Koniec wspomnień, nieznana rezydencja
Oni wszyscy nie powinni się tutaj znaleźć, ale jednak istnieją, w pewnym sensie. Stali się poniekąd tymi, przed którymi próbowali uciec, a niektórych spotkała ta przykrość bliżej poznać tych gorszych od zombich. Dłuższa pogawędka i tak zdałaby się na nic, skoro w mózgach siedzi im zupełnie co innego, niż proste ludzkie odruchy. Ciekawość zżerała Izę ile osób musiało zginąć w tym miejscu przed nią. Notatki skrywały znacznie więcej. Przy otwarciu poszczególnych szuflad, pełnych korników, oczom ukazywały się odosobnione pojedyncze części ciała, w tym organy. Pośród szafek, lodówek i pojemników, po prawej stronie stał szczelnie zamknięty sejf. Jakiegoś odgłosy dobiegały ze środka, ażeby po drugiej stronie znajdowało się coś dobrego. Szarpnęła, zapierając się nogami, wyrywając cały zamek, razem z drzwiczkami. Tutaj ponownie szok, i to ten większy, bo takiego widoku się nie spodziewałby nikt. Szczególnie osoby śledzące tą osobliwość. W sejfie na samym środku, na precyzyjnie wyrzeźbionym talerzu walała się męska głowa ze śladami pazurów po lewej stronie, bez reszty ciała. Dodatkowo, głowa charczała paskudnie, a trupie oczy patrzyły na niecodziennego gościa, a zęby gdyby potrafiły, w tej chwili by pochwyciły dywizjońskie świeże mięsko. Nie zważając na to, że Mathias potraktowałby gryzienie swojej żony inaczej, chociaż zzombifikowana głowa teraz tylko mogła marzyć o najedzeniu się. Widząc to, czego była świadkiem, wycofując się, potknęła się o własne nogi. Nieruchoma jęcząca głowa tylko charczała głośniej. Iza wiedziała doskonale, co musi zrobić, nawet jeśli to wytwór jej umysłu. Na chwilę zdekoncentrowała się, biorąc do ręki kartkę z napisem "dzisiejszy jadłospis", mając przed sobą opisane wszystko to, co próbowano jej wcisnąć do ust. Prawie zjadłaby kawałek własnego męża, okrapiany krwią i octem, w sosie własnym. Wróciły podobne emocje, jak w momencie, gdy Mathias zaginął, a Izie wszystko zwaliło się na głowę, w tym nowa rola, z której jest w tych czasach słynna. Zabicie każdego innego nie sprawiłoby tyle problemów jak ten konkretny przypadek. Innego pomniejszego pachołka da się ubić w sekundę, lecz nie przy tej sposobności. Kogoś, kogo się kocha, nie da się ot tak wymazać własną dłonią czy dowolną bronią. Najlepiej jest w naturze robić to, co dyktuje serce, choć o rozumie też nie powinno się zapominać. Ręce się pociły, pod oczy podchodziły łzy, a oczy samoistnie zaczynały się czerwienić po voltarsku.
(Iza) - Ale przecież ja Cię kocham... - pod nosem - Co chcesz abym zrobiła, co... - Zawsze opcjonalnie myślałam, że to ty będziesz musiał to zrobić ze mną, a tymczasem... Ale muszę, po prostu kurwa muszę. W czymkolwiek tkwię, ze względu na ciebie, zrobię to. A co wtedy, bo ich tym nożem nie zaciukam... No tak, wybacz, mówię do martwej głowy. Już się tobą zajmuję, ukochany... - idąc z nożem - Niech to będzie znak, że przełamałam jakąś wewnętrzną barierę - ostrzem w głowę
Wydająca jeszcze niedawno odgłosy głowa opadła na talerz, pozostając jedynie martwą powłoką bez wszelkich powiązań z tym światem. Ślepia samoistnie się zamknęły, z rany popłynęła ciemnoczerwona jucha, na samą podłogę. Akcja nie pozostała bez echa, a skąd można było przewidzieć, że ta ruina nazywająca się domem tak szybko roznosi szlochy na wietrze. Dopiero poczuła to na własnej skórze, gdy tuż za jej plecami pojawił się nieprzyjemny pan z łopatą w prawej dłoni. Niegościnność Izabeli została zauważona, więc takiego gościa należałoby ustawić, co więc czynił wcześniejszy rozmówca, który obiecał swój powrót. I oto jest, zgodnie z obietnicą.
(Tomek) - Przestało ci się podobać przy stole? Nie ma sprawy... - rozłamał stół łopatą - I tak niedługo wymienimy na nowy. Coś jeszcze się nie podoba? Może mięso rozgotowane? Nie ma sprawy, własnoręcznie ubiję do stanu używalności. Ach, otwarłaś rzeczy, które powinny pozostać zamknięte.
(Iza) - Nie podchodź, mam się czym bronić.
(Tomek) - Tym czymś...? Pokaleczysz się jeszcze. Chcesz się przekonać jak wytrzymały jest mój szpadel? Grube drewno przebił, to i ty przeszkodą nie będziesz - zmarszczył brwi - Mówiłem, że poznasz nas od drugiej strony. To właśnie się dzieje... Hehe, dołączysz do niego wkrótce.
(Iza) - Zabiliście go, wy podłe świnie... - pchnęła Tomka na ścianę - A ja... - wybiegła na korytarz
(Tomek) - Sądzisz, że to się zda na coś? Wrócisz na miejsce, nawet w kawałkach... - rozprostował kości - Sama się o to prosiłaś, idę po ciebie.
(Iza) - Znajdę wyjście! - przedostając się na rozwidlenie
(Tomek) - Nie wątpię, ale ile można uciekać! No chodź, możemy się dogadać.
(Iza) - Rozpieprzyłabym was w pył, ale...
(Tomek) - Wszystko jest tutaj, w tym domu, do odbioru. Po wszystkim otrzymasz zgubę. W obecnej sytuacji muszę cię ogłuszyć, hałasując jeszcze bardziej. Marzena jest wzburzona, a wtedy potrafi nawet wejść na pionową ścianę i skręcić ci kark podczas zeskoku. Ten dom to jeden wielki labirynt, kombinuj! Możemy tak się ganiać całą noc, lecz i tak wrócisz na tamto krzesło.
Drzwi na rozwidleniu były zamknięte od drugiej strony. Na końcu jednakże pod stertą mebli Iza dopatrzyła się czegoś w rodzaju zapadni. Nad nią skrzypiał sufit, czując towarzystwo kroków nad sobą. Gdzieś tam powoli z łopatą kroczył Tomek, zdający się mieć zabawę z tego, że i tak swego dopnie. Gwizdał głośno, tworząc i tak bardziej przytłaczającą atmosferę. Po usunięciu kilku mebli, klapa wiodąca do piwnicy stanęła otworem, a gdzie to miało zaprowadzić dziewczynę, tego już nikt nie był świadom wiedzieć. Przy próbie wejścia, od tyłu poczuła uścisk zimnych dłoni na jej nadgarstkach. Teraz nastąpił ten moment, w tej chwili lub wcale. Podczas szamotaniny Tomek otrzymał cios nożem w klatkę piersiową, co na kilka sekund go zamroczyło. Niestety nóż nadal tkwił w ciele, a bardziej ryzykować nie chciała, ponieważ dopiero co się oswobodziła, aby ponownie dać się złapać.
(Tomek) - Iza...! Nie możesz wiecznie uciekać przed swoim przeznaczeniem. Jedzenie ci ostygnie.
(Iza) - Dość się nażarliście... Zastrzegam sobie podążanie za mną. To źle się skończy.
(Tomek) - Tak jak zabiłaś Mathiasa? Zapomniałaś, jak o nas także... Jak sobie chcesz. Jeśli jednak zmienisz zdanie, twój miecz jest w głównej sali. Drzwi zostawię otwarte.
(Iza) - strzeliła z łańcucha - Ty nigdzie nie pójdziesz... Będziesz robił jako amortyzator. Tych mebli, które spadną - tupała w ziemię - Nawet bez miecza przetrwam, jakoś - przyciągnęła Tomka do klapy
(Tomek) - Na dole jest tylko gorzej, tylko się łudzisz... - wyciągnął nóż - A było tak blisko, prawda? - znienacka dźgnął Izę w ramię
(Iza) - Cholera... - zacisnęła zęby
(Tomek) - Wrócę, każdy wraca... Ty także wrócisz... - meble zawaliły się
(Iza) - Po moim trupie... Fuck... - złapała za rękojeść - Wbiło się mocno, muszę... Nie mam czasu - schodziła po drabinie - Cholerny świat... Co tu się odpieprza. O czym on pierdolił, Chrystusie... Prawie by mnie tam - zachwiała się - Dekoncentruję się zbyt szybko... Nie chcę myśleć, to były ułamki sekund. I gdzie ja do cholery trafiłam...? Wygląda znajomo, ale nigdy tutaj przecież nie byłam... - zeskoczyła - Ciemno tu, jak w ciemnej dupie, nieznośnie mrocznie... Dobra, Iza, jesteś twarda. Ta, wmawiam se, a w rzeczywistości niemal dałam się zaskoczyć. Pewnie, przecież słyszałam jego kroki. Gorzej, że miecz tam został, ale mówi się trudno. Jeśli wybierać miecz, a życie, zdecydowanie wybieram życie. Miecz zawsze można mieć drugi, i nauczyć się nim władać, a życie raz stracone nie powróci... Prócz tej przemiany w szwendacza, czego sobie wolę oszczędzić.
