2 lata później, 03.02.2017
Wystarczy jedno zdarzenie, a rzeczywistość może zmienić się diametralnie. Tak było, gdy epdemia zamieniająca ludzi po śmierci w chodzące trupy, zaczynała zalewać europę, a przez niedługi czas trafiła również na inne kontynenty. Przełom nastąpił dwa lata wcześniej, gdy krajem zaczęły się interesować przeróżne grupy ludzi, chcąc przejąć władzę. Walczyli między sobą, w przerwie na dobijanie trupów, a tak to praktycznie bitki frakcyjne nie ustawały. Mazowsze najwięcej miało tu do powiedzenia, jeśli chodzi o państwo Rzeczpospolitej. Kilka mocarnych grup miało wiele do powiedzenia, a żadne inne województwo nie mogło podzielić zdania, że są równi, Ktoś inny skorzystał na rozłamie i podupadającą gospodarką. Voltarzy, o których mało kto wiedział, początkowo stanowili swoje własne lokalne prawo. Nic nie różniło bratnich Białych oraz Czarnych. Podczas, gdy inne grupy dalej robiły swoje we własnych pieleszach, nieznajome istnienia prowadziły odległą o lata świetlne politykę krwi i potu. Wielu głupców walczyło dalej o to samo, nie zauważając, co dzieje się za ich plecami. To był błąd, przed którym nie mogli się ukryć, a wiele on kosztował.
Dywizjon w Płocku był siedzibą Białych Voltarów, na których czele stała Iza. Okazało się, że wielu podobnych stawiło się i przyrzekło wierność jaśniejszemu zgrupowaniu. Co prawda sama Iza nie przeszła prób, przez narodziny dziecka, ale nie zbyło ją to z bycia przywódczynią Dywizjonu. Jej lewą ręką była Ewa, a prawdą Joanna. Opieką nad małym Nosarenskim przejęła Ula, a Dima z Lerą i Aloną zajęli się pilnowaniem w nocy obozowiska. Dzięki zmaganiom potomków starych bóstw, cały Płock niemal zamieszkały dziesiątki tysięcy osób, które przez wszelakie zagrożenie szukali schronienia. Wzniesiono wokół miasta mur, na wzór tego gdańskiego, by mieć kontrolę nad obszarem. Miasto zostało podzielone na dwie części. Obóz wewnętrzny, gdzie sami ludzie z Dywizjonu mieszkali i mało kto oby odwiedział tamto miejsce. Obóz zewnątrzny zajmował pozostałe granice miasta. Ludzie zyli swoim życiem, a Biali Voltarzy zajęli się ochroną poszczególnych obszarów na terenie Płocka. Ów miasto było trzecim największym terytorium zamieszkałe przez sporą ilość ludzi. Drugim był Toruń, gdzie siedzibe mieli Czarni Voltarzy. Pierwszym była stolica, źródło badań nad lekiem. Niewielki skrawek mieściny nie znaczył dawniej nic, a teraz liczy się w kraju jako jeden z większych obozów dla ocalałych. Plotki krążyły, że mniejsze siedliska ludzi osiedliły się w pobliżu Płocka, gdzie odbywa się co pewien czas handel. Najwyżsi członkowie Dywizjonu podzielielili się poszczególnymi rolami i każdy odpowiada za co innego. A co się tyczy oswobodzonego Igora, dawnego lidera Rozjemców, to był traktowany jak człowiekm, mimo, że co pół dnia musiał meldować się w swoim mieszkaniu. Jako bogato obdarzony wiedzą o kraju człowiek, starał się spełniać jako darmowe źródło informacji, jeśli chodziło o jakieś zagadnienie, bądź info tyczące się Strefy. Praktycznie mogło się wydawać, że los Mathiasa został wyjaśniony, a z powodu nie znalezienia ciała, członkowie społeczności stworzyli pseudo grób, gdzie symbolicznie zakopali niektóre pamiątki po dawnym liderze, a na nagrobku wyryto napis „Wierzę, że kiedyś się spotkamy z Tobą. Z wyrazami żalu przyjaciele oraz żona”. Większość uznała temat za zamknięty, ale nie Iza. Dalej miała pragnienie odnaleźć ukochanego, gdziekolwiek by nie był, żywego lub martwego. Podobnie jak jej mąż, nie chciała mieszać pozostałych z Dywizjonu w swoją prywatną sprawę, a radą służyli jej Aven oraz Ewa, pierwsi Biali Voltarzy, którzy zdecydowali się podłączyć do Płocka i stworzyć metropolię, a przy tym cel mieli wspólny, a to właśnie chodziło o zakończenie plagi, bez względu na pochodzenie. Niestety sprawy nie toczyły się tak bezproblemowo, jak mogłoby się wydawać na początku. Po drugiej strony barykady stanął kto inny.
