Po burzliwej nocy, pełnej jęków, potu i namiętności, Iren zasnęła nie szybciej niż Thiasam. Obudził się jednak on pierwszy, z licznymi śladami paznokci na plecach, orientując się podczas podnoszenia pleców z pościeli. Początkowo go zamroczyło, nic dziwnego, skoro takie sytuacje nie zdarzają się często, a ostatnia takiego rodzaju odczuwał opętany przed przejęciem ciała przez obecnego Thiasama, wyczytując to ze wspomnień Mathiasa. Spojrzał w lewo, na okiennym uchwycie wisiał czarny jedwabny biustonosz. Wzrok powędrował na ziemie, gdzie leżała cała wczorajsza rozbierana historia. W końcu kątem oka spostrzegł po prawej stronie coś wystającego spod łóżka, jego miecz opierał się o drewnianą podpórkę łóżka, a na nim mali ostrzy przyjaciele Iren. Ona sama była tuż obok niego, na boku odwrócona, otulona po samą szyję kołdrą, w tak pokaźny sposób, że zarys uchwycił jej spocone pokryte świeżą rosą odkryte plecy i kawałek pośladków. Chwilę tak popatrzył Thiasam na voltarską piękność, która poprzedniego dnia zapobiegła większego rozlewu krwi, do którego dojść mogło. Tymczasowe rozwiązanie mogło się wydawać zwykłą sprzedażą ciała, lecz Thiasam tak tego nie traktował, i bardzo prawdopodobne, że Iren też tak tego nie traktowała.
Spośród cieni zaczęło powoli wychodzić słońce, rozświetlając pokój, promieniami rozjaśniając postać leżącej obok dziewczyny. Siedząc dalej w bezruchu, Thiasam postanowił coś jednak zrobić, ot po prostu wstać, ubrać się i wyjść się czymś zająć. Plany częściowo pokrzyżowała Iren, która nie patrząc wcale w drugą stronę, nie drgając ani kszty, chwyciła za jego dłoń. Zaskoczony czujnością Thiasam na chwilę spacyfikował, udając, że wszystko się działo szybko i nie znaczyło to nic. Jednakże oboje wiedzieli, że to nie było niczym, a gdyby któraś ze stron miała opory, do niczego by nie doszło. Zaczęło się od skromnego uśmiechu i przewróceniu się na plecy od perspektywy Iren. Dotknęła szyi swojego przyjaciela, a zarazem wroga, gdyż dzieliła relacje tak, aby nie popaść w obłęd. Wiedziała, kiedy włączyć u siebie syndrom przyjaciółki w boju, a gdy trzeba było czuć się tą wojowniczką i negocjatorką. Zdolności voltarskie nabyte przez Iren sprawiły, że tok myślenia jednej z najbardziej zaufanych osób w Kordonie sprawdzał się idealnie, jako mózg. Mimo używania czasem swojego daru przeciwko niewinnym ludziom, miała pewność, że i tak się ogranicza, tworząc iluzje tylko w ostateczności. Negocjatorka u boku awanturnika to było idealne połączenie, również na innych płaszczyznach życiowych.
(Iren) – Nie spodziewałam się, że… - ziewając – Powstaniesz pierwszy.
(Thiasam) – Się wyspałaś, mam rozumieć, hmm, Iren?
(Iren) – Chciałeś się potajemnie wymknąć? Nie muszę i tak pytać, mogę wejść ci w głowę i namieszać tak, byś wypowiedział prawdę, tak czy inaczej.
(Thiasam) – Zbyt intensywnie to poszło, to wszystko.
(Iren) – Użyłeś dobrego słowa – zmrużyła oczy – Było bardzo intensywnie. Poza tym, gdybyś się zapierał, wczoraj każde z nas spałoby osobno. Tam wczorajsze, było przykre, ale… Coś zrobić musiałam. W takiej sytuacji zwykłe uczynki nie pomagają. Wiem na co się zgodziłam… I nie jest mi wcale wstyd tego. Musiałam Cię przy okazji jakoś uspokoić. Bywasz nieprzewidywalny, a dziś w nocy… - wzdychając – Przeszedłeś samego siebie. Możesz mówić, że voltarskie geny i brak sympatii, ale to jest mit. Właśnieśmy go obalili. Jakby chodziło o stałą kontrolę w zamkniętym świecie, nie byłoby naszej dwójki teraz, w tym miejscu, tak niekompletnie ubranych.
(Thiasam) – Nie uznałaś jeszcze, że wykorzystałem moment?
(Iren) – Może inna mogłaby tak pomyśleć, ale jak wiesz, potrafię wiele, nie tylko to, cośmy mieli okazje przeżyć ostatnio, tylko znacznie więcej. Ślady po moim drapaniu są przykładem. Mało komu się dajesz poznać, niewiele również o swoim wnętrzu mówisz. Chcę, byś wiedział, że nie było to dla mnie raz i koniec. Wiesz, od jakiegoś czasu coś czułam. Podczas ostatniej nocy mogłam w pełni to okazać.
(Thiasam) – Nie wiem co mam na to powiedzieć. Nie jestem przyzwyczajony i takie uczucia są mi obce. Zbyt częste ich okazywanie sprawi, że osłabnę. Nie chcę być słaby, aby miasto upadło, a ludzie zaczęli kłócić się o stołki. To mój własny urząd, ja jestem tutaj odpowiedzialny za wszystko, a jeszcze do tego… - pocałowany w usta znienacka – Nie dasz mi dokończyć nawet.
(Iren) – Też mi nie dałeś wielu spraw dokończyć. Ledwo się zdążyłam rosą natrzeć przed spaniem, a Ty oczywiście ległeś, tak doszczętnie, że nie miałam serca Cię przekładać.
(Thiasam) – To wyjaśnia czemu byłaś tak… Niekompletnie dokryta.
(Iren) – Rosa z Orszy to nie jest byle maść. Coraz mniej tego jest. Używam tego zwykle na specjalne okazje, czyli bardzo rzadko. Silnie uzależnia, no i… Zwiększa chcice.
(Thiasam) – jeżdżąc palcem po udzie Iren – Nie wiedziałem, że coś takiego może tak błyszczeć.
