Dzień nie zaczął się przyjemnie dla Mathiasa, który już z rana odkrył, że jego lewe oko wcześniej przebite, teraz zregenerowało się całkowicie. Sądzil, że niszcząc centrum jego problemu, sprawi, że klątwa stanie się na tyle słaba, że po prostu nie będzie dawać większych objawów. Wychodząc z łazienki nie dawał po sobie poznać, że jest coś nie tak. Chciał, by nikt się nim teraz nie przejmował, a jednocześnie wiedział, że wcześniej czy później wszystko się wyda. Ucałował Izę i pod pretekstem spaceru próbował w samotności dojść do jakiegoś rozwiązania, lecz żadne nie było dobre dla obu stron. Swoją wycieczkę skierował na działki, które znajdowały się nad samą Wisłą na wzgórzu na tumach. Przy okazji mógł odwiedzić grób swojego królika, który tragicznie umarł w jego urodziny na jego oczach, patrząc mu prosto w oczy, kilka dobrych lat wstecz. Przy bramie do ogródków działkowych na medycznej napotkał niewielką gromadkę trupów, z którymi postąpił tak jak zawsze. Przeskakując przez najniższy murek, zaszedł ich od tyłu, odciął kilka głów, a ciała nadzial na metalowe bolce przy wejściu do siedziby samorządu. Wtedy automatycznie zaczął padać srogi deszcz, a spoglądając w górę, sprawił, że jego twarz wygląda jakby on sam płakał. Z każdym krokiem przypominał sobie chwile, gdy z rodziną czasem przychodzili na działkę wypocząć od zgiełku miasta, a przy tym jeszcze zaznać nieziemskiego widoku z balkonu na piętrze, zwłaszcza w nocy. Przy samej dolnej alejce auto blokowało przejście dalej, a to nie był problem wcale. Zapierając się lekko, popchnął auto tak, że zjeżdżając stopniowo w dół, uderzyło w bramkę prowadzącą na brzeg, aż w końcu brama sama poleciała daleko w dół, a sam mobil posłużył jako barykada. W końcu po tak długim czasie Mathias dotarł do wejście na swoją działkę. Wygląd niemal się nie zmienił, prócz wyrwanej furtki wejściowej. Okna pozostały całe, gdyż przez jedno włamanie, zostały zamontowane specjalnie stopy metalu ciężkiego na ramy, a to blokowało dostęp złodziejom i wszystkiemu, co spróbuje dostać się od zewnątrz do srodka. Można powiedzieć, że to była forteca nie do zdobycia. A wejść do niej nie było jak, poniważ kluczy Mathias nie miał, a jeśli pozostały w domu od samego początku, szansa wielka, że przez otwarte drzwi każdy mógł je zabrać.
Padła decyzja, że Mathias spróbuje dostać się do środka od jedynego możliwego wejścia, przez balkon. Rozpędził się od samej furtki i odskakujac od pionowej kolumny, chwycił się ostatkiem wystającej drewnianej belki. Potem od razu z łatwością wdrapal się na górę. Spoglądał pierw w dal, gdzie stary most zarwał się na pół, a nowy powoli zmierzał w tym samym kierunku. Na pozór sytuacja wyglądała na spokojną. Nic w przeciągu kilku kilometrów się nie działo, a podróżujące niedobitki nie sprawialy wrażenia niebezpiecznych, nie w taich małych ilościach. Jedynie karambol budził pewne obawy, gdy po drugiej stronie na Radziwiu cały pas został zablokowany przez kilkanaście aut, a w powietrzu było czuć odór spalenizny, tak jakby ktoś gdzieś spalal surowce w kominie. Jednakże Płock od swojej głównej strony nie miał nic z tym wspólnego, bo wtedy na pewno Dywizjon by się o tym dowiedział. Więc ktokolwiek coś palił, to zadomowił się gdzieś po drugiej stronie, lecz jest poza zasięgiem, a Mathias nie zamierzał ryzykować wyprawy w nieznane tereny.
Gdy nostalgia minęła, zdjął swój miecz z pleców i jego trzonkiem rozbił niezabezpieczone szyby. Wsłuchał się prowizorycznie i nie wyczuwał zagrożenia wewnątrz, po czym rzucił miecz do środka, a od razu potem wszedł ostrożnie do środka. Poznawał każdy zakamarek tego miejsca. Kanapa, na której wygłupiał się z Natalią. Lustro, przy którym kiedyś z Dorianem i jego bratem bawili się w zakon paladynów, przez fascynację starym klasykiem ze stajni Piranha Bytes. Schody, z których spadł przez swoją cioteczna siostrę Maję. Stół, przy którym zaczęła się znajomość z terapeutą Łukaszem, który sprawił, że jego stara deprsja niemal zniknęła. Piec, w którym razem z ojcem palili drewno. Narzędzia ogrodnicze, które wspominały wspólnego matczynego podcinania ogródka na tyłach.
Schodząc niżej widział fantastyczny ład, jakby czas się zatzymał i nigdy epidemia nie wybuchła. Wszystko tak jak na górze, to również na dole pozostało nienaruszone. Tylko kurz pokrywał obrazy na ścianach, a stara sadza wokół pieca dawała znać o tym, że piec był rozpalany wcześniej, a to nie człowiek go zgasił, tylko czas. Pierwsze co Mathias zrobił, to otworzył kratkę pieca, wrzucił kawałek ściętego drewna i używając zapalarki, wywował w metalowym potworze ogień. Momentalnie od razu wtedy prosto w jego kierunku buchnęła w niego sadza, powodując u niego chwilowy atak kaszlu. Kucnął przy jarzącym się ogniem i zaczął się rozmarzać nad tym co dobre oraz nad tym, co konieczne. Pomyślał, że jego obecność wśród swoich sprawi, że wkrótce ktoś z jego przyjaciół może ucierpieć z jego ręki. Wiedział, że to nie będzie łatwe, ale wolał sam ponieść konsekwencje tego bez wiązania jego losu z innymi.