Czarni Voltarzy od początku nie zwiastowali sielankowej atmosfery. Nie wyłaniali się zbytnio z zajętej dzielnicy Torunia, a to dawało z dnia na dzień coraz większy dreszcz u innych osób. Kordon zajmujący wcześniejsze tereny miał taki cel jak braccy Biali Voltarzy, a utrzymywało się to bardzo krótko. Po miesiącu jak Mathias zawitał na swoją „własną drogę”, osadnicy czuli lekką presję, z powodu, że nowa osoba sprawiała sporo problemów. Ataki Przeciążenia stawały się na tyle utarczywe, że chłopak wkrótce po przyjęciu popadł w głębszą chorobę. Od razu, gdy ubzdurał sobie, że trzeba innych środków przekazu, by zakończyć cały obecny burdel w kraju. Nie podzielał tego głównie dawny przywódca Kordonu, Gabriel, który po starciu z Mathiasem, popadł on w trwale kalectwo. Uszkodzony kręgosłup na niewiele się zdawał w walce, a przykuty do wózka starał się słuchać głosu rozsądku Mathiasa jak marionetka. Kilka dni później, przy wspólnym wypadzie, Mathias wrócił bez Gabriela, z wieścią, że lider zginął przez ugryzienie. Natomiast inni przypadkowo znaleźli ciało swego dawnego mentora, z przeciętym kręgosłupem i wbitymi w oczodoły małymi patykami. Mathias objął samoistnie dowództwo, utożsamiając się jako Thiasam. Swoje stare ubranie spalił, a chustę stracił podczas jednego z wypadów. Warstwą podstawową była PRLowska stara mocna czarna skóra, usztywniająca tors, obszyta przy ujściu górnym drobnym futrem. Na to długi ciemny płaszcz, z niewielkim rozpięciem u góry, tworzący kształt półksiężyca, a na dole rozchodzące się dwa płaty, dające swobodę ruchu. Prawy rękaw Mathias stracił przy starciu z Gabrielem, a to przyswoiłu mu się to, dzięki temu, że jest praworęczny, a jego ciosy uzyskają więcej gracji niż dawniej. Lewy rękaw pozostawał bez zmian, gdzie na karwaszu spoczywało ukryte ostrze z łańcuchem. Wcześniej jego prawa dłoń ucierpiała w Voltarskiej świątyni, więc zaczął nosić skórzaną brązową rękawicę, która nie drażniła jego rany, a poziom powietrza został nieco ograniczony. Spodnie jeansowe zamienił na granatowe dresy, a nogi przykryły mocne skórzane buty. Przez ramię przewieszoną miał pochwę, gdzie zza pleców wystawał jego miecz, doprawiony kolcami rozmieszczonymi równolegle, służącymi do brutalnego poderżnięcia gardła i zgniatania wnętrzności, a samo główne proste ostrze ostre jak nigdy, dalej ucinąło przy odpowiednim wyważeniu kończyny. Obok na plecach stara sentymentalna broń m14, której prawie nigdy nie używał, od kiedy przejął dowodzenie. Jego oblicze okrywał granatowy kaptur, a twarz zakrywała jaskrawa maska wilka. Głos był bardziej bez uczuć, z lekką dozą psychodelicznego szaleńca, a chrypa sprawiała, że nikt nie negował jego decyzji. Większa ambicja sprawiła, że zjawiło się wielcej Czarnych Voltarów, których rekrutowali jego podopieczni, a co zwykli ludzie poszli na układ, że w zamian za dobra, mogą być po ich stronie i rozbudowywać miasto. Tak oto cały Toruń wraz z mniejszymi wsiami został obsadzony ludźmi z Kordonu. Stopniowo najwyżsi z Kordonu zaczynali się przekonywać do Mathiasa jako „Thiasama”, a niektórzy z nich, a dokładniej dziewiątka, stało się jego najwierniejszymi kompanami.
Kraj niedługo po pojawieniu się obu frakcji popadł w rozłam. Przez walki Piąta Rzeczpospolita Polska została podzielona na dwie części. Mimo obecności innych grup, Biali i Czarni posiadali znaczniejsze wpływy i to oni stali się dwoma stronami konfliktu, nie wliczając trupów. Zapanował iście średniowieczny czas, gdzie trwa walka o władzę. Obu grupom odpowiadał chaos, który wspomagał handel z ludźmi z różnych obozów, ale nie przyspieszał on końca pandemii. Biali Voltarzy bardziej stawiali na uczciwość, a Czarni co jakiś czas napadali na transporty z jedzeniem czy lekami. Nawet padło zdanie, że jeśli Dywizjon będzie wspierał inne grupy, mające poszerzyć chaos, Kordon zacznie postępować inaczej i nie zostanie sytuacja bez echa. Oba zgrupowania sądziły, że to te drugie chce umyślnie przeciągać nieład i utrzymać apokalipsę jak najdłużej. Czarnym zarzucane jest prowokowanie, a Białym celowe opóźnianie leku. Co dzień ginie wielu ludzi, często po obu stronach straty są podobne. Dwie główne grupy nie atakują się bezpośrednio, tak oficjalnie. Nieoficjalnie jednak różne rzeczy dzieją się. Dodatkowo zima utudniała sprawę, gdy w obecnym stuleciu jeszcze takiej mroźnej nie było. Wielu domorosłych proroków twierdzi, że wkrótce nadejdzie Krasne Zimno, które miałoby oznaczać zagładę całego świata, gdzie trupy wyginą, a ludzie w końcu i tak zamarzną na śmierć, czego skutkiem będzie to, że ziemia bez ręki człowieka zakończy swój żywot i stanie się wygasłą gwiazdą na niebie. Krasne Zimno miało być karą dla ludzi od Boga za to, że nie próbują oswobodzić swego kraju, a zagarnąć go dla siebie i toczyć ze sobą nieustające wojny, Przepowiednie Voltarskie mówiły, że gdy oba ludy kiedyś połączą siły przeciw wspólnemu zagrożeniu, klimat unormuje się, a ziemia odżyje pełnią życia, a chwała Voltarów nie upadnie na samo dno, dając otwartą furtkę dla reszty ludzi, ktorzy mieliby za zadanie odbudować zniszczony kraj.
Dywizjon, wewnętrzny krąg
Na głównym dziedzińcu nie działo się nic nadzwyczajnego. Każdy się czym zajmował, panowala iście sielankowa atmosfera. Iza pojawiała się w wewnętrzym kręgu dość często, ale i tak częśc czasu poświęcała na przeróżne treningi i wypady z Ewą na poszukiwania Mathiasa, dalej wierząc, że zostanie odnaleziony. Chciała to począć bez bycia Voltarką, choć przewidywała, że i tak nie odwlecze tego, co ma nadejść i dla dobra pozostałych sama podda się Próbie, by zjednać się potęgą z Thiasamem. Młody Marcin Piotr Nosarensky nie narzekał na mniejszy udział matki w jego rozwoju, bo matka tak to prowadziła, aby syn nie odczuwał zbytnio, że jej nie ma. Ula jako dobra ciocia podjęła się tymczasowej opieki nad młodym chrześniakiem, podczas gdy Osa prowadził bujne życie jako obserwator dzienny na dawnej wiezyczce. Płock zyskał wiele dzięki nowym ludziom i powoli stawał na nogi, podczas gdy stolica wypierała co gorsze osoby z obawy o szpiegostwo. Iza rozważnie podejmowała istotne decyzje i praktycznie większość ją popierała, a mniejszość obarczała winą, że nie wykonuje prawilnie swoich obowiązków. Ona sama nie dbała za bardzo o negatywne poglądy i starała się uśmiechać nawet do tych, którzy źle jej życzą. Od kiedy Joanna ze Stalkerami przenieśli się częściowo na stałe przy południowych podolach, społeczność czuła się bezpiecznie, choć znali takie pojęcia jak ucisk czy odcięcie. Wspierająca niewielka grupa, której członków uratowano wcześniej, znani jako Tanto, nie zgodzili się na przeniesienie siedziby, a zostali w swoich rejonach, mając bardzo dobry kontakt z Dywizjonem. Co tyczyło się gromady Rozjemców z dawnej parafii na międzytorzu, to część uległa represjom i dołączyli się do grupy trzymającej porządek, a większość rzezimieszków powróciła do Sierpca, gdzie do dziś żyją tak jak sprzed starej potwornej masakracji cywilów.