(Iren) – Prawda? I tak nie będzie wiele okazji, by natrzeć się znowu. Zbyt częste wcieranie może mnie uczulić i… Moja karnacja ostro mogłaby się zaczerwienić, a dbam o to, aby pozostała czysto jasno brzoskwiniowa. Słuchaj – odkrywając ciało – Może zjemy brzoskwinie na początek dnia, co? Naszła mnie na nie ochota.
(Thiasam) – Nie wiem czy je polubię.
(Iren) – Jedne co musisz wiedzieć, to by się pestką nie zadławić. Reszta to delektowanie się smakiem. Tutejsze są bardzo słodkie i… - niewinnie patrząc zza pleców – Rozpływające się w ustach.
(Thiasam) – Nie, tutaj się mylisz, Iren.
(Iren) – O czym ty mówisz?
(Thiasam) – Żaden owoc nie jest równie słodki.
(Iren) – Coś wzięło Thiasama na przepyszne porównania. No dobrze, porozmawiamy później – szukając ubrań – Muszę coś zrobić przed posiłkiem. Spotkajmy się w moim pokoju, zgoda? Za jakiś kwadrans. W razie gdybym się nie stawiła na czas, rozgość się sam do mojego powrotu.
(Thiasam) – Niech zgadnę, po brzoskwinie idziesz?
(Iren) – Pozwolę sobie tutaj zachować rąbek tajemnicy.
(Thiasam) – Osobiście będę musiał wyjaśnić sprawę sprzed kilkunastu godzin… Należałoby to wyjaśnić. To przez ten przeklęty medalion.
(Iren) – O tej sprawie też porozmawiamy. Weź szybki prysznic, doprowadź się do porządku i spróbuj nikomu się przez kilka minut nie narazić. Pora na mnie – dopinając zamek błyskawiczny – W razie czego, to… - złapana za dłoń
(Thiasam) – Przyjdę, dziękuję za zaproszenie. Może jeszcze polubię twoje brzoskwinie – z uśmiechem
(Iren) – Mam wrażenie, że już polubiłeś – wychodząc
(Thiasam) – Zabawne… - do siebie – Dziwne uczucie, rzadko kiedy spotykane. Jednakże, nie majstrowała mi w głowie. Nie mogę uwierzyć, że… Ja byłem tego wszystkiego świadomy. Może część zaimportowanych wspomnień to sprawiła, że przeniosła się część mentalności do mnie… Iren jest naprawdę niezwykle piękną kobietą. Ale mam prawo nie rozumieć… Muszę też rozróżniać dobro od zła. Nie mogę się teraz złamać… Cokolwiek ma się stać, chcę dokonać tego, do czego dążę. Dopiero wtedy mogę pozwolić na coś, czego sam byłem uczestnikiem – patrząc w sufit – To było dziwne, ale… Pomogło choć zapomnieć jak rozpieprzony jest ten świat. Zaczynam bardziej wszystko odczuwać, te bodźce… Jakby krew szybciej krążyła – Iren… - wąchając powietrze – Twój zapach wciąż się tutaj unosi i przyjemnie drażni nozdrza… Słodki jak brzoskwinia…
W tym samym czasie, Voltarski Mińsk, 10w
(Lautern) – Sporo tych schodów, prawda?
(Mathias) – Macie się czym poszczycić. W obie strony obcym zajmie pół dnia przechadzka.
(Lautern) – Co prawda, to pokolenia wstecz budowały ten pałac.  Jego złożoność utrudnia bandytom grabież włości. Spory teren, ciężko dostać się czym prędzej do środka. Obyś nie wyniósł tylko wielkich monumentów ze swojej wycieczki.
(Mathias) – Czuję, że jeszcze niejedno zobaczę.
(Lautern) – Tak, właśnie ja o tym… - wzdychając – Na końcu korytarza gabinet. Chcesz poczekać, czy prosto przed siebie?
(Mathias) – Zbyt długo czekaliśmy, prowadź. Nie wypada, by obcy wchodził pierwszy.
(Lautern) – Poniekąd znasz nieco etykiety dworskiej. Tylko nie kichaj, gdy będziesz w środku.
(Mathias) – Nie rozumiem.
(Lautern) – Najlepiej będzie jak sam się przekonasz… - pukając dwa razy – Czekamy na odpowiedź.
(Mathias) – Jest sam… On i jego miecz.
(Lautern) – Też to poczułem. Zwykle klecha przesiaduje u niego. Świat jednak zaskakuje… - wyczulając zmysły – Hmm, stal przejechała po ziemi. To znak, wchodzimy.
(Mathias) – Więc wchodźmy – za Lauternem
(Cailon) – Ulubiony siostrzeńcu, jak miło mi. Powinieneś mnie odwiedzać częściej, skorośmy rodzina.
(Lautern) – Odwiedzam wtedy, gdy muszę. Wyjątkiem są sytuacje, podczas których pomagam przyjaciołom. Tak stało się dziś.
(Cailon) – Właśnie miałem się upewniać. Lauternie, sporo tych ziomków nabywasz ostatnimi czasy. Każdemu lubi pomagać, nawet ludziom, którzy mogli się okazać zbirami.
(Lautern) – Nie odpowiadam za stan faktyczny.
(Cailon) – Rzeczywiście, za to niestety odpowiada kto inny… Do rzeczy, z całym szacunkiem, czego ode mnie oczekujecie? Zanim odpowiesz, zaspokój moją ciekawość, kim jest ten, którego aury wyczuć nie potrafię… - przybliżając się – Jesteś krwią połączony z tym miejscem, ale… Twa natura jest skryta bardziej niż nasze najgłębsze katakumby. Powiedz mi, siostrzeńcu drogi, gdzieś taki niespotykany okaz znalazłeś?
(Mathias) – zatykając nos – Czosnek, wiedziałem…
(Cailon) – zaśmiał się – Zapaszek nieodpowiedni? Nie zakrywaj twarzy, stojąc przede mną.
(Lautern) – Nazywa się Mathias, spotkałem go niedaleko miasta. Pomogłem jemu, teraz on pomaga mi.
(Mathias) – Mam powiązania tutejsze, lordzie, ale pochodzę z nieco oddalonych stron. Królestwo Polan, tuż przy waszej granicy.
(Cailon) – Doprawy? Skoroś Polan, to jak zostałeś jednym z nas? Nie rozdajemy naszego przeznaczenia każdemu, obcym szczególnie… Odpowiadaj.
(Lautern) - …?