Ramię coraz mocniej odczuwało wbity nóż, zważywszy na to, że wcześniej nie jest wiadome do czego był on używany. Póki korek siedział, do obfitego krwawienia nie doszło. Niestety przy próbie biegu pozornie bardzo utrudniał poruszanie się. Po ledwo widocznych korytarzach prowadził ją voltarski zmysł w oczach, dający nieco światła, gdy wokół zapadła ciemność. Tunel ciągnął się przy jeziorze, stąd zalany korytarz do połowy, a woda przynosiła wszystko z całego domu. Fragmenty zabudowań, przedmioty codziennego użytku, a nawet ciało, na które przypadkowo wpadła Iza, idąc do pasa umoczona w błękitnej mazi. Ilość uśmierconych ludzi w tym domu znacznie się zwiększyła, ku rozczarowaniu, że bardziej spieprzyć się nie może, a jednak może. Będąc już w połowie usłyszała znajome charczenie, i świadoma była co to może oznaczać. Trupy w nieznanym dla niej miejscu, gdzieś pośród ciemnych przejść. Prócz noża w ramieniu, tamującego krew, żadnej innej broni nie posiadała w zanadrzu. Jakby się uparto, nic na dole nie było przydatnego. Konsekwentnie powróciła do miejsca, z którego zeskoczyła. Przejście było zablokowane od drugiej strony. Cóż pozostało, przygotować się i wybić ilu się zdoła. Zagwozdka taka, że gołymi pięściami okładać mięsożerne bestie to poważne ryzyko pozwolenia się pokąsać. Trzeba w końcu dokonywać wyborów, a lepsze to niż siedzieć w obojętności. Zgromadziła w sobie nieco siły, żeby wyrwać nóż tkwiący w ramieniu. Dzięki jej leczeniu, minimalnie tkanka zdąży się zabezpieczyć przed skażeniem, lecz podczas wyżynania po kolei trupów krew będzie tryskać na wszystkie strony.
(Iza) - Co pozostaje...? - wytarła pot z czoła - Zapędziłam się kozi róg.
(alterego) - Uciekaj w stronę mroku, ty głupia iluzjo! Zaraz cię dorwą, żałosne... - zniknęła
(Iza) - To nie było normalne, wcale... Co do... - wyczuła kroki - Są inne, jakby ludzkie... Słyszałam przecież trupy, co to ma być...
Grubo wyglądające ściany wokół zaczęły się kruszyć, całkowicie odsłaniając Izabelę na wrogi atak, niemożliwy do skontrowania. Nawet nie sposób było się obronić przed tym, co nadciągnęło. Zakapturzone typy rzuciły się z łapami na nią, nie dając zupełnie się obronić. Obie ręce zostały zblokowane. Na jej twarzy pojawiały się języki napastników. Jeden przyduszał, drugi unieruchamiał, trzeci robił kółka ręką przy jej kobiecych atrybutach. Nagle oczy straciły swój nadprzyrodzony blask, i nastała ciemność, okrywając wszystko w czarnych barwach. Przed nią pojawiła się czerwona poświata, w posrebrzanej wilczej masce. Wystarczyło jedno głębokie spojrzenie, a Iza osłabła na tyle, że straciła świadomość, pozostając w chłodnej piwnicy kilka metrów pod ziemią.
Teraźniejszość, mieszkanie Osy i Uli
(Iza) - Zejdźcie ze mnie, zostawcie mnie, bo zabiję! - odruchowo wyciągnęła miecz - Zabiję, za wszystko! - dyszała
(Osa) - To tylko sen, prawda?
(Ula) - Dla niej raczej koszmar. Iza, spójrz na mnie - zbliżyła się
(Osa) - Uważaj...
(Iza) - Jestem żywa? To wy... Jesteście tutaj, a ja... Żyję, to fakt czy iluzja?
(Ula) - zabrała miecz - Nie było tak jeszcze, tak źle. Dotąd nie nasilało się to tak bardzo. Zemdlałaś, i przenieśliśmy cię do naszego mieszkania. Szamotałaś się, to musieliśmy cię związać, przepraszam...
(Iza) - Rozumiem, stąd te ślady na moich rękach...
(Osa) - Można ją uwolnić. Obudziła się, a przez dłuższy czas żadne z nas nie zaśnie.
(Ula) - To był środek zapobiegawczy, nie miałam wyjścia - rozwiązywała - Zmusiła nas sytuacja.
(Iza) - Po co się obarczać. Sama pewnie bym się zachowała podobnie. Coraz bardziej się mijam z celem. Dość jednak tego... Ile minęło od tamtego upadku?
(Osa) - zapalając papierosa - Kilka dobrych godzin, dochodzi piąta rano.
(Ula) - Jest jeszcze coś, Kabanos uciekł, a Michał pożegnał się kwadrans temu z nami. Nie życzę pierwszemu tyle szczęścia, ale ten komandos odniósł się do tego, co się stało, dlatego zmienił zdanie.
(Iza) - Thiasam nie jest zwykłym lokalnym watażką. Samo starcie z nim skończy się równie prędko. Nie walczył z kimś takim, nie miał styczności, nie był mną.
(Osa) - Nic nie zrobimy. Jest poza naszym zasięgiem... - westchnął - To już dzisiaj, nie? Czekaliśmy na to. Możesz na nas liczyć, na wszystkich.
(Iza) - A się bałam, że wsadzicie mnie do klatki.
(Osa) - Kiedyś wsadziliśmy takiego jednego... Faktycznie, przesadziliśmy, ale powód był jasny. Przyjaciółki przodowniczki bym nie zakuł w kaftanie.
(Iza) - wstała - Tak, a gdybym nie była nią? Nie zrozum mnie źle.
(Osa) - Pamiętliwy nie jestem. Po co zakładać? Ani ciebie bym tak nie potraktował, ani Mathiasa. Prawilne mordy jesteście, oboje.
(Ula) - Nawet jeśli byśmy próbowali, to długo więzienie by nie wytrzymało - z uśmiechem - Macie w genach wykaraskiwanie się z kłopotów.
(Iza) - Mamy, zgadza się. Mathias przybędzie, na pewno... Nie widzę innej możliwości.
(Ula) - Wybacz, ale trzeba rozważać, że jednak może się nie zjawić.  Nic osobistego, tylko nie róbmy sobie nadziei. Po prostu przeżyjmy.
(Iza) - Zaczyna wschodzić... - obserwowała wschód słońca - Dziś krwiste wstaje, dawno takiego nie widziałam. Praktycznie wcale.
(Osa) - Będziemy w pobliżu, gdybyś nas potrzebowała. Musimy się przygotować, nim czarna hołota przybiegnie.
(Iza) - Co z moim ubraniem?
(Osa) - Kurwa, no tak... Zapomniałem zupełnie. Hmm, podczas twojej nieprzytomności  zabrał je jakiś srajdek, do pracowni Ignacego. Staruszek coś tam modyfikuje, żebyś nie dostała już biletu na samym początku. Twoje oprzyrządowanie też tam jest.
(Iza) - Jak to...? Dobrze, to pójdę tam od razu.
(Ula) - Może jednak wstrzymasz się. Kogoś podeślę i sprawdzi. Przemęczasz się za bardzo.
(Iza) - Osa, niech to trafi, spałam i zwlekałam zbyt długo. Nic mnie nie zabije przez ten czas, słowo. Jeśli pozwolicie, ubiorę się w to, co mam do dyspozycji.
(Osa) - My zajrzymy później, w takim razie.
(Ula) - Powinnaś być zadowolona, tak między nami, bo ja jestem - wyszli
Nałożyła na siebie wyłącznie dawną koszulę, którą podarowała jej mężowi niegdyś Natalia, swoje adidasy i czarny długi męski płaszcz. Pracownia znajdowała się po lewej stronie od głównej klatki, patrząc od wewnętrznej strony ronda. Mimo powstającej już siwizny postawny zapomniany przez życie kowal wciąż pracował dla Dywizjonu, tworząc gadżety z niczego czy modyfikując zwykłe ustrojstwa w niezwykłe rzeczy z porządnym kopem.
W pracowni akurat nie było nikogo, prócz samego pracującego, kończącego właśnie mały wynalazek napierśny, coś w rodzaju współczesnej kolczugi. Miecz na nowo zyskał blask, a karabin snajperski posiada teraz dwie lufy, z których pociski potrafią przygwoździć każdego, a celowanie w głowę bezpodstawnie powinno uśmiercić na stałe, jeśli oba strzały jednoczesne trafią w czuły punkt. Łańcuch w rękawie zyskał na wytrzymałości i przebiegłości, gdyż od tej chwili jeden cały metalowy potwór dzieli się na dwie przyczepione do siebie wnyki, które wypuszczają jeden łańcuch, choć tak naprawdę są to dwa stopy połączone ze sobą. Cienkość zapewnia większe zadawanie obrażeń, przy bliskim kontakcie czy słynnym przyciągnij odciągnij.
Na szafce koło wejścia gotowała się woda na kuchence gazowej, a tuż obok stał kubek z wsypaną kawą zbożową. Iza postanowiła zrobić dobry uczynek, aby nie odrywać majstra od pracy, a donieść mu źródło niezbędnych witamin, energii i trzeźwości myślenia. Jak się uśmiechnął, gdy tak go przywitano wczesnym porankiem, to po prostu bezcenne. Wiekowo Ignacy mógłby być jej ojcem, właśnie, jedyna starsza osoba, z jaką się potrafi dogadać. Bogaty doświadczeniem tworzy dla swych przyjaciół usprawnienia, naprawia i rekonstruuje. Nie jest wielu takich, którzy tak się odwdzięczają, bo takiej ceny nie ma, lecz czasem zwykłe "dzień dobry" czy kawa potrafią sporo zmienić już na początku dnia.
