę.
(Krion) – Chwali się taką indywidualność połączoną z profesjonalizmem. Czwarte pytanie. Chcesz aby podczas zapowiedzi wymawiano imię twojego miecza? Naturalnie możesz, Sir Mathias, możesz odmówić. Nic wielkiego się nie stanie.
(Mathias) – Nigdy nie nadawałem nazwy dla stali. Dodatkowo ten miecz nie jest mój, kupiłem go na miejscowym targu. Po prawdzie nie chciałbym obcym mieczem się pojedynkować.
(Krion) – Jaka jest decyzja? Musisz ją podjąć teraz.
(Mathias) – Zapisz imię Kalevala, to wystarczy. Do czasu turnieju nabędę własny oręż.
(Krion) – Masz czas. Turniej zacznie się dopiero w dni ostatnie. Dokładnie to szósty dzień. Sir Mathias, zatem masz dwa dni aby swoją Kalevalę dobyć. Kowalów nie jest mało, kogoś dopadniesz. Czas na piąte ostatnie pytanie. Jak zowią się twoi przyboczni? Mogą, ale nie muszą brać udziału, to zależy od ciebie, lecz twoje papiery muszą być czyste. Jakie imiona wpisać?
(Mathias) – Krios, patron patronów. Anora, patronka śmierci.
(Krion) – Co przed chwilą powiedziałeś? Jak śmiesz używać świętych imion. Nie może być, że to są twoi przyboczni. Ostatni ich właściciele umarli dziesięć lat temu. Według relikwii dopiero za dwa lata mogą się ujawnić swojemu posiadaczowi. Ty nim nie jesteś, chłopcze.
(Mathias) – Prosiliście o imiona, ekscelencjo, więc je dostaliście.
(Krion) – Skoro chcesz powoływać się na wyższych od siebie, niech tak będzie. W razie czego nie obwiniaj innych, jeśli na ciebie wpadnie gniew wybrańców, gdy wypowiesz ich imiona w czarnej godzinie. Już się uspokoiłem, a zatem teraz tylko czysta formalność. Komu dedykujesz swój bój? Maksymalnie dwie osoby możesz wziąć pod swój etos.
(Mathias) – Zapisz proszę, Krionie, jeśli łaska, dwie osoby. Izabela, moja najukochańsza żona. Thiasam, wódz czarnych voltarów.
(Krion) – Na pewno? Spotkasz się z krytyką miejscowych, jeśli tak postanowisz.
(Mathias) – Jestem pewny. Ich gniew wezmę na siebie, a potem spalę za sobą.
(Krion) – W porządku. Wygląda na to, że załatwiliśmy wszystko z dokumentami. Powodzenia na turnieju, Sir Mathias. Osoba z pańską niecodzienną charyzmą będzie tego potrzebować. Teraz muszę udać się do innych zawodników. Na stole leży kopia uczestników turnieju. Możesz ją zabrać ze sobą. Opisane są tam ich dane oraz namiot, w którym się każdy znajduje. Twój namiot jest dwudziesty dziewiąty w siódmym rzędzie, z wilczą dualizą. Powodzenia raz jeszcze, Udupit v gmurii – odchodząc
(Mathias) – Stare porzekadło, udupić w chmurze czyli nasze połamania nóg – do siebie – Połamania nóg przeciwnikom, zatem… - biorąc listę – Zobaczmy z kim przyjdzie mi się mierzyć.
„Tsahojebu z Królestwa Bułgarów
Brecuga z Królestwa Ormian
Rysakow z Królestwa Voltarów
Lankiewicz z Królestwa Polan
Oriana z Królestwa Voltarów
Troga z Królestwa Voltarów
Dairen z Królestwa Litewskiego
Eleanor z Królestwa Rusinów
Adrastala z Królestwa Voltarów
Laske z Królestwa Germańskiego
Odim z Królestwa Szwedów
Tempak z Królestwa Polan
Gresiu z Królestwa Serbów
Rikku z Królestwa Voltarów
Duncan z Królestwa Brytyjskiego
Grusnien z Królestwa Voltarów
Skolot z Królestwa Voltarów
Gewralt z Królestwa Polan
Sador z Królestwa Voltarów
Łuja z Królestwa Voltarów
Sankt z Królestwa Rusinów
Pitersbur z Królestwa Rusinów
Wołkowysk z Królestwa Voltarów
Matijas z Królestwa Polan”
Tymczasem w pokoju Izy, teraźniejszość
(Iza) – To jest… - udostępniając podgląd – Wygląda na plany skonstruowania bomby…
(Ewa) – Czemu Armenia i Islandia mają czerwony krzyżyk?
(Joanna) – Prawdopodobnie w te miejsca ma pizgnąć ta bomba. O mój boże… - zakrywając twarz dłońmi – Siła odpowiada mocy bomby zrzuconej na Hieroszimę… W tym przypadku to bardziej solidna konstrukcja. To wczesny projekt, ale wydaje się rzeczywisty.
(Ewa) – Może chcą na własna rękę stestować lekarstwo.
(Iza) – Jutro dowiemy się wszystkiego.
(Joanna) – Co chcesz zrobić z tym usb?
(Iza) – Przedstawię go na zebraniu Kongresu. Widnieje na planach podpis kogoś z ludzi Thiasama.
(Ewa) – Iza, zaczekaj chwilę. To nie jest zwykła bomba, to jest… Mutacja.
(Joanna) – Gdzie to dostrzegłaś?
(Ewa) – Patrz, na ten związek. Nie zgadza się z tym o czym mówiłyśmy ostatnio. To coś nie ma na celu zamordować, tylko przemienić. Jeśli ten zapis nie jest przekręcony, to nie chodzi tutaj o zombie.
(Iza) – A więc o co chodzi?
(Ewa) – Nie o co, tylko o kogo. To mieszanka takich czynników jakie zachodzą podczas naszych Prób.
(Iza) – Więc Thiasam nie planuje masowego ludobójstwa, tylko zamienić ludzi w Voltarów bez ich zgody… Sama Islandia posiada niewielu mieszkańców, ale Armenia. Jeśli chociaż połowa ludności tam pozostała, to co najmniej jedna trzecia przeżyje mutacje.
(Iza) – Chce zakończyć jedną wojnę rozpoczynając drugą, toż to normalnie kurwa zajebiście…
(PM) – dziecięcy bełkot
(Iza) – Wybacz, synku… Mam nadzieję, że nie powiesz cioci Uli o tym. Wiesz jaka jest.
(PM) – Hę?
(Iza) – Wiedziałam, że to powiesz – głaskając synka po głowie
(Joanna) – On rozumie więcej niż ci się wydaje.
(Iza) – I nawet wiem, w kogo się zaczyna wdawać.