Iza postanowila, że dziś ponownie wybierze się na swój trening, lecz musiała załatwić kilka lekkich spraw, nim znów gdzieś wybędzie. Wstała jak zwykle, spod jej przefarbowanych ciemnych brunatnych włosów, przebłyskiwał optymistyczny uśmiech, podkreślając jej wydatne kości policzkowe. Spod niebieskich oczu nie wypływały już potoki łez, a dawne fizyczne ślady zostały zatarte. Związała włosy w koński ogon, nałożyła na siebie biały szlafrok i weszła do kuchni, gdzie już miło się zaskoczyła tym, co dostrzegła.
(Iza) – No proszę, już tutaj jesteś – z uśmiechem
(Ula) – Miałaś trochę ostatnio nawału pracy, no i... Te twoje wymykanie się, chcę jak rozumiesz dobrze wykonywać swoją rolę.
(Iza) – I wykonujesz ją jak należy. Ciąglę nie mogę przywyknąć, że tu się zjawiasz. Minęło tyle czasu...
(Ula) – Nie martw się o juniora, moja w tym głowa, by miał dobre odżywianie czy przewijanie, prawda, junior? – spoglądając na małego – Dostał w końcu dwa imiona.
(Iza) – Dwie rozważne osoby, które nieświadomie wiele wniosły dla naszego obecnego stanu.
(Ula) – Nie zastanawia Cię, gdzie podział się Marcin? Niedługo po tym jak, no wiesz... Po tym jak Mathias zniknął, rozpłynął się w powietrzu, odszedł jakby bez słowa... Ciekawe jak się ma.
(Iza) – Możliwe potrzebował tego. Mi się zwierzył, że wróci w odpowiednim momencie. Widocznie jeszcze ten moment nie nadszedł...
(Ula) – Wnoszę po tonie, że dziś znów wybywasz gdzieś.
(Iza) – Tak, ale muszę załatwić kilka spraw nim gdzieś wybędę. Mogę liczyć na twoje wsparcie?
(Ula) – Jakbyś mnie znała od wczoraj... No oczywiście, że pomogę. Lubię się zajmować dziećmi.
(Iza) – Wiem, że tyle rzeczy trzeba jeszcze ustalić, aż dziw, że potrafię to pogodzić.
(Ula) – A jakie to rzeczy masz do odrobienia dziś? Nie zanosi się na bunt mieszkańców.
(Iza) – Wolałabym nie mówić, ale to nic ważnego. Muszę odebrać cotygodniową listę dostaw, porozmawiać w końcu po zwlekaniu z Wiki, rozwieźć prowiant dla potrzebujących, odwiedzić grób i udać się z Joanną do jednej meliny... Same interesujące rzeczy.
(Ula) – Na pewno ktoś mógłby Cię wyręczyć. Za dużo bierzesz na swoje barki.
(Iza) – westchnęła – Owszem, może po prostu wolę to zrobić osobiście.
(Ula) – Co do jednej rzeczy mam świadomość, że na pewno wolisz pójść sama, ale... Na pewno coś da się zrobić, nieprawdaż?
(Iza) – Naprawdę nie odpuścisz, nie?
(Ula) – Nie śmiałabym nawet. W końcu pomagam tobie, nieodpłatnie dodając.
(Iza) – To co proponujesz?
(Ula) – Przejdź się po Dywizjonie, na pewno na kogoś trafisz. Chcąc niechcąc trochę naszych tutaj mieszka, a jak chodzi o byle kogo, spory wybór za wewnętrznym murem masz.
(Iza) – Tak zrobią, ale czy...
(Ula) – Wyjdę z psem, jak tylko ululam małego, zgoda? Zauważyłaś, że od kilku tygodni, namiętnie węszy pod drzwiami do salonu?
(Iza) – Ostatnie miejsce, w którym Mathias przebywał dłużej... Wyczuwa jego zapach do tej pory... – zamyślając się – No to, na mnie chyba pora. Skorzystam z twojej rady. A potem wrócę po potrzebny sprzęt i mnie jakiś czas nie będzie. Mieszanka bananów i marchewki jest w...
(Ula) – przerywając – W lodówce na górnej półce po lewej stronie. Zdążyłam się zadomowić.
(Iza) – Odświeżę się i wybywam. Nie narób kłopotów cioci Uli – całując syna w czoło – Mama niedługo wróci do ciebie i opowie Ci bajkę, taką jaką lubisz.
(Ula) – Popatrz tylko, jak zareagował, skubany... – z uśmiechem – Wiesz, co trzeba powiedzieć. Potrafisz opowiadać bajki jak nikt. Mi to nigdy nie chciał usnąć, zawsze jakąś gafę popełniałam.
(Iza) – łapiąc Ulę za ramię – Nie obarcaj się. Za to jesteś lepszą kucharką niż ja.
(Ula) – Schlebiasz mi, doprawdy.
(Iza) – Szanuję twoj czas, ktory poświęcasz dla Marcina Piotra. To mój jedyny powód, dla którego żyje. Taki, który powstał z konkretnego powodu, a muszę wmawiać, że... Tatuś prawdopodobnie nie wróci do domu...
(Ula) – To przytłacza nas wszystkich. Pozostała taka dziwna pustka, bo zawsze coś się działo, jakoś było żywiej, a teraz... Jakby jest lepiej, ale mi czegoś brakuje.
(Iza) – Filozoficznego ględzenia?
(Ula) – Tak... Nawet jeśli wiele rzeczy nie pojmowałam, to czułam, że z automatu mogę pójść za nim w ogień, także za was wszystkich. Teraz, ciężko to powiedzieć, ale... Mogę pójść w ogień już tylko dla ciebie i małego... Ale my tu gaworzymy, a Tobie czas ucieka.
(Iza) – Damn... – patrząc na zegarek – Uważaj na małego.
(Ula) – Tak będzie, przyjaciółko.
(Iza) – biegnąc do łazienki – Zrewanżuję się na pewno, gdy tylko złapię oddech i...
(Ula) – przerywając – I gdy znajdziesz Mathiasa? Nie musisz kończyć, wiem, że potajemnie tego pragniesz. A co do rewanżu, to nic nie musisz robić dla mnie. Wystarczy, że pozwolisz mi spędzać czas z tym małym jegomościem. My z Osa, wiesz o co mi chodzi, chcemy niedługo też spróbować i.. Chciałabym spróbować matczynego treningu.
(Iza) – Jeśli się nasz magnat zgodzi, to jestem za.
(Ula) – Kiwnął, to chyba znaczy Tak.
(Iza) – z entuzjazmem – Więc masz swoją odpowiedź.
Wychodząc z domu, przybrała swój czerniawy strój obszyty futrem przy ujściach rękawów i szyi, Dawało jej to większą swobodę podczas biegania, a ciepła nawierzchnia chroniła przed zabójczym mrozem. Nałozyła kaptur i ruszyła w poszukiwaniu chętnych do pomocy. Niedaleko było szukać wsparcia. Lera, kontemplowała widoki przesiadując na ławce wybudowanej na dawnym parkingu. Kilka kroków jej stronę wystarczyło, że  wiedziała od razu, jakoby była potrzebna rozmowa. Nim zobaczyła Izę, już za wczasu posunęła się lekko, robiąc przyjaciółce miejsca. Dziewczyna dosiadła się i powitała koleżankę promiennym pokerowym uśmiechem. Jedynym faktem było to, że szła wielka nawałnica, a prócz ważnego celu, mało kto zdecydowałby się przesiedzieć na zimnie dłużej niż konieczne. Możliwe, że rosyjska krew była po części temu winna, że chłód Lerze nic nie robił, a ona również nie wchodziła z nim na wojenną ścieżkę.
(Lera) – Pochwalam twoje ranne wstawanie, jak się czujesz? Co ważniejsze, nasz przyszły bojownik, hmm?
(Iza) – Jeszcze nie powiedział nic konkretnego, ale jesteśmy na dobrej drodzę.
(Lera) – Szkoda, że Ula musi zastępować mu ojca... – wydmuchając parę – Sama wiem, co potem z dzieci takich wyrasta... Nie twierdzę, że tak się stanie, ale... Rozumiesz, widziałam wiele przypadków.
(Iza) – Pewne jest to, że gdybym dała więcej wtedy z siebie, może... Możliwe podziałoby się inaczej.
(Lera) – Sądzisz, że by został na miejscu z nami?
(Iza) – Nie, zbyt uparty był, by łatwo zmienić zdanie. Wiele rzeczy, ale jak coś postanowi, łatwo zdania nie zmienia. Są wyjątkowe sytacje, ale... Nie było ich za wiele wtedy. Do tego, gdy zaczęło się jakoś układać, przybyli Rozjemcy, Mathias się wkurzył... A poza tym, resztę już zapewne znasz.
(Lera) – Trenujesz praktycznie z dnia na dzień. Marniejsz w oczach, zdążyłam zauważyć. Wierzę, że dla Niego to wszystko, ale skup się teraz na Nas. Jego teraz nie ma z nami, a jeśli ma wracać, to najlepiej gdyby miał do czego. Nie otrzyma tego, jeśli wykończysz się przedwcześnie...
(Iza) – Ula też mi to mówiła...
(Lera) – Jeśli w jakiś sposób mogłabym Cię odciążyć, to powiedz.
(Iza) – Miałam faktycznie kilka spraw dziś załatwić. Miałam odebrać cotygodniową listę dostaw. Wczoraj powinnam, ale... Nawał wszystkiego, gościnna delegacja z Jarocina... Pierdyliad rzeczy równie nudnych i nużących, co przydrożny kamyk.
(Lera) – Brzmi nieźle. Mam na myśli listę. A weź nawet nie przypominaj mi, kurwa... Zachowali się jak banda jaskiniowców. Tylko daj daj... Szkoda aż gadać. Wracając do sprawy, śmiało się podejmę. Tylko znamy się trochę, a wiem, że i tak będziesz dalej się szkolić, nie mylę się?
(Iza) – Cóż, nie mówię, że nie.
(Lera) – Uważaj tak na ogół z tymi Voltarami całymi. Nie boję się ich obecności tutaj, w końcu pomagają, ale... Sama wiesz, że kiedyś dług musi zostać spłacony. Tym bardziej, że przyszli do dowódcy tamtego dnia, więc boję się o ciebie.
(Iza) – Może pewnego dnia spłacę dług, jeśli o to poproszą.
(Lera) – No tak. Wiesz, gdzie mam odebrać listę?
(Iza) – Przed galerią Mosty. Do południa powinien tam kurier być, a potem opuści miasto.
(Lera) – Jak mam poznać, że on to on... No i jak on ma uwierzyć, że jestem od ciebie?
(Iza) – podając pieczęć – To powinno załatwić sprawę. A co do wyglądu, to nie wiem z czym się nosi. Będziesz musiała jakoś go znaleźć. Facet z wozem dostawczym, powinien być w pobliżu.
(Lera) – Gdy zdobedę listę, mam przynieść ją pod twój adres.
(Iza) – Możesz przekazać papier Uli, przekaże mi przy okazji.
(Lera) – Hmm, no to mam robotę – wstając – Miło się rozmawiało, ale obowiązki wzywają. Galeria Mosty powiadasz... No to idę...
(Iza) – To pozostaje jeszcze kilka spraw...
(Lera) – No i... Iza... Wiki pytała o ciebie wczoraj i próbowała się do mieszkania dostać, ale spałaś i... Nie chciała się dobijać. Twierdziła, że nie może juź wytrzymać tego i potrzebuje rozmowy.
(Iza) – Kiedy to było?
(Lera) – Nie chodzi kiedy, tylko ile razy. Dobrych siedem szukała z tobą kontaktu, ale jej umykałas. Nie żeby specjalnie. Od wczoraj jej nie wiedziałam, a to dziwne, bo rano zawsze wstawała. Przychodziła na grób Doriana.
(Iza) – Cholera, teraz mi o tym mówisz... Muszę się z nią zobaczyć, pewnie coś ją dopadło.
(Lera) – Jeśli nie otworzyłaby, czyli jej może w środku nie być, to jak wróce, to wtedy poszukamy jej.
(Iza) – Nie wiem czy będzie na to czasu. Przed południem wybywam, nic dotyczącego was.
(Lera) – W takim razie, życzę powdzenia w obu sprawach – odchodząc
Nie namyślając się długo, Iza chciała zajrzeć do Wiktorii. Okazało się, że nie było z nią najlepiej, a gdy sama wyciągnęła rękę, w celu rozmowy, nikt jej nie usłuchał. Doszła do drzwi, złapała za klamkę i próbowała otworzyć. Niestety wejście pozostawało zablokowane. Szarża z ramienia również nie przyniosła efektu. Podwinęła swój lewy rękaw, ukazując swój karwasz z łańcuchem. Trochę się odsunęła aż do przeciwnych drzwi, prężąc dłoń do przodu i wypuszczając ostry metal w kierunku wejścia do mieszkania. Końcówka była na tyle ostra, że przebiła się na wylot i pozostała po drugiej stronie. Iza łapiąc za łańcuch próbowała przeciągnąć większą masę do siebie, by zawiasy się osłabiły. Po kilku próbach było to możliwe, że samo mocne uderzenie z ramienia otworzyło drogę go środka, a pierwsze co dane było zobaczyć to robaki paradujące w stronę salonu. Bez namysłu dziewczyna się tam udała, nadal nie zakrywając rękawa. Kilka kroków dalej ujrzała przewrócony stołek, rozlane rosyjskie wino, a w samym roku na żyrandolu zawieszoną na sznurze Wiktorię, wiszącą bez życia. Postanowiono więc ją zdjąć i sprawdzić co się do tego przyczyniło. Przez zapach od razu Iza musiała otworzyć okno, by wpuścić więcej świeżego powietrza do środka. Wzięła głęboki wdech i zaczęła sprawdzać okoliczności zdarzenia, nim reszta przyjdzie i narobi swoich śladów.
W pierwszej kolejności zdecydowano się obejrzeć ciało, obadać wyglad zewnętrzny.
(Iza) – do siebie – Musiało się to stać dzień temu, góra dwa... W takich warunkach jeszcze nie zaczął się rozkład. Spójrzmy na oczy... Podkrążone mocnym fioletem, a to na pewno nie był makijaż... Do tego ziemista cera. Chłód z nieszczelnych okien lekko spowolnił proces, ale choć pokrywa się to z informacją od Lery... Nie przeminiła się, więc... No tak – przechylając głowę – Strzał w tył bezbłędny. Musiało być tak, że nie miała odwagi na żywca się dusić. Spróbowała cichego strzału, który już potem władował ją w pętle, ale... Skoro chciała to zrobić, to czemu do tego chciała upozorować dodatkowo powieszenie... Nie rozumiem.
Niedaleko stołka leżało wino.
(Iza) – Lekko upite, sądząc po śladach na ujściu – powąchała – Krymskoe Igristoe... To na pewno jeszcze pozostałości po tamtym slubie. Zachowała na ostatnią godzinę. Po takiej ilości wypitej nie mogła być niepoczytalna, czyli wiedziała co chce zrobić. Moment... Dwa stłuczone kieliszki... Czyżby z kimś się pokłóciła, muszę poszukać dalej...
Pod łóżkiem widać było fragment magazynka.
(Iza) – sięgając dłonią – Narzędzie zbrodni znalezione. Glock 17 z tłumikiem, no proszę. W końcu nie było zamiarem jej, by ktoś ją znalazł na czas. Czyżby... – sprawdzając ilośc naboi – Wszystkie wyszły, więc użyła ostatniej kuli dla siebie.
Rozglądając się wokół.
(Iza) – Nie wyglądało to na jakąś kłótnie. Tylko w tym miejscu panuje chaos, a śladów szamotaniny nie zauważyłam. Typowe zjawisko samotnego samobójcy... Żadnych konkretów, gdybym chociaż... – uderzając pięścią o podłogę – Gdybym chociaż mogła posunąć się dalej, dla ciebie Wiki. Hmm... – widząc zaciśniętą lewą pięść – Przeoczyłam coś... – roztwierając rękę – To tylko jej naszyjnik... – wstając – Nie zostawiła żadnej wiadomości, która... Moment, wróć... – biorąc medalion – D jak Dorian. Zaczyna mi coś świtać...
Zdjęcie Doriana z płatkami kwiatów.
(Iza) – Pamiętam te kwiaty. Zebrał je właśnie dla Wiki. To zupełnie zmienia postać rzeczy. Nikt jej nie napadł, ani nie zmusił. Tęskniła za nim i nie potrafiła tego znieść dłużej, a odejście Mathiasa tylko dodało jej cierpień, że już nic nie będzie lepiej. Do tego próbowała dotrzeć do mnie, a ja ją po prostu zbyłam. Mimo, że była z nami, to nie czuła się ważna. Mathias już raz odwlekł ciebie od tego, a teraz ja powinnam tak zrobić. Ula miała rację, że za dużo na siebie brałam... Cholera... Trzeba się  nią teraz zająć. Teraz się tobą zajmiemy, tak jak na to zasługiwałaś – podnosząc pod ramię
(Ewa) – Pomóc Ci? – wyciągając dłoń
(Iza) – Musimy ją zabrać, nim reszta się dowie. Nie możemy paniki tworzyć.
(Ewa) – W miarę dobrze ją oceniłaś. Widze, że moje wskazówki nie poszły na marne. Zastanawiałam się, gdzie mogłaś pójść. Minęłam się z Lerą, a dalej się domyślasz. Szkoda dziewczyny trochę. A jak chodzi o naszyjnik, daj mi go.
(Iza) – Co chcesz zrobić? – podając
(Ewa) – roztwierając wisior – Zobaczysz sama – słabe wbicie noża w ciało – To pamiątka, która pozostanie – skraplając krew do wisiora – To nam będzie pamiętać o tej, która walczyła w słusznej sprawie – zamykając wisior – Przejmij go lepiej. Przeczuwam, że jeszcze ci się przyda.
(Iza) – Nie rozumiem niektórych twoich tekstów.
(Ewa) – Zabierzmy ją lepiej, a pogadamy później. W końcu spędzimy trochę czasu ze sobą.
(Iza) – Jeszcze zostało mi kilka spraw, ale obiecuję, że dołączę do ciebie, kiedy tylko je wykonam.
(Ewa) – Skoro tak mówisz...
(Osa) – wchodząc po schodach – O czym wy tam... Pierdolicie... – zdziwienie – Co tam się stało?
(Iza) – Skąd się tu wziąłeś?
(Osa) – Wiki chciała się dziś ze mną widzieć. Przyznam, że się spóźniłem trochę, ale powiedziała mi, że mogę się nie spieszyć. Stwierdziłem, że coś tu kurwa się nie klei i postanowiłem sprawdzić... Powiedzcie, że przeczucie mnie nie myli...
(Ewa) – Czyli nie tylko tobie się tak zdawało.
(Iza) – Ode mnie też chciała kontaktu, ale potem odpuściła sobie. Z tobą było podobnie. Osiągnęła swój próg i nie dała rady...
(Osa) – O żesz... Nie wyglądała na taką, co się poddaje. A tu takie coś. Na pewno ona sama? Nikt jej aby nie pomógł, a?
(Iza) – Sprawdziłam widoczne tropy. Większość wskazuje, że nikt jej nie pomagał. Nalała do kieliszków wina, stłukła je, a potem strzeliła sobie w głowę. Jednego tylko nie zrozumiałam... Upozorowała dodatkowo powieszenie, choć to nie była przyczyna śmierci.
(Osa) – Kieliszki? Liczba mnoga. Może jednak ktoś tam był.
(Iza) – Drugi był dla Doriana. Głupio zabrzmi, ale chciała się z nim napić, nim się spotkają. Żadnych śladów obcych, zwłaszcza, że drzwi zostały zamknięte od środka, a okna pozostały nietknięte – westchnęła – Nikt jej nie kazał. Nie była również pod procentami. Miała swój wisior w dłoni, gdy ją znalazłam. Chciała, by ją tak znaleziono.
(Osa) – Co zamierasz zrobić z błyskotką?
(Iza) – Zabiorę ze sobą. Myślę, że wiem co zrobię  potem, ale to temat na kiedy indziej.
(Ewa) – Skoro tutaj jesteś, pomożesz nam? Zorganizujesz auto?
(Osa) – Da się zrobić, a jaki kurs obieramy? Rozumiem, że nie chcesz jej pochować tutaj.
(Iza) – Pochowamy ją tam, gdzie chciała mieszkać. Wiele mówiła mi o tym. Że gdyby coś jej się kiedyś przytrafiło, to chciałaby skończyć drogę w miejscu, skąd dostała kwiaty... Otolińska 7.
(Osa) – Rozgrzewam maszynę, a wy postarajcie się nie rzucać z ciałem w oczy – pobiegł
(Ewa) – Idąc w biały dzień z ciałem, nie rzucać się. On myśli zanim powie?
(Iza) – Sama  mi powiedz, znasz go o ciut mniej jedynie.
(Ewa) – Z każdą minutą tutaj... Wiesz, ulatnia się To bardziej...
(Iza) – Trzeba było ją owinąć czymś, ale...
(Ewa) – Słyszałam jak mówiłaś o zacieraniu śladów przez innych. Temperatura działa na korzyść, że tak jakby minęło niewiele od śmierci, więc rozkład nie jest tak mocny. W przeciwnym razie, byśmy się zaraziły trupim jadem, a tu nawet Voltarska regeneracja nie pomoże...
(Iza) – Już prawie zeszłyśmy... A jeśli chodzi o nasze sprawy, to możesz mi towarzyszyć jak wrócimy, bym załatwiła to jak najszybciej.
(Ewa) – Ufam Ci przecież. Umawiałyśmy się na południe, więc i ja zdążę swoje sprawy uporządkować. Z jakiego powodu, powiem jak już będziemy bez świadków. To delikatna sprawa.
(Iza) – Dotycząca Voltarów?
(Ewa) – Poniekąd, a przede wszystkim dotycząca obecnego stanu rzeczy w tym kraju.
(Osa) – otwierając bagażnik – Pakujcie to tutaj, a ja włączę jakiś choinkowy odświeżacz.
(Iza) – pakując ciało – To będzie kolejny niełatwy pogrzeb.
(Ewa) – Tak, ale... – zamykając bagażnik – Wiemy z czym musimy się mierzyć. Wiki też to wiedziała, nie martw się.
(Iza) – Jedźmy, już czas – łapiąc Ewę za ramię
15 minut później, ul. Otolińska
Wiktoria została zakopana tuż obok bloku, w którym mieszkał dawniej Dorian. Przed trzecią klatką od ulicy została wbita tabliczka z wiadomością „Kroczyłaś z nami, byśmy dotrwali do dzisiejszego dnia. Teraz możesz odpocząć z ukochanym u twego boku, bo my zajmiemy się resztą. Przyjaciele z Dywizjonu”. Iza wytarła ściekającą łzę i nad mogiłą, razem z Osą postanowili pomilczeć dłuższą chwilę, gdy Ewa od razu po złożeniu ciała, ulotniła się jak obiecywała. Rezydenci zewnętrznego pierścienia byli wielce zdziwieni, widząc przywódczynie w takim miejscu, bez większej gromadki zaufanych doradców. Nikt nie próbował zapytać co się stało, więc każdy po prostu spoglądał z boku, a potem szedł w swoją stronę. Trzymając wisior z krwią Wiktorii, Izu czuła, że jest to jej powinność, by chronić relikwię, w której posiadanie weszła. Niedługo, gdy zrobiło się niezręcznie, Osa postanowił wrócić do obozowiska, niechętnie mijając po drodze szukającą już Izę, Joannę.
Nie pytając o okoliczności pobytu w ów miejscu, stanęła obok niej, spuszczając lekko głowę i umyślnie milcząc z zamkniętymi oczami. Śnieg wtedy zaczął padać mocniej, wiatr był coraz mocniejszy. Patrząc na Izę można było się domyślać, że nawet huragan nie oderwie jej od ziemi i będzie twardo stąpać po niej, na przeciw przyziemnym wymyślonym prawom. Przejęła bardzo odpowiedzialną funkcję i można śmiało rzec, że jest na coraz lepszej pozycji, utrzymując chłodne stosunki z zachodnią częścią kraju, które jest pod kontrolą Czarnych Voltarów. Sytuacja zdawała się być pod kontrolą, bo nie wynalezienie leku sprawia, że drugiej stronie jest nawet to na rekę, że jest podział i nikt nie jest ponad sobą. Działania pierwotne mające na celu wyeliminowanie trupów wspólnymi siłami, to schodzi na dalszy plan, a wojna domowa jest obrana za priorytet, dalej pozornie utrzymując sztucznie luźną swobodna atmosferę. Coraz mniej zdawano sobie sprawę, że trupów nie należy lekceważyć. Wspólnymi czynami można byłoby zakończyć ich swawole już dawno, a tak nieład trwa dalej, a cytowany przez Igora, jego zdaniem Nowy Bieg, w końcu zaczyna się sprawdzać. Voltarów przez dwa ostatnie lata rozsiało się po kraju setki, a podlega pod nich wielu ludzi, którzy normalnie nie przeżyliby długo bez ich wsparcia. Czarni negowali wiele rzeczy i odważniej podchodzili do problemów, a Biali próbowali podtrzymać to co jest, z myślą o przyszłości. Utrzymanie ładu nie może łączyć się z mocnym stąpnięciem, więc dlatego obie strony nie potrafią dojść do porozumienia na tyle, by połączyć swoje zgrupowania, w walce przeciwko chodzącej śmierci, a przy tym przyspieszyć wyprodukowanie leku, którego tak wiele istnień pożąda.
(Joanna) – Słyszałam od ptaszków, że tutaj przebywasz. Jak się trzymasz?
(Iza) – Dziękuję, trzymam się jakoś. Wiem, że to może spotkać każdego z nas. Wiem, że obiecałam ci, że... Obczaimy pewien lokal, ale... Zresztą, zbyt wiele ostatnio obiecuję i nie umiem dotrzymać tego.
(Joanna) – Ba, gdyby to było takie proste. Sama z wielu się nie wywiązałam.
(Iza) – A ginęli przez to twoi bliscy?
(Joanna) – zamyślając się – Bezpośrednio nie, ale miałam dwa takie przypadki. Oba zdążyłaś poznać.
(Iza) – Też zauważyłaś, że czarne chmury wiszą nad nami? Tak jakby przez dwa lata szło nam dobrze, a teraz znów coś źle się dzieje.
(Joanna) – Widziałam je nie tylko dziś. A masz coś konkretnego na myśli, czy dumasz na zapas?
(Iza) – Jakby to ująć...
(Joanna) – Jeśli potrzebujesz przełknąć to wszystko, to mogę poszukać kogoś innego,
(Iza) – Jak powiedziałam, trzymam się. W głębi duszy chcę wierzyć, że ona sama to zrobiła, a nie opcja, że ktoś jej pomógł. Wiem, że środek jest pilnowany, ale... Czarni mają swoją przebiegłość.
(Joanna) – Myślisz, że planowaliby nas poróżnić między sobą?  Jaki byłby cel? Ktoś wpada, pozoruje samobójstwo, a potem ucieka bez nawet głupiego liściku w stylu „Wyruchamy was”?
(Iza) – Tylko sznur był poszlaką, że coś było nie tak...
(Joanna) – Nie doszukuj się, Iza... Proszę, wiem, że jesteś zażenowane, że... Nie zdążyłaś z nią pogadać, ale co to zmieni. Jeśli jednak ona chciała To zrobić, to i tak byś jej wiecznie nie odwodziła od tego. Znalazłaby sposób tak czy inaczej.
(Iza) – A jeśli nie?
(Joanna) – Tego już się nie dowiemy. To jak...? Idziesz ze mną? Poprawi ci to humor.
(Iza) – Czemu nie, chodźmy. Jest to daleko?
(Joanna) – Całkiem blisko. Dawna fabryka, blisko głównej ulicy. Mniemam, że znasz okolicę.
(Iza) – Czasem żałuję, że znam aż za dobrze niektóre miejsca na pamięć...
(Joanna) – Zasięgnęłam języka i trochę się o tobie dowiedziałam.
(Iza) – Dużo się dowiedziałaś? Zawsze sprawiałaś wrażenie wścibskiej i dobrze poinformowanej.
(Joanna) – Po to mnie masz. Szpiegmistrzyni, taka moja profesja.
(Iza) – Nie mam nic do ukrycia.
(Joanna) – Urodziłaś się 30 grudnia 1998 roku, w Tarnobrzegu, mając na koncie kilka przeprowadzek. Miałaś zaborczych rodziców, którzy nie pozwalali ci na wiele rzeczy, a do tego siostrę przyrodnią, która przed apokalipsą uciekła ze swoim chłopakiem na zachód. Ty kontynuowałaś naukę w publicznym gimnazjum, gdzie omal byś nie została, dzięki pomoc chemiczki, która się za tobą wstawiła. Dalej prosta wojskowa z podstawowym kierunkiem. Stąd zainteresowałaś się bronią. Słyszałam również o drobnym występku, z którego wyszłaś bez szwanku, lecz sie zdarzył. Nieudana kradzież wózka z chipsami. Kamery nie działały, miałaś prostą drogę, nikt nie mógł cię złapać. Reakcja mnie zaskoczyła, że oddałaś zgubę. Takie niewielkie smaczki, które wyłapałam.
(Iza) – Jest coś, czego się nie dowiedziałaś?
(Joanna) – Nie jestem wszechwiedząca, Kornelio.
(Iza) – Jak mnie nazwałaś?
(Joanna) – Twoje drugie imię.
(Iza) – Daj spokój, nienawidzę go od kiedy mi je dali...
(Joanna) – Nie powiem nikomu. Czyli masz jeszcze słaby punkt.
(Iza) – Nie, po prostu... Nie lubię wracać do takich bzdetów.
(Joanna) – Wracając do Fabryki, byłaś lokalną liderką niewielkiej społeczności, która  okupowała tamten obiekt. Powiedz, między nami, gdybyś wtedy odmówiła, dalej byś tam pozostała?
(Iza) – Nie mam pojęcia, może... Uratowali mnie poniekąd wtedy. Gdybym się nie zgodziła, zapewne tkwiłabym tam dalej. Ludzie pewnego dnia mogli się zbuntować, ja straciłabym poparcie, a potem rzeczy. Na koniec zostałabym sprzedana za paczkę amunicji lub bochenek chleba.
(Joanna) – Miałaś posłuch wśród swoich. Naprawdę liczyłaś, że znudzi im się bycie dobrymi? Mieli schronienie, Ty sama dawałaś im poczucie bezpieczeństwa. Byliby głupi, gdyby tylko spróbowali.
(Iza) – Krążyły plotki na mój temat. Prędzej czy później i tak bym została zabita. Mam wiele talentów, ale sama przeciwko rozjuszonemu tłumowi nawet Ja nie dałabym rady. Kosa pod żebra, joker na szyi... Efekt końcowy taki sam. Możliwe tamci ludzie zginęli wtedy, ale choć mój los został odmioniony.
(Joanna) – Zginęli, ale nie wszyscy. Dotarłam przy okazji do niedobitków, którzy przeżyli. Są w mieście i pamiętają dawne czasy. Na pewno chcieliby się z tobą zobaczyć.
(Iza) – Po tym jak uciekłam, nie jestem tego taka pewna. Choć się nie dziwie, że się dowiedziałaś. Trochę krwi napsułam. Byłam dla nich dobra, ale w pewnej chwili poniosły mnie emocje.
(Joanna) – Hmm? Czyżbyś żałowała, że jednak poszłaś?
(Iza) – Nie powiedziałam tego, tylko... Mogłam znaleźć złoty środek.
(Joanna) – Zbyt bardzo się obarczasz. Dzięki tobie chociaż mieli nadzieję, a do tego nie skazałaś wszystkich na śmierc.
(Iza) – Toś mnie pocieszyła...
(Joanna) – Nie jestem od pocieszania, tylko od mówienia jak jest.
(Iza) – A poza tym, co nas czeka na miejscu? Nie za bardzo mam chęć biegać po ciasnych korytarzach. Nie jestem jeszcze aż tak sprawna, w przeciwieństwie do ciebie.
(Joanna) – Chodzi o tak zwane miejsca mocy, takie pomieszczenia, gdzie pierścienie tworzą zasilanie i przesyłają je do pozostałych. Fabryka po części produkuje prąd, a my go musimy skądś brać. Coś nawaliło, więc trzeba to sprawdzić.
(Iza) – Słynne pierścienie, by je wszystkie zebrać i w ciemności związać. Ta, a potem bedę na bosaka po wulkanie ganiała. Nic z tego.
(Joanna) – W każdej chwili będziesz mogła wrócić do swoich zajęć. Tylko pójdź tam ze mną...
(Iza) – westchnęła – No dobra, bajerujesz mnie trochę.
(Joanna) – Miałyśmy się tu zjawić, no i jesteśmy. Rozejrzyj sie, wracają wspomnienia?
(Iza) – Wolałabym sobie tej rzezi nie przypominać.
(Joanna) – Pozwolisz? – wskazując wejście
(Iza) – Do magazynu idzie się innym kierunku. Zdradzisz mi prawdziwy powód przyjścia tutaj? Nie mam czasu na wygłupy...
(Vega) – Witaj, rzekłbym kopę lat.
(Kasumi) – Bądź pozdrowiona.
(Iza) – do Joanny – Ukartowalaś to?
(Joanna) – Inaczej byś tutaj nie przyszła.
(Iza) – Ja tylko...
(Vega) – Dziękujemy, że wtedy nam pomogłaś. Inaczej byłoby z nami krucho...
(Iza) – zdziwienie – Wiesz za co dziękujesz? Przecież ja was zostawiłam na pastwę losu.
(Kasumi) – Sądziłaś, że pozbyłaś się nas na dobre? Prawda, trochę ludzi nie dożyło do dzisiejszego dnia, ale ostała się część, która ma komu opowiedzieć jak było.
(Iza) – To dla was zaskoczenie zapewne, że jestem na tym stanowisku.
(Kasumi) – Od tamtego dnia mieliśmy na uwadzę, że jeszcze o tobie usłyszymy.
(Vega) – Wtedy jak uciekaliście do piwnic, stado skupiło się na was. Wtedy my mogliśmy część ubić i wraz z garstką wydostaliśmy się stąd. Trochę czasu w drodze, w końcu osiedliśmy w Kozłowie. Sporo minęło, a jak się uspokoiło, a potem usłyszeliśmy o Dywizjonie... Sama się domyślasz, że wróciliśmy na stare śmiecie.
(Kasumi) – Bardziej się przejmowałaś nami, a to my w końcu mogliśmy was wspomóc wcześniej. Niedługo po naszym odejsciu, jak wiesz, słyszeliśmy pojedynczy strzał. Nie wszyscy z was uszli, prawda?
(Joanna) – Mały dzieciak, brat jednego z naszych... Próbowali mu pomóc, ale na pomoc było za późno. Pewnie by się potoczyło inaczej, gdybym tam była. Iza wie, że mam całkiem pożyteczne talenty.
(Vega) – Najwazniejsze, że nic Tobie nie jest. No i cóż, znów jestesmy częścią twojej społeczności. A dalej masz ten swój zadzior na twarzy.
(Iza) – Nie zrozumcie mnie źle, ale... – bezsilny uśmiech – Nie potrafi to do mnie dotrzeć.
(Kasumi) – Tylko z początku było trudno, bo mało broni mieliśmy. Dałabym głowę, że był niemały zapas. Może ktoś rozkradł, nie mam pojęcia. A powiedz, jak się czujesz?
(Joanna) – Iza sporo wzięła na swoje barki. Mama, Dowódczyni, Wojowniczka. Wiele pracy krotko mówiąc.
(Vega) – Jeśli jest coś, co moglibyśmy zrobić, to powiedz.
(Iza) – Tak sobie myślałam, że sprawy mogły pójść inaczej, gdybyście zaszli stado z flanki. Wtedy prawdopodobnie Oskar by...
(Kasumi) – przerywając – Hmm?
(Iza) – Mniejsza z tym. Chodziło mi o to, że sprawy mogły się inaczej potoczyć i mogliśmy opuścić miasto razem.
(Vega) – Za to, wtedy byś mogła nie spotkać tak uzdolnionej poszukiwaczki. Jak na babkę z jednym okiem, to dajesz sobię radę, uparty człowieku.
(Joanna) – uśmiech – Heh, wykonuję tylko to, co do mnie należy. To, co najlepsze dla Dywizjonu.