(Iza) - Dobry dzień, przeszkadzam? - zalewając kawę
(Ignacy) - Jaka miła niespodzianka, od tego formalnego "długo jeszcze". Czasami mam ochotę wyszrekować co o tym myślę. Twoja osoba jest mile widziana. Proszę, spocznij sobie, a ja wyjaśnię co kminię w tym czasie.
(Iza) - Zdarzają się naprawdę tacy małostkowi zgredzi? Wszyscy wiedzą ile wynosił twój wkład w nasz rozwój - usiadła na krześle - Powiedz mi kto, a poinstruuję kogo trzeba, to jeszcze przed południem przyjdą cię przepraszać.
(Ignacy) - Może oni są, ale ja nie jestem małostkowy. Co teraz to zmieni, prawda? - napił się kawy - Dziękuję za napitek. Od północy nad tym siedziałem. Wgląd techniczny mi został.
(Iza) - Wynagrodzę to jakoś, po wszystkim, o ile będzie nam dane przetrwać.
(Ignacy) - Izunio, moja droga, zrobiłaś dość i jeszcze więcej. Uznajmy po prostu, że bez względu na wynik nasze saldo zostanie wyzerowane. W moich oczach i tak pozostaniesz bohaterką, dla siebie niewielką, dla innych ogromną. Dbałaś o miasto jak potrafiłaś. Nie przewidziałaś kilku rzeczy, fakt, ale jesteśmy tylko ludźmi popełniającymi błędy.
(Iza) - Wiesz, że te zaszczyty powinieneś przypisać komu innemu. Nie ja stworzyłam Dywizjon.
(Ignacy) - Pamiętam, bo jak zapomnieć o dwójce ludzi, którzy zapewnili mi dom i chronili przed śmiercią tyle razy. Twojemu synowi przypadnie twoja rola, pewnego dnia.
(Iza) - Wystarczająco zyska podziw, jak i pogardę. Czy takiego losu pragnie matka dla swojego dziecka?
(Ignacy) - Powinnaś wychować go tak jak umiesz, a resztę zostaw dzieciakowi. Po kimś przejmie pałeczkę. Drogę wybierze po swojemu, lecz możemy sprytnie go naprowadzić.
(Iza) - Opowieścią jak było naprawdę?
(Ignacy) - Lepiej wrogów nie mieć we własnej rodzinie. Powinien znać prawdę, jakkolwiek boląca by miała być. To nie nasze słowa świadczą o nas, tylko dojrzałe decyzje.
(Iza) - Zmajstrować takie decyzje było jak, a teraz słowa mogą nie wystarczyć.
(Ignacy) - Jesteś mądrą kobietą. Na to nie mogę nic poradzić, bo nie jestem ojcem tego młodzieńca. Zobacz, co przygotowałem... - wyjął kaftan - Z dobrego materiału, albowiem zużyte runy przerobiłem na jeden mocny stop. Wygląda jak zwykły kapok nakładany, ale to pozory. Potrafi zatrzymać ostrze miecza. Wiadomo, że nic nie zatrzyma na stałe, a na dłuższy czas powinno wytrzymać. Mythril to mocny materiał, masz moje zapewnienie. Co najważniejsze, nie krępuje ruchów, więc wszelkie twoje akrobacje, które czyniłaś wcześniej, możesz działać bez zmian. Problemem jest waga, bo voltarskie runy podczas aktywności są niezwykle lekkie, a po wygaśnięciu stają się ciężkim metalem.
(Iza) - Nie masz tam hełmu? Spodziewam się bardziej ciosów w stronę głowy.
(Ignacy) - Takiej wiedzy nie mam... Stworzyłem to z myślą o walce na bliski dystans.
(Iza) - Będzie musiało wystarczyć. Pod płaszcz się zmieści.
(Ignacy) - Zgadza się... Tylko, pragnę podkreślić, że nie znam twojego rozmiaru, to może nie pasować idealnie.
(Iza) - Zawsze chciałam nosić gorset - zaśmiała się - Nie, naprawdę, to nie mój rozmiar, ale lekko za duży lepiej będzie mi podkreślał figurę.
(Ignacy) - Natomiast twoje przedłużenia ręki zyskały drugą młodość. Mechanizm turbinowy, zamieszczony przy spuście, znacznie skraca czas przeładowania. Wystarczy raz delikatnie przytrzymać i sama kula automatycznie wejdzie w lufę. Nie potrafiłem przemontować broni na plazmową, ale dodałem jako zadośćuczynienie drugą lufę. Strzały będą celniejsze, a broń nie będzie się chybotać na boki. Pod tym małym pstryczkiem masz możliwość przełączania amunicji, między strzelbową i wyborową. Wszystko to oblane niebieską farbą na kolbie i wzdłuż lufy aż do ujścia. Polecam tłumik, choć w tej sytuacji to zbędny dodatek dla cichego zabójcy.
(Iza) - Wydaje się sporo lżejszy, pozornie - wzięła w ręce - Niebywałe, to jest lekkie.
(Ignacy) - Się wymontowało kilka farfocli, które tylko zawalały. W mieczu praktycznie nie zmieniłem nic, prócz napełnienia twoją wybraną runą i naostrzenia krawędzi. Osobiście w rękojeści umieściłem dodatkowy schowek na nóż, w razie potrzeby. Jak ci się podoba?
(Iza) - W praktyce sprawdzimy. Teraz wygląda naprawdę obiecująco. Dziękuję... Innym też tak montowałeś banany na twarzy?
(Ignacy) - Starałem się zadowolić każdego, który należy do Dywizjonu, a jest pod twoją banderą. Nie sprawdzałem jak reagują moje eksperymenty z plazmą... Z wiadomych przyczyn.
(Iza) - Z tych chmur spadnie deszcz, prędzej czy później. Przekonamy się o tym sami. Zmoczymy się, to nieuniknione. Dziękuję za sprzęt... - kiwnęła głową - A ty odpocznij sobie, i schroń się potem.
(Ignacy) - Zdecydowałem się walczyć. Joanna już wie o tym.
(Iza) - Do zobaczenia w terenie, za Dywizjon.
(Ignacy) - Za nas wszystkich - ukłonił się
12:00, Płockie rogatki
Przy wewnętrznym okręgu, niedaleko głównej siedziby, została zatrzymana pogoń. Dwunasta godzina minęła kilka sekund wcześniej. Mężczyzna ubrany na ciemno zatrzymał się, prowokowany przez Osę, Izabelę i Joannę. Miał on również asa w rękawie. Z przeróżnych cieni w bliskim otoczeniu zaczęły wyłaniać się sylwetki człowiecze, przypominające kukiełki okryte szmatami. Bliższa interakcja z nimi ujawniła twarze, które zdziwiły nie tylko samą stronę Dywizjonu, a także część obecnych ludzi z Kordonu zlękła się tego, co uczynił Thiasam. Zadźwięczała stal, a bardziej Iza biegnąca przodem, rysując za sobą mieczem krwawe ślady tegoż ostrza. Przy dobiegnięciu do swojego rywala, miecz został uwolniony z ziemi. Krew pozostawiona na klindze rozprysła w powietrzu, oblewając najbliżej stojących. Przywódca Czarnych Voltarów nie miał litości już na starcie. Pierw zblokował zamach Izabeli swoją rękawicą, która zaczęła krwawić, a potem pchnął dziewczynę razem z mieczem kilka metrów do tyłu, pozwalając prawom fizyki zrobić z ciałem resztę. Złożyło się, że uderzyła ona plecami o kamienną ścianę, a sama broń wbiła się o kilka centymetrów obok. Widziała Iza w tej chwili jak blisko była od śmierci. Krople krwi uderzające o ziemię, ich dźwięk, paraliżowały ją od środka.
(Thiasam) - Można się było spodziewać, że sprowadzisz posiłki, ale po co to wszystko? Sama prowokujesz, od samego początku. Ja tylko odpieram ataki na mnie. Postąpiłaś jak tchórz.
(Osa) - Zedrę ci maskę, obiję ryj i będziesz śpiewać inaczej.
(Joanna) - Nie skończy się to tutaj, tylko na górze, gdzie kto inny cię osądzi.
(Thiasam) - Nic na to nie poradzicie. Lubicie jak świat ocieka krwią, więc dobrze, wszyscy wrogowie sie w niej utopicie... Pierwszym przykładem dla innych będziesz Ty, Iza, dla widzenia konsekwencji własnych niedojrzałych decyzji.