Po chwili wstał, otworzył drzwi od środka i wybrał się na grób królika, Puszka. Ustawił się jak do marszu, wyprostował się i pochylił, zamykając oczy na tak zwaną minutę ciszy. Równo po tym czasie objawili mu się Fuus razem z Lauternem. Widząc skruchę chłopaka, w swojej wilczej postaci uronili po jednej łzie, które dostały się głęboko pod ziemię. Będąc częścią Mathiasa, byli świadomi, że ta śmierć jeszcze przed apokalipsą wywołała u niego głęboki szok. Nawet bez słów znali prawdę i porównywali jego tragedię niemal jak ze swoją za ich życia. Mimo, że Mathias należał do czarnej strony, to bardzo wiele cech łączy ich z chłopakiem, mimo ich pochodzenia oraz historii.
(Fuus) – Długo trzyma takie... Nieszczęście...
(Lautern) – U nas śmierć była czymś normalnym. Nasi ulubieńcy odchodzili, a my musieliśmy się z tym pogodzić.
(Fuus) – Teraz widocznie ludzie troszczą się bardziej o zwierzęta niż za naszych czasów.
(Lautern) – To musiał być... Pożyteczny zwierz, skoro do tej pory chcesz wydobyć z siebie wydospad, a nowa rzeczywistość ci na to nie pozwala.
(Mathias) – Na swój futrzasty sposób... On był... Kimś na kim mogłem polegać, zwierzyć się, gdy nikt inny nie chciał mnie słuchać. Gdy bywalem smutny... Po prostu wskakiwał na łóżko i... – oczy zaczęły łzawić – Próbował się ze mną bawić... Nie zapomnę tego dnia, gdy... Wszystko co jeszcze wtedy dawało mi poczucie zrozumienia, po prostu zniknęło...
(swój głos za młodu) – Puszek... Nie rób mi tego... Nie teraz... Nie zabieraj go... – szlochając – Czemu on... Odjąłbym kilka lat ze swojego życia, by tylko on mógł jeszcze tu pobyć... Nieeeeeeeeeeee!
(Fuus) – Odszedł wiele wiosen wcześniej. To na niewiele się zda, że znów przypomnisz sobie tamto, co złe. Musisz być silnym, nie dla tych, co umarli, lecz dla tych żywych, którzy ciebie potrzebują.
(Mathias) – Minęło jakby sześć lat, a ja nadal nie mam jak wyrzucić tego z siebie. Nie wyzbędę się przeszłości, bo może nie chcę się jej pozbywać...
(Lautern) – Po to tutaj przyszedłeś? Bo chciałeś spróbować walczyć z tym, co siedzi w środku? Masz obawy jakieś? Wyczuwam, że tak.
(Mathias) – Dobrze wyczuwasz... – westchnął – Wiele rzeczy się na siebie nałożyło ostatnimi czasy. Nie wiem kim już jestem... Czy kimś dobrym czy...
(Fuus) – przerwal – Złym?
(Mathias) – Wiele zdarzeń rozwinęło się w niekorzystny sposób... A ja obawiam się, że... Nie będę miał na tyle silnej woli, by móc... Ich wszystkich obronić.
(Fuus) – Masz wyrzuty sumienia? Chodzi o masakrę, której się dopuściłeś?
(Lautern) – Zginęło tam wielu niewinnych, to fakt.
(Mathias) – Ponieważ chciałem zabić kolesia, który porwał Izę... A on naprawdę nie chciał rzezi, bo chciał rozmawiać... A ja zamiast zacząć słuchać, dalej robiłem ślepo swoje... On nie zasłużył na to, bym ja go wykończył. Powinien był zginąć broniąc swoich, a ja potraktowałem Igora jak wesz... Po prostu go zmiażdżyłem bez jakiejkolwiek szansy na przeżycie... Kierowało mną coś więcej niż chęć odwetu za Doriana czy Veskina...
(Fuus) – Twój zmysł podpowiedział ci, że masz ratować ukochaną i to zrobiłeś, ale... Nie szczędziłeś środków, by móc osiągnąć ten cel.
(Lautern) – Zachowałeś się równie identycznie co Fuus, gdy Izi porwały bandziory z bandy Gelaena.
(Fuus) – To było w samoobronie, a teren był niewielki i prócz zbójców nikt nie ucierpiał.
(Lautern) – Za to zrobiłeś wszystko i niemal na wykończeniu dobiłeś Gelaena, choć...
(Mathias) – Choć...?
(Fuus) – Nie wiem czemu to miałoby służyć, ale...
(Lautern) – Powininien znać powód, dla którego ty postąpiłeś podobnie jak on... – przymknął oczy – Zwykle nie powinno się zabijać kogoś, kto się poddał i ucieka.
(Fuus) – Daj spokój, mógł znienacka poderżnać Izi gardło, a ja... Po prostu musiałem... Być przezornym...
(Mathias) – Ja też chciałem, by... Nie skrzywdził innych, ale... Twój Gelaen czy jakoś tak, on chociaż pozostał tchórzem do samego końca. A czy, żałował czegoś?
(Fuus) – Nie, to był jeden z bandytów, to czego mógł żałować? Że okradali biednych lub gwałcili kobiety? Nikt wtedy się tym nie przejmował. Grasowali od samej Rozetki po góry Jargusime. Dobrze, że herszt gryzł ziemię. Wyeliminowało to ich wpływy, a częśc mieszkańców mogła odetchnąć z ulgą.
(Mathias) – Też myślałem, że zrobiłem to dla innych, ale teraz... Nie czuję, że postapiłem słusznie.