(Mathias) – Broniłem kogoś, kogo darzę sympatią. Wtedy to był odruch. Trafiło na mnie.
(Cailon) – Twierdzisz więc, że jakiś wilk bez powodu zaatakował was? Naszych rodzimych nie ma na waszych ziemiach i niech sczeznę, nigdy do tego nie dopuszczę.
(Mathias) – Faktem się to stało. Nie miałem jak się tego wyrzec, nawet nie chciałem. Nauczyłem się z tym żyć.
(Cailon) – Jak więc nazywają się twoje pacynki?
(Mathias) – Tego nie muszę wyjawiać. Lautern ma sprawę, więc wysłuchaj go. A ode mnie się odpieprz, możnowładco.
(Lautern) – Czasem warto powściągnąć język…
(Cailon) – Nie musiał. Powiedział prawdę. Podoba mi się ten entuzjazm. Rozróżnij jednak kiepski żart od obrazy majestatu.
(Lautern) – Kiepskim żartem było wydalenie Fuusa. Zagrodziłeś mu dostęp do własnego miasta. Brakowało mi pomocnika, więc obecny tutaj Mathias przejmie obowiązki mojego brata.
(Cailon) – Twój brat to nikczemnik. Przeliczył się. Nie ma banicji na terenie całego kraju. W innych prowincjach na pewno ułoży sobie nowe życie. Co tyczy się twojej prośby… Bardzo wierzysz w nowego nieznajomego. Chcesz, abym ci jego przydzielił. A co sam Mathias nam może zaoferować, prócz zabijania słowem.
(Mathias) – Przebyłem spory kawałek Voltarii i mam kontakty we wszystkich obozach.
(Cailon) – I…?!
(Mathias) – Znam kilku wpływowych ludzi w stolicy.
(Cailon) – I…?!
(Mathias) – Dwóch liderów z wrogiej hanzy gryzie ziemie, zabiłem ich.
(Cailon) – I…?!
(Mathias) – Przewodziłem pewną grupką ludzi i mam doświadczenie w planowaniu.
(Cailon) – I…?!
(Mathias) – Posiadam pewną wiedzę na temat uzbrojenia, nawet mógłbym podzielić się tym.
(Cailon) – Starczy… Nie jest to co prawda dużo, ale… Nie wydajesz się być byle kim. Z kim dokładnie utrzymujesz kontakty?
(Mathias) – Jarocki z Orszy. Iona z Mińska. Trent z Blekwiny. Kayn z Morgul. Soch z Jeleny. Prokow z Kenezaret. Piela z Voltaburga. Anastazy z Grobli.
(Cailon) – To się może przydać, jeśli rzeczywiście masz kontakty o jakich mówisz. Czarna hanza to poważny problem. Każdy ubity przywódca to dla nas chwila ulgi. Doszły mnie słuchy, że w lesie znaleziono jednego. Potem krótko przed waszym pojawieniem się Sprosny znalazł kolejne ciało tuż za swoim kramem. Jak na obcego, który przywłaszczył sobie naszą krew, to niezły początek sobie wyrobiłeś. Mało kto szczyci się zabiciem tak wysoko postawionych zdrajców. Powinieneś dostać wynagrodzenie, bo nie musiałeś, ale to zrobiłeś. Jeśli zajdziesz dalej, może zawitasz kiedyś w mojej straży.
(Lautern) – Zrobił to, co musiał. Byłem sam świadkiem, nie daję pustej opinii. Sprowadziłbyś czytacza, by mieć zupełną pewność.
(Cailon) – I tak najlepszą wiedzę posiada on sam. Na tyle silną wolę ma, że byłoby to bardzo trudne. Cóż, wierzę w rezultaty, a nie mity. Po wyjściu podejdźcie do skarbnika, to wam wypłaci należność…
(Mathias) – Spełniłem swój obowiązek, będąc tu gościem.
(Cailon) – Wspominałeś o przewodzeniu. Ludzie będący tam z tobą, poświadczyliby?
(Mathias) – Śmiem wątpić. Umarli, krótko po moim odejściu. Niejedne zombie odpieraliśmy.
(Lautern) – Zombie? To jakaś organizacja?
(Mathias) – Jedno stare plemię. Na wymarciu, choć nigdy nie wiadomo.
(Cailon) – O jakiej broni mówiłeś? Samej broni białej dużo mamy.
(Mathias) – Broń na dystans. Coś lepszego od łuku. O wiele bardziej przerzedza wrogów.
(Lautern) – Nie może być. Nic nie ma takiej siły rażenia.
(Mathias) – A gdybym powiedział, że choćby z plastiku i skóry można ranić innych na odległość? Więcej waży, ale zyskuje przy operowaniu. Jedna kula, jeden trup.
(Cailon) – Co to za brednie… Wiesz o czym mówisz mi tutaj? Przecie to się rozpadnie na części po wystrzale.
(Mathias) – Nie twierdzę, że musicie mi wierzyć Prosiliście o referencje, panie, więc je dostaliście.
(Cailon) – Faktycznie, planowanie to masz wypracowane do perfekcji. Nie próbuj okpić swojego władczego, bo się mniej zna na inżynierii. Jestem prostym wojem, ja nie zwykł eksperymentować. Po prawdzie powiedziałeś i zrobiłeś wystarczająco, bym nie miał wątpliwości, lecz… Potrzebuję deklaracji, Mathias. Przysięgi, która zwiąże twój los z nami. Takiego rodzaju, byś nie zdezerterował. W przeciwnym razie będziesz ścigany, bez poprzestania, póki nie wyzioniesz ducha, a mam tylu ludzi, że nie zamierzam ich szczędzić, wobec wrogów mego kraju. Thiasama należałoby spytać, co o tobie sądzi, ale bałbym się o jego chciwość. Wolałbym mieć takiego Voltara po swojej stronie…
(Mathias) – Więc zostałem przyjęty?
(Cailon) – Właśnie tak. Witaj w drużynie, chłopcze. Wielki Misjonarz Poldemiusz wprowadzi cię w szczegóły. Weź ten papier i… Oto moja odznaka, przyda ci się jako znak jednego z nas – podając metal – Przychodź tutaj tylko, gdy masz bardzo ważną sprawę, bądź sam zostaniesz wezwany. To ode mnie wszystko, możesz odejść, Mathiasie. Tymczasem mam do pogadania z Lauternem.
(Mathias) – Zobaczymy się później.
