Mathias nie zawahawszy się wcale, podbiegł do Norberta i podał mu swą dłoń. Razem z Marcinem wciągali go ponownie do środka, a reszta ekipy rozstawiona po wagonach upewniała się, że obcy nie zakłócą tego procesu. Nieznajomi nie zważali na hałas, bezlitośnie strzelali do pociągu, nawet w tory, by tylko wykoleić pociąg. Osa co chwilę obserwował wskaźnik temperatury i doglądał wstecznego lusterka. Przeciwnik za żadne skarby nie chciał odpuścić, to był wóz lub przewóz dla wszystkich. Jeśli dadzą się złapać, ich historia skończy się w tym miejscu bezpowrotnie i nikt nie dowie się nic, bo czego można się dowiedzieć więcej od martwych ciał z przestrzelonymi czaszkami.
(Norbert) - agresywnie - Zaraz spadnę...
(Marcin) - Mathias, zaprzyjmy się i szybki wciąg w lewo. Piszesz się?
(Mathias) - Do dzieła... - zaparli się
(Marcin) - Teraz... - przejście w lewo
(Mathias) - Dasz radę?
(Norbert) - wdrapał się - Tak... - dyszał - Dzięki... - dołączył
(Osa) - Cały jesteś, cwelu?
(Norbert) - Hmm?
(Osa) - Możesz pomóc coś? Weź swoją pukawkę i pomóż reszcie... Mamy gliny na ogonie...
(Marcin) - Wymyśliłeś sobie to.
(Osa) - Co ja poradzę, że pogonie kojarzą mi się z policją.
(Mathias) - Coś z przeszłości, o czym mówić nie chcesz.
(Osa) - Otóż to. A teraz zapierdzielać... Nie mamy czasu... Jak będą tak jechać cały cza do samej granicy, to gówno zrobimy... Zróbcie coś...
(Mathias) - Zamiast strzelać do ludzi, pozbądźmy się ich maszyn.
(Osa) - To traf jakoś w te opony, to Ci osobiście pogratuluje. W głowę prościej trafić.
(Mathias) - przygotował m14 - Nie będę zabijał, chyba, że jest to konieczne - ustawił się przy oknie
(Osa) - Strzelajcie w głowy. Nie oszczędzajcie nikogo, tak jak oni by zrobili z nami.
(Mathias) - Uszkodźcie tylko opony, nie róbmy zbędnej rozróby.
(Marcin) - Jestem przygotowany... - ukrył się za ścianą - Oni mają celne oczy...
(Mathias) - wycelował w oponę - chybił - Niech to... Zrobili unik...
(Weronika) - wzięła oddech - strzeliła w szybę - Prawie...
(Marcin) - Trafiłaś?
(Weronika) - Poszła tylko szyba, ale im nic nie jest...
(Mathias) - pobiegł do drugiego wagonu - Jak sytuacja?
(Ula) - Próbowaliśmy ich obić, ale unikają tego. Co ledwo się drasnęło jednego...
(Marta) - Może powinniśmy nie strzelać na raty. Jeden po drugim.
(Mathias) - Jakbyśmy mogli przewidzieć ich ruchy...
(Marta) - Nie trzeba zgadywać. Wystarczy zapoznać się z terenem. Są w tyle, więc wypadałoby strzelać od przodu, a potem wpadną w szyk naszego ognia. Chaotyczne działanie nic nie da, a tylko przedłużymy to.
(Mathias) - Słyszeliście?
(Marcin) - Czyli mamy zacząć.
(Mathias) - Dopiero jak będę blisko siebie. Wtedy zaatakujemy - pewnie
(Patryk) - Gotowy.
(Wiktoria) - Gotowa.
(Dorian) - Gotowy.
(Iza) - Gotowa.
(Marta) - Gotowa.
(Ula) - Gotowa.
(Norbert) - Gotowy.
(Joanna) - Gotowa.
(Weronika) - Gotowa.
(Marcin) - Gotowy.
(Mathias) - przymierzył się - Zaczekajcie chwilę...
(Osa) - Dobrze to rozplanowałeś, bo coś...
(Mathias) - spostrzegł kolumnę - Teraz...