Mimo to wstała, na widok Thiasama robiącego ukłon. Miecz tkwił w ścianie, więc trzeba go było wyciągnąć. Delikatnym ruchem ręki poluzowała swoje łańcuchy, które chwyciły w linii prostej voltarską stal. Szarpnęła energicznym ruchem, po czym zniknęła. Chwilę później wyskoczyła z cienia, z wysuniętym ku wrogowi ostrzem. Na jej twarzy pod oczami ponownie rozjaśniały czerwone smugi, skraplające własną dywizjońską krew na broń. Właśnie po styknięciu się cieczy z ciałem stałym, na ten moment klinga zaczęła świecić i błyskać, niczym podczas burzy. Osa próbował zatrzymać Izę, lecz to nie odniosło skutku. To był ostatni przystanek. Przygoda zaczęła się dokładnie w tym miejscu, toteż i w tym miejscu zakończy się, wedle starych podań. Wzajemnie najpotężniejsza voltarska dwójka wiedziała jak urośli w siłę przez ostatnie miesiące, tocząc bój nie tylko przeciwko własnym działaniom, a i przeciwko własnym umysłom. Ogień i Błyskawica, symbole mogące niszczyć, jak i mogące również tworzyć ochronę. Zjednoczyć się muszą w walce, jak niegdyś pierwsi wilczy przedstawiciele, w lesie nieopodal fortecy Vol Ta Noć. Zapewne patrzą teraz z góry jak zakończy się konflikt zrodzony wieki temu. Jednakowoż nie wszyscy wiedzieli z czym się mierzą, a raczej z kim. Thiasam był świadom, że moment nadszedł. Odsłonił więc karty, chcąc stoczyć pojedynek z pełni świadomym przeciwnikiem.
(Thiasam) - upuścił wilczą maskę na ziemię
(Osa) - zdziwienie - Przez ten cały czas... - zacisnął pięści - To byłeś Ty...!
(Iren) - Ech...
(Iza) - To niemożliwe... Przecież wtedy... - rozszerzone źrenice
(Osa) - Wszystko zaczęło się źle dziać po 2 latach... To właśnie wtedy... Ty...
(Joanna) - Czemu taki się stałeś...? - bezsilnie
(Iza) - Mathias... Ale, nie rozumiem - upadła na kolana - Czemu to musisz być ty...
(Thiasam) - złowrogi uśmiech - Smutno, że przez tyle lat byliście nieświadomi, że nie potrafiliście wykryć kim jest Thiasam. Do samego końca prowadziłem was do tego miejsca, od samego początku, gdy jeszcze raczkowaliście z chodzącymi ciałami... - wyjął miecz - Hmm, uprzedzałem, żeby nie ingerować w mój plan. Choć mielibyście zachowaną pamięć o zmarłym towarzyszu, mężu oraz ojcu.
(Joanna) - To nie jest Mathias...
(Iza) - O czym mówisz? Poznałabym go wszędzie.
(Ewa) - Chodzi o to, że fizycznie to jest on, tylko że nie wyczuwam jego dokładnej esencji. Jakby był manipulowany.
(Osa) - Zupełnie jak te ścierwa, które przyzwał? Czyli mieliśmy rację, że to tylko imitacja...?
(Iren) - Jest tu obecny, ale nie bezpośrednio. Thiasam go musiał zatruć...
(Iza) - Wiedziałaś o tej teorii wcześniej?
(Iren) - Wtedy, gdy pokazałaś mi zdjęcie Mathiasa, to zaczęłam łączyć fakty. Cokolwiek w nim siedzi, twój mąż może wciąż tam być. Żałuję wielu rzeczy, do których musiało dojść...
(Iza) - Cokolwiek zmalowałaś, rozliczymy się później.
(Joanna) - Możliwe, ale co mamy zrobić? Wiecznie nie możemy się bronić, myśląc o cudzie nad Wisłą. Wolę nazywać tego tu Thiasamem, więc jeśli mamy dotrwać do starości, w ewentualność wchodzi uśmiercenie tego tu na dobre. Iza, wiesz o tym równie świadomie jak ja, że on oczekiwałabyś tego samego od niego... Bez względu czy Mathias tam wciąż jest, to musimy dokonać wyboru. Pomyślmy bardziej czego on oczekiwałby od nas.
(Osa) - Chciałby końca tej agonii, do której się doprowadził wcześniej, gdy nas zostawił. Może pragnął naszego dobra, ale teraz to nie ma znaczenia... Wybacz sentymenty, ale muszę Cię zajebać, pierdolony zdrajco. To co zrobiłeś nam, a jebać nas kurwa... To co przeżywała Iza, to był twój największy błąd. Opłakiwaliśmy Cię, na próżno widać do chuja. To wielka pomyłka przychodzić tutaj po tym wszystkim. Z całym szacunkiem, ale tu umrzesz.
(Thiasam) - Pierw będziesz musiał mnie dotknąć.
(Iza) - Nie będzie z tym sam.
(Joanna) - Bez zwlekania, Iza, gotowa?
(Iza) - Ta - zaczęły szarżę
(Thiasam) - w myślach - Próbuję przejść przez swoje życie. Na mojej drodze stajesz Ty. Próbuję przejść przez te kłamstwa... - oczy zajarzyły się czerwienią - To wszystko, co robię. Nie zaprzeczaj... I pogódź się z tym - zaczął szarżę
Wymienili ze sobą kilka wymian poprzez pięści, i kopniaków, trzymając miecze w pogotowiu. Thiasam bez problemu pojedynkował się z większą ilością wrogów, mimo niezwykłości ich umiejętności. Na tyle starczyło czasu, żeby ciut uleczyć rany na ciele Izy, tymczasowo. Joanna skupiła się na roli wsparcia, okładając przeciwnika swoim metalowym karwaszem, umieszczonym przy rękawicy. W pewnym momencie zrobiło się tłoczno, ponieważ inni włączyli się do starć, gdy dostrzegli nawet procent szansy, że przywódca Kordonu przegra. Skutecznie na polecenie Thiasama przyzwane marionetki utworzyły z łańcuchów dziesięciokąt, niemożliwy do przejścia. Skutecznie zablokowane innym interwencję, póki jeden z walczących nie padnie. Wewnątrz pozostała dodatkowo Joanna, która odczuwała negatywne skutki przebywania w tej pułapce. Znacznie osłabła, a Thiasam wręcz przeciwnie, ponieważ dodatkowo siłę czerpał z tych, których przywołał, ostatniej dziesiątki. Tożsamość ich została ujawniona. Roksana, uśmiercona przez ostrze Mathiasa, w akcie desperackiego odebrania jemu życia. Klaudia, uśmiercona przez niefortunny upadek z dachu podczas próby ucieczki z Gdańska, upadając na wystający pręt. Wiktoria, uśmiercona przez samą siebie, wieszając się na suficie, po wiecznej agonii po stracie ukochanego. Marcin, uśmiercony przez strzał z broni plazmowej, mający na celu dobić Joannę, lecz on przyjął wszystko na siebie. Drizzt, uśmiercony przez śmiertelne potrącenie na głównej drodze prowadzącej do Strefy. Natalia, uśmiercona przez ugryzienie zombie podczas próby ucieczki z Gdańska, ostatecznie dobita na jej prośbę dzięki Mathiasowi. Mihaił, uśmiercony przez poderżnięcie gardła jemu przez lokalnych kanibali. Monika, uśmiercona przez wielokrotne ugryzienia zombie podczas ucieczki  z pola kempingowego, sama zaplątała się w siatkę, pieczętując swój los. Mariusz, uśmiercony przez nieznanego kordonistę podczas bronienia wejścia Płocka. Mateusz, uśmiercony przez Osę po upadku Gdańska, skatowany doszczętnie, choć umarł przez pomyłkę, a śmierć wynikła z drobnej różnicy poglądów.
Z taką potęgą ciężko jest walczyć, mając do dyspozycji tylko swoje umiejętności. Skutecznie inni zostali odsunięci od mieszania się w pojedynek. Thiasam musiał wyeliminować ochronę, aby zbliżyć się bardziej do Izy. Wyczuli moment, oba łańcuchy poszły w ruch, spotykając się. Jednakże czarny łańcuch błyskawicznie przeciągał biały do siebie, a Joanna nijak nie potrafiła oswobodzić się. Błyskawicznie użyła miecza, żeby go przeciąć. Od razu ruszyła riposta, tylko że dziewczyny zdążyły cofnąć się wystarczająco do tyłu, żeby uniknąć prędkiej śmierci poprzez przebicie łańcuchem serca. Joanna biegła przodem, kurczowo za nią trzymała się Iza, chcąc zniknąć w dobrym momencie i zaatakować od drugiej strony. Polała się krew, bowiem ząbkowane ostrze delikatnie przecięło szpiegmistrzyni pionowo prawy policzek. Kątem oka spostrzegła, że przyjaciółka postanowiła wprowadzić swój plan. Lecz przed zmyślnym Thiasamem nic nie ujdzie, nie tylko zorientował się, że zaraz może otrzymać ostrzem w plecy, ale i chciał odpowiedzieć tym samym. Czasu na reakcję było niewiele. Joanna znalazła się bezpośrednio przed Izą, blokując atak własnymi dłońmi, przebitymi czarnym mieczem. Można się było pochwalić teraz swoim sprzętem, bezpośrednio, bez oporu. Przygotowała karabin, strzeliła przed siebie, wiedząc, że i tak nie trafi, ale to nie było zamiarem. Wymagało się uniku od przeciwnika, tak więc zrobił, dając Izie okazję do przeniesienia się nieco w lewo, wystrzeliwując swój łańcuch. Pochwycił jego prawą dłoń i porządnie ścisnął. Joanna zawiązała prowizorycznie rany na dłoniach, po czym dalej wymieniała ciosy. Stosowano przeróżne techniki, od najzwyklejszej bijatyki, poprzez używania mieczy jako słupów transportowych, do których przenosili się dzięki łańcuchom. Iza między wierszami próbowała coś robić, ale to było widać, że Thiasam skupia się przede wszystkim na Joannie, bo wie jak bardzo wiele potrafi. W pewnym momencie Iza się spostrzegła, nie znając kiedy, jej karabin dzierżył wróg. Uderzył Joannę kolbą niezwykle mocno, aż tej głowa się obróciła samoistnie o dziewięćdziesiąt stopni. Iza próbowała, bardzo się starała coś zrobić. Tym razem stanęła na miejscu atakowanej, wyczekując nadchodzącego ciosu, pragnąć go skontrować. Niestety, Thiasam okazał się szybszym, mijając ją, niczym cień. Uderzył z kolby po raz kolejny. Jednocześnie dźgnął i strzelił Joannę w jedno miejsce, choć trajektoria minimalnie się zmieniła, bo i on odniósł tymczasową ranę, gdyż Iza wbiła nóż schowany w rękojeści miecza prosto w ciemną prawą łapę. Karabin upadł, Thiasam zwrócił się ku przywódczyni Dywizjonu, zblokowała cios mieczem. Głęboko spojrzała mu w oczy, widziała tylko mrok, nie dane było ujrzeć dawnego Mathiasa. Przypominała sobie wspólne chwile, jak to się zaczęło, jak wzięli ślub, jak poczęła ich wspólnego syna. Jednocześnie teraz ten osobnik stał się wrogiem numer jeden, chcącym wprowadzić voltoazę na słowiańskie ziemie, aby odtworzyć dawną siłę, zapomnianą przez wieki. Nie miał zamiaru atakować kogokolwiek, lecz dano mu wiele razy powody, że dobroduszność dla podziałowców właśnie się skończyła. Nawet szczere łzy niczego zmienić nie potrafiły, a tylko martwa Iza sprawi, że nikt w jej imieniu rebelii nie wzniesie, bo bez niej ludzie popadli w obłęd.