(Lautern) – Gratuluję awansu.
(Mathias) – przypinając odznakę – Pójdę po nagrodę, a potem jakoś się znajdziemy. Dziękuję za gościnę, Cailonie – wychodząc
(Aloizy) – Czy mam przyjemność z sir Mathiasem?
(Mathias) – Zależy kto pyta, i z czym przychodzi.
(Aloizy) – Starszy skrabnik Aloizy Włóczęga, a przychodzę z posłannictwa poczciwego Cailona.
(Mathias) – założone ręce – Włóczęga to pseudonim?
(Aloizy) – Człowiek mojego kalibru sporo musi się nachodzić. Jestem dożywotnio w ruchu, na wilka urok, do czasu aż umrę, bądź ktoś mnie zwolni z obowiązku.
(Mathias) – Sporo wiesz o wszystkim, znaczy się, skoro tak prędko mnie rozpoznałeś. Zazdroszczę przenikliwości, winszując znoszenia tych rygorystycznych warunków. Pewnie nie jest łatwo usługiwać każdemu.
(Aloizy) – Łaskawi jesteście, ot łatwo nie jest nigdy, ale utożsamiam się z myślą, że niedługo wolne i ktoś mnie zmieni. Mam dożywotnią służbę, lecz skarbników jest kilka, dla zachowania systemu i jego sprawności, ot tyle.
(Mathias) – Coś do mnie miałeś. Jeśli można szybko… Mam pewne plany.
(Aloizy) – Zmierzasz do Wielkiego Misjonarza, słyszałem. Jeżeli były w zamyśle inne plany, to nie dosłyszałem ich, albo Mathias nie wymówił tego publicznie.
(Mathias) – Nie wymówiłem.
(Aloizy) – Pan Cailon nakazał mi, a wręcz ostrzem przy gardle kazał dopilnować, byś otrzymał nagrodę za zlikwidowanie dwóch przywódców krajowych hanz. Przysłużyłeś się społeczeństwo, to i nagroda się należy. Stosowna od wartości głowy każdego. Policz dokładnie, bym nie pomylił, pięć tysięcy łorów, wedle stawek lokalnych – podając worek – Wybacz, że drobnicą. Udaj się do Grisznaka, bankowiec i prywatnie mój kolega. Dojdziecie do porozumienia, ponieważ lubi wciskać wazelinę w pośladki ludzi Cailona, w tym teraz ciebie.
(Mathias) – Co do sumy, na pewno się zgadza. W kwestii rozmienienia waluty, jeszcze pomyślę. Którędy do tego Wielkiego Misjonarza?
(Aloizy) – Ostatnie piętro, komnata po prawej, drzwi z napisem JP. Staruszek jest mocny w gębie i stanowczy. Czasem tylko cudzołoży z urwipołciami, gdy ma czas wolny.
(Mathias) – parskając śmiechem – Od kiedy to taka persona ma czas wolny?
(Aloizy) – Ma, bardzo ma. To nie są dłużniczki, czy nierządnice. Tak nagradza jego pracę Cailon. Nie doświadcza tego dużo, uwierz. Raz w miesiącu, nie więcej. Nieoficjalnie to nie wiem, bo nie interesowałem się. Nie zaglądają w mój życiorys, to ja nie wepcham się w cudzy.
(Mathias) – Dzięki, bardzo mi pomogłeś.
(Aloizy) – Wydajesz się być zaniepokojony podświadomie czymś. Mogę w czymś jeszcze pomóc?
(Mathias) – Lautern miał mnie zadekować u siebie, ale rodzinna posiadłość leży w gruzach. Nie mam rozeznania, gdzie mógłbym mieć swój kąt.
(Aloizy) – Tutaj kupcy strasznie dużo biorą za odstąpienie. Jesteś jednym z ludzi Cailona, w tej chwili. Napomnij o tym Wielkiemu Misjonarzowi, gdy będziesz z nim rozmawiać. Postawisz sprawę jasno, a może jakoś wesprze nie tylko słowem. Dziwak, lecz za uszami swoje ma. A teraz przepraszam, muszę udać się na drugi koniec miasta… Powodzenia – odchodząc
(Mathias) – Wielki Misjonarzu, obyś nie był zajęty – wchodząc po schodach – Hmm…
Tuż przed drzwiami, gdzie wewnątrz znajdował się nowy przełożony, Mathias napotkał problem. Wyszła nimi w nerwach kobieta, nieco młodsza od niego. Włosy miała spięte w długi rudy warkocz. Płaszcz, który oddziała na tyle się wyróżniał, że prócz odznaki, każdy ruch wybrzuszał ubranie. Spodziewać się trzeba było świadomości, że pod ubraniem nosiła sporo stali. Chwilę za kobietą wyszedł wysokiej postury mężczyzna, w krwistoczerwonej kurtce, z metalowymi ochraniaczami na ramionach. Przy pasie przywieszone miał dwa miecze jednoręczne, po obu stronach. Obfita broda zdradzała, że był trochę od Mathiasa starszy, prawie w wieku jego własnego ojca. Zanosiło się na kłótnie, więc chłopak pozostał w pobliżu, opierając się sztucznie o parapet, spoglądając częściowo przez okno na widoczną uroczą panoramę Mińska.
(Dorin) – Jak śmiesz?! Za to wszystko, do czego się zniżałam? Jesteś prostą pijawką.
(Poldemiusz) – Dobrze wiesz, że to nie ode mnie zależy, siostro. Łaknęłaś zawsze więcej. Nie jest mą winą, żeśmy nie jednego stanu. Ja jestem twoim Wielkiem Misjonarzem, a ty moją misjonarką. Nie patrzmy na ten miestny bełkot. Nadal jesteśmy rodzeństwem.
(Dorin) – Ojciec może nie widział, co się z tobą działo, ale ja tak. Stałeś się zimny, taki nijaki.
(Poldemiusz) – Porozmawiajmy o tym. Wróćmy do środka, nie roztrząsajmy tego publicznie.
(Dorin) – Idę wykonywać swoje zadanie, bo to mi idzie najlepiej. W końcu miałbyś kłopoty, gdybym coś spartoliła. Może jesteś moim bratem, ale co szkodzi ci bycie podłym skurwysnem, co? – mijając Mathiasa – Z drogi, cholera…
(Poldemiusz) – Upadła księżniczka… - do siebie – Heh… - Przepraszam, jesteś do mnie?
(Mathias) – Właściwie to tak. Wielki Misjonarz, jak mniemam? Przykre to było, przed chwilą.
(Poldemiusz) – Kłótnia zwykła. Wiesz jak mawiają o bracie i siostrze.
(Mathias) – Mówi się, że rywalizują.
(Poldemiusz) – Żeby tylko, Dorin toczy ze mną notoryczne bitwy, a ja toczę z nią.
(Mathias) – Miałem kiedyś siostrę. Można powiedzieć rozumiem.
(Poldemiusz) – Ty jesteś tym najnowszym nabytkiem, hmm? Wybacz nieznajomości imienia, ale całą uwagę skupiłem na mojej kochanej siostrzyczce.
(Mathias) – wyciągając rękę – Mathias, pochodzę z…
(Poldemiusz) – uścisnął – Twoje pochodzenie nie jest ważne. Jesteś tutaj, pomagasz swoim, więc nie interesuje mnie skąd zawędrowałeś. Wejdźmy do środka, tam omówimy szczegóły. Na pewno wprowadzono cię nieco.
(Mathias) – Powiedzmy, coś tam słyszałem – do środka
(Poldemiusz) – Siednij tam na tym krześle – wskazując – Coś do napicia się?
(Mathias) – Piłem jakiś czas temu, wyjątkowo przerzedza gardło.
(Poldemiusz) – Jeżeli dobrze rozumiem, jesteś tutaj od niedawna. Wyróżniasz się wyglądem, to bym zapamiętał ciebie. Pamięć do twarzy to ja mam, daj Bóg. Mało kto po tak krótkim czasie zdobywa uznanie u Cailona. Zwykli ludzie dostawać bolesną odpowiedź za swoją głupotę.
(Mathias) – Czyżby? Po krótkiej rozmowie już wychwyciłeś. A może byłem w ukryciu, mogłem się nie rzucać w oczy.
(Poldemiusz) – Bzdura, a po tonie wnoszę, że się nie myliłem. Nie jest moją rolą wnikać w twoje korzenie. Jestem tutaj o zarządzania takimi jak ty. Młodymi obiecującymi przyszłymi gwardzistami, o ile szczęście dopisze.
(Mathias) – Co mógłbym dla ciebie zatem zrobić? Kogoś zabić, dla przykładu. Podobno za zdjęcie lidera wrogiej hanzy sporo można się obłowić.
(Poldemiusz) – Pokaż pierw papier, który dał tobie Cailon. Muszę przejrzeć twoje zgłoszenie – odebrał pergamin – Daj mi chwilę… - zapalając świece
(Mathias) – siedział w milczeniu
(Poldemiusz) – To się nie dziwie skąd taka biegunka ciebie włączyć do nas. Sam siostrzeniec lorda poświadczył, a twoje referencje i… Cięty język, to tylko potwierdzają. Cieszy fakt, że znasz swoje miejsce w szeregu. A co mógłbyś zrobić, tego nie wiem. Zrozum, często ogłoszenia się zmieniają. Misjonarze łatwego życia nie mają, lecz dla zasłużonych, czeka wieczna chwała, a przynajmniej do czasów uznania naszego szlachectwa. Będzie to chyba rok 2020, o ile księgi nie kłamały. Pewnie wiesz, że czasem spisują je szaleńcy.
(Mathias) – Nie ma opcji być przy autorze, jeśli pochodzi z innych czasów.
(Poldemiusz) – Popieram. Wracając do sprawy, przeglądam bieżące wydarzenia… W tej chwili już wolne zlecenia zostały zaklepane. Możesz pokręcić się po różnych miejscach. Czasem ktoś potrzebuje pomocy, nawet na tablicach się ogłaszają. Fundusze i tak gromadzi pałac, rozdzielając po równo między obie strony.
(Mathias) – Podobno jako jeden z was mogę ubiegać się o własny kąt. Orientujesz się w sytuacji, jestem tutaj od niedawna. Potrzebowałbym pomocy w tej sprawie.
(Poldemiusz) – Opisywałeś się jako zaradnego. Możesz użyć swojego intelektu i samemu znaleźć coś dla siebie. Chyba, że mijałeś się nieco z prawdą?
(Mathias) – Ci ludzie akurat nie są zamożni.
(Poldemiusz) – Nie wiem, nie będę za kogoś myślał. Jestem pewien, że osoba twojego pokroju na pewno się odnajdzie tutaj. Rozejrzyj się po okolicy, popytaj mieszkańców. Tylko nie zapędzaj się na tereny opanowane przez Czarnych, to istne szaleństwo.
(Mathias) – Skoro tak mi doradzasz, to masz jakąś mapę na sprzedaż?
(Poldemiusz) – Na podarunek. Każdy nowy dostaje mapę naszego kraju. Spójrz zatem, tutaj jesteśmy aktualnie, Mińsk. Najbardziej bezpiecznie miejsce, gdzie prawo jest prawem, a ludzie żyją godnie. Ta ciemna linia, to oznaczony szlak najważniejszych naszych siedlisk. Dalej są już mieściny Czarnym podległe. Choć pojawianie się tam nie grozi śmiercią, radziłbym nie chodzić tam z własnej ciekawości. Najbliżej nas znajduje się Stuck, nieco na południe. Niewielka wioska, lecz część naszych łuczników stamtąd pochodzi. Koszary nadal rekrutują, gdybyś chciał sprawdzić się w prywatnej armii. Sąsiadującym miastem jest z pewnością Bobrujsk. Prócz pokaźnej osady, tuż za nią leży największe jezioro po naszej stronie. Dalej są już tylko Grodno, Baranowicze, Pińsk oraz Kobryn. Zwykłe wsie, posiadające własne winnice. Wywodzą się od czterech braci, z czterech różnych matek. Najdalej mamy Brześć. Jedyne miejsce, gdzie odpoczniesz od wojny. Wyżynny teren, pełno łąk i gęstych lasów. Wielu tam wyjeżdża, ze względu na stworzoną obok siedzibę polskich bojowników. Jak widzisz, dziur jest więcej, lecz nie znamy ich na tyle dobrze. Wymieniłem tylko najważniejsze ośrodki, gdzie powinieneś coś dla siebie znaleźć. W ostateczności rozejrzyj się wokół Bobrujska, istnieje tam pewna organizacja przemytników. Mają dobre układy z Czarnymi i czasem kogoś przerzucają, załatwiają pracę i takie tam. Ostatnia opcja tylko jeśli jesteś zdesperowany i czy życie niemiłe.
(Mathias) – Rozejrzę się po okolicy. Tylko pierw mam swoje sprawy.
(Poldemiusz) – A jakie to sprawy?
(Mathias) – Szukam kogoś, kto nie chce być znaleziony.
(Poldemiusz) – Kobieta uciekła bez słowa?
(Mathias) – Tak, nie potrzebuję pomocy, ale nie zaszkodzi spytać. Są gdzieś jakieś przeklęte miejsca?
(Poldemiusz) – Jesteśmy znani z tego, że przychodzimy z klątwą. Na całej Voltarii takie znajdziesz. No i… No tak, niestety…
(Mathias) – Większość jest po stronie Czarnych, zgadłem?
(Poldemiusz) – Pogadaj z moją siostrą, ona prędzej coś ci powie. Interesuje się chramami i klątwami. Sama chyba jest jednym i drugim… Nie będzie w humorze, ale choć to nie moja wina będzie.
(Mathias) – Może masz po prostu złe podejście.
(Poldemiusz) – Zabieraj swój papierek i… Możesz odejść. Powodzenia na szlaku i nie przebywaj na zewnątrz zbyt długo, w razie czego. Ktoś może będzie cię szukał.
(Mathias) – O kim mowa?
(Poldemiusz) – Nie mam pojęcia. Różni ludzie rozglądają się za różnymi ludźmi.
(Mathias) – Gdzie mogę zastać twoją siostrę?
(Poldemiusz) – Nie wiem, gdzie mieszka, a nawet jeślibym wiedział, na pewno nowemu bym tego nie zdradził. Teraz kręci się koło starego młyna, często lubi tam przebywać, gdy ktoś ją zirytuje. A teraz daj mi spokój… Muszę nad czymś pomyśleć.
(Mathias) – Nie odprowadzaj mnie, znam drogę – znikając
(Poldemiusz) – Nie odprowadzaj mnie, śmieszne. Pomyślałby kto… Jakbym widział Fuusa i Lauterna. A oni nie są rodziną. Dziwną aurę ma, zatarta jak mgła… Będę musiał go mieć na oku, gdy tylko bardziej rzuci się w oczy.
Teraźniejszość, okolice ruin koło Kozłowa
Tuż przy końcu trasy dziewczyny zaczęły oswajać się z myślą, że dojeżdżają do miejsca przeznaczenia. Pewne swego, nie odzywały się wcale przez całą drogę. Siedziały naprzeciw siebie, tylko czasem oblizywały usta, by nie stracić w nich czucia. Przewoźnik dostarczył voltarki zgodnie z umową przed bazę, w której przebywali bandyci, także jeden z generałów tych złoczyńców. Auto zatrzymało się, a jeszcze mroźny wiatr i zaniżona temperatura dawała we znaki, gdy tylko Iza postawiła pierwszy krok na ziemi. Ewa zdawała się nie okazywać, że ją pizga i to bardzo, szczególnie w nogach. Fred zaprowadził obie panie pod samo wejście, przeprowadził między strażników i oczy rozwiązał w środku. Wieść cicha się rozniosła, że herszt obecnej bandy będzie mieć gości, toteż nikt nie zawahał się nawet zamacać dywizjońskiego towaru, w obawie przed stracona kończyną.
Wewnątrz było niczym w starym bunkrze. Bardzo niewiele światła, zapach potu i szczyn, połączony z mocnym aromatem tabaki. Zorientowano się, że na końcu korytarza na parterze znajdowała się pakamera handlarza, który wyrabiał na sprzedaż papierosy. Mało gotowców istniało na rynku, także robótki ręczne były dla strudzonych na wagę złota. Niejeden grasant za jednego skręta całą rację żywności by oddał, a niejedna oddała swe ciało w zastaw, ażeby tylko się odstresować tytoniem. Iza postanowiła rozejrzeć się po ruinach, nim odwiedzą dowódcę. Po domniemanym opuszczeniu tego miejsca, nie będą miały okazji tutaj wrócić. Celem jest wynegocjowanie choć tymczasowego sojuszu, dając okazję do zepchnięcia działań Czarnych, nim łapska Thiasama zaczną sięgać na Płock.
(Ewa) – Handlarzu, ile chcecie za wciągnięcie tego dymu?
(Kupiec) – Za samo wąchanie, chyba nic. Ach, rozumiem… To była aluzja, chcecie kupić ode mnie.
(Iza) – Nie jesteśmy zbyt majętne. Będzie jakaś zniżka? Nie jesteśmy bandytkami.
(Kupiec) – Zbyt surowo nas oceniacie. Robimy to co wszyscy. Niegdyś dawniej na samym początku byliśmy wszyscy tacy sami. Teraz jednym się udało, inni muszą dalej szarżować.
(Ewa) – Okupacja traktów blisko nas to też wasz kaprys? Tracą ludzie, nasza społeczność.
(Kupiec) – Społeczność? Od razu wiedziałem, żeście zbyt rozgarnięte jak na zwykłe klientki.
(Iza) – Czy fraza Dywizjon coś mówi? Nie jesteśmy tutaj w celach zapoznawczych.
(Kupiec) – Na zwiad zatem przyszłyście. Tutaj niczego nie wywąchacie, prócz tego, o czym już wiecie. Weźcie parę buchów, no i zostawcie mnie w spokoju.
(Iza) – Łatwo wpadasz w niepokój. Czegoś się boisz?
(Kupiec) – Owszem. Boję się tego, że upierdolą mi ryj, gdy zobaczą jak dłużej rozmawiamy. Zostawcie mnie w spokoju…
(Ewa) – odchodząc na bok – Sztachniesz się?
(Iza) – Na razie nie chcę. Nie krępuj się.
(Ewa) – Zaaklimatyzuj się – wciągając powietrze – Hmm… - wypuszczając dym
(Iza) – Układ przypomina mi jakiś opuszczony hotel. Pełno różnych zakrętów i pokoi. W podobnych miejscach są schody, nawet niedziałająca winda.
(Ewa) – Przy wejściu był informator, zapytam gdzie ten szef ma pokój. Zaczekasz tutaj?
(Iza) – Dam radę… - oparła się o ścianę – Ech…
(Omar) – Hej, mówię do ciebie. Tak, podejdź tutaj.
(Iza) – rozglądając się – Masz do mnie jakiś interes?
(Omar) – Nie żeby interes. Prośbę. Wyglądasz na zręczną dziewczynę. Pomożesz potrzebującemu?
(Iza) – Zależy od rodzaju potrzeby.
(Omar) – Jest tutaj pewne dziecko, no i ja jestem… Tylko nie krzycz, zajmuję się przewożeniem takich osobników do potrzebujących rodzin. Problem jest taki, że nie jestem dość zręczny, a dziewczynka… Jakby to ująć, no po prostu bardzo jej pilnują. Jest pewna luka, lecz ja nie mam talentów, aby tego dokonać. Mniemam, że Voltarka wie o czym mówię.
(Iza) – Więc rozpoznałeś mnie.
(Omar) – Nie po oczach, bo tak was rozpoznać najprościej. Zdradziła cię charakterystyczna blizna od wilczych pazurów.
(Iza) – Proponujesz mi, abym użyła swoich umiejętności do złodziejstwa? Mało mnie obchodzi co zrobisz, bardziej interesuje mnie niewinne dziecko. To jakiś towar eksportowy lub zabawka? Mogę pomóc dziewczynce wydostać się stąd, ale nie dopilnuję abyś ją gdzieś zabrał. Dywizjon zdecyduje co z nią będzie dalej. A twoje dalsze wtrącanie uznam za utrudnianie naszego postepowania.
(Omar) – Od razu groźby… Mówisz to tak śmiało, więc powtórz głośniej, będąc w otoczeniu kilkudziesięciu uzbrojonych osób, którzy odstrzelą ci twoja śliczną twarzyczkę szybciej, niż ty sama dobędziesz miecza. Kontroluj emocje, bo w końcu wy Voltarzy macie to obcykane.
(Iza) – Będzie wilk syty i owca cała.
(Omar) – Co masz na myśli, hę?
(Iza) – Powiedzmy, że wstępnie pomogę, ale na wiele nie licz. To moja sprawa, co postanowię.
(Omar) – Wierzę, że wybierzesz mądrze i nasza trójka spotka się na Księżycu, barze w piwnicy.
(Ewa) – Załatwiłam sprawę, Iza… Czy jest jakiś problem?
(Omar) – Skąd, zwykła rozmowa. Życzę udanego pobytu – odszedł
(Iza) – Natrętny typek. Przejdźmy do schodów, muszę coś ci oznajmić.
(Ewa) – Dobrze, a w międzyczasie powiem czego ja się dowiedziałam. Bardzo są rozmowne te bandziory.
(Iza) – I boleśnie szczere.
(Ewa) – Co…? No może, a teraz zamień się w gumowe ucho. Praktycznie wiem wszystko, prócz lokalizacji… Ciekawe miejsca, pokoje i zakazane strefy. O czym chcesz najpierw?
(Iza) – Gdzie warto zajrzeć?
(Ewa) – Bar pod nami jest najczęściej odwiedzaną atrakcją. Sala, w którym urzędują upadłe kobiety dwa piętra nad nami. Sklepikarze z kradzionymi towarami na sprzedaż, to na samym końcu korytarza, niedaleko nas. Mają jeszcze arenę, gdzie się biją o tytuł czempiona, na samej górze. Od razu powiem, że jest tutaj osiem pięter.
(Iza) – Co mają w sobie niektóre pokoje?
(Ewa) – Tutaj większość pełni rolę mieszkalną. Jest kilka specjalnych. Liczymy z pokojem tego Gruchy, izolatkami więziennymi czy gabinetami lekarskimi. Tak, nim zapytasz, mają czasem o wiele lepszych specjalistów niż my. Zobacz jakie to niefortunne.
(Iza) – Do jakich miejsc szarych biedaków nie wpuszczą?
(Ewa) – Trzy takie lokacje. Lokum Gruchy, zbyt oczywiste. Magazyn, wiadomo bez informacji o jego położeniu. Przejście pod bazą, gdzieś w piwnicach, strzeżone.
(Iza) – Najbardziej interesuje mnie, gdzie mogą trzymać małe dziecko. Izolatka lub nawet jakiś pokój zamknięty na klucz…
(Ewa) – Jakie dziecko? O tym chciałaś porozmawiać.
(Iza) – Tamten zaproponował mi kradzież, by on mógł dalej zajmować się handlem.
(Ewa) – Masz na myśli pomoc w dokonaniu przestępstwa? Znaczy się on handluje dziećmi.
(Iza) – Mało co mnie zadziwi, w naszym świecie, ale mam tak zrobić swoje i odejść, a te biedne dziecko skończy możliwe w rowie lub u jakiejś bandy pedofilów… Sama jestem matką i… Nie umiałabym tak nie patrzeć na problem.
(Ewa) – Jeśli się wmieszamy za bardzo, Dywizjon może mieć przesrane. Obyś miała złoty środek.
(Iza) – Złoty środkiem jest korzyść dla obu stron.
(Ewa) – Więc chcesz oddać tamtemu bełkotowi dzieciaka czy nie?
(Iza) – Oddam jego zgubę, tak by każde z nas to zapamiętało i rozeszło się w zgodzie.
(Ewa) – Wcale nie zamierasz iść na ustępstwa.
(Iza) – My odbijemy małą, gdy skończymy wizytację. Potem podprowadzimy do piwnic jakiegoś trupa w worku na głowie. W razie problemu, nas nie będzie, a dostanie się jemu.
(Ewa) – A gdzie znajdziemy trupa? W takim miejscu nietrudno o śmierć, ale… Klatki z zombie nie mają. Jak zatem dokonać podmiany?
(Iza) – Mówiłaś, że mają wielu specjalistów, prawda? Jeśli stracą jednego, raczej od tego nie pomrą.
(Ewa) – Mamy więc zabić.
(Iza) – Jedyne wyjście, by nie wyszło, że to nasza sprawka. Znamy cenę honoru i człowieczeństwa. Tutaj chodzi o niewinne dziecko. A nie będę patrzeć na dalszy rozwój wydarzeń.
(Ewa) – Zrozumiałam, pozwól mi się tym zająć, gdy ty będziesz rozmawiać z Gruchą.
(Iza) – Będę na ciebie czekała niedaleko piwnicy.
(Ewa) – Powodzenia ci życzę.
(Iza) – To tępy osiłek, czego mam się niby obawiać?
(Ewa) – Miałam na myśli schody, nie możesz na razie się ujawniać zbytnio, więc dojście kilka dobrych minut ci zajmie. Rozmowa z ważniakiem to formalność. Ja tymczasem zajdę cichaczem pod gabinet jakiegoś doktora, udając obłożnie chorą. Do potem, Iza… - rozdzielając się
(Iza) – Jeśli użyję przenosin, w trymiga mnie rozgryzą. Kilka pięter przede mną – patrząc w górę – Oby to było warte mojego wysiłku… - wzięła oddech
Kwadrans później, przed pokojem Gruchy
(Sprężyna) – Chyba się zgubiłaś. Dziś nasz przyjaciel nie potrzebuje rozładować emocji.
(Kabanos) – Spóźniłaś się, a teraz odejdź w pokoju. Ty i twoje wielbłądy.
(Iza) – Ja potrzebuję od niego chwili atencji. Nie przychodzę w celach rozrywkowych.
(Sprężyna) – Nie wyglądasz na poważną. Taka niewinna twarz.
(Kabanos) – Zaczekaj, Sprężyna, może dowiemy się więcej. Masz sprawę do Gruchy, powiadasz, a jakiego rodzaju? Sama jesteś świadoma, złotko, że to nie jest stacja metra. Mamy selekcję.
(Iza) – Przybyłam kawałek drogi, aby móc z nim porozmawiać. Nie ukrywając kilka przeszkód musiałam pokonać, by znaleźć się tutaj.
(Sprężyna) – Coś zaczyna mi świtać. Jakieś dwie przywiózł ze sobą Fred, wszystko jasne. Pragniecie negocjacji? Kim ty jesteś, jeśli mogę spytać?
(Iza) – Wystarczy, że spojrzysz mi w oczy.
(Kabanos) – skupił wzrok – Czerwona poświata, ledwie widoczna, ale… Nie ma wątpliwości. Tylko zgadywać z jakiego obozu pochodzisz, Voltarko… Prawie się was nie widzi, bardzo rzadko, w każdym razie. Większość woli nie mieszać się w nasze sprawy, a ty i twoja koleżanka robicie na odwrót. Czemu jej tutaj nie ma? Jesteście zwiadowcami, zgadłem, którzy…
(Iza) – Pudło… - przerywając – Skończysz ten potok słów? Nie jesteśmy szpiegami. Przeciwnie, nie miałabym po co wysyłać w wasze środowisko moich przyjaciół. Skupiamy się na czymś innym.
(Sprężyna) – Niebywałe, postarałaś się zatem. Sama osobiście tutaj przychodzisz.
(Kabanos) – Izabela Nosarenska, nie mylę się? Daj nam dobry powód, a drzwi do Gruchy staną otworem.
(Iza) – Nie jesteście uprawnieni do otrzymania takiej informacji – pokerowa twarz – Mogłabym wygłaszać kazania, kim jestem i co mogę wam zrobić, ale i tak byście się na mnie rzucili, więc może sobie darujmy przepychanki. Toczy się wojna, a lek nadal jest w fazie testów. Czarni spychają nas do defensywy, a inne nieznane mi grupy stacjonują zbyt często przy naszych traktach. Argument współpracy potrafi wam przemówić do rozumów?
(Kabanos) – A co będziemy mieli z waszej współpracy? Wielu naszych zasiekliście.
(Sprężyna) – Nie mówiąc o braniu w niewolę.
(Iza) – To akurat zrobił Thiasam. My właśnie chcemy utrzymać ład, a nie poszerzać chaos. My za wszelką cenę nie zabijamy, aby udowodnić rację. Śmierć jest ostatecznością.
(Kabanos) – Nie odpowiedziałaś na pytanie. Co możemy mieć dzięki współpracy? Jesteście sporą społecznością.
(Iza) – Na pewno macie jakieś towary, które powinny być nasze. Mam dokładać do swoich własnych strat? Nieco przesadziliście. Na to zgodzić się nie mogę. Wątpię też, czy Thiasam by się zgodził, gdybyście zapytali jego o to samo.
(Kabanos) – Nie stracicie dużo. Trochę medykamentów i pancerzy.
(Sprężyna) – Rozważ to, a porozmawiasz z Gruchą. Choć nie wiem czy nie będzie chował urazy.
(Iza) – Przemyślę to, lecz o tym, co dam radę ofiarować, będę negocjowała nie z wami.
(Kabanos) – Pogadasz z Gruchą, pewnie. Przed wejściem zostaw swoją broń tutaj.
(Iza) – Mam przypisany oręż pod moją osobę, wchodzę z nim, bądź wchodzę z nim.
(Kabanos) – Powtórzyłaś to samo.
(Iza) – Różnicą jest to, że pierw mogę to rozwiązać pokojowo, a potem boleśnie.
(Sprężyna) – Weź ją zostaw, nie wygląda i nie słychać, aby czegoś próbowała. Możesz wejść z mieczem, ale bacz lepiej. Będziemy tutaj i jeśli usłyszymy coś, obezwładnimy cię nim zdążysz zaatakować.
(Iza) – Przyszłam negocjować, a nie się bić. Odejdę, jeśli potoczy się inaczej – otwierając drzwi – Ciekawa jestem, poza tym, jakby zareagował Thiasam w takiej sytuacji. Nie pytałby was o zdanie – wchodząc do środka
(Sprężyna) – Diabli wzięli to wszystko…
(Kabanos) – Co do jednego rację miała, Thiasam byłby ostrzejszy.
(Sprężyna) – A weź nie mów, kuzyna spod Hrubieszowa mi zaciukał. Ale i tak ten Dywizjon nieświęty, ona może nie zrobiła, ale podczas wybuchu fabryki w Nosarzewie zginął maluch mojego brata, jakaś grupa Białych się tam kręciła.
(Kabanos) – Możemy myśleć co chcemy, tylko to Grucha powie finalnie co jest słuszne. Jeśli tej Izabeli się uda, będziemy musieli się dostosować. Jeżeli nie, cóż, nic się nie zmieni, a nasze obozowiska zostaną.
(Sprężyna) – Czasami się zastanawiam, pod którym voltarskim jarzmem byłoby nam gorzej…