Strzały z pierwszego wagonu były częściowo celne, jedna opona i przednia szyba została zbita przy pierwszym aucie, co zakłóciło momentalnie pościg. Jednakże odpowiedzieli większym ogniem i przyśpieszyli. Nie spodziewali się nawrotu salwy. Obronny kontratak ponowił się, przy czym ludzie z drugiego wagonu dopełnili swego. Przypadkiem jeden kierowca dostał w głowę, a pociski przeleciały przez tylną szybę na drugie auto.
Przeciwnicy wyczuli, że z pociągu atak może ich roznieść w ciągu kilku minut. Przebili się do przodu w innej formacji. Po drodze jeden pasażer wyrzucił ciało zastrzelonego kierowcy i zajął jego miejsce. Ze swoją wściekłym wyrazem twarzy podjechał jak najbliżej pociągu i próbował zmusić kolegów do wtargnięcia na pokład maszyny. Mathias wyczuł to i od razu strzelił oponenta w rękę, gdy ten sięgał do barierki. Odruchowo zaczynał odjeżdżać kierując tylko prawą dłonią, to był znak dla Marcina, który miał czysty strzał. Dobrał swą strzałę, odmierzył i wystrzelił. Grot trafił w oponę, która od razu ze szła z koła i za śladami zaczęły pojawiać się iskry. Nim się zorientował co się dzieje, Marcin przygotował drugą strzałę i strzelił nieznajomemu w szyję. Ten ciągle dychał i aktem samobójczym próbował siłą staranować pociąg, poprzez mały pagórek, który znajdował się przed nimi. Dobrał chłopak trzecią strzałę i ze zdumieniem zadał ostateczny cios rywalowi prosto w głowę. Auto zaczęło się zapalać, a dwa pozostałe mobile nie dawały za wygraną. Jeden jechał po lewej stronie, drugi okrążył pociąg i atakował z prawej.  Grupa musiała mieć oczy z każdej strony.
(Osa) - Do jasnej cholery... Zaraz przestrzelą sterownie, a wtedy w pizdu pojedziemy...
(Marcin) - Okrążyli nas.
(Osa) - Jest was więcej do groma... Rozwalcie ich... A nie jak Mathias, tylko by oszczędzał. Tak to się kończy... Gdybyście tylko mnie słuchali... - spoliczkowany
(Ula) - Mathias wie, co robi.
(Mathias) - Strzelajcie przed nimi. Wtedy kula prędzej w nich trafi, jednak nadal jestem za oponami, a poza tym... - usłyszał wybuch
(Osa) - Coś ostro jebło...
(Mathias) - No dobra, rozwalcie ich.
(Marcin) - wycelował - Mathias... - odpuścił - Nie trafię ich z łuku, za szybko się poruszają...
(Ula) - Nawet pistolety nie mogą sięgnąć. Połapali się... Cholera... - uniknęła trafienia
(Marta) - Prędko plan do... - schowała się - Osa, jakieś sugestie?
(Osa) - Jakbyście się z nimi nie...
(Ula) - podniosła z ziemi strzelbę - Mogę pożyczyć?
(Osa) - Przecież nie umiesz tego używać...
(Ula) - Ja...? - wymierzyła lekko w prawo - To patrz, młokosie... - strzeliła w oponę
(Osa) - Omg...
(Ula) - przeładowała - Teraz druga... - trafiona - przeładowała - przeszła na drugi wagon
(Marcin) - Cofa się...
(Ula) - Zajmę się tym, tylko niech ktoś mnie chroni...
(Marta) - Mathias, potrzebuję synchronizacji. Razem zdejmiemy go.
(Mathias) - Pewnie... - przykucnął obok Marty
(Marta) - Bierzesz dalszą oponę, dobra? Zabiorę się za drugą. Tylko potrzeba tego momentu.
(Mathias) - Mogę liczyć na komitet odwracający uwagę?
(Weronika) - Zatrzymamy ich jak tylko się da, tylko...
(Mathias) - Dam radę, po prostu muszę...
(Marta) - Pamiętaj, równy oddech... Nie mamy za wiele szans na powtarzanie tego w nieskończoność.
(Mathias) - wymierzył w prawą oponę - Widzę ją...
(Marta) - Jest jakby ich dwóch... Akurat jest zbocze zaraz... To nasza szansa... W tej chwili...! - gotowa
(Mathias) - wytężył wzrok - Policz do trzech ze mną... Raz...
(Marta) - Dwa...