(Iza) - Zapłacisz za to...
(Thiasam) - Nigdy cię nie kochałem. Tamta fabryka pozwoliła odetchnąć i zapomnieć. Byłaś wyłącznie przygodą, która żywot swój kończy.
(Iza) - Bez ciebie też nie wygrają... Sam się wkopałeś. Użyję wszystkiego, żeby cię tu pogrzebać żywcem... - dmuchnęła przy wietrze w miecz - Smacznego!
(Thiasam) - Cholera, co to za czary - mieczem wykonał obrót zegarowy - Nikt nigdy na to nie wpadł.
(Iza) - Hmm, to nie wszystko - rzuciła mieczem
(Thiasam) - wyostrzył wzrok - To nie ma sensu, w moich oczach poruszasz się jak na pingu dwieście, że ladżysz, jakby powiedział twój przyjaciel Osa podczas potyczek na polach sprawiedliwości.
(Iza) - Najprostsze rzeczy często są mylące... - przygotowała łańcuch
(Thiasam) - poczuł ból głowy - Muszę skończyć to... Coraz bardziej działa mi na nerwy.
(Iza) - Orientuj się!
(Thiasam) - I tyle...? - przechwycił miecz Izy - Teraz nie masz się czym bronić.
(Iza) - To ty nie masz jak się obronić - przybliżyła się łańcuchem - złapała za miecz - Teraz poczuj się jak piłowane drewno - przyciągając miecz do siebie
(Thiasam) - Aaaach... - ostrze przecięło fragment obojczyka
(Iza) - Hmm, nie przewidziałam tego. Nie mogę zmienić trajektorii...
(Thiasam) - Cierp zatem razem ze mną - zmienił trasę lotu - podniósł z ziemi karabin Izy
(Iza) - Shiet, nie dam rady... - odskoczyła - To na nic - ostrze nacięło poziomo kaftan
Joanna usiadła z otwartą raną na schodach, próbując jakoś zatamować krwawienie. Sytuacja pogarszała się z każdą nową minutą. Przed oczami miała zamazany obraz tego jak Iza jeszcze stawia opór i nie daje się zabić. Żałowała, że nie ma nawet sił wstać i pomóc tą, którą obiecała chronić, jeszcze za czasów istnienia Gdańska. Powoli zdawała się odpływać do krainy wieczności, lecz nie dane było teraz jej pomrzeć. Przy jej boku pojawiła się znajoma grzywka, oraz bardzo wyuzdany strój eksponujący wiele. Nikt inny nie mógł to być, Iren przedarła się jakoś przez barierę, prawdopodobnie stosując iluzję, ujawniając się w środku w najmniej spodziewanym momencie. Coś wyjęła z kieszeni, jakiś flakon z różową substancją i plusem jako naklejką. Wypicie tego pomogło, regenerując podwójną ranę zadaną przez miecz i karabin. Iren zabroniła się Joannie ruszać, lecz swoją troskę przypłaciła przebiciem własnego gardła przez napadającego znikąd Thiasama. Zdążyła spłynąć krwią na twarz atakującego, nim dostała zawrotów głowy i padła na ziemię. Joanna potrząsała flakonem, żeby choć krople dostarczyć do organizmu Iren, ale to postępowało zbyt szybko, a potrzebne byłoby więcej tego serum, aby zregenerować jedne z bardziej rozwiniętych fragmentów ciała jakim było gardło. Krztusiła się własną krwią, nie mogąc nawet już wstać. Ostatni raz zdążyła spojrzeć na Izę, nim zastygła w jednej pozycji z wytrzeszczonymi oczami. Iza uwolniła z siebie potężne pokłady agresji, wykorzystując swój łańcuch jako broń miotana wokół własnej osi. Stanęła przed martwym ciałem jednej koleżanki i tej drugiej żywej. Znów nastąpiła szarża, na zupełnie wyższym poziomie, bowiem Iza weszła głębiej w voltarską potęgę, stając się jeszcze silniejszą.
W tym samym czasie, za barierą
(Osa) - Nie da się przez to przebić nawet... Cholerne sztuczki.
(*Mateusz) - Rozłupywacz czaszek, we własnej osobie.
(Osa) - Nawet po śmierci nadal jesteś irytujący.
(Weronika) - Znów mogę Cię zobaczyć...
(*Marcin) - Mogłaś być na moim miejscu. Jeszcze tyle mogłem osiągnąć.
(*Roksana) - Dostaliśmy drugą szansę. Zajebiście jest znów ujrzeć was, choć nie wszystkich. Thiasam zajmie się resztą.
(*Klaudia) - Pamiętam jak mnie dobiłeś, to byłeś ty... Mówili na ciebie Osa. Zamordowałeś mnie i Norika!
(Osa) - Opuśćcie barierę, a zabijemy parszywą wesz, skończymy to wszystko. Będziecie zmuszeni odejść, ale zadośćuczynicie za obecne tutaj zło.
(Ewa) - To marionetki. Nie przekonasz ich do zmiany zdania. Kto inny nimi steruje.
(*Drizzt) - Skosztowaliście daru, wedle orszańskiego prawa... Nie pozwolimy wam przejść. To kupowanie sobie czasu, waszą upartością.
(*Mihaił) - Gdzie mój głupi brat?
(Iona) - Nie ułatwimy wam zadania.
(Osa) - Tylko co tam się stało... Strasznie mało widać, ktoś oberwał, chyba... Tylko były tam trzy osoby, a widziałem cztery. Kogo nie ma...? - rozglądał się
(Lera) - Pójdę osłonić teren od Ogrodu Jordanowskiego... Potrzebuję wsparcia, ktoś ktokolwiek za mną!
(Ewa) - Osa, poradzicie sobie tutaj? To nie są zwykli ludzie. Oddaję ci dowództwo tymczasowe.
(Ula) - Poradzimy. Biegnijcie, mamy sprzyjający teren.
(*Mariusz) - No proszę, awansowany na generała. Sprawdzimy twoje umiejętności, normalniak przeciwko voltarowi. To może być ciekawe.
(*Monika) - Mogę się dołączyć, bo przez niego zginęłam. Muszę się zemścić, i jak nadejdą trupy, to wepchnę cię im na dzień dobry.
(*Wiktoria) - Nie przejdziecie. Dołączycie do nas, i nie wyjdziemy z ciemności, wspólnie.
(Karshin) - Zebrałem grupkę uderzeniową, zajmijmy się tymi tutaj.
(Osa) - Dość mam tego pieprzenia umarlaków.
(*Natalia) - Pomszczę mojego faceta, którego ta szczota zabrała... - strzelając do góry - Zmówcie paciorek. Cykl musi trwać, my go zaczęliśmy i my go kontynuujemy.
(Osa) - naładował plazmówkę - A my go rozjebiemy, z rozkoszą. Dalej, ekipo, nie oszczędzajmy zdechlaków, tak jak i oni by nas nie oszczędzili!
Umysł Mathiasa
Zdyszani, lecz nadal gotowi na resztę pojedynku. Ta więź, dzięki której żyli między sobą jako jedność, zaczęła się wypaczać. Rozbieżna ingerencja wprowadziła chaos. Walcząc przeciwko sobie sami siebie osłabiają, a tylko ten z większym pokładem siły dotrwa. To był ten moment, gdzie ostatni raz skrzyżują swe miecze. Z tego wyjdzie cało tylko jedna osoba. Od tego będzie zależeć los tysięcy niewinnych ludzi. Nie można ich pozostawić samym sobie, dla czarnego orszaku, obecnego Kordonu. Thisamem kierowały ambicje, a Mathiasem uczucia. Ambicje potrafiły zbudować ścieżkę do zrealizowania marzeń, a uczucia budowały coś z niczego. Mimo podobnych barw konfliktu, to różnili się bardzo. Jeden dzierżył w dłoni śmierć, drugi życie. Wszystko jednak pójdzie w łeb, jeśli dla przykładu Iza zostanie zabita lub fizycznie Thiasam umrze. W tym drugim przypadku zginie również sam Mathias. Przez osłabienie nawet nie dało się wywrzeć presji na rzeczywistym świecie, więc była pewność, że nikt z zewnątrz nie wtrąci się, ani też nie otrzyma bezpośredniego wsparcia od obu panów. Aby tak się jednak stało, któryś musi umrzeć. Obaj mają szczytne cele, tylko różne drogi do ich osiągnięcia. Oba wilki ruszyły przed siebie, ostateczna walka rozpoczęła się.