(Lautern) – Mathias, nie myśl o tym źle, ale póki masz siłę i martwisz się o swoich, nie powinieneś ich zawieść.
(Mathas) – Jeśli masz na myśli, że zostając stanie im się krzywda przeze mnie, to masz rację. Ponieważ to się zdarzy...! Rozumiecie, że nie mówię tego dla wygody.
(Fuus) – Prócz tego, że próbowałeś odebrać sobie wzrok, nie zmieniłeś nic. Nikt nie zwraca się do fachowców, a potem jest tylko gorzej... – westchnął – Ciesz się, że regeneracja zwróciła ci wzrok. Nie każdy ma taki balans umiejętności.
(Lautern) – Powinieneś zrobić to, co czujesz. Jeśli chcesz swoim odejściem dać im bezpieczeństwo, możesz zrobić po swojemu, lecz nie jest to najlepszy sposób w stosunku do tego, co przyrzekała tobie twoja kobieta, prawda?
(Mathias) – Może trzeba ją zwolnić z tego przyrzeczenia? Nie wie z jakim balastem musi się mierzyć... Nie poradzi sobie, by zajmować się mną oraz innymi. To za dużo, nawet jak na Izę.
(Lautern) – Zawsze służymy radą, ale decyzja należy do ciebie. Nie zamierzamy nikomu zdradzić twoich planów, bo i tak nikt nas nie usłyszy.
(Fuus) – Najwyżej panna Iza, o ile podjęła się Prób w tajemnicy. A to nadal czynić ją będzie Białą, pamiętajmy o kręgu.
(Mathias) – Jest bystra, ale na razie nie jest tak silna by... Podjąć się takiego ryzyka. Ale na pewno pewnego dnia zdecyduje się to zrobić, by móc... Bronić swoich marzeń, w których ja nie będę mógł brać udziału... Wieczorem będę musiał się spakować i odejść...
(Fuus) – Radykalny krok, moim skromnym zdaniem. Ale zanim  postanowisz wyprawić się na stałe, to może sprawdzić jeszcze jednego sposobu.
(Lautern) – To jest droga w jedną stronę. Może z tego nie wyjść...
(Fuus) – Nie miałeś oka przez kilka godzin, nie mylę się?
(Mathias) – Co z tego jeśli już mam je ponownie.
(Fuus) – Liczy się naruszenie nerwu. Kiedyś wykonywało się podobne rytuały na ludziach, którzy byli tak zdeterminowani, że próbowali wyzbyć się daru. Ludzie podobni do ciebie.
(Mathias) – Na czym to polega i czemu jest tak niebezpieczny?
(Lautern) – Niegdyś obniżał intensywność voltaryny, hmm... Już wyjaśniam. Voltaryna to płyn, który krąży w naszych żyłach, na przemian z krwią. To źródło naszego życia oraz naszych umiejętności. Gdy aktywujesz oczy, voltaryna nadmiernie krąży, coraz szybciej, a przez to występuje przeciążenie czyli brak kontroli. Owa ciecz występuje również w kłach, które kiedyś zostawiły ci ślady na dłoniach.
(Fuus) – Martwisz się o brak kontroli, że w końcu to skrzywdzi twoich bliskich. To poniekąd rozwiązanie, a niesie ryzyko, że wykrwawisz się tam. Rdzennym Voltarom było prościej się oswoić z tym, a nawet wtedy nie było łatwo. Chodzi o to, by starsza krew połączyła się z twoją. Wtłaczasz więc nową substancję, ale za to powinieneś mieć większą kontrolę nad ciałem, a samoistnie nie powinieneś niczego aktywować.
(Mathias) – Więc mogę z tego nie wyjść. Nikt by nie chciał mnie widzieć jako chodzące widmo.
(Fuus) – Dlatego chcemy twojej przemyślanej decyzji. Możemy wskazać ci nawet miejsce, ale dopiero wtedy, gdy się zdecydujesz na taką alternatywną metodę.
(Mathias) – Ja... Zastanowię się.
(Lautern) – Nie spiesz się z tym. Jakkolwiek postanowisz, pomyśl o uprzedzeniu niektórych o tym, co planujesz, bo jeśli coś się stanie, to wypadałoby pochować twoje ciało. Trochę dowiedzieliśmy się o waszym obecnym problemie, a raczej problemie obecnego świata. Umierasz i wstajesz, by zabijać.
(Fuus) – Cokolwiek postanowisz, masz nasze wsparcie, a teraz pozwól, że tymczasowo ciebie opuścimy, bo musisz pobyć z dawnym pupilem sam na sam. Daj znam znać wieczorem, gdy będziesz gotowy na rozmowę.
(Lautern) – Czuwaj, Mathiasie, widzimy się potem – zniknęli
(Mathias) – Bywajcie... – kucnął – A ty, mam nadzieję, że... – do grobu – Zrozumiesz mój obecny ból... – To miejscami mnie... – wydmuchując powietrze – Przerasta... – kładąc marchewkę na ziemi
Kilkanaście godzin później, mieszkanie Nosarenskich
W międzyczasie po powrocie Mathias niemal z nikim słowa nie zamienił, a jedynie z Izą, którą jednak nie chcial mieszać w te sprawy, które skrzywdziłyby ją bardziej niż najostrzejszy miecz. Pod pretekstem nocnego myszkowania po obozie, zostawił żonę śpiącą smacznie w łóżku i bezstresowym krokiem dotarł do kuchni. Dolał wrzątku, który nie zdążył ostygnąć do kubka i poczekał aż kawa się zaparzy. Spojrzał przez okno i widział jak krople deszczu rozmiękczają ostały śnieg na ziemskich taflach. Nie powiedział nikomu w jakie miejsce udał się rano, bo nikt nie chciał się interesować. Ciągle w głowie mieszały mu się myśli, lecz większość jego obaw się potwierdziło. Próbowal dać innym więcej pewności, a on mógłby jeszcze sprawić cierpienie niewinnym. Postanowił, że póki jest sobą i ma kontrolę nad chciałem, to powinien jak najszybciej oddalić się na tyle, by pozostali się oswoili. Kiedyś już miał w planach wrocić, gdy podczas pobytu w samotności, jego wewnętrzne ja osłabi voltarynę, a on bez wątpliwości będzie mógł być prawdziwym mężem, a wkrótce potem ojcem. Nie czuł się w pełni dobrze, a to miłość i przyjaźń posunełą go do tego ruchu. Albowiem jakby było inaczej, mógłby zostać na miejscu i bez wyrzutów sumienia nieświadomie odebrać przyjaciołom życie. Wypił w odruchu trochę kawy z kubka, a z wrażenia musiał otworzyć okno i wpuścić do środka trochę powietrza. Jeszcze wziął kilka łyków i odstawił wywar na parapet. Był ubrany w swoje zwykłe ubranie, a nie mógł się sam nadziwić, że niedługo jego życie drastycznie się zmieni. Ból ukochanej na pewno będzie ją nękał przez jakiś czas, ale potem zrozumie, że to była wyższa konieczność. Jego samotność, w zamian za jej oddech, którego choć nie odbierze bliska osoba.
Mathias wziął głęboki odddech i zamyknął okno pospiesznie. Wdarl się do pokoju rodziców zza ściany, delikatnie po cichu otwierając drzwi, zakładając wcześniej swoją skórzaną kurtkę. Leżał tam już na pufce ciemny plecak sze spakowanymi drobnymi rzeczami, a do tego miecz oparty o ścianę i m14 pozostawione na stole. Założył plecak na plecy, miecz przewiesił przez oba ucha, a karabin zaczepił o pojemnik na bidon. Dwa noże w prawej bluzianej skrytce, karwasz z łancuchem umocniony. Sprawdził od razu umiejscowienie ciężaru, a krótko po tym ocenił, że da radę unieść obecny ciężar, a z każdym dodatkowym przedmiotem będzie tylko trudniej. Jeszcze tylko zajrzał do śpiącej Izy. Wyglądała tak słodko i niewinnie pod kolorową pościelą, ułożoną od ściany, robiąc miejsca od kanta dla niego. Skrycie Mathias nie miał zamiaru odejść bez słowa i chciał dać znać najbliższej osobie czego powinna się spodziewać. Na kartce z notesu napisał swoje oświadczenia i obawy, po czym włożył papier w jej własną dłoń. Nachylił się lekko, wtedy spuszczając głowę z bezradności, a odwrotu już nie było. Z uczuciem dotknął nagiego ramienia swojej oblubienicy, kierując głowę w kierunku twarzy Izy. Podarowałej jej swój pożegnalny pocałunek w czołu, chwilę na nią popatrzył i wyszedł z mieszkania, zostawiając za sobą swoją grupę, z którą dokonał wielu rzeczy. Uświadomił sobie, że to oni byli znaczniejsi w tym wszystkim, wbrew temu co mu mówiono. Co niektórzy mogliby nic z tego nie robić, a starsi bywalcy Dywizjonu na pewno nie przetrawią tego zbyt długo.
Przy samej klatce schodowej, już na zewnątrz, pod osłoną nocy zatrzymał go Dima, gdyż też nie mógł zasnąć i zrobił sobie spacer przed ucięciem komara. Trafem wyszło, że idący od swojej lewej strony Dima bez problemu rozpoznał przyjaciela, wyglądającego na takiego, co się gdzieś wybiera na dłużej. Bez wyjaśnień nawet nie chciał pozwolić Mathiasowi ot tak odejść bez słowa. Sumienie było jednak silniejsze i sekret, który nawet nie został wyjawniony w liście w pełni, został opowiedziany młodemu Borodastovi. Usiedli więc na skrzynce rozdzielczej obok wejścia i zaczeli rozmowiać, a nie zanosiło się, że ona zmieni decyzję już podjętą. Lecz wola walki nie pozwalała rosjaninowi tak tego olać.
(Dima) – Nie wybierasz się na nocny spacer, prawda?
(Mathias) – Właściwie się wybieram, ale... Na taki dłuższy spacer.
(Dima) – I po to zabrałeś cały ekwipunek ze sobą? Normalnie byś poczekał do ranka, żeby było bezpieczniej, a wymykasz się po cichu pod naszym nosem. Powiesz o co chodzi?
(Mathias) – Ponieważ czuję, że tak będzie lepiej. Nic osobistego, lubię was wszystkich...
(Dima) – Jest coś co powinienem wiedzieć? Jakoś pomóc dla przykładu?
(Mathias) – To bardziej skomplikowane niż mogłoby ci się wydawać... Nawet dla mnie nie wszystko jeszcze ułożyło się w całość... Ciągle mam was w moich oczach, patrzę na was, uśmiechających się do mnie... Ciężko mi się przyznać, ale nigdy bym lepszych takich nie spotkał... – wiatr rozwiewal włosy
(Dima) – Znam ten styl mówienia, Mathias. Nawet bardzo dobrze go znam.
(Mathias) – Skąd?
(Dima) – Sam mówiłem podobnie rodzicom, gdy odchodziłem. Brzmiało jakbym już miał nie wrócić. Teraz zaskoczyłeś mnie trochę, że słyszę takie małe deva ju. Podjąłęś tą decyzję pod wpływem emocji?
(Mathias) – westchnął – A spróbujesz mnie tu zatrzymać?
(Dima) – Nawet gdybym chciał, wiesz, że nic to nie da. Nie zamierzam cię zatrzymywać. Nie po to chciałem dołączyć do ciebie, do tej grupy, by potem ci coś kazać.
(Mathias) – Uwierz, że nie jest mi samemu łatwo... Ale do czorta, muszę... To co mogłoby się stać... Nie, nie mogę was tu narażać, rozumiesz...
(Dima) – dłoń na ramieniu – Rozumiem... Zapewne Iza wie w pierwszej kolejności, że... Chcesz odejść.
(Mathias) – Nie chciałem dawać jej kolejnych powodów, by próbowała się łudzić. Zauważyłeś, że się zmieniam... Wiesz też, że ten ślad na twarzy nie jest zwykłym draśnięciem.
(Dima) – Mówili nam trochę o tym wypadku, próbach i...
(Mathias) – przerwał – Dowiedzialem się, że istnieje jakiś sposób... Sposób na złagodzenie mojej klątwy... Efekty mogą mnie nawet zabić, ale chcę to zrobić. Chcialbym też po tym od razu wrócić do was, do Izy... Lecz to jest zbyt trudne bym miał zgrywać mędrca jak co będzie. Nie mogę zagwarantować, że zakończy się mój wypad szczęśliwie, więc... Im wcześniej to zrobię, tym prędzej dowiem się co ze mną będzie później.
(Dima) – A co właściwie zamierzasz?
(Mathias) – Isnieje pewien Voltarski rytual, który może wyzbyć się większości mojego przekleństwa... Nie wymazuje wszystkiego, ale za to prawdopodobnie łagodzi objawy...
(Dima) – Prawdopodobnie...
(Mathias) – Mało jest świadków tamtych zdarzeń. Posiłkuję się wiedzą nabytą. Podobno zmienia to człowieka na zawsze... Może nie być łatwo, zważywszy, że ostrzegano mnie przed tym.
(Dima) – Twoje wyimaginowane wilki?
(Mathias) – I tak byś nie uwierzył, ale w moje słowa dac wiarę musisz.
(Dima) – Na razie wiem tyle, że to niebezpieczna misja, z której możesz nie wrócić.
(Mathias) – Miałem wiele ciężkich chwil, a to przerośnie wszystkie inne. Nigdy z czymś takim się nie mierzyłem... Więc musisz mi coś obiecać.
(Dima) – Nie musisz dokańczać. Chodzi o to bym, miał pewność, że Iza przeżyje.
(Mathias) – rozszerzone źrenice – Tym razem to obietnica na większą skalę.
(Dima) -  A co mam powiedzieć jak inni spytają? Nie mogę mieć tajemnic przed nimi.
(Mathias) – Więc nie będziesz kłamać... – spoglądając w księżyc – Wystarczy, że będziesz improwizować... Wiem, że to może nie być łatwe, ale znasz się na dedukcji jak nikt inny. Wiem, że po tym piekle w Moskwie wyrobiłeś sobie stategie tak, by nie zgubić się na własnym podwórku...
(Dima) – Chcę wierzyć, że mimo wszystko wrócisz.
(Mathias) – Postaram się wrócić za siedem księżyców włącznie... Ale jeśl by się tak nie stało i coś poszło nie tak, powiedz im... – przełknięcie śliny – Powiedz im, że umarłem... – wstając – Jedno jest pewne. Sobą po tym już nie będę. To musi się stać. Obaj to wiemy, a przynajmniej ty powinieneś się domyślać, że... Tak po prostu trzeba. Wziąłem niedawno ślub... Poślubiłem niesamowicie piękną i rozumną kobietę, która najchętniej oddalaby za mnie życie. Poznałem was... Ludzi, którzy stali mi się podporą i nie pozwolili mi upaść... Wiesz, cokolwiek ma się ze mną stać, dziękować trzeba niebiosom, że akurat wyście wpadli na moją drogę.
(Dima) – Nie lubisz długich pożegńań, więc może... Co powiesz na niedźwiadka? Długo może nie być kolejnego...
(Mathias) – Taki jest bieg historii... – wykonał niedźwiadka – Nagiąłem czas jakiś czas temu i zacząłem robić rzeczy, z których dumny nie jestem i nie będę. Pora to wszystko naprostować.
(Dima) – A co z Izą?
(Mathias) – Już się z nią pożegnałem. Jestem gotów, Dima. Nie wiem dokąd to mnie zaprowadzi, ale ślepo wchodzę w bagno z myślą, że to co robię, ma sprawić, bym wrócił do was jako ten Mathias, którego znaliście wcześniej.
(Dima) – Może jednak pójść z tobą? We dwójkę zawsze raźniej. Szczególnie, że zombie...
(Mathias) – przerwał – To droga, którą muszę przejść w całości sam. Tylko wtedy będzie mieć ona jakiś sens.
(Dima) – Rozumiem.
(Mathias) – odchodząc – Uważajcie na siebie. Nie będzie mnie, więc musicie...
(Dima) – Zajmiemy się wszystkim. Daję słowo.
(Mathias) – stanął w bezruchu – Cieszę się słysząc to.
(Dima) – „Ty byl, ty est i ty budesh odnim iz nas, imeya dobro vnutri”.
(Mathias) – „Pravda i dobro eto moy shit i mech”. Dzięki za słowa... Pamiętaj, siedem księżyców.
(Dima) – Wiem jedno na pewno – widząc jak Mathias odchodzi – Masz siłę do tego by pokonać wszelkie przeciwności, by urzeczywistnić swoje marzenia. Wierzę, że wrócisz i napijemy się rosyjskiego grzańca jak tamtej wigilijnej nocy, gdy wszyscy zebraliśmy się przy jednym stole. Mimo losu jaki cię spotkał jeszcze przed epidemią, dalej próbujesz coś zrobić by nie zostać na dnie, podczas gdy inni utonęli już dawno. To cię wyróżnia spośród innych ludzi i sprawia, że jesteś człowiekiem. Człowiekiem, którym chciałem być ja, a mi zabrakło odwagi – łza popłynęła po twarzy – Zrobię to o co mnie prosiłeś. I nieważne ile razy bym to słyszał. Bez wahania bym za każdym razem próbował z całych sił to dopełnić. I nie chodzi tu o jakiś dług... – Mathias zniknął – Już nie
5 minut później, poza Dywizjonem
(Mathias) – Fuus... Lautern...