(Mathias) - Trzy... - podwójny wystrzał
(Marta) - obok Marty przeleciał pocisk - Boże... - upadła
(Mathias) - podał rękę - Nic Ci nie jest?
(Marta) - Widziałeś to...? - wstała - Zobacz - pokazała na zewnątrz
(Mathias) - Ewakuowali się... - spojrzał na Martę - Udało się.
(Marcin) - dotknął ramienia Mathiasa - Jeszcze nie...
(Ula) - Mamy problem, trochę się zagalopowałam...
(Osa) - No powiedz im...
(Mathias) - Hmm?
(Ula) - Wystrzelałam całe ammo, a oni nadal jadą...
(Marta) - My ściągnęliśmy jednego.
(Osa) - Dobre i to. Może skupmy wszystkie strzały ponownie.
(Mathias) - To nie zadziała. Nie ma żadnej przeszkody, łatwo to uniknie, a my stracimy amunicje...
(Osa) - Co zatem proponujesz, bracie?
(Mathias) - Wytyczmy kto czego pilnuje. Wtedy będzie prościej zaatakować.
(Osa) - Pomijając, że jeden z nich zginął, oczywiście przez przypadek.
(Marcin) - Ten umrzeć musiał.
(Mathias) - Nie zawsze wszystko idzie zgodnie z założeniem. Nie nauczyłeś się tego, Osa?
(Osa) - marudził - A ten znów zaczyna...
(Iza) - Mathias, co proponujesz? Mów, proszę - uśmiechnęła się
(Mathias) - Iza, Wiki, Dorian... Starajcie się ostrzelać szyby z każdej strony.
(Iza) - Zrozumiałam.
(Wiktoria) - Wedle rozkazu.
(Dorian) - Pierwszy raz Cię widzę jako dowodzącego.
(Mathias) - Miejmy nadzieję, że nie ostatni. Marta, Ula... Postaracie się uszkodzić tylne opony.
(Ula) - Ciężko będzie z pistoletami, ale dam z siebie wszystko. Choćbym miała znów całe ammo wyczerpać...
(Marta) - zaśmiała się - Moje oko rzadko chybia. Podkreślam, rzadko.
(Mathias) - Weronika, Patryk... Obserwujecie teren wokół. Nie możemy sobie pozwolić na dodatkowy problem. To moment, gdy jesteśmy najbardziej bezpieczni, a zarazem najbardziej odsłonięci na atak.
(Weronika) - Nie zawiodę - podbiegła do barierki - Nie wiem, czy dobrze widzę, ale skarpa jest za mniej więcej kilometr...
(Patryk) - Jeśli nie zdejmiemy go teraz, ucieknie nam... Sprowadzi posiłki i...
(Osa) - Wtedy rozjebiemy również ich. Wiesz, tylko na to czekam...
(Mathias) - Pozostała kwestia przednich opon i postrzału.
(Marcin) - Zostałem tylko ja, więc...
(Mathias) - Możesz mieć na oku co mogą zrobić...? Jeśli nie uda mi się z oponą, postaram się go unieruchomić, lecz nie zabijać.
(Marcin) - Już trochę mnie znasz. Mi jak coś dać, to... Jestem trochę niecierpliwy.
(Mathias) - Nie będzie potem czasu na pytania. Jeśli dam wam znać, atakujecie. Jeśli proszę was o zaprzestanie, toteż robicie. Zachowajmy szyk. Tylko to możemy zrobić.
(Ula) - zdecydowanie - Do dzieła.
(Marcin) - ustawił się - Osa, lekko możesz dać speeda?
(Osa) - Raczej kurwa niemożliwe...
(Marcin) - Więc musimy sobie poradzić po swojemu. Jestem gotowy, Mathias. Zróbmy to.
(Mathias) - Pozostali na miejsca. Nie możemy pozwolić sobie na pomyłkę... Już nie.