(Thiasam) - Mathiaaaaaas! - szarżował z mieczem przy piersi
(Mathias) - Thiasaaaaaam! - szarżował z mieczem po ziemi
(Thiasam) - Skończmy to, jakeśmy zaczęli... - zamachnął się - Razem.
(Mathias) - zamachnął się - W końcu słabniesz. Czuję jak gaśniesz, umierasz.
Nastąpiła krótka wymiana ciosów, która i tak kończyła się nużącym trochę blokowaniem się nawzajem. Uderzenia natomiast znacznie zwiększyły swój rozdźwięk. Mocna voltarska stal pod wpływem spotykania się kling, po prostu zaczynała się kruszyć i pękać. Thiasam znienacka wyciągnął nóż i był o tyle, żeby przebić lewe oko rywalowi. Przeciwnik wyczuł intencje czarnego, łańcuchem odpychając go od siebie, w celu zapobiegnięcia nieszczęścia. Fragment noża jednak lekko zranił Mathiasa w łuk brwiowy. Obrona kosztowała go jednak kontratak ze strony Thiasama, który z całej siły przeniósł się w jego kierunku i z łokcia trącił w stronę stojącej ceglanej ściany. Cegły pod wpływem zetknięcia się z ciałem obcym rozpadły się, a człowiek ten lekko się przysypał zawalającym się sufitem. Mathias się otrzepał z kurzu i wpadł na Thiasam z cienia, wprost przed oczy agresora. Ponownie starli się ostrzami na tyle, żeby czubki się ułamały przez same uderzenia. Ścierali się w boju, tak jakby znali swoje ruchy na wylot. Przewidywali co się wydarzy. Mathias jakby wszedł na wyższy poziom, wcześniej mocno ulegając lordowi, lecz teraz byli na równym poziomie. Jedynie ciężko było dostrzec asy z rękawów, które trzymali obaj w tajemnicy. W takim tempie nie doszłoby do szybszego rozwiązania pojedynku, więc przywódca Kordonu zawezwał pojmane wcześniej esencje Fuusa i Lauterna. Niedawno czuwali nad bezpieczeństwem tego drugiego, bardziej rozsądnego. Poprzez spisek utworzony przed wiekami Thiasam pośrednio zdobył to, czego oczekiwał. Zawładnął wilczymi braćmi, kierując nimi jak tylko chciał. Ich cielesne powłoki złapały Mathiasa za ramiona i przyparły do ziemi.
(Lautern) - Musisz nas zniszczyć, to jedyne wyjście...
(Fuus) - Zdradziecka szuja. Nie możemy nawet się przeciwstawić.
(Mathias) - Macie siłę, wierzę w to...
(Fuus) - Zawładnął nami, Mathias, to koniec dla nas. Ty jednak możesz się wyratować. Nie ma innego wyjścia. My stoimy na drodze, a ty umrzesz, jeśli się teraz poddasz.
(Lautern) - My wierzymy, że postąpisz słusznie. Czuć w tobie coś dziwnego...
(Mathias) - Widziałem oblężenie Mińska, współczuję wam tamtej straty.
(Fuus) - Tym bardziej walcz, nim zupełnie stracimy kontrolę i zabijemy cię, a dużo nam uświadomiłeś. Zabij Thiasama... Lepszego momentu nie będzie, musisz to zrobić!
(Mathias) - Mówił, że jeśli ja jego... To mnie spotka ten sam los.
(Lautern) - Nadbiega, teraz albo nigdy... Coś mi się robi w głowie, nie mogę tego zatrzymać...
(Mathias) - Pomszczę was, przysięgam - wziął głęboki oddech
Zbliżył się Thiasam do swojego istnego kamienia w bucie. Widział jak jego ofiara jest trzymana i nie sądził, że zyska wolność. Wbił miecz w ziemię i postanowił własnoręcznie udusić Mathiasa gołymi rękoma. Gdy tylko sięgnął ku szyi, błyskawicznie oponent wyrwał się z uścisku braci i złączył odruchowo swoje dłonie z Thiasamem. Obaj zblokowani przez samych siebie nie mogli nic zrobić, lecz leżący miał tutaj więcej do powiedzenia. Zaparł się nogami i zachwiał równowagę przeciwnika. To była szansa, żeby dobić raz na zawsze Thiasama, ale nie był to jednak ten moment. Trajektorię ruchu miecza zastopowali Fuus i Lautern, kontrolowani przez tego złego. Trzymali miecz tak długo w sobie, że nie sposób było go wyciągnąć. Oczywiście Thiasam wyczekiwał tej chwili. Przechodząc przez duchowe esencje, łamiąc następny fragment miecza. Ten kawałek podniósł, rozdrobnił w jakiś sposób na mniejsze, cienkie niczym igły kaleczące elementy i miał zamiar celować prosto w Mathiasa. Dzięki ruchowi stali w kierunku wskazówek zegara, wszelkie ostre fragmenty złamanej klingi zmieniły się w powietrzu w ciemny pył, okalający obydwóch walczących. Ponownie tutaj górą był Thiasam, mogący zaatakować jako pierwszy tak, aby Mathias jak najmniej się tego spodziewał. Nie ma czarów takich, ażeby przez mgłę widzieć jak promieniem xray, a do lokalizacji atakującego posłużył tutaj słuch. Skupił się Nosarensky, wytężył zmysł, słysząc wyraźnie biegnącego Thiasama od jego prawej strony, wyciągając przedtem swój miecz z ziemi. Łańcuch został przygotowany do wysunięcia, a Mathias czekał na wysunięcie się czerwonych oczu z mglistego pyłu. Coś się ukazało, lecz to nie był człowiek. Przeleciało coś podłużnego, można zakładać miecz, a ponownie Thiasam pokazał co potrafi, wyłaniając się z drugiej strony, całkowicie zaskakując tego drugiego. Złapał z całej siły chowającego się w mgle i przydusił, trzymając jego żywe ciało w powietrzu. Przeciwstawić się temu, to rzecz logiczna, tylko jak to uczynić, gdy krtań jest powoli miażdżona, a jedyna broń została upuszczona. Mathias przypomniał sobie o tym, co mówiły do niego zwierzaki wcześniej. Ostateczna ostateczność nadeszła, a nikt inny na pomoc nie przybędzie. Wszedł więc głębiej w swoją duszę, odnajdując czerń i biel, chaos i harmonię, krew i wodę. Sprowadził dzięki temu do swego umysłu nowe siły, dwie nowe stare esencje. Widział je na początku tylko sam przyzywający. Ręka coraz mocniej zaciskała się na szyi, tlenu brakować zaczęło w płucach, przez jego niedostatek z zewnątrz. Przy finalnym, wydaje się, zaciśnięciu wszystkich palców na krtani, wydawało się, że Mathias przegrał. Nic bardziej mylnego. Jego postać zniknęła, jakby to nie był prawdziwy on. Pojawił się natomiast za Thiasamem, swoim łańcuchem łapiąc miecz i zadając cios, przed którym niestety się zasłonił lider Kordonu. Użył podobnej sztuczki, jakiej użył fizycznie na Iren, lecz tutaj też padło zdziwko, ponieważ to też była pewnego rodzaju iluzja. Fuus z Lauterem ruszyli przed siebie, mając tylko jeden oryginał Mathiasa przed sobą. W jego wnętrzu zaczęło się gotować, szczególnie dawne ślady po pazurach otwarły się na nowo, wylewając drobne krople krwi. Kilka cięć i uników starczyło, żeby bracia zostali wyrzuceni spod władzy znienawidzonego przybranego brata ich wuja. Poczuli to w tym samym momencie, jak coś z nich umyka, ponieważ obaj zżyci byli z tymi wilkami, niczym z rakiem, który nagle się wycina i nie można od razu znaleźć porozumienia z własnym sobą i organami wewnętrznymi. Mathias wystrzelił swój łańcuch w kierunku Thiasama, ten się uchylił. Obok pierwszego pojawiły się duchowe sylwetki pierwowzorów, dzięki którym mógł powrócić do swojego umysłu, z którego wyrzucił go wcześniej czarny wilk. Postacie biegnących z razem z Mathiasem czarniawego psa kundelka i białawego królika miniaturki towarzyszyły wojownikowi w drodze do zwycięstwa. Z sekundy na sekundę kształty tej dwójki zmieniały się, na bardziej ludzkie. Poruszali się przy sobie slalomem, w celu zmylenia, który to jest prawdziwym Mathiasem Nosarenskim.
(Thiasam) - Mam jeszcze tę moc, przekonasz się...
(*Ciapek) - Kilka metrów przed nim znikamy, królik, zrozumiałeś?
(*Puszek) - Wtedy z obu stron wyskoczymy. Sporo nas to będzie kosztować...
(*Ciapek) - Więc musi dobrze wycelować. Drugiej szansy nie będzie.
(Mathias) - Jestem zbyt blisko... - przyspieszona adrenalina - Zbyt blisko, żeby odpuścić.