(Fuus) – Namyśliłeś się?
(Lautern) – Wszystko więc ustalone.
(Mathias) – ciężki oddech – Podjąłem decyzję. Wprowadzicie mnie w szczegóły?
(Fuus) – Wszystko musi się dziać w naszych ruinach. W tym kraju wiele ich nie pozostało... Jedna niedawno została zasypana. Obecnie istnieje ich tylko kilka.
(Mathias) – Jak mniemam wszystkie są pod ziemią.
(Lautern) – Inaczej każdy mógłby odnaleźć ukrytą w nich wiedzę.
(Mathias) – Skąd pomysł, by Voltarzy zapuszczali się aż tutaj w celu budowania jakiś katakumb?
(Fuus) – To bardziej wina migracji. Podczas wielkiego buntu wiele rodzin uciekało na wasze ziemie. Wiele pokoleń mieszkało pod ziemią, a na zewnątrz wychodzili okazjonalnie. Trwała wojna domowa, to ciężko się dziwić...
(Lautern) – Gdy lordowie się pogodzili, a następnie wybrali nowe władze, nadszedł za naszego życia pokój, ale wtedy mało kto już chciał wracać.
(Mathias) – Byliście wśród nich, uciekinierów.
(Lautern) – Nie robiliśmy tego wyłącznie dla siebie. Nasze dziewczyny z nami były oraz kilku druchów.
(Mathias) – W jakich rejonach mogę zastać jakiekolwiek wejście?
(Fuus) – Na jednej dłoni wyliczyć, gdzie się znajdują. Dla twojej informacji powiemy najbliższą lokalizację. Nie jest istotne położenie.
(Mathias) – Nic mnie nie zaskoczy? Ostatnim razem moja przyjaciółka lekko ucierpiała.
(Fuus) – Było ostrzeżenie, lecz nie usłuchaliście. Stosuj się do instrukcji, a nikomu się nie narazisz.
(Mathias) – Gdzie jest najbliższe wejście?
(Fuus) – Lepiej będzie Cię zaprowadzić.
(Mathias) – Chcecie mnie czymś zaskoczyć.
(Fuus) – Zaskoczyć kogoś tak uzbrojonego jak Ty? Kogoś władającego naszymi umiejętnościami? Ciężko takiego zaskoczyć. Jedna z naszych zniesionych trosk.
(Mathias) – Nie wyzbyłem się uczuć, jeśli o to chodzi.
(Fuus) – Nie wykluczysz tego, że robisz To również dla siebie, a to dotyczy głównie Ciebie. Inni są wymówka, za którą się schowałeś, by pokazać dobrą chęć twoich działań.
(Lautern) – skręcili koło przedszkola – Jesteśmy twoją częścią, więc nie wymyślaj nic ponad to, co już wiemy. Spróbuj nie negować nic, czego sam nie uznawałbyś za słuszne. Miłość czy Przyjaźń raz są, a potem może ich nie być. Za to Ból czy Smutek jest czymś, co nigdy nie zmieniło świata na gorsze. Dlatego my popełnialiśmy błędy, świadome błędy. Pogodziliśmy oba stany ze sobą. Udało się, ale... Nie było zbyt łatwo. Wiele tygodni męczarni, a potem...
(Mathias) – Mówisz mi to w konkretnym celu?
(Fuus) – To może dziać się z tobą. Przedtem nie łączyło się to tak, aż do teraz, gdy zauważyłeś, że ataki się nasiliły.
(Mathias) – Nie chcę się tak tego wyzbywać...
(Fuus) – wzdłuż ulicy – Niestety wybór nie należy do ciebie. Do nikogo z nas nie należał.
(Lautern) – Zniosłeś dużo, to również i to powinieneś. A wiesz czemu to wszystko tak się ciebie uczepiło?
(Mathias) – Myślałem, że to przez emocje.
(Lautern) – Voltaryna tak na ciebie działa, ponieważ w twoim życiu było wiele cierpienia. Wątpię, patrząc w twoją duszę, że ktoś mógłby aż tyle przeżyć. Twój gniew i smutek tylko ją wzmacnia. Uczymy się kontroli za młodu po to, by potem w dorosłym życiu móc przetrzymać nawet najcięższe przeciążenie. Nie miałeś takiego, toteż nastąpi ono właśnie dziś...
(Fuus) – przed marketem w lewo – Nawet my nie możemy Ci powiedzieć jak to przejdzie. Każdy znosi to inaczej.  Wtedy połączenie między nami zostanie tymczasowo zerwane. To wtedy twoja wola musi zrobić resztę i tylko zależy od ciebie co stanie się potem.
(Mathias) – Znam drogę jaką mnie prowadzicie...
(Fuus) – Wejście znajduje się w pobliżu.
(Mathias) – Nie mówicie poważnie.
(Lautern) – wyczulił zmysły – Fuus się nie myli, to gdzieś tutaj... Gdzieś za zakrętem.
(Mathias) – Hmm....
(Fuus) – przy skrzyżowaniu w prawo – Dotarliśmy. Ruiny są gdzieś... W tym budynku.
(Mathias) – Nieźle. Nie spodziewałem się, że... Pod lecznicą, Voltarskie katakumby. Kto by pomyślał.
(Fuus) – Miejsca były wybierane losowo.
(Mathias) – Wcześniej tutaj prawie nic nie było.
(Fuus) – Betonowe osiedla powstawały, a podziemny świat został zapomniany. Szkoda, że nie wiedzieliście, co mieliście pod nogami. Po czym chodziliście, bluźniercy...
(Lautern) – Fuus...
(Fuus) – Wzięło mnie na dziwne wspomnienie... Mathias, to nie dotyczyło ciebie, wybacz.
(Mathias) – Skoro jest pod ziemią, jak mam tam dotrzeć? Kilof? Łopata? Pneumatyczny?
(Lautern) – Pierwsze dwie rzeczy są za słabe, a pneu... Pneumatyczny?
(Mathias) – Młot, który pod wpływem prądu wytwarza mocne wibracje.
(Fuus) – To buldożerzy teren?
(Mathias) – Szlag... – facepalm – Przecież prądu nie ma nawet...
(Fuus) – Hmm... Kolejne ruiny są w pobliżu jednego z wieżowców, to blisko stolicy.
(Mathias) – Nawet gdybym miał zezwolenie... To by nie przeszło... Za dużo ludzi...
(Lautern) – Przeszukajmy wnętrze. Może coś znajdziemy.
(Mathias) – złapał za klamkę – Zamknięte... Żeby cholera to wzięła... – rozbił pięścią szkło
(Lautern) – Cokolwiek zastaniesz w środku, dasz sobie radę.
(Mathias) – Nie żebym się bał, ale co innego wyczuwam... – wszedł do środka – Ten odór... – założył chustę – Pachnie jak trup... Cała masa truchła...
(Fuus) – Trzymajcie mie miłosierni i wszyscy świeci... – zauważył stertę zwłok
(Mathias) – To wygląda jak... Zbiór ciał do utylizacji.
(Lautern) – Utylizacja ma coś wspólnego z ekonomią?
(Mathias) – Działa to tak, że jak podopieczny jest na coś chory... Coś, co może zabić i tak, to stosuje się uśmiercenie. Potem zwykle ciało się spala, a dalszy los pozostaje nieznany.
(Lautern) – U nas każdy zmagal się z chorobą do końca.
(Mathias) – Nie wszyscy tutaj... Część umarła naturalnie, mimo bycia w strefie ciał... Obstawiam wygłodzenie... Ktoś je tu zamknął, razem z resztą, a głód i pragnienie zrobiło swoje, cholera...
(Lautern) – Mój nos wyczuwa coś. Dokładnie kilka metrów pod nami... Powiew powietrza...
(Fuus) – Też czuję tunel. Zupełnie jak wcześniej...
(Mathias) – Nie tworzyliście machanizmów zapewne. Jakiś pomysł na wejście?
(Fuus) – Pomyśl. Nie czujemy z wielką dokładnością, chyba, że jest to już pod nami. Musi być jakaś dziura, coś, co przepuszcza powietrze.
(Mathias) – Czyli któraś płytka daje inny dźwięk... Spróbuję...
(Fuus) – Tylko nie wpadnij do tej dziury jak już ją znajdziesz. To spory kawałek w dół.
(Mathias) – Hmm? – wszedł na płytkę – Powtórz?
(Fuus) – Mówiłem, żeby...
(Mathias) – zachwiał się – Coś się dzieje... – podłoga się zarwała – Fuck...
(Lautern) – Mathias...!
(Fuus) – Trzymasz się...? Zaraz do ciebie dołączymy... – nachyliwszy się – Żałuję, że nie mam swojego ludzkiego chwytu... Poturbujemy się nieco.
(Lautern) – Kto pierwszy? Fuus?
(Fuus) – Skoro o tym mowa... – pchnął brata
Mathias wpadł do tunelu prowadzącego w głąb powierzchni. Staczał się nieuchronnie ku dołowi, po drodze zahaczając o drobne wystające uschnięte konary. Próbował na chwilę zatrzymać zbyt szybkie bieg wydarzeń, lecz korytarz był zbyt wąski na to, by wyciągnąć miecz. Pod koniec, gdy prędkość spadania zmniejszyła się, przejechał nieświadomie twarzą po czymś ostrym.
Po krótkiej chwili Mathias odczuł, że prócz twarzy coś go jeszcze bolało. Podczas wstawania był już pewien, że to klatka piersiowa podczas upadania zbytnio się poobijała. Otrzepał się z kurzu i rozejrzał wokół. Budowle praktycznie niczym nie różniły się od tych widzianych poprzednio. Jedynie rozmiar był o wiele mniejszy, a na samym końcu przy skrzyżowaniu dróg, można było ujrzeć stary podniszczony ołtarz z mową Voltarów. Dzięki umiejętnościom ciemność nie była problemem. Mathias podszedł do chramów bliżej, mijając zdewastowane pozostałości domów oraz zakute w dyby szkielety. Na podeście widniały trzy co większe kamienie, niedające się ruszyć. Jeden napis znaczył Miłość, czyli emocja powodująca niestabilność Voltara w chwili poczucia niebezpieczeństwa. Drugi napis oznaczał Nienawiść, czyli emocja, z której Voltarzy są słynni, ponieważ na jej podstawie ich umiejętności zyskiwały w dawnym świetle na uznaniu i potępieniu. Trzeci napis po środku głosił Krew, czyli subtancja, która krążyła w każdej żywej istocie i była podstawową cieczą, która tłoczyła życie.
Kamienie były ułożone tak, by obie dłonie weszły w ich otwory. Środkowy kamień jedynie miał głęboki otwór, a Mathias nie wiedział co może to oznaczać. Jedyne co posiadało kształt pododobny, to był to miecz. Samo słowo krew niewiele mu mówiło. Prawdopodobnie mogło sądzić o to, że stal, którą każdy Voltar posiadał, była prawie jak ich część, bez której żyć nie potrafią. Można to nazywać drugim sercem. Gdy Mathias akurat miał zdjąć miecz z pleców, kropla krwi z jego rany upadła na klingę, zjeżdżając stopniowo do końca ostrza, a na końcu użyźniła starą glebę.
Wzrok Mathiasa wyostrzył się, zmysły stały się bardziej wyczulone na tyle, że każde kapanie wody z kilkudziesięciu metrów było wyraźnie słyszane. Miecz został umieszczony w środkowym kamieniu. Teraz chłopak wiedział co ma nastąpić. Musiał włożyć obie dłonie w pozostałe otwory. Nie wiedział jak to wszystko będzie wyglądać oraz co miały mu powiedzieć wyrazy Miłość oraz Nienawiść. Słyszał niedawno o wyzbywaniu się uczuć, więc mógł jedynie się domyślić, że rytuał miał na celu wyciszyć jego nagłe ataki, a przy czym obniżając efektywność, płynącą z agresji. Kosztem tego miały być emocje, które mogą, ale nie muszą oddziaływać na ciało symbiotyka. Nie patrząc na wszystko, wytarł krew płynącą ze świeżej rany i wtarł w skórzaną kurtkę. Znikąd w jego lewym oku pojawiła się łza, która w połączeniu z ranną tkanką, zatrzymała krwawienie, a regeneracja już mogła zacząć odtwarzać skażone komórki. Od razu krótko po tym pojawili się bracia w swojej ludzkiej postaci, pozostając nadal eterycznymi duchami bez właściwych ciał, wraz z poświatą. Każda poświata odzwierciedlała kolor oczu danego Voltara. Na ten czas bracia zyskali chwilo swoje dawne oblicza, by stanąć przy Mathiasie i przejść razem z nim to wszystko, co miało dopiero nadejść.
Bracia stanęli po obu stronach, by ich zdaniem, przejąć efekty uboczne, gdyby coś poszło nie tak. Oni nie żyją, więc nie umrą drugi raz. Na znak Fuusa, Mathias włożył pierw dłoń w otwór odpowiedzialny za Miłość. Potem energicznie prawą dłoń umieścił w otworze odpowiedzialnym za Nienawiść. Początkowo nic się nie działo. Zapytany, jak się trzyma Mathias, on chciał odpowiedzieć, że nic nie wyczuwa. Nie zdążyl wypowiedzieć całego słowa, a poczuł ogromny ból, który zaczynał się w głowie, a kończył na wątrobie. Zaczęło go dziwnie kuć po całym ciele, a dłonie powoli stawały się gorące od środka, emanując przy tym poczuciem utraty krwi, mimo, że naprawdę tkanki pozostały nienaruszone. Stopniowo Mathias uwalniał tłumione pokłady emocji. Pierw jedynie zaciskał zęby. Potem jęczał, a później już tylko co jakiś czas krzyczał. Przy każdym krzyku zamykał swe oczy i opuszczał głowę w kierunku środkowego kamienia. Był uwięziony, a do samego końca jego ruchy były bardzo ograniczone, włącznie z brakiem możliwości uwolnienia obu rąk. A one właśnie wtedy zaczęły krwawić. Było to wyczuwalne, gdy z przerwani na widzenie, Mathias mógł zobaczyć jak z obu otworów skrapla się delikatnie krew, a każdy dźwięk spadającej kropli doprowadzał go do szału. Próbował się odruchowo wyrwać, lecz Lutern odradził mu takie działanie. Pod wpływem dziwnych anomali, prawa ręka zaczynała boleć bardziej niż lewa, aż w końcu gdy Mathias wydał z siebie ostatni potężny krzyk, który zakończył teoretycznie męczarnie na ołtarzu. Nie było wiadomo czy w praktycznie piekło się skończyło, bowiem wycieńczony chłopak stracił świadomość i zawiesił się między światami, gdzie nie widać było nic prócz ciemności. W tym przypadku nawet Voltarskie umiejętności jasnego widzenia nie przynosiły rezultatu. Idąc ślepo do przodu, pozwolił sobie opuścić ciemniejszą stronę nieznanego świata, wkraczając do znacznie jaśniejeszej barwami krainy.
Znajdowało się tam wiele wejść, które każde z osobna coś symbolizowało. Dwa szczególnie go zainteresowały. Złota brama ze zdobieniami, kamiennym murkiem otoczona. Prowadziły dalej schody, a nie można było jej otworzyć. Widocznie ktoś pokroju Mathiasa nie miał tam wstępu. Odwrócił się na pięcie, kierując się w stronę tajemniczego mostu nad rzeką. Barierki były zrobione z drewna, pokolorowane jakby wszystkimi kolorami tęczy, a każdy krok w jego stronę, wywoływał wiatr, który jakby zapraszał podróżnika do środka. Nie wiedział czemu trafił do takiego miejsca, a odpowiedzi chciał poszukać w miejscu, do którego idzie. Jednakże sam nie mógł się dowiedzieć, co znajduje się po drugiej stronie mostu. Wielka dolina, siegająca za linię horyzontu. Świat wyglądał jak odzwierciedlenie realnego, tylko znacznie przyjemniejszy z cieplejszymi barwami. Po łąkach biegały zwierzęta i niezależnie od swojego rodzaju, każdy zwierz bawił się ze sobą jak równy z równym. Beztrosko toczyło się tu życie bez zmartwień, bez zła, bez bólu. Dopiero idąc przed siebie, zaobserwował, że przy ognisku siedziało pięć zwierzaków. Dwie postury wydały mu się dziwnie znajome. Nie zamierzał spłoszyć towarzystwa, a probował się wsłuchać w owocną rozmowę. Po krótce został wykryty i powitany w sposób nieprzewidziany przez Mathiasa. Pozostała trójka nie wydawała się być zaskoczona, jakby wiedziała o przybyciu nowego gościa.