(Iza) - zamarła w bezruchu
(Marta) - Jebane dwutaktowe gówno... - próbowała przeładować
(Mathias) - dyszał - To nic... Nie patrz na to...
(Iza) - Co Ty zrobiłeś... - poczuła ból - Moja noga...
(Marta) - podbiegła - Muszę coś zrobić...
(Mathias) - Nie podchodź... Rzuci się na ciebie... - opluwany przez wilka - Omg...
(Joanna) - strzeliła w głowę zwierza
(Marta) - Wróciłaś...
(Joanna) - podbiegła do Mathiasa - Nic Ci nie jest...?
(Mathias) - padł na ziemię - To nic...Piecze jak cholera...
(Joanna) - Święta Matka Stworzycielko... - spojrzała na krwawiącą ranę
(Marta) - pomogła Izie wstać - Iza chyba skręciła nogę... Jeszcze tego brakowało...
(Mathias) - Jak to wygląda? - dotknął twarzy - Kurwa... - poczuł ból - To nie wróży dobrze...
(Joanna) - A twoja broń już nie będzie tak sprawna jak dawniej...
(Marta) - Lufa urwana przy samym ujściu... Tego nie da się normalnie naprawić... Wybaczcie, gdybym tylko w czas odblokowała zamek... Musiał się zaciąć...
(Mathias) - usiadł oparłszy się ręką - To równie dobrze mogło spotkać mnie... Gdzie jest Mariusz?
(Joanna) - Nim nie musisz się przejmować... Po tamtym strzale uciekł w drugą stronę, ja się wróciłam... Powinieneś coś zrobić z twarzą... Ta rana ciągle się sączy...
(Iza) - do Mathiasa - To wszystko twoja krew?
(Mathias) - Ula miała bandaże... - wstał - Musimy do nich dołączyć.
(Joanna) - Wykrwawisz się do tego czasu. Niepozornie wygląda, ale... To otwarta rana...
(Mathias) - Mróz załata uszkodzenia.
(Joanna) - Mróz może Cię jedynie dobić. Choć musimy to zatamować, to w pierwszej kolejności. Moment... - zajrzała do plecaka
(Mathias) - Słuchaj, to jest zbędne... Ja sobie jakoś...
(Joanna) - przerwała - Nie pamiętam, bym dawała Ci wybór w tej sprawie... - wyjęła gazę - Cóż, to ostatnia tego typu rzecz, którą zostawiłam dla siebie, ale... Ty bardziej tego potrzebujesz.
(Mathias) - Nie mógłbym...
(Joanna) - Pokaż tu się... - podeszła bliżej - Z bliska to wygląda bardziej...
(Iza) - Brzydziej?
(Joanna) - Ujęłabym to lekko inaczej... - wytarła okolice rany - Przytrzymaj to tutaj... O, dzięki... - zdjęła mu chustę - Teraz coś, co przytrzyma opatrunek... - zawiązała chustę na jego twarzy
(Mathias) - Lepiej chyba nie będzie.
(Marta) - Czy widzisz na oba?
(Mathias) - Zdaje się, że tak... Tylko lewe bardziej mnie boli...
(Joanna) - Dostałeś pod okiem, to się nie dziw. Daj sobie kilka godzin, a będzie lepiej.
(Mathias) - Wiedziałem, że się doigram kiedyś. Jakbym wpadł pod pługa...
(Iza) - Módlcie się, by to było tylko skręcenie.
(Marta) - Od skręcenia się nie umiera, choć to trochę męczące...
(Mathias) - podniósł broń z ziemi - Muszę radzić sobie z tym, co mam... - założył na plecy
(Joanna) - Wracajmy do reszty, nie zostawajmy w tym miejscu za długo. Był jeden, ale może być więcej... - zaczęli iść
(Marta) - Co właściwie przygnało Cię tutaj?
(Joanna) - Widok uciekającej bestii. Byliście w tyle, biegło w waszym kierunku.
(Marta) - Cholerny tchórz...
(Joanna) - Nie wiń go za to... Stado nacierało trochę, no i stracił kontrolę... Oddzieliło Nas momentalnie, strzałem odwróciłam uwagę na chwilę tłumu, on wtedy zniknął. Spotkamy go na pewno, do końca lasu był kawałek.
(Mathias) - Masz talent zjawiać się w ostatniej chwili.
(Joanna) - Ostrzegłabym Was wcześniej, ale nie byłam zbyt szybka. Może wtedy Ty... Byś nie został...
(Mathias) - O ile pazury wilka nie są śmiertelne, mogę z tego wyjść. Jak nie Ja, to komuś innemu by się dostało. Uważasz, że można było to inaczej rozwiązać? Przecież, gdybym nie zareagował...
(Iza) - Nie kończ, proszę...
(Marta) - Wilki z reguły nie są litościwe. Jeśli masz z nimi dystans, możesz coś ugrać. Atak bezpośredni nagły zwykle kończy się nieciekawie. Wolę nie myśleć, co mogło nastąpić...
(Joanna) - Mnie też kiedyś jeden pies zaatakował. Co prawda, mniejszy od tego bydlaka, ale... Pamiątkę mam do dziś. Tyle miałeś szczęścia, że nie straciłeś nic ze swojej buźki.
(Mathias) - Godziny pokażą... Też miałaś taki ogień w środku, po ataku?
(Joanna) - Tylko na początku, potem nie czułam nic. Straciłam czucie w oku, nie reagowało na światło... Czasem powieka nie chciała się otworzyć, mimo tego oko było martwe...
(Marta) - Czyli po ataku miałaś oko jeszcze?
(Joanna) - Może kilka dni, zanim nie doszły mi bóle głowy... Domyślałam się, co jest przyczyną... Już w Gdańsku dokonali na mnie zabiegu, poczułam ulgę. Poczułam, że żyję.
(Mathias) - Ciężko mi jest myśleć o tym, że mógłbym żyć tylko z prawym okiem.
(Joanna) - Daj sobie do zrozumienia to, że czasem lepiej stracić oko niż rękę lub nogę. Choć ta depresja początkowała była tak mocna, że wolałam stracić środkowy palec prawej ręki, w zamian za oko... To był typowy szok po operacji... Słyszałam od ludzi, że mówiłam do ludzi, których nie było.
(Mathias) - Też miałem taki przypadek, tylko... W innych okolicznościach.
(Iza) - To było takie... Okropne, gdy siedziałeś z zamkniętymi oczami i czekałeś na śmierć... I wtedy coś się zmieniło...
(Joanna) - Iza, Ty się nie przejmuj Nim. Skoro tyle razy wyrwał się śmierci, znaczy nie jest słaby.
(Mathias) - Miałem wcześniej więcej mroku niż myślisz. Jeszcze na Oruni miałem tak realny sen, że co o nim myślę, przechodzą mnie dreszcze...
(Marta) - To osobisty sen?
(Mathias) - Byłem na cmentarzu... Stałem tam... Nad Waszymi Grobami... 
(Iza) - Nie mówiłeś mi o Tym...
(Mathias) - Chciałem, tylko... Rozpętał się chaos, no to nie miałem jak. 
(Joanna) - Mi nie jest łatwo przeżywać co noc sen, w którym zawsze przejeżdżam polną drogą, a na maskę spada mi wisielec. Zawsze chcę sprawdzić, jaką ma twarz, ale zawsze sen się kończy.
(Mathias) - Nie byłem Tam sam... Wy byliście martwi, ale za to moja martwa rodzina jak najbardziej żywa. Każdy z osobna chciał mnie zadźgać lub udusić... Wszyscy, których kochałem, choć wtedy tak tego nie okazywałem i gardziłem ich uczuciami... - opuścił głowę
(Iza) - Nie jesteś w tym sam... - próbowała iść sama - Cholera...
(Marta) - wzięła pod ramię - Nie pora na to... Jeszcze nie, nie możesz nadwyrężać mięśni.
(Mathias) - Czuję się teraz jak... Niewdzięczny frajer, który nie docenił tego, co miał... Moment, docenił, ale po fakcie. Gdy Cała Rodzina poszła do piachu....
(Joanna) - Nie mów tak.  Jednak coś osiągnąłeś. Wybacz wścibskość, ale nie miałeś wielu przyjaciół kiedyś. Teraz masz ich na pewno więcej. Nie miałeś prawdziwe kochającej dziewczyny. Teraz masz taką.
(Mathias) - Wszystko to po fakcie, gdy nikt nie może tego zobaczyć.
(Marta) - Grunt to dobre nastawienie. Miałeś okazję spotkać tych, którzy Cię znali... Co prawda umarli, ale choć mieli w podświadomości to, że Tobie się udało.
(Mathias) - Mi się tak nie chce cieszyć. Począwszy na rodzicach, zakończywszy na Natalii.
(Joanna) - Bardzo mi przykro, choć mówione któryś raz mało Cię ruszy. Szczególnie w temacie drugiego. Wiem, że masz żal do Roksy, wiem jak bardzo musisz życzyć jej najgorzej, ale nie bądź jak Ona. Wtedy byłam dla niej jak druga matka, teraz zdegradowałam się do siostry... Proszę Cię... Nie rób jej krzywdy... Ona się zmieni, wierzę w to.
(Mathias) - Słowa mówione po fakcie, nie zmieniają nic. Jedynie, że człowiek czuje się gorzej. Nie zamierzam jej nic zrobić. Nie jestem potworem... Ale jak będzie próbować skrzywdzić któreś z Nas, nie będę się temu przyglądał - zdecydowanie
(Marta) - Trzeba się nią opiekować. Nikt z Nas nie chce jej śmierci, ale zawsze trzeba się martwić o nią. Nasze zapotrzebowanie na bandaże może niedługo wzrosnąć.
(Iza) - Polubiłam ją na początku... Ale potem... Stała się niestabilna...
(Mathias) - Gra w swoją grę.
(Joanna) - Z tego co mi mówiła, wybacz spostrzegawczość, ale czy powiedziałeś, że złamałbyś jej łuk?
(Mathias) - Przechwalała się jaka jest dobra, to dałem jej reprymendę.
(Joanna) - Ona już go nie ma. Skłamała, by nie wypaść źle. Sprzedała go, by móc pomóc swojemu chłopakowi, że tak to nazwę. A jaki to koleś, nie będę mówiła. Po za tym, nie żyje.
(Marta) - To ona miała kogoś?
(Joanna) - Mówiłam, że kiedyś była inna. Nie znałam jej od zawsze, ale nie była taką osobą, jaką jest teraz. O nim mi wcale nie mówiła, tylko w temacie pieniędzy i śmierci.
(Mathias) - Zaciekawiło mnie to. Sprzedawała swoje rzeczy, by tamten mógł żyć bez problemów. Robi się coraz ciekawiej.
(Joanna) - Na pewno kochała go, ale nie widziała wszystkich jego intencji... Nie odróżniła miłości od przyzwyczajenia.
(Iza) - Może to przez to okalecza się...
(Joanna) - Twierdziła, że przez matkę i brak zainteresowania... Ale zdarzyło się, że skłamała... A jak ktoś raz skłamał, kłamać może dalej. Mniej jej wierzyłam, ale z dystansem. Nie chciałam jej krzywdy.
(Mathias) - poczuł większy ból - Za dużo nerwów na ten czas...
(Iza) - Bardzo boli?
(Mathias) - Tylko jak się denerwuję... Wtedy ból bardziej daje o sobie znać. Jak dotrzemy na miejsce, muszę się położyć... Muszę się zregenerować.
(Joanna) - Jak  dotrzemy na miejsce, to wszyscy odpoczniemy.
(Mathias) - zaczął widzieć niewyraźnie na oko - Co się dzieje...?
(Marta) - Hmm?
(Mathias) - Tracę ostrość...
(Joanna) - To normalnie... Tak myślę... Obyś w drugim nie stracił sprawności...
(Mathias) - Dziękuję...
(Joanna) - Chodziło mi o to, byś wydobrzał...
(Mathias) - Nie wiem o co w Tym chodzi. Nigdy czegoś takiego nie czułem. Jakby wszystkie żyły płonęły żywym ogniem... Nawet w dotyku skóra jest ciepła.
(Marta) - Już widzę minę Osy. Zgadnijcie na kogo zrzuci winę.
(Joanna) - Prędzej na Mariusza, on jako jedyny uciekł. Choć mnie też z wami nie było w porę.
(Mathias) - Mogę wziąć to na siebie.
(Joanna) - Gdzie tu jest twoja wina? Przecież Ty stałeś się ofiarą.
(Mathias) - Ja to zacząłem. Próbowałem tylko ratować Izę... Więc byłem zależny od rozwoju wydarzeń. Jestem zarówno swoim katem, jak i ofiarą. Już nie przywrócę sobie starego wyglądu. Do końca życie wyklęty przez los ze znakiem hańby na połowie twarzy.
(Marta) - Nazwałabym to znakiem odwagi. Znasz wiele osób, które zrobiłyby to samo? Wiedziałeś jak to się mogło skończyć. Wiedziałeś, że to mogło być spotkanie idące w jedną stronę. Mimo tego, zasłoniłeś Ją... Przyjąłeś cios na siebie. Znałam wielu, ale nikt nigdy nie zrobił tego co Ty. Nawet Ja bałabym się zaryzykować. Może dlatego, że nie mam nikogo bliskiego. Ty może nie chciałeś, ale czułeś w środku, że musiałeś. Instynkt samozachowawczy.
(Mathias) - Nigdy nie będę się czuł wyjątkowy. Wiecie co w dodatku...? Tęsknie za domem, za swoim łóżkiem...
(Joanna) - Jak przyjdzie dzień, wrócimy... Ale to już będzie co innego.
(Mathias) - Powrót zawsze jest powrotem. Dom rodzinny ma się jeden. Wszystko będzie inne, gdy spojrzę na pustką klatkę lub miskę z jedzeniem.
(Joanna) - położyła rękę na ramieniu Mathiasa - Zawsze są jakieś dobre strony. Wybacz po raz kolejny, ale czy jak będziemy Tam, będziesz chciał Ich pochować? Do tego czasu ciała się rozłożyły.
(Mathias) - To jednak byli rodzice. To ostatnia rzecz jaką mogę dla nich zrobić. Znajdziemy dobre miejsce, tam ich zakopię. Mama lubiła dmuchawce, Tata lubił jabłonie... Jestem pewien, że zrobię wszystko, by zapewnić im spokój.
(Marta) - To tylko ciała, ale rozumiem - zadrżała - Potem wrócimy do tej rozmowy, bo zapewne potrzebujemy rozeznania, a Ty znasz dobrze miasto.
(Mathias) - Masz rację... Muszę się oszczędzać, choć po spotkaniu Osy, nie zaznam go na długo.
(Joanna) - Ja rozwiążę wszelkie jego wątpliwości. Bez obaw. Moja w tym głowa.
(Mathias) - Nie musisz, dobrze wiesz.
(Joanna) - Nie chcę, ale coś w środku mi każe. Nazwij to rozsądkiem. Poza tym, już niedaleko. Możemy lekko zwolnić.
(Mathias) - Iza?
(Iza) - Nie trzeba. Nie zwalniajcie ze względu na mnie... Mathias potrzebuje opatrzenia.
(Mathias) - Czyżby? Kończyny mam sprawne.
(Iza) - Za to głowa lekko szwankuje. Nie pamiętasz? Mówiłam, że będę się o Ciebie martwić, cień w cień przy Tobie - uśmiechnęła się - Może nie znam twojego bólu, ale... Rozumiem z jakiej przyczyny on powstał i co tobą kierowało. Między odwagą i głupotą jest cienka linia, ale... Zdecydowanie wygrywa to pierwsze, mimo tego drugiego, którym byłam ja. Przyjdzie dzień, że się zrewanżuję.
(Mathias) - Nawet tak nie mów.
(Iza) - Nie łącz wszystkiego w jedno. W innym sensie może mi się uda. Nie pozwolę na to, byś wszystko robił za mnie. Możliwe popełniam błędy, tak jak każdy, ale pewnego dnia Obiecuję, że Ja czegoś dokonam dla twojej idei. To powinno działać w dwie strony, prawda...? No co?
(Mathias) - zaśmiał się - Rozbrajasz mnie... Ale masz rację.  Nie dałem Ci jak się wykazać.
(Iza) - poszła sama - Widzisz? To nic...
(Mathias) - Nie popełniaj mojego błędu. Kiedy wiesz, że czegoś nie możesz, nie próbuj tego.
(Iza) - Robię to, co robiłeś Ty.
(Mathias) - wziął pod ramię - Lepiej będzie jak Cię upilnuję.
(Marta) - Sorry, ale nie miałam wpływu, jak na wiele rzeczy.
(Iza) - A ja Ciebie. Nie masz wyjścia.
(Mathias) - Nawet nie chcę takowego szukać - przytulił
15 minut później, okolice Kwidzynia
Grupka wyszła z lasu, a oczom podróżników ukazał się szpital, który wedle wcześniejszych wspominek był ruiną. Jednakże zostawał do ochrony mur i zamykana brama, a o to chodziło każdemu. Jednej osobie szczególnie widok budynku przywrócił wspomnienia, które towarzyszyły wtedy, gdy drużyna Osy rozdzieliła się z resztą przy granicy z województwem pomorskim. Za pierwszym razem nie było widać nic prócz zrujnowanego miasta i martwych ciał. Biały puch przykrywał podniszczone ulice, zakrzepłe od starej krwi. Grupa mogła na chwilę obecną odpocząć, zwłaszcza Mathias z Izą, którzy mieli pewne dolegliwości, które wymagały zregenerowania. Resztę ekipy można było spotkać niedaleko przy bramie, Osa nie krył rozgoryczenia, widząc rannych przyjaciół. Nie wiedząc nawet jak się to stało, pierwszy wzrok padł na Roksanę, która skinęła głową w dół i nie była zainteresowana tym, co stało się wcześniej z pozostałymi.
(Osa) - trząsł się - Widzę, że napotkaliście opór... Mathias, powiedz mi, że zadrapałeś się o krzaki...
(Mathias) - Dostało mi się od czegoś innego...
(Osa) - złapał się za głowę - Kurwa... Nie...
(Joanna) - Moment, to nie był trup... 
(Osa) - Dajcie mi coś, najlepiej mocnego. Może coś da się zrobić...
(Joanna) - Osa...?
(Osa) - Może stracić kawałek twarzy, ale... Może to go uratuje...
(Joanna) - Osa...!
(Osa) - Hmm?
(Joanna) - wskazała na Mathiasa
(Mathias) - Napadł na Nas wilk... Zostawił mi coś na pamiątkę - pokazał twarz
(Osa) - Jak to się stało...?
(Marta) - Trochę każdego było winy...  To był błąd, że wybraliśmy przedni zwiad...
(Mariusz) - Ile razy mam przepraszać... Byłem odcięty, poza tym Joaśka widziała więcej. Sama kazałaś mi uciekać.
(Joanna)  - No tak, nie ma tu niewinnych. Każdy czymś zawinił.
(Osa) - Wilk? W takim miejscu?
(Mathias) - Cóż, jak na mity i legendy, był wielce realny.
(Wiktoria) - Czy to bolało?
(Mathias) - Nikomu nie życzę takiego bólu.
(Joanna) - Wcześniej to wyglądało gorzej, teraz... Jakby lepiej.
(Osa) - Miałem pazury już raz, ale to nic... Ty masz otwartą ranę...
(Joanna) - Zrobiłam prowizorkę. Choć obrażenia były nieuchronne. Można się cieszyć, że oko nie zostało naruszone.
(Mathias) - Mam wahania... Jakby większe ciśnienie w tym oku...
(Osa) - Tylko nie wiem jednego, jak to się stało?
(Iza) - Zasłabłam, upadłam i stało się. Zasłonił mnie w ostatniej chwili... W moim przypadku, nie byłoby co zbierać... Ja... Nadal nie mogę tego zrozumieć.
(Ula) - odetchnęła - Iza, skarbie... Ten obrazek nie wymaga komentarza.
(Mathias) - Możemy pogawędzić potem? Zaczyna mnie nużyć...
(Joanna) - Długo już czekacie?
(Osa) - Tak z dziesięć minut może. Czekaliśmy na Was.
(Marta) - Sporo się zmieniło od naszej ostatniej wizyty. Nie jest już tak jak wtedy.
(Osa) - Trudno uwierzyć, że nikogo tu nie ma już. Mieli się utrzymać. Może znów byli zaatakowani, ale tego się nie dowiemy. Wiecie co... Zanim zadomowimy się, trzeba sprawdzić wnętrze. Może jakieś ludojady się zadomowiły wewnątrz.
(Mathias) - Będziemy trzymać się z tyłu, by nikogo nie narażać.
(Osa) - Mam lepszy plan. Przy wejściu była ławka, może Wy poczekacie tam, a my zrobimy resztę.
(Iza) - Jesteś pewny?
(Joanna) - Macie czym się bronić, a tu jest tylko jeden korytarz główny. Jeśli coś nadejdzie, spróbujcie to zabić po cichu. W takim miejscu huk się szybko roznosi.
(Mathias) - Niech będzie...
(Osa) - próbował otworzyć bramę - Jebane... Kłódka uległa chłodowi...
(Ula) - ... A może jakoś mogłabym...
(Osa) - uderzył kolbą o kłódkę - I gotowe...
(Ula) - Już nic nie mówię.
(Osa) - Wchodźcie, zamknę za wami.
(Marta) - Rozwaliłeś zamek, jak chcesz to zamknąć?
(Osa) - Nie uszkodziłem zamka, tylko rozbiłem bryłę lodu.
(Joanna) - Sprytnie.
(Osa) - Tylko jest jeden problem - zatrzasnął kłódkę - To jest droga w jedną stronę. Tej kłódki już się nie otworzy. Nie tak szybko w każdym razie. Chodźmy do środka... - otworzył drzwi - Mathias, Iza... Usiądźcie, dacie radę? To nie potrwa długo.
(Mathias) - Mam uszkodzoną twarz, a nie ręce.
(Joanna) - No to trzyma się humorek, mimo sytuacji - uśmiechnęła się
(Iza) - spokojnie - Idźcie, damy radę... - kiwnęła głową
(Osa) - Uważajcie na siebie, ludzie... Przeczuwam, że obserwują nas oczy, przeklęte jebane martwe ślepia... - poszli
(Mathias) - oparł się o broń - Nadal krwawi?
(Iza) - Jakby Ci to powiedzieć... No trochę...
(Mathias) - Zabawne, że zostawili nas z tyłu. Czuję się taki niedołężny.
(Iza) - Jestem też jakby obok.
(Mathias) - Zdjąłbym teraz ten opatrunek, ale przeczuwam, że będzie krwawić bardziej... Jebanoe dermo... Liczyłem, że to się nie zdarzy... Że nie oberwę tak bardzo, ostatnimi czasy aż tak źle nie było.
(Iza) - Nie zaczyna się zdania od... A z resztą, nie obraź się, ale martwię się bardziej o twoje oko...  Daj spojrzeć...  Może nie jestem lekarzem, ale kobiety leczyły mężczyzn od wieków...
(Mathias) - otworzył oko szerzej - Kobiety, które nie miały takiej sytuacji jak My...
(Iza) - Albo ze mną jest coś nie tak, albo oko jest lekko ciemniejsze...
(Mathias) - Z tobą nic nie jest nie tak... Coś się ze mną dzieje... Kocham swoje zmysły takimi, jakimi są i wolałbym je zachować.
(Iza) - A co mam powiedzieć o sobie?
(Mathias) - Nic, wyjdziesz z tego prędzej niż Ja. To z pewnością.
(Iza) - Pamiętasz o tym śnie? Mówiłeś, że nie miałeś kiedy. Nie opowiedziałeś całego.
(Mathias) - Nie chcesz wiedzieć co było tam jeszcze... - oparł się o ścianę
(Iza) - Wolisz to powiedzieć przy reszcie? Nie wiesz jak zareagują. Nawet jeśli obojętnie, to wiesz, że Ja nie będę Cię obgadywać za plecami.
(Mathias) - Iza, ciągniesz za język...
(Iza)  - oparła się o ścianę - No, ale nie musisz, skoro nie chcesz...
(Mathias) - Litościwa... No dobra, choć w to był element, którego nie rozumiałem.
(Iza) - W czym problem?
(Mathias) - Pierw biłem się z rodziną, a potem musiałem ich dobijać, bo się przemienili... To działo się strasznie szybko...  - poczuł pieczenie w oku
(Iza) - Nie przemęczaj się... A co do snu, przeszłość nie może dać Ci odpocząć.
(Mathias) - Zombie Nie Dadzą Ci Odpocząć... Tak jak moja rana...
(Iza) - Będziesz miał co wspominać.
(Mathias) - "O patrz, frajera kto zadrapał. Uważaj, nie zbliżaj się do niego, bo się zarazisz". Tak by o mnie gadali. Niewiele by się zmieniło, jedynie powód traktowania mnie jak innego.
(Iza) - Dla mnie nie będziesz nigdy frajerem. Jesteś może inny, ale tylko na swoją korzyść - położyła dłoń na jego
Tymczasem piętro wyżej
(Osa) - Też to czujecie?
(Joanna) - Hmm?
(Osa) - Burczy mi w brzuchu...
(Ula) - Każdy jest głodny... Choć mamy tego nie tak dużo... - rozglądała się
(Roksana) - Mogę się dowiedzieć, czemu idę ostatnia?
(Mariusz) - Byś nie zginęła bezsensownie jak pizda.
(Osa) - Przypomniała mi się tamta noc i światło w oknie... - zobaczył pełzającego trupa
(Joanna) - Osa...
(Osa) - podszedł - uderzał z kolby 
(Marta) - Co konkretnie Ci chodzi po głowie?
(Osa) - Te wasze tańce połamańce... Nie piłem nic, a wydawało się ułudą...
(Ula) -Bo było?
(Osa) - odwrócił się - Moment, powtórz...
(Ula) - Tak byłeś otępiały, że główka przestała pracować.
(Osa) - Czyli te podśpiewywanie...
(Marta) - Niczego takiego sobie nie przypominam...
(Osa) - Nieźle dojebałem, co?
(Joanna) - Mogło być gorzej zawsze - uśmiechnęła się
(Mariusz) - usłyszał jęczenie - Sprawdzę drzwi... - lekko odchylił
(Osa) - Chyba mnie nic nie zdziwi...
(Mariusz) - Karwasz Twasz Barabasz...
(Marta) - Hmm?
(Mariusz) - Zobaczcie...
(Osa) - otworzył drzwi do końca - Zostańcie tam lepiej... - spojrzał do środka - Co tu się kurwa stało...
(Mariusz) - zauważył leżące trupy - Chyba mieli gości...
(Osa) - Zostali ubicie później... Nie zdążyło to zastygnąć... Jakby zostały czymś tu zwabione...
(Ula) - Hej, ludzie... - spojrzała za szafkę - Boże... - odsunęła się
(Osa) - No nie... To ta laska...
(Roksana) - zobaczyła martwą twarz - Kto to?
(Osa) - Dowodziła tutaj... Pamiętam jaka było poważna... Pies ją jebał, szkoda...
(Mariusz) - Powiesiła się...
(Osa) - Nie dowiemy się już...
(Marta) - A może jednak się dowiemy... - znalazła list - To chyba należało do niej...
(Osa) - przeczytał - No to strasznie się napisała...
(Mariusz) - Co napisała?
(Osa) - rzucił na podłogę - "Przepraszam"... - do siebie - Uważaj, bo się wzruszę kurwa...
(Ula) - Szkoda, że nie dała rady. Może by powiedziała, kto ich napadł... Może ci sami, których widzieliśmy wcześniej. Mieli zatarg... - wyszli z pokoju
(Osa) - Trup z kulką w głowie Ci nie powie jak było. Zostały nam do sprawdzenia dwa większe miejsca. Magazyn i noclegownie. Potem kilka gabinetów.
(Mariusz) - pociągnął nosem - Chyba mnie coś bierze...
(Osa) - Może ktoś pójdzie na dół, sprawdzić co z tamtymi?
(Ula) - Poradzą sobie.
(Marta) - Iza potrzebuje dokładnego przeglądu. Tam na dole jest gdzieś gabinet zabiegowy. Mathias potrzebuje się położyć... Po sprawdzeniu noclegowni, zejdę tam do nich. Biorę te pomieszczenie na siebie.
(Osa) - Może pójdę z tobą?
(Marta) - Spędziłam wiele tygodni w samotności ze swoją bronią, często na wykończeniu, bez sił do walki... Co to dla mnie... Nic osobistego, całego stada nie spotkam. Jeśli już to kilka sztuk.
(Osa) - No niech Ci będzie. Tylko jak już zaprowadzisz pacjentów, dopilnuj by Mathias leżał. Jest znany mi z tego, że długo w jednym miejscu nie zostaje. Nie chcę wracać do Tamtej Nocy, ale widzieliście co z nim było... Być na skraju śmierci i walczyć... Dżizas, on ma w sobie ogień.
(Ula) - Dosłownie. Twierdził, że rana go zżera od środka.
(Osa) - Może mu się to nie spodobać, ale zamkniemy go od środka.
(Joanna) - Zamkniesz go, a co potem? Jedzenie przez drzwi będziesz podawać?
(Osa) - To tylko na noc.
(Roksana) - Ma to, na co zasłużył. Lekko zrobił się zbyt pewny siebie.
(Osa) - Twoim zdaniem zasłużył na cierpienie? Rozumiem, że jesteś zaznajomiona z bólem, ale czy aby nie przesadzasz?
(Roksana) - Co on tam poczuł. Ledwie draśnięcie, a on płacze jak go boli.
(Mariusz) - Skoro lubisz ból, mogę Ci go zafundować tyle, że na Śmierć się wycierpisz za wszystkie czasy.
(Joanna) - Uspokójmy się, dobrze?
(Osa) - Marta, wiesz gdzie iść. Ulka, Wiki, Mariusz ze mną. Joaśka, Wy sprawdźcie gabinety,  najlepiej razem. To pozwoli uniknąć samosądu.
(Joanna) - Myślę, że to jest dobry pomysł.  Po wszystkim spotkamy się w noclegowni, by się rozpakować.
(Osa) - Dokładnie. Jakieś pytania?
(Wiktoria) - Wybaczcie, że w tej chwili... Gdzie toaleta?
(Ula) - Na końcu korytarza, prawa strona.
(Wiktoria) - Dzięki... - pobiegła
(Osa) - Reszta może już iść.
(Joanna) - Jak sobie życzysz - poszła z Roksaną na drugie piętro
(Marta) - Także się oddalę, zobaczymy się później - poszła w stronę noclegowni
(Osa) - oparł się o ścianę - Musi się tak układać...
(Ula) - Czyli jak?
(Mariusz) - Świadomie rozdzieliłeś Nas. Chodzi o naszą podopieczną...
(Osa) - Mathias nie zasłużył sobie, by tak o nim mówiono. Wszystko przez to, że zaryzykował. Pomyśleć, karać ludzi za czyny. Teraz mniejsza z tym, dobre lub złe. Cokolwiek zrobisz, znajdzie się ktoś, kto oczerni. Pierdoleni ludzie...
(Ula) - A myślisz, że nie hejtowaliby go, gdyby nic nie zrobił?
(Osa) - Rozumiesz...? Nie chcę być Tym, kto go dobije... To mój przyjaciel...
(Ula) - Mówisz to jakby miał z tego nie wyjść. To tylko zadrapanie. Wiemy co go zadrapało.
(Mariusz) - Jestem dowodem, że da się z amputacją żyć.
(Osa) - Rozumiecie, w chwili najwyższego poświęcenia... Gdy Oskar... Mój brat, konał... On... Pomógł mu odejść, odciążył od bólu... Nigdy tego nie zapomnę... Ile razy będę to powtarzał, zawsze będzie tyle samo respektu...
(Mariusz) - Wybacz, że się wtrącę, ale ta laska... Roksana, zaczyna jakby pałać większą nienawiścią do Niego... Przeszło jej gadanie o świecie, przeszła na jego temat.
(Osa) - Najchętniej rzuciłbym ją za mur, niech sobie radzi sama, ale Joaśka nalegała.  Szlak wie, czy się te dziecko ciemności zmieni...  Więzień we własnym umyśle.
(Ula) - Mówiła o czyimś bólu, z taką pogardą, że wie lepiej... Jak mnie to drażni.
(Wiktoria) - wróciła - Usłyszałam tylko słowo Ból i wiem, o kim gadaliście.
(Osa) - Wrócimy do tego później, nie teraz w każdym razie... Czy ktoś chce pić?
(Ula) - Nie.
(Osa) - Jeść?
(Mariusz) - Nie.
(Osa) - Siusiu? Kupę?
(Wiktoria) - Ne.
(Osa) - Chodźmy, dreszcze mnie przechodzą jak stoję tutaj...
(Mariusz) - Cóż, między nami jestem głodny, ale zgodnie z planem po obowiązkach.
(Osa) - Nie pierdol już. Wiem, że mówiłem inaczej wcześniej. Uwiniemy się, to w końcu  rozłożymy zwłoki na dłużej.
(Ula) - Jak skończysz gadać teraz, to skończymy szybciej - poszli
Wracając na parter, 15 minut później
(Iza) - A więc tak to było... - uśmiechnęła się - Co Ty nie powiesz...
(Mathias) - Ojciec odwrócił się, pogroził palcem i powiedział potem, że nie dostanę jedzenia przez weekend. Liczył, że... Nie wymknę się po cichu i nie otworzę lodówki. Lubił postawić na swoim.
(Iza) - To rozumiem, skąd u ciebie ta zwinność na... No ogólnie w różnych momentach.
(Mathias) - Nie no, to było zanim zacząłem dbać o siebie. Nie widziałaś mnie kiedyś. Kula z YouTube'a to przy mnie patyk był - spuścił głowę
(Iza) - Doprawdy? Jakoś po tobie nie widać.
(Marta) - nadeszła - Nudziliście się?
(Mathias) - Bywałem w gorszych sytuacjach.
(Marta) - Będziesz miał okazję znów się sprawdzić. Nie mów Osie, ale chce Cię zamknąć na górze. Byś przez noc się nie wymykał. Tłumaczył  się twoim dobrem.
(Mathias) - Nie jestem umierający. Może oko napieprza mnie jak cholera, ale nie konam póki co.
(Iza) - Jak to zamknąć...?
(Marta) - No na klucz chyba. Już go widzę jak przeczesuje każdy kąt, by tylko znaleźć właściwy klucz.
(Mathias) - A co robisz sama tutaj? Nie jesteś z innymi?
(Marta) - Stwierdziłam, że sprawdzę co u was - złapała się za głowę
(Mathias) - Czyżby?
(Marta) - Masz mnie... Mała różnica zdań była...
(Iza) - Roksana?
(Marta) - Roksana... Zmieniła temat swoich zażaleń. Teraz ma w dupie świat. Wzięła się za twoje życie, Mathias...
(Mathias) - Niech zgadnę, nie pogodzili się.
(Marta) - Nie całkiem. Był podział, poszli w swoją stronę.
(Mathias) - To pewnie nie mam wyboru, hmm? Noclegownia?
(Marta) - Obeznany, jakbyś tam z nami był na górze.
(Mathias) - Tam jest największa przestrzeń.
(Marta) - No tak...
(Mathias)  - Idealne miejsca dla osób psychicznych z problemami.
(Marta) - Mathias...
(Iza) - Ja już bym wolała być tam z nim...
(Marta) - Może za wielka troska.
(Mathias) - Skoro się upiera, że muszę, to muszę.
(Iza) - Ulegniesz temu?
(Mathias) - Nie chcę pogłębić konfliktu. Wystarczy, że osoba na R podkłada mi nogi, gdzie tylko się da.
(Marta) - Iza, a co do ciebie... Zaraz reszta przyjdzie, trzeba obłożyć Ci nogę czymś.
(Iza) - Nic mi nie będzie.
(Marta) - Hmm...
(Mathias) - Iza, zrób to. Potrzebujemy Cię całej.
(Iza) - Zrobię to wyłącznie dla Ciebie. Wiele razy miałam skręconą nogę i dawałam radę.
(Marta) - Tylko wtedy miałaś więcej czasu, by się zregenerować. Chodź, pomogę Ci dostać się do zabiegowego, a Ty Mathias...?
(Mathias) - Sam trafię na górę.
(Marta) - wzięła Izę pod ramię - Wolałabym, abyś na niego poczekał...
(Mathias) - Tak jest, pani Kapitan... - salut
(Marta) - Niemożliwy jesteś - z uśmiechem - prowadziła Izę do pokoju
(Mathias) - do siebie - dotknął policzka - Ból się wzmógł... Jak to możliwe, mimo ucisku rany...  Wyczuwam na sobie pełno krwi...  Czuję, jakbym miał się w niej utopić zaraz... Co się ze mną dzieje... Co jest ze mną nie tak...
(Osa) - oparłszy się o ścianę - Trochę te gadanie do siebie, ale... - szeptem - Zachowam to dla siebie...
(Mathias) - Doprawdy? Jak rozpoznanie?
(Osa) - Ano dobrze, bez zarzutów. Kilka trupów naturalnych i jeden wisielec. Na nasze nieszczęście magazyn ojebany ze wszystkiego. Musi nam starczyć to, co mamy.
(Mathias) - Co zamierzasz ze mną zrobić?
(Osa) - Jesteś moim kumplem.
(Mathias) - Mów o co chodzi.
(Osa) - Jesteś moim kumplem...
(Mathias) - Powtarzasz się.
(Osa) - Wiesz, że nie zrobiłbym tego, ale...  Nie wiemy, co Ci jest. Musisz się kurować.
(Mathias) - Nie pal głupa.
(Osa) - To tylko wariant nocny. Tylko kilka godzin... Przecież przebywałeś w czterech ścianach sporo czasu. Co to dla ciebie za różnica.
(Mathias) - Wtedy choć mogłem kontrolować wszystko z własnej woli.
(Osa) - Jesteś moim kumplem, ale nie mamy innego wyjścia. Lekko Ci przejdzie, przestaniesz krwawić, wszystko będzie jak sprzed wypadku.
(Mathias) - Chcesz, by mi odbiło? Zamykając mnie tam, popełnisz największy błąd. Brakuje Ci jeszcze kłopotów?
(Osa) - To groźba?
(Mathias) - spojrzał groźnie - Ostrzeżenie...
(Osa) - Czy twoje oko...
(Mathias) - Co? Zmieniło lekko kontrast? Nie wiem... Może... Macie zbiorowy daltonizm chyba...
(Osa) - Zrobiłeś się bardziej porywczy. Wyluzuj trochę.
(Mathias) - Jakby Ciebie chcieli zamknąć wbrew twojej woli, też byś protestował.
(Osa) - Coś kosztem czegoś.
(Mathias) - Co reszta na to?
(Osa) - Cóż, zgadując, że Iza będzie przeciwko, a Roksana będzie nazbyt Za... To reszta popiera to...
(Mathias) - Jasne. Są obojętni, ale sam zdecydowałeś. Kierujesz się bezpieczeństwem innych, ale czy pomyślałeś o moim bezpieczeństwie?
(Osa) - Wybacz mi... 
(Mathias) - wstał - Nie musisz mnie prowadzić. Trafię na górę do tej Noclegowni.
(Osa) - Tam jest punkt zbiorczy zapasów. Jak coś częstuj się.
(Mathias) - Dziękuję... - odwrócił się
(Osa) - pod nosem - Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz... Kurwa, przykro mi...
(Mathias) - do siebie - Mi też, że muszę się na to godzić... Przyjacielu... - poszedł schodami
Położył się chwilę potem w noclegowni, patrząc jedynie w sufit, bo tylko to mógł zdziałać. Nawet odrapane i uszkodzone ściany nie dawały mu ukojenia, nawet to, że jego przyjaciele zamknęli go na noc. Ufali swojemu druhowi, ale Osa troszczył się o bezpieczeństwo, a z wilczym zadrapaniem nie miał do czynienia, więc postanowił zamknąć kompana samego. Rana na twarzy nie pozwalała zapomnieć, co pojawiła się paskudna chwila z przeszłości, to bolała bardziej. Momentalnie chusta prowizoryczna zaczynała mu przeszkadzać w oddychaniu, więc na chwilę usiadł, zdjął odzienie z twarzy i przewiązał na swoje ramię. Odznaczył swoją ściekającą krew na wewnętrznej stronie chusty, po czym docisnął do kurtki. Ponownie dotknął twarzy, odruchowo zabrał rękę, zauważył na niej właśnie swoją krew. Postanowił nie zmieniać biegu wydarzeń. Zostawił ranę jaką jest, by zagoiła się sama, bez nacisku siły obcej. Parsknął do siebie pod nosem - "Jestem Potworem, miała rację co do tego. Normalnego człowieka nie zamyka się pod kluczem, by zdechł z powodu swoich niedobitych ambicji". W pozycji pół siedzącej oparł się o ścianę, siedząc na łóżku. Poczuł nagle potężny ból głowy. Złapał się oburącz za nią, nacisk był tak silny, że krwawienie zwiększyło się. Trzymając się jedna ręką, drugą próbował dosięgnąć do plecaka, który stał przy łóżku, plecaka Uli. Znajdowała się tam woda, wyjął ją i trochę upił. Ból głowy wzmógł u niego gorąco, uronił trochę wody na dłonie i ochlapał substancją swą twarz, co od razu dało mu chwilowe wybawienie. Pot zaczął mieszać się z krwią, a owa mieszanka skapywała na rozłożone dywany. Liczył Mathias, że ktoś się zainteresuje jego stanem, ale nikt nie przyszedł. Kaszlnął, po zasłonięciu się dłonią, na jej błyskawicznie pojawiła się krew. "Nie wygląda to za dobrze... Czemu ja... Jestem taki słaby..." - odparł z trudem. Osunął delikatnie głowę na poduszkę i próbował zasnąć, ale początkowo nie dawało to efektów. Co zamykał wrażliwe oko, to czuł przeszywający wewnątrz nim piekielny żar. Jednak zaryzykował i zamknął oczy, przypominając sobie moment rozpoczęcia jego kaźni, gdy ochronił Tą, którą kochał.
Kilka godzin później, nieznana lokacja
Chłopak otworzył oczy, czując ten sam cholerny ból, co kilka dobrych godzin wcześniej. Rozejrzał się po miejscu, ciągle leżąc. Nie czuł na sobie swojego ostrza, ani kurtki. Czuł prócz bólu drgawki od zimna, choć nie wiedział z jakiego powodu się pojawiły, domyślając się jedynie, że to wina zadrapania. Miejsca, w którym był, nie znał wcale, choć wyglądało prymitywnie. Całość z drewna, jak wyjęta ze słowiańskich czasów przeszłych chata. Słyszał jak w ogniu pali się świeże drewno, jak coś się gotuje, nawet o dziwo czuł niedaleko czyjś oddech. Próbował wstać, wtedy poczuł żar swojego oka, zasłonił swoje oko, licząc, że to minie, lecz nie mijało. Wydał z siebie odgłos cierpienia, został dostrzeżony prze kogoś. Ktoś, kto skrywał się za parawanem. Tajemnicza postać pokazała się, była to kobieta, w kapturze na głowie, skórzanymi rękawicami, płaszcz miała po części skórzany, zakończony strzępkami futra. Spojrzała tak na Mathiasa, on spojrzał na nią i czuł strach, przez co oko bardziej dawało o sobie znać i świeża rana piekła. Dla chłopaka było to niezrozumiałe skąd przyszły te potężne nakłady bólu, mimo według niego tylko zwykłego zadrapania.
(Ola) - Nie wstawaj...
(Mathias) - Czy ja śnie?
(Ola) - Ty mi powiedz... Nie wyglądałeś najlepiej, gdy Cię znaleźli. Poza tym, twój ból... Nie jest bez przyczyny, prawda?
(Mathias) - O czym Ty...?
(Ola) - Ślad na twarzy. Sprawia wrażenie świeżego.
(Mathias) - Zwykły wypadek... - próbował wstać - poczuł ból w głowie - Co... To ma być...?!
(Ola) - przytrzymała Mathiasa - Mówiłam Ci... - posadziła na łóżku - Nie pamiętasz nic?
(Mathias) - Jedyne, co mogę pamiętać, to tego bydlaka, który mnie zaatakował... Nie miałem szans się obronić, ponieważ... Broniłem kogo innego...
(Ola) - Zaatakował Cię wilk, mam rację?
(Mathias) - Na to wygląda... Ale byłem szczepiony na wściekliznę, nic mi nie będzie.
(Ola) - Twierdzisz, że jest dobrze. To jak się znalazłeś tutaj? Mówili, że byłeś jak umierający, doczołgałeś się tutaj. Tylko nikt nie wie, skąd przyszedłeś...
(Mathias) - Nic... Nie pamiętam... Ostatnia rzecz to próba zaśnięcia, ale to było... Na opuszczonym oddziale, w Kwidzyniu... - złapał się za głowę - Zaraza z tym...
(Ola) - Kawałek drogi stąd. Trafiłeś tutaj bez żadnego ugryzienia. Sam w pojedynkę, w nocy... 
(Mathias) - Nawet nie wiem, czemu tu trafiłem... Co ważniejsze, nie wiem, co mną kierowało.
(Ola) - A może... Chwila, coś próbowałeś majstrować przy twarzy?
(Mathias) - Jedynie ją raz ochlapałem wodą... A co to ma za znaczenie?
(Ola) - Byłeś wyczerpany, jakbyś stoczył jakąś walkę, zanim tu trafiłeś.  Widzieli Cię jak byś był widmem. To co pamiętają inni, to twoje ostrze we krwi, ale to nie była twoja krew, prawda?
(Mathias) - Pustka w tym baniaku... Ja, muszę wrócić do przyjaciół...
(Ola) - Widziałeś, co się stało jak próbowałeś na siłę stąd wyjść. Jeśli to jest to, co myślę... Rada powinna się dowiedzieć.
(Mathias) - Jaka rada? A czemu nie mogę stąd wyjść?
(Ola) - Możesz być, jak My... Jak Ja... - pokazała zadrapanie na dłoni - Choć to może być też przypadek.
(Mathias) - Czy to jest...?
(Ola) - Zadrapanie wilka, podobne do twojego, tylko w stosunku do mnie, Ty bardziej ucierpiałeś. Nie wiem na pewno, ale... Może to jest modyfikacja wirusa, który narodził się w dzikich wilkach. Zamiast wścieklizny mogą przenosić wirusa, który też może zabić, ale może być też użyteczny, jeśli się nad nim zapanuje.
(Mathias) - O jakim wirusie ty gadasz...?
(Ola) - To jest jak rak, pozostaje na zawsze, o ile się chce tego, przez co można z tym żyć. Desperaci, którzy byli przed tobą, próbowali na własną rękę się pozbyć bakcyla. Nie udało im się. To prawda, że amputacja zainfekowanej tkanki może uratować życie, ale tylko wtedy gdy to jest potrzebne. W przypadku zombie nie masz wątpliwości, ale... To jest inny wirus, jeśli go dobrze nie poznasz i sam zadecydujesz zbyt wcześnie, ratując swoje życie, możesz je znacznie skrócić. Namnożona tkanka będzie szukać miejsca ujścia, w końcu zacznie się klonować przy osierdziu, po czym zablokuje dostęp krwi do serca... To brutalna śmierć. Po prostu czujesz jakby coś od środka zgniatało Ci organy, a Ty nie możesz z tym nic zrobić.
(Mathias) - Skąd to wiesz?
(Ola) - Widziałem jak paru tak umarło... Chcieliśmy im pomóc, dotąd żadnemu się nie udało... Ale zawsze jest nadzieja. Posłuchaj więc, jeśli chcesz  wrócić do przyjaciół, dostosuj się do Nas. Zrobimy to, co potrzeba, dowiemy sie czy posiadasz tego wirusa... A potem zapobiegniemy jego rozprzestrzenieniu. Nie pozbędziesz się go, ale... Będziesz żył z nim w symbiozie. Przy odrobinie szczęścia, nie zabije Cię, a dzięki temu zyskasz sojusznika.
(Mathias) - Bardzo pocieszające... A powiesz mi, co ten wirus daje? Masz go w sobie, prawda?
(Ola) - Oswoiłam się z tym. Przeżyłam próbę, choć niepełną... Pełna wymaga dobrego oka, a żadne z Nas nie oberwało wyżej... 
(Mathias) - Próbę?
(Ola) - To pozwoli nam określić, czy posiadasz wirusa... A jeśli tak, pomożemy Ci jak będziemy mogli.
(Mathias) - Szczerze, po co to robicie?
(Ola) - Wielu głupców umiera, bo woli robić po swojemu. Nikt nikomu nie chce życia odebrać. A Ty, chcesz żyć. Może ślad pozostanie, ale... Będziesz miał szanse żyć...
(Mathias) - A ta próba? Jest krwawa?
(Ola) - Nie mogę powiedzieć... Wtedy zbyt wcześnie byś wiedział i musiałabym Cię zabić...
(Mathias) - spojrzał groźnie - poczuł żar w oku - Kurwa... Znów to samo...
(Ola) - Pamiętaj o tym, że mamy więcej doświadczenia niż Ty. Chcemy Ci pomóc, więc nie utrudniaj...
(Mathias) - dyszał - Pomożesz mi zwalczyć ten ból? A potem sobie pójdę.
(Ola) - Nie zrozumiałeś. Jeśli stąd odejdziesz, umrzesz. Chcesz czy nie, musisz przejść próbę. A jeśli Ci się nie uda, umrzesz i tak.
(Mathias) - Nie tak sobie wyobrażałem ostatnie chwile życia.
(Ola) - Tylko Cię straszę - dotknęła rany - Tylko spokojnie...
(Mathias) - poczuł pieczenie - Blya...
(Ola) - Wiesz, miałam wybór... - odwróciła się - Odciąć sobie rękę lub walczyć. Zgadnij co wybrałam.
(Mathias) - Jesteś tutaj przecież.
(Ola) - Owszem, lecz wcześniej chciałam popełnić największy błąd. Nie popełnij błędów poprzedników.
(Mathias) - Gdzie my jesteśmy?
(Ola) - Gurcz, dwie godziny od Kwidzynia.
(Mathias) - Nie miałem siły wstać z tamtego łóżka, a miałem siłę dojść aż tutaj...?
(Ola) - Pamiętaj, że jeśli to prawda, nie jesteś już tym, kim byłeś. To Coś zmienia Cię na zawsze. Dalej człowiek, ale posiadasz to, czego człowiek nigdy by nie mógł posiąść. Mało możliwe, ale... Prawdziwe.
(Mathias) - Czyli jak uda mi się odprawić ten rytuał voodoo, to przestanie mnie boleć?
(Ola) - Nie traktuj tego Tak... Ból to kwestia indywidualna.  Ty jesteś wyjątkiem, bo nikt w twarz nie dostał, więc nie wiemy. U mnie to trzymało chwilę...
(Mathias) - A jeśli to był przypadek? I to nie ten wirus...
(Ola) - Jeśli powstałaby jakaś jego odmiana, o której nie wiemy... Czekałaby Cię śmierć...  Ale... Każdy ma szansę. Kwestia próbowania.
(Mathias) - Gdzie są Ci, którzy mi pomogli... Powinienem im podziękować.
(Ola) - Poznasz ich, to członkowie rady. Tak się nazwaliśmy, ponieważ jako pierwszy rozpracowaliśmy tego pseudo wilczego wirusa. Chłopaki wracali ze spaceru i znaleźli Ciebie. Gdyby nie interwencja jednego z nich, drugi by Cię zabił, wziął Cię początkowo za zombie.
(Mathias) - odetchnął - Kamień z serca... A co z raną?
(Ola) - Zabliźnić się musi sama. Ja tylko mogłam ja lekko oczyścić.
(Mathias) - A jest ktoś tu, prócz mnie? W sensie, taki przypadek...
(Ola) - Nie, od tygodnia nikogo nie było.
(Mathias)  - Chciałbym już wrócić do swoich... Zniknąłem, martwię się pewnie...
(Ola) - Wrócisz do nich, tak czuję... Tylko musisz wierzyć. Bo masz tam kogoś, dla Ciebie ważnego.
(Mathias) - poczuł pieczenie - Znowu...
(Ola) - Zauważyłeś to? Jak reagujesz emocjonalnie, twoje oko zaczyna Cię piec. Być może jesteś tym Kimś. I nie bierz tego do siebie, ale mamy nadzieję, że choć Ty przeżyjesz.
(Mathias) - Też bym chciał... - wstał - Mogę odzyskać swoje rzeczy?
(Ola) - Możesz, ale radziłabym się nie oddalać za daleko. Bądź w pobliżu, a najlepiej zjedz coś. Nie spodziewałam się, że ktoś się zjawi, ale została mi pomidorowa z puszki. Może nie gustujesz w takim...
(Mathias) - Nie... Jest w porządku. Trochę minęło zanim miałem coś w ustach.
(Ola) - Jak byś czegoś potrzebował, daj znać. Pójdę Cię zapowiedzieć. A i jeszcze jedna uwaga... Proszę, nie ruszaj nic z tych rzeczy. Nie ścierpimy jak coś byśmy stracili z medykamentów.
(Mathias) - Nie jestem szabrownikiem. Nie okradnę ludzi, którzy mi pomogli...
(Ola) - No to... Rozgość się, a ja... Zaraz wrócę - uśmiechnęła się
(Mathias) - Dzięki...
(Ola) - zaśmiała się - Nie dziękuj zbyt wcześnie - wyszła z budynku
Mathias usiadł na stołku, który od razu się pod nim załamał. Postanowił więc zjeść na stojąco. Pierwszy kęs był najtrudniejszy, bo ową zupę jadł ostatnio przez apokalipsą i zapomniał jak smakuje. Czuł naturalną pomidorową nutę, zaprawianą z rurkowym makaronem z dodatkowym pieprznym aromatem. Puszka nie mieściła dużo, więc kilkanaście łyżek i pojemnik był pusty. Poszedł w stronę biurka, zauważył książkę z czerwoną skórzaną oprawą, a na niej dziwny symbol, którego nawet on nie rozumiał, a pod nim "Wilczy Wirus - zbawca czy zabójca". Otwierając delikatnie knigę, zobaczył rysunek człowieka, a oplatał go czarny wilk, jedną łapą trzymając za klatkę piersiową, drugą za tył głowy. Ogon natomiast był ostry, opadający w dół do kałuży z krwi. "To muszą być spisane ich myśli" - do siebie szeptał.
(Ewa) - dotknęła z tyłu - Tutaj masz rację.
(Mathias) - odłożył książkę na biurko - odwrócił się - Skąd się wzięłaś tutaj...?
(Ewa) - To mój zawód, to znaczy, bardziej przyzwyczajenie.
(Ola) - Spokojnie, to jedna z Nas...  Jak Ci na imię, wybacz za taki szybki refleks.
(Mathias) - Mathias, to nietypowe imię jak ten kraj.
(Ewa) - podała dłoń - Ewa, choć nie musisz się przejmować, moje nazwisko jest też nie na miejscu.
(Ola) - ukłoniła się - Na mnie możesz mówić Ola, Aleksandra lub po prostu Alex.
(Mathias) - Wybaczcie za moją ciekawość, ale zaintrygowała mnie książka.
(Ewa) - Mamy zapalonego czytelnika, hmm? To jedyny egzemplarz, więc cieszymy się, że go nie uszkodziłeś.
(Mathias) - Co to za symbol?
(Ewa) - To symbol ze starego zapomnianego odłamu słowiańskiego. Kiedyś istniał język potocznie zwany Lupuslicą lub jak wolicie Lupuski.
(Mathias) - Nie przypominam sobie, by był w jakiejś księdze.
(Ola) - Ponieważ go nie było.
(Ewa) - Szybko zapomniany i wymazany, uważany za przeklęty i niegodny uwagi.
(Mathias) - Czym jest ten język?
(Ewa) - Prastarą Wilczą Mową. Przodkowie go używali, nim z nich nic nie zostało, a potem wilki pozostały. Więc nie było jak rozwijać języka. Mimo, że narodził się w czasach słowiańskich, nie miał czysto słowiańskiego brzmienia.
(Mathias) - Umiecie się nim posługiwać?
(Ola) - Mieliśmy sporo czasu w samotności, by się uczyć. Bo co mogliśmy więcej. Jest nas tylko trójka.
(Mathias) - Też będę musiał go poznać?
(Ewa) - Nie musisz, on sam tobą pokieruje i sprawi, że zaczniesz rozumieć od razu. Tylko musisz wytrzymać Próbę. To jest najgorsze.
(Mathias) - A jak było z tobą?
(Ewa) - Cóż, nie była to Pełna próba, bo mam ślad na ramieniu. U każdego próba wygląda inaczej. Nie czuj się wybrańcem, bo nie jesteś. Chodzi o przeżycie.
(Mathias) - Ale chyba nie będę musiał jakiś orgii odprawiać...?
(Ewa) - Cóż - uśmiechnęła się - Nawet gdyby tak było, to przecież chodzi o ludzkie życie, ale bez obaw. To nie jest tak radykalne. Nie należy do popołudniowej herbatki, ale za to wysiłek jest tego wart. Słyszałam, że masz dla kogo żyć. Gdybyś nie miał tego na twarzy, może nie musiałbyś Nas spotykać, ale sam do nas przyszedłeś. Może pod wpływem tego czegoś, ale... Fakty pozostają faktami.
(Mathias) - Czasem myślę, że bez tego byłbym szczęśliwszy, ale nie mam wyjścia.
(Ewa) - Nikt go nie ma. My obie chcemy, by Ci się udało. Jesteś mądry, niebrzydki, na pewno utalentowany.
(Mathias) - Obie? A trzecia osoba?
(Rafał) - Mówiły o mnie - wyłonił się
(Mathias) - zauważył podrapaną szyję - Kot Cię zadrapał?
(Rafał) - Tak się nie zaczyna rozmowy. Ciesz się, że Cię nie zabiłem wtedy na drodze.
(Mathias) - Opatrzność nade mną czuwała.
(Rafała) - Nie wiem, w co grasz, ale mi się to nie podoba.
(Ewa) - Powiedziałam mu o Lupuslicy.
(Rafał) - Więc jest poinformowany.
(Mathias) - Jest to dla mnie nowa sytuacja... Chodzi o ten ból głównie. Nie zależy mi na innych dodatkach.
(Rafał) - Doprawdy? Inni chcieli tylko władzy. A kiedy nie chcieliśmy jej dać, znikali. Później znajdowaliśmy ich konających. I tylko ciekawość nie pozwalała nam ich zabić. Musieliśmy na czymś się uczyć. Poznać wirusa bardziej. Ja jako pierwszy nabyłem wirusa, sam go pokonałem i teraz żyję z nim w zgodzie. Stach pomyśleć ilu może być takich ludzi, którzy się zarazili, a nie możemy im pomóc.
(Ewa) - Takie coś jest czymś potężnym. Gdyby była taka armia Nas podobnych, apokalipsa mogłaby się skończyć już w ciągu tygodni.
(Mathias) - Zależy mi tylko na tym, by przeżyć, pozbyć się tego bólu i wrócić do swoich.
(Rafał) - Ból pozostanie zawsze, bo to dzięki smutkowi, złości i nienawiści... Jesteś czym jesteś. Lecz, gdy opanujesz wirusa, symbioza pozwoli Ci działać jak chcesz. Choć jest ryzyko. Znasz symptom zakwasów?
(Ola) - Nadużycie sprawi, że poniesiesz konsekwencje. To może grozić osłabieniem organizmu, a i dodatkowo w twoim przypadku może skończyć się ślepotą jednego oka. Nie potwierdziliśmy tego, ale jest też możliwe, że... Nadużycie sprawi iż możesz stać się wrogo nastawiony do swoich bliskich. Możesz nie chcieć tego umyślnie, ale chcąc pokonać wroga, możesz przypadkiem zranić niewinną osobę.
(Rafał) - Ciężko to przetrzymać. Nie wiemy, co może zneutralizować aktywacje tej agresji...
(Ewa) - Nie dziw się więc, że mieszkamy na uboczu. Nie chcemy skrzywdzić innych.
(Mathias) - Ja... Będę próbował...
(Rafał) - Nie do końca będziesz miał swoją wolę, ale jeśli psychika pozwoli, nic nie jest niemożliwe.
(Mathias) - Chcę przejść Próbę. Im szybciej, tym lepiej.
(Rafał) - Już teraz? Pozwól pierw mi wszystko przygotować... Dobra, dajcie mi godzinę, a tymczasem... Nie wiem... Poczytaj coś, poflirtuj z dziewczynami, cokolwiek. Jak coś, wrócę, gdy wszystko będzie gotowe - wyszedł
(Mathias) - do siebie - Zabawny koleś...
(Ewa) - Jeśli byś chciał, u Nas jest miejsce dla ciebie.
(Mathias) - Nie zamierzam tu zostawać, dłużej niż to konieczne.
(Ola) - Może nie ma tu atrakcji, ale byłbyś tu bezpieczny.
(Mathias) - Najważniejsze to zapewnić bezpieczeństwo swoim.
(Ewa) - Więc pomyśl tak, by im zapewnić bezpieczeństwo.
(Ola) - Rozumiemy, że możesz ich lubić, ale...
(Mathias) - To jest moja Rodzina i nie zamierzam ich zostawiać... Za żadne skarby, za żadne złudne myśli... Nigdy... - oko zaczęło zmieniać barwę
(Ewa) - Olka, spójrz...
(Ola) - Krwista czerwień...
(Mathias) - O co wam chodzi?
(Ewa) - Spójrz może w lustro, choć ułatwimy Ci to. Masz dwukolorowe oczy.
(Ola) - Jedno niebieskie, drugie czerwone.
(Mathias) - Mhm...
(Ewa) - Znów stało się niebieskie... 
(Ola) - Ty jesteś nosicielem wirusa.
(Mathias) - No to już mam dwa, do kompletu.
(Ewa) - Ten chociaż Cię nie zabije.
(Mathias) - Pytam was, czy pomożecie mi potem wrócić do przyjaciół?
(Ewa) - No to w tajemnicy Ci powiem, że mam swój skuter. Mogłabym Cię zawieźć w okolice Kwidzynia, ale nie na miejsce same.
(Ola) - Rafał nie będzie zadowolony, ale w końcu Mathias ma swoja misję, prawda?
(Mathias) - Obiecałem jednej osobie, że będę ją chronił.
(Ola) - Szlachetne, ale ona na pewno, by zrozumiała, że nie dałbyś rady już jej pomóc.
(Mathias) - To nie jest ta sama osoba. Obiecałem jej przed śmiercią, że będę chronił Izę, bo to na niej mi zależy.
(Ewa) - Pobudki masz dobre. Miałam kiedyś chłopaka, to rozumiem... Aż za dobrze. Pomogę Ci, a Rafałowi wygarnę prawdę. Jesteśmy wolnymi ludźmi. My wybraliśmy życie tutaj, ale Ty nie musisz być taki jak My.
(Mathias) - Nie musicie się litować, ale dziękuję.
(Ewa) - I jak tu można Cię nie lubić. Żałuję, że nie mogę poznać twojej wybranki i jej pogratulować. Bo jesteś wyjątkowy. Nie przez twarz, nie przez umiejętności. Dzięki temu, co masz w środku.
(Ola) - Będziemy za Ciebie trzymać kciuki, by się udało. Byś z tego wyszedł cało. Gdyby było inne wyjście... Ale szkoda, że nie ma... 
(Mathias) - Nie będę po tym tak jak dawniej. Może nawet lepiej... - oparł się o ścianę - Tamten ja nie umiał sobie radzić w życiu, popełniał ciągle błąd za błędem i nie szanował innych.
(Ewa) - Nie oceniaj się tak. Kiedyś każdy z nas był inny. Nikt nie urodził się zabójcą... Nikt z pewnością tego nie chciał. Życie wybrało za ludzi. Jeśli nie walczysz, z reguły umierasz.
Godzinę później
Mathias ze spotkanymi dziewczynami udał się do centrum wioski, gdzie już na wzniesieniu czekał Rafał, pierwszy okiełznacz wilczego wirusa. Teren był odgrodzony drutem kamiennym murem,  w wysokości będą to dwa metry. Słyszał Mathias niepokojące pojękiwania i warkoty. Wśród zniszczonych chat nie widział nic, tylko puste pole z przeszkodami, a na środku wbity miecz z inskrypcją "Voltar-Voiy-Ne-Podtaviysye". Chłopak podszedł na środek, nie zważał na to, że dziewczyny zniknęły za nim. Poszedł do przodu sam, wiedząc, że chce przeżyć dla wyższego dobra. Dotknął ostrza wbitego w ziemię, po czym spojrzał na Wielką Radę.
(Mathias) - Co teraz?
(Rafał) - Teraz pokażesz, co potrafisz.
(Mathias) - Co to znaczy?
(Rafał) - zdjął z pleców kuszę - Ewa...
(Ewa) - podpaliła bełt
(Rafał) - wycelował w drewnianą barykadę nieopodal muru - Właśnie masz swoją odpowiedź.
(Mathias) - zauważył palące się drewno - Co Ty zrobiłeś?
(Rafał) - Uważaj na siebie.
(Mathias) - spostrzegł trupy - do siebie - Wiedział, co robi... Po przejściu blokady, mają idealne dojście do mnie. Spadną z muru, a wtedy mam przesrane...
(Ewa) - Obserwuj teren...
(Mathias) - Oszalałeś człowieku, zabijesz mnie!
(Rafał) - Sam to zrobisz, jeśli będziesz do tego dążył.
(Ola) - do Rafała - Myślisz, że wyciągnie ten miecz?
(Rafał) - Będzie polegał na swoich umiejętnościach. Jeśli wyjmie pierw miecz, to już zginął na starcie. Poza tym, prawdziwy Voltarkiy Voec nie potrzebuje tego metalu. Jeśli mu się uda... Z bólem mu go oddam.
(Ola) - Czuję, że... On może nim być...
(Rafał) - Cóż, przekonamy się...
(Mathias) - do siebie - Ostrze i nóż... Nie moja profesja działać na bliski dystans, ale... Kurwa...
(Rafał) - Nadchodzą, no dalej koleś. Pokaż, co umiesz... - pod nosem - Uwolnij Wilczą Moc...
Na Mathiasa zaczęły nachodzić zombie, w ilości kilkunastu. Wyjął zatem nóż i wysunął ostrze. Był przygotowany. Widząc martwe trupie ślepia i słysząc gardłowe jęczenie, od razu rzucił się w wir walki. Cięcie, potem garda, krok w tył i podwójne zabójstwo. Podcięcie nogi, nóż w głowę. Pchnięcie ostrzem truchła w tył, kopnięcie, cięcie, potem zasłona. Atak z flangi, a pod wpływem otoczenia, złapanie za trupią głowę i uderzanie nią o skałę. Wtedy z obu ostrz spływała krew, Mathias przetarł pot z twarzy. W tym momencie poczuł ból w oku, Tamta Trójca zauważyła to.
(Rafał) - Och...
(Ewa) - Czy to...?
(Rafał) - Chyba jest gotowy, trzeba wyzwolić drugi poziom.
(Ewa) - Spójrz na niego... Ledwo dał radę. Poza tym, nie wydobrzał wystarczająco.
(Rafał) - Voltar nie potrzebuje dużo odpoczynku. Musi wyzwolić w sobie moc, inaczej sama nie przyjdzie.
(Rafał) - Musi poznać Dar, a jeśli mu się nie uda... To znaczy, że się myliliśmy...
(Ewa) - Boże... Jest ich przynajmniej setka - zauważyła przebijające się trupy
(Ola) - Nie przewidzieliśmy, ze mur trochę lat juz ma.
(Ewa) - Musimy mu pomóc. Jest ich za dużo - spojrzała na Rafała
(Rafał) - Jeśli pójdziecie Mu pomóc, zabiję Was od razu - pojrzał groźnie
(Ewa) - Nie byliśmy na to przygotowani.
(Rafał) - Trochę nie wyszło jak planowaliśmy, ale wszystko jest pod kontrolą.
(Mathias) - Hej! Co tak stoicie?! No kurwa... - do siebie - dyszał - Zostałem sam... - patrzył na idące trupy - zamknął oczy - Nie... - zobaczył twarz matki - To nie może się tak skończyć... To nie skończy się tutaj... - oko zmieniło barwę na czerwoną - To jeszcze nie koniec - zdyszanym głosem
(Rafał) - Dokładnie tak... Widzicie jego spojrzenie? Zupełnie inne niż poprzednio.