(*Ciapek) - To zaczynamy, zaraz będziemy na równej z nim! Wyciągnij miecz, zrobimy tak samo.
(*Puszek) - Bądź gotów, nie pomyl się, bo zostaniesz tu na zawsze.
(Thiasam) - Przetrwałem tyle, przetrzymam i ciebie!
(Mathias) - Tylko jeden żywym pozostanie!
Zwiększyli tempo, będąc tuż tuż blisko Thiasama, a on nawet wyszedł śmierci na przeciw. Oba miecze równomiernie trzymane w obu rękach rysowały w biegu krwawą rysę na ziemi, jednoczącą się w całość przy jednym wspólnym punkcie, punkcie przecięcia się, spotkania obu ostrz, dwójki atakujących. Królik razem z psem zgodnie z ustaleniem zniknęli, w takiej formie z rzędu, że pozostał ten prawdziwy Mathias po prawej stronie, a nie jak myślał błędnie Thiasam, po środku. Wynurzyły się zwierzaki, tak jak powiadały, po przeciwnych stronach. Pierw zaatakowały czarnego wilka gołymi pięściami, prawilnie w oba policzki, aż przywódca Kordonu wygiął się. Łańcuchami zatoczyli koło, wokół własnej osi. Zacisnęli mocno swe łonie na mieczach, wbijając je w nogi uzurpatora. Działo się to zbyt szybko, a tego nawet Thiasam ogarnąć nie potrafił. Poluzowano łańcuchy, po czym skierowano ich trasę prosto w nadgarstki jegomościa, blokując jego aktywność ruchową całkowicie. Na domiar tego Mathias przeniósł się dostatecznie, żeby być w zasięgu ataku. Ociekał krwią po wcześniejszych zmaganiach, potem cały był oblany, wyniszczony od środka, lecz pozostał człowiekiem do końca. Podbiegł na tyle blisko, żeby rzucić miecz w kierunku Thiasama na tyle celnie, by przenieść się po raz drugi, łapiąc za rękojeść. Nadal próbował, przy klęsce się ratować, bo dłońmi mógł jeszcze ruszać. Zdoławszy Thiasam jedynie wystrzelić łańcuch w kierunku nacierającego Mathiasa, o zatrutym ostrzem, które miało go zabić, tylko przybliżył swoją porażkę. Ciapek z Puszkiem wykopnęli parszywca przed siebie, co kwintesencją końca było, pozwalając zadać ostatni cios do tego upoważnionemu chłopakowi. Fuus i Lautern przestali być częścią Thiasama, byli wolni, w końcu. Historia najokrutniejszego voltarskiego władcy, tudzież demona, kończy się właśnie teraz. Miecz złamany niemal na pół wbił się w cel. Strumień krwi sikał na wszystkie strony, oblewając ziemię czerwienią. Kilka sekund później postać Thiasama rozjaśniała, jakby po nawróceniu się, choć inaczej to pojmujemy w obecnym świecie. Ze wszystkich stron wyłaniała się czarno biała mgła, połączona z juchą wytłoczoną z parszywego czarnego wilczura.  Po prostu zrobił się tak jaskrawy, że wybuch tuż przed Mathiasem. Razem z nim przestali istnieć zwierzęcy przyjaciele, sprawiając, że kontrola została odzyskana. Znów można było poczuć swobodny oddech, całym sobą, poczuć życie. I forma Mathiasa zanikała, lecz to nie był koniec tego młodzieńca, a zaledwie nowy początek, bowiem ten, który oparł się śmierci, powrócił. Sporo go ominęło, lecz jest czas, żeby zapobiec najgorszemu, bo nic nie jest jeszcze stracone.
Pól godziny później, Płockie rogatki
Wraz z odejściem Thiasama, bariera oddzielająca Izę, Joannę oraz Iren, upadła. Przywołani dla jej stworzenia powoli odchodzili do swojego świata, stając się przeszłością już na zawsze. Cała dziesiątka powróciła do siebie, prócz Marcina, który na pożegnanie przytulił się do Weroniki, mówiąc jej, żeby uważała i nie pozwoliła Izie się zatracić, a wspólne dziecko niech żyje lepiej niż żyli rodzice. Wtedy i on stał się wiecznością z górą, bez możliwości zabrania jego duszy z krainy poświęconej bohaterom, równym Witoldowi Urbanowiczowi czy Józefowi Piłsudskiemu. Pozostali przy życiu nadal toczyli ze sobą pojedynki, choć nie wiedzieli, że Thiasam formalnie zginął. Osa co nogi zmierzał w tym istotnym kierunku, do przyjaciółki. Na miejscu zastał przebite obie osoby, Thiasama oraz Izy. Nie ruszali się, wyglądali też na martwych od pewnego czasu. Zawołał prędko Ulę, żeby sprawdziła puls. Prawda okazała się taka, że żadne z nich nie oddychało. Wtedy zdecydowano się zabrać Izę z powrotem na ulicę Walecznych, a cielsko Thiasama alias Mathiasa pozostawić samemu sobie. Tak też zrobili, ponieważ nie ścierpieli krzywd, jakich doznali przez dawnego przyjaciela, niegdyś przywódcę. Przy nim pojawiły się dwa wilki, oswobodzone wcześniej, Fuus oraz Lautern.  Przy Izie również pojawiły się wilczyce, Dzhana oraz Oriana. Działo się identycznie w obu przypadkach, tylko inne osoby mówiły porzekadło. Przy Mathiasie mowa trwała nieco dłużej, a zmierzało to do tego, że zbyt wiele poświęcił i wycierpiał, żeby powrócić tylko, aby umrzeć. Zdecydowano się na zakazany krok, którego voltarzy nie powinni nigdy stosować. Oddanie swojego życia, w zamian za te skazane na śmierć, to akt gwałtu na naturze, ale bracia nie dbali o to. Liczył się obowiązek i przywiązanie, a choć mogą już nie dzielić przygód z Mathiasem, to jego los nie jest im obojętny.
(Fuus) - Tutaj kończy się nasze zadanie, ale nie zostawimy cię na pastwę niebios... Jeszcze nie teraz.
(Lautern) - Oddajemy swoje życie, naszą energię, oddajemy tobie. Może już nie będzie nam dane wspólnie przemierzać drogi zwanej przeznaczeniem, ale nie musimy. Dokonało się twoje.
(Fuus) - Nie wystarczy nam mocy, żeby pozostać przy tobie, przykro nam, z całego serca. Da to jednak tobie szansę, żebyś odpieprzył spieprzone sprawy.
(Lautern) - Twój syn, twoja żona... Nie możesz ich teraz opuścić... Żegnaj, voltarkinie...
Ten człowiek, Mathias, który pokonał ostatecznie przeciwnika, przebudził się z dwuletniego okresu bycia kontrolowanym. Ponownie poczuł swoje nogi, wzajemny uścisk rąk czy własne powietrze wypuszczane ustami. Serce ponownie zaczęło tłoczyć krew, a organy uszkodzone odzyskały sprawność. Mimo tego czuł nadal rany na sobie, choć powoli zaczęły się regenerować. Czuł jak coś nadchodzi, wiedział doskonale co zbliża się. To samo czuł w Gdańsku, a cóż innego to mogło być, jak horda trupów szturmująca miasto. Miał w pamięci to, o czym mu powiedziano. Syn i żona, to najważniejsze cele, które musi znaleźć i ochronić. Grupka zombiaków maszerowała swoim ślamazarnym ruchem w kierunku najbliżej położonego żywego człowieka, do Mathiasa.
Przy sobie wciąż miał swój miecz, nieco skruszony, lecz nadal sprawny. Widniała w nim runa, a na rękojeści dostrzegł dwie rzeczy, których wcześniej nie zauważał. Przed samym jelcem do połowy rękojeści zaciśnięta była brązowa skórzana smycz z inicjałami CN. Smycz, która prawdopodobnie należała do jego zmarłego psa, Ciapka, owinięta na mieczu. Przy zapięciu smyczy zwisał metalowy wisiorek z podobizną królika. Oznaczało to, czysto teoretycznie, że dwa bliskie mu zwierzaki wcale nie odeszły, stąd nadal potrafi korzystać z dobroci voltarskich umiejętności. Nie miał orientacji, co się stało z Izą, tuż po jego upadku, lecz nadal wyczuwał minimalne bicie dwóch serc, w zależności od odległości ich dzielącej. Zignorował nacierające trupy, ażeby nie marnować ni chwili, by dotrzeć w oba miejsca na czas.
Wyostrzył zmysły, skupił się na synu, i dostrzegł go. Nie był, jednakże, on sam. W jego stronę kroczyły zombie, a wokół nie zobaczył nikogo pomocnego. Ruszył na pełnych obrotach, choć jeszcze nie oswoił się ze swoim ciałem. To było niedaleko, więc powinien dotrzeć na czas.
Na międzytorzu wycofywała się biała gwardia, mimo iż czarni przystali, żeby rozprawić się z nacierającymi martwiakami. Nawet jeden, sądząc, że ma do czynienia z Thiasamem, spytał o wynik walki, lecz odpowiedzi nie dostał. Im bliżej znajdował się swojego synka, eMPe, tym oczy wyraźniej widziały jego położenie. Siedział przestraszony przed torami, gdzie wokół z zakamarków złaziły się trupy. Lera była w pobliżu, i też dostrzegła samotne dziecko w opałach. Cóż, pierwszy wpadł między szerszenie Mathias, stojąc przed dzieckiem. Teraz dopiero zauważył, że w trawie leżało ciało kordonisty, który chciał widocznie uprowadzić niewinnego berbecia.
(Mathias) - do syna - Zamknij oczy, będzie dobrze...
Zamachnął się porządnie, wymierzając perfekcyjne ciosy nadchodzącym zmorom, wybawiając od śmierci swojego syna, gdy jeszcze sekundy wcześniej truposze próbowały położyć na nim swe łapska. Wziął potomka na barana, prosząc, żeby mocno trzymał się jego szyi. Teraz mógł dotrzeć do Izy, która znajdowała się w bazie głównej, gdzie również dzięki poświęceniu się jej opiekunek, powróciła do życia. Prócz samych martwych, na głowie miała jeszcze zbuntowanych czarnych, chcących skończyć to, co zaczęli. Zapanował taki chaos, że mało kto mógł skumać, kogo atakować, skoro ludzie atakowali siebie, a tymczasem zombiaki penetrowały miasto i zasilały szeregi swojej przeklętej hordy.
Napatoczyła się gromadka czarnych, którymi dowodził Łysy, ostatni przy życiu dowódca operacyjny. Otoczył osłabioną Izę na tyle, żeby próbować ją dobić, lecz snajperski strzał losowego stalkera popsuł ten idealny plan. Łysy musiał się na chwilę ukryć w cieniu, a do walki posłał na przynętę niedawno zrekrutowanego banit, Michała, dokładnie tego samego. Podczas, gdy walczyła o przeżycie z jednym, drugi sprytny zachciał uderzyć w plecy. Desperacki plan zatrzymała postać, która znikąd znalazła się za Izą, blokująca atak mieczem, który dobrze ona zna. Przy bliższym przypatrzeniu się, oczom dywizjonerki ukazał się mężczyzna w niebieskim płaszczu, o rysach twarzy jej męża. Miał przy sobie dziecko, uwieszone na szyi jak małpka. W oczach widziała Thiasama, którego poniekąd pozbawiła życia wcześniej. On natomiast próbował oznajmić, że Thiasam umarł, dlatego Mathias mógł wrócić.
(Iza) - Byłam pewna, że cię ubiłam...
(Mathias) - Mógłbym powiedzieć o sobie to samo, gdybym to był ja.
(Łysy) - Ty, przecież... Thiasam mówił, że nie odzyskasz ciała.
(Iza) - A ty nie masz już głosu, kurwi synu - obcięła łysemu łeb - Wybacz, eMPe, że tego słuchasz. Skąd mam mieć pewność, że mówisz prawdę - zaniepokojona
(Mathias) - Uważaj... - strzelił w nieznajomego - Wtedy nie zrobiłbym tego. To jest nasz syn, prawda?
(Iza) - Nie zbliżaj się, dalej ci nie ufam. Mówię poważnie, dla bezpieczeństwa swojego i mojej rodziny mogę zabić. Przekonałeś się o tym, gdy walczyliśmy... - przygotowała karabin
(Mathias) - Więc zrób to, nim nadejdą trupy... Nie będę stawiał oporu - złapał za lufę karabiny - Po prostu wyceluj dokładnie tutaj - ustawił cel na swoją głowę - Naciśnij spust, bo tego właśnie chcesz.
(Iza) - Ja... - patrząc w oczy - Nie potrafię... Nie jest łatwo zabić kogoś, kogo...
(Mathias) - Nadal coś czujesz, prawda? To nie wygasło. Dlatego mając idealną okazję pozbycia się mnie, tego, który was skrzywdził, nie wykorzystujesz tego.
(Iza) - Musisz mieć rację... Wtedy gdy walczyliśmy nie miałam zawahania, bo walczyłam z Thiasamem. A teraz, coś mnie blokuje w środku.
(Mathias) - Najwidoczniej to twoje serce. A co teraz ci podpowiada?
(Iza) - Podpowiada, że... Powinnam ci zaufać. Nic innego mi nie pozostaje. Jeżeli to podstęp, i tak spróbujesz mnie zabić.
(Mathias) - Nie służę Kordonowi, już nie. Najchętniej zabiłbym ich wszystkich. Thiasama już nie ma... Nie namierza znów nam w życiu. Przysięgam - uklęknął - Powiedz kogo mam zabić, to zabiję.
(Iza) - Nadal próbują wyżyć, przy wewnętrznym kręgu. Nie ma głównego przeciwnika, ale wciąż to walka na dwa fronty. Aktualnie czarni są problemem, lecz bardzo niedługo dołączą do batalii umarlaki. Pozostałe środki wykorzystaliśmy wcześniej... Pozostaje nam nawrócić wrogów. Wezwij ich, masz przy sobie radio...
(Mathias) - grzebał w kieszeni - Rozwalone, no to ładnie.
(Iza) - Musiałam podczas walki za bardzo cię pchnąć, Thiasamie.
(Mathias) - Nie jestem nim... Jak mam ich wezwać, skoro nie wiem jak do nich przemówić.
(Iza) - Jeśli jesteś Mathiasem, potrafisz to. Po kimś przejęłam tę cechę.
(Mathias) - Daj mi swoje radio, to spróbuję. Biorę jednak odpowiedzialność za to, jak odbiorą moje słowa. No dobra - westchnął - Zobaczymy...
(Iza) - Masz, tylko nie zepsuj - podała radio - Zajmę się tą gromadką, pilnuj się - pobiegła za trupami
(Mathias) - włączył przekaz - Podlegli Kordonowi, wzywam was do zaprzestania atakowania miasta. Zarządzam mobilizację w centrum i przy podolach północnych, nasi biali przyjaciele pomocy potrzebują, a my musimy ich wspomóc. Plany się zmieniły, zaprzestańcie obecnych działań! To rozkaz, inaczej znajdę was i własnoręcznie zabiję, jeśli was nie zobaczę na miejscu, bez odbioru... - schował radio - Miejmy nadzieję, że to wystarczy.
(Iza) - Pora już, horda przedziera się do centrum, w drogę!
Stało się to, co przeczuwała Iza, a Mathias bał się z nią zgodzić. Trupy konsekwentnie zajmowały odbite tereny, a ludzie nie mogli wiele zdziałać, było takich zwyczajnie niewielu. Starali się, nawet kilkunastu czarnych wsparło sprawę, wspólnie odpierając zastępy martwej armii, lecz to zdało się na nic. Zbyt długo trwała ta kampania przeciwko Dywizjonowi, na tyle, aby pozwolić  tylu żyć, by widzieli, Mathias i Iza jak oboje umierają, naprawdę. Wybijali trupy jeden po drugim, ale ich przybywało, byli niemal wszędzie. Z samego powrotu niedoszłego zabójcy nie było zadowolonych wiele osób, szczególnie Osa, który przez swoją naturalność nie mógł zrobić nic więcej. Widząc, że domniemany przyjaciel naprawdę chce wspomóc obronę, postanowił udawać, że na czas defensywy Płocka zapomni o wszystkim. Napomnieni niedawno kordoniści wsłuchali się w tamten apel, którego autorem był Mathias, dalej sądząc, że jest Thiasamem. Stanęli po stronie Dywizjonu, próbując chociaż w ten sposób zadośćuczynić za wyrządzone cierpienie. Inne mieściny miały swoje problemy, więc wszystko miało rozstrzygnąć się w obrębach tego miasta. Szans nieco dodała synergia czerni z bielą, poprzez złączenie obu dłoni słynnej dwójki, delikatnie nacinając środek w pobliżu wypalonego od środka voltarskiej dualizy. Przyspieszyło to u niego regenerację zmęczenia i usunęło zagrożenie przeciążenia, natomiast u niej wzmocniło pewność w nogach i ataki mieczem wydawały się mocniejsze. Jednak wydarzyło się coś jeszcze, Mathias odzyskał niebieską barwę prawego oka. Mogli wykonać kombinację, która byłaby możliwa tylko w momencie, gdy oboje odkryje swoje super umiejętności, Mathias materializacji samego siebie w wilka oraz Iza, poprzez właściwości lecznicze swych rąk. Gdy zrobiło się krucho, ustawili się do siebie plecami, na styk, uwalniając połączoną moc swych esencji uwiązanych grzecznie w ich własnych duszach. Poczuli mocny przypływ adrenaliny, a to wiązało się z tymczasową znieczulicą na przeróżne bodźce z zewnątrz. Przeprowadzili z Osą, Joanną i kilkoma innymi voltarami samobójczy szturm na hordę. Jednakże, w praktyce okazało się to kluczową akcją państwa Nosarenskich. Wbili się w trupy jak w masło, choć zza horyzontu nadchodziły kolejne paskudne poczwary. Pomagali sobie nawzajem, gdy wymagała tego sytuacja. Ich popisowym numerem było zmyślne korzystanie z łańcuchów, które mieli przymocowane do karwaszów. Przyciągali się do siebie i odciągali, żeby zyskać na czasie i dezorientacji przeciwnika. Nawet ów metal posłużył im raz w momencie, gdy Iza potknęła się na półpiętrze budynku. Wystrzeliła swój łańcuch do góry, który spotkał się z łańcuchem Mathiasa, tworząc prowizoryczną linę. Co mogło pójść nie tak, nieskończona walka. Ludzi żyjących nie było tak wielu, tych zdolnych do walki, a trupia armia napierała coraz bardziej. Gdy nawet Osa osuwa się na ziemię przez zmęczenie, a jest z reguły twardy, to wiedzieć trzeba, że jest nieciekawie.