Grupa skupiła się na swoim zadaniu. Każdy znał swoją powinność. Ostałe auto było jedynym celem, a jego kierowca ledwo nadążał z unikami. Jego kolega obok ostrzeliwał pociąg, lecz przy slalomach kół, perfekcyjne strzały mogły być tylko złudzeniem. Desperat postanowił wejść na dach, zaczepił się przy tym linką do barierki na dachu. Wyczekiwał momentu, gdy przyjaciel zbliży się wystarczająco do pociągu. Wtedy wyciągnął linę, która go trzymała i przymocował do niej hak, po czym rzucił. Narzędzie zaczepiło się barierki pociągu. Marcin prędko zdjął hak, ale to był tylko pretekst, by oponent rzucił go jeszcze raz, a przy skręcie pociągu, siła sprzyjająca pozwoliła mu dolecieć na pokład maszyny. Od razu Mathias z Marcinem wykorzystali sytuację i w biegu razem uderzyli wroga z całej siły w twarz. Zdezorientowany nieznajomy złapał się za szczękę, po czym jedyne co zobaczył to chwyt za jego kurtkę i wypchnięcie go z pociągu. Nie umarł, lecz tylko i wyłącznie przeturlał się po trawie.
Wkurzony ostatni desperat nie miał szans, został sam. Mathias kończąc pogoń strzelił mu w przednią oponę. Człowiek próbował ratować auto, ale jedynie nie przewidział, że przed sobą miał skarpę, a za nią wielki spad w dół prosto do wody. Próbował wyskoczyć na czas, lecz jego kurtka zaczepiła się o drzwi, a nim zdołał się uwolnić, razem ze swoim pojazdem runął kilkanaście metrów w dół.
(Mathias) - rozglądał się - To chyba wszyscy...
(Marta) - Na to wygląda.
(Marcin) - Daliśmy radę. A to dzięki współpracy, a nie świadomemu zabijaniu, bo tak jest szybciej...
(Osa) - A czy ja coś mówię? Brawo Marmur, żeś się spisał.
(Marcin) - To Mathias się pisał. Ja tylko uczestniczyłem w jego planie.
(Osa) - A jak się ma Norbi?
(Nobert) - Na tyle, by móc ci zasadzić kopa. Co to było powiedz mi...?
(Osa) - O czym mówisz?
(Marcin) - Dobrze wtedy słyszałem. Chciałeś, aby spadł w dół?
(Osa) - Gdybyśmy nie byli zorganizowani, nie byłoby innego wyjścia. Wolisz stracić kilku czy jednego? Cena minimalna za dobro ogółu to raczej żadna ofiara.
(Norbert) - Prowokujesz, ale nie przywalę Ci.
(Osa) - Słuszna decyzja, bo tylko ja tu się znam na mechanice tego pojazdu. Nie bym miał się za lepszego, ale możecie zawsze mnie zastąpić.
(Ula) - Weź już nie zaczynaj. Ile zostało tak do miejsca docelowego?
(Osa) - Płock to gdzieś z godzinę, ale mieliśmy chyba...
(Dorian) - Zahaczymy po drodze w jedno miejsce.
(Wiktoria) - No tak... Twój brat...
(Dorian) - Nie wiem, na ile to jest wiarygodne, ale muszę to sprawdzić.
(Wiktoria) - Ile ja bym dała, by Karola tam mogła być... To przeszłość, z której nie potrafię się uwolnić. A wracając te strony znów to odczuwam...
(Dorian) - Karola...?
(Iza) - Nasza dawna znajoma.
(Dorian) - Skoro jej tutaj nie ma, to musi oznaczać... Umarła?
(Wiktoria) - oparła się o ścianę - Tak, dobrych kilka miesięcy temu.
(Dorian) - Chcesz odwiedzić jej grób?
(Wiktoria) - Nie, a poza tym to za daleko, by się cofać. Zakończyłam to wtedy i nie będę niepokoić zakopanych prochów.
(Dorian) - Nie bałaś się wilków czy czegokolwiek, co może to odkopać?
(Mathias) - Upewniliśmy, że nikt się tam nie dostanie. Przykryliśmy warstwą kamieni, a pod nimi dwumetrowy dół. Właściwie to nie My ją chowaliśmy, tylko Dima.
(Dorian) - Jego już kojarzę. Mówiłeś coś wcześniej.
(Marcin) - Nie wypominajmy już tego. Ci, których nie ma, bo umarli czy odeszli... To jest za nami.
(Mathias) - Z tym się nie zgodzę. Póki tkwimy w tym bagnie razem, nie ma mowy o zapomnieniu. Na każdym kroku myślisz, nawet tego nie wiedząc.
(Iza) - Proponuję usiąść, rozluźnić się... Dobrze, rozluźnić się to może nie jest najlepsze słowo. Po prostu nie wszczynajmy awantur.
(Ula) - Iza ma rację. Pozbyliśmy się tamtych, to najważniejsze - usiadła
(Osa) - Popieram. A wy tam siedźcie póki możecie. Za niecałą godzinę robimy postój przy kujawskim.
(Mathias) - spojrzał na swój miecz
(Marcin) - Mogę dotknąć? Wiele mieczy widziałem. Te wykute przez prawdziwych kowali, a poprzez takie robione w chińskich fabrykach... Powiem Ci tak - gładził klingę - Czegoś takiego nie widziałem.
(Weronika) - Podniecasz sie jakimś kawałkiem stali.
(Marcin) - Wera, to nie jest zwykła stal. Jest w niej coś... - skaleczył się - Cholera...
(Ula) - Nie można was spuścić z oka... - rzuciła bandaż
(Marcin) - owinął rękę - Ciągle ostry... A te zdobienia i zagłębienie... Kto mógł to wykuć, bo na pewno jest to oryginał...
(Mathias) - Nie wiem. Przynajmniej na razie.
(Marcin) - Liczysz na odpowiedź?
(Mathias) - Czasem same się pojawiają. W najmniej spodziewanym momencie.
(Weronika) - Jak ludzie zaczynają widzieć w stali coś więcej niż tylko narzędzie, to powoli to idzie w złą stronę...
(Patryk) - Tak ładnie się mieni... - próbował dotknąć
(Marcin) - Dudas, weź lepiej nie, bo pobrudzisz. Jeśli pozwolisz, mógłbym go nosić, Mathias.
(Mathias) - Są pewne rzeczy, których się nie pożycza.
(Osa) - Nie obraź się, Marmur, ale wiem o kto najlepiej zająłby się tym.
(Mathias) - Jest taka jedna osoba. Tą osobą jest... Iza... - przed wszystkimi
(Iza) - Ale ja... Nie mogłabym...
(Mathias) - Nie jest na zawsze, ale póki nie dojdziemy, powinnaś go pilnować.
(Marcin) - Dobry plan, ostre jak diabli. Mam nadzieję Iza, że masz rękawice skórzane.
(Iza) - Nie mam...
(Marcin) - Wera ma drugie w plecaku. Przynajmniej miała jak ostatnio sprawdzałem.
(Weronika) - Moment... Marcin, czy ty mnie podglądałeś, kiedy ja... No wiesz...
(Marcin) - Możemy do tego nie wracać...? Przeprosiłem Cię wtedy...
(Weronika) - uśmiechnęła się zalotnie - No skoro tak, to chyba mogę jakoś pomóc... - zajrzała do plecaka
(Mariusz) - zaszedł od tyłu - Cześć, tęskniliście?
(Marcin) - Nie przypominam sobie, byś nam pomagał...
(Mariusz) - No bo nie pomagałem. Jestem inwalidą, zapomniałeś? Jestem dobry na bliski dystans, a w tej sytuacji bym tylko oberwał. Usadowiłem się na końcu wagonu i przeczekałem wszystko.
(Mathias) - To ten wagon, do którego nie patrzyliśmy...?
(Mariusz) - Dokładnie ten.
(Weronika) - wyjęła rękawice - Nie wiem czy w twoim rozmiarze, Iza... - podała - Ale powinny pasować.
(Iza) - naciągnęła lewą rękawicę - Hmm... - poruszała palcami - Wydaje się dobra.
(Weronika) - Załóż komplet, to sie przekonamy.
(Iza) - naciągnęła prawą rękawicę - Nie jest tak źle.
(Marcin) - Do tego żelastwa potrzeba rękawic, nie wiemy jak bardzo to jest ostre.
(Iza) - do Weroniki - Mam je potem oddać?
(Weronika) - Nie musisz, mam swoje w końcu.
(Iza) - oparła się o ścianę - I jak wyglądam?
(Ula) - Iza, skarbie... Bez urazy, ale nie widzę Cię machającej mieczem. To trochę ponad twoje siły. Ale gdybym Cię nie znała, to uznałabym, że nawet dodaje Ci to ostrości.
(Marta) - Ostry miecz, ostra laska. Wszystko na swoim miejscu.
(Joanna) - A ty, Mathias...? Rozgryzłeś jego obsługę?
(Mathias) - Hmm?
(Joanna) - Mówiłeś w Kwidzyniu wtedy, że musisz się nauczyć tym walczyć.
(Mathias) - Do praktyki potrzeba czasu.
(Marcin) - Najlepszą praktyką jest próbowanie. Spotkamy paru sztywnych, to potrenujesz. A na kim chcesz trenować? Chyba nie chodziło Ci o ludzi...
(Mathias) - Broń jest bronią, mało istotne do czego jest. Możemy nie trafić na kolejnych takich nieprzyjaciół, którzy będą do nas dostosowani. W walce na bliski dystans nigdy nie wiesz. Ludzie to najgorsze bestie, które momentami lepiej planują niż trupy... Wystarczy jeden nieostrożny ruch i koniec. Tak jest wszędzie. Nie trzeba przykładów szukać daleko.
(Marcin) - Nie byłem z wami od początku, także...
(Mathias) - Jeśli chcesz robić coś za wszelką cenę, to w końcu tracisz grunt pod nogami. Działasz z myślą o swoich, ale nie myślisz o konsekwencjach. Coś kosztem czegoś. Toteż jeśli nauka pomoże mi bardziej chronić swoich i siebie, to jestem gotowy, aby tego dokonać.
Na północy to zgubiło ludzi, bo nie działali razem, tylko każdy robił swoje i myślał, że da radę. Północ upadła, a jeśli My nie zrobimy nic, to reszta kraju upadnie razem z nami.
(Osa) - Co chcesz przez to powiedzieć?
(Mathias) - Wrócimy do miejsca, gdzie to się wszystko zaczęło. Odbudujemy to, co zostało zniszczone i sami staniemy na czele nowej narodowej rewolucji. Nie ma innych, którzy by nam pomogli. Rząd ma swoje sprawy, Unia Europejska ma swoje sprawy... Amerykanie i NATO mają ważniejsze sprawy niż wypełnianie swojego dekretu, który podpisywali na łamach poprzednich konfliktów.
Świat zapomniał o Nas, a jeśli sami się nie upomnimy, to nikt za nas tego nie zrobi... Stworzyć nową rebelię, to co trzeba zrobić, a przynajmniej mam takie założenie. To co zawiodło na północy, nie może i nie ma prawa powtórzyć się w centrum. Wiecie sami jak to działa, wiecie jak się mówi o Mazowszu.
(Marcin) - Jak się mówi?
(Mathias) - Centralna Zapora Środkowej Europy... A gdy nadejdzie sądny dzień, a na pewno kiedyś nadejdzie, będziemy pod wielką presją, by nie dać się sforsować. Jeśli My upadniemy, zaraza rozprzestrzeni się na dalsze regiony. Kraj podupada, a jeśli nie zrobimy nic, skończymy jak większość ludzi. Będziemy się błąkać w pieprzonym amoku, bez duszy, cierpiąc dalej i zadając ból coraz szerzej...
(Iza) - spojrzała na Mathiasa - Tylko działając razem możemy to osiągnąć.
(Mathias) - Potrzebny jest lider, który poprowadzi to wszystko, którego ludzie poprą. 
(Ula) - Sądzę, że już mamy takiego - zrobiła ukłon - podeszła do Mathiasa
(Iza) - odwróciła się - Lepszego takiego nie znajdziemy - przytuliła
(Mathias) - Proponuję byśmy utworzyli organizację, która pokaże jeszcze światu, że Polska się nie poddała. Polska jeszcze nie zginęła... W tym momencie powstaje Dywizjon Wilka , a wszyscy tu obecni już do niego należą. Razem odbudujemy to, co zostało zniszczone - z pewnością - Niech nasza służba pokaże światu, ile jesteśmy dla niego warci - wyciągnął rękę - Teraz wszyscy...!
Na ten gest wszyscy złożyli dłonie na ręku Mathiasa. W ten sposób powstał Dywizjon Wilka, prymitywna nazwa, która w danym momencie nie znaczyła jeszcze nic, a z biegiem czasu miało się to zmienić. Ludzie potrzebowali pobratymców, którzy zjednoczą rozbity już kraj. Kolejnej grupy, która walczy o swoje, ale już nie tylko o swoje przeżycie, lecz również o przeżycie innych. Gdy nastały czasy, kiedy instytucje międzynarodowe przestały się interesować Polską, przyszła pora, gdy sami obywatele  będą musieli zatroszczyć się o swój naród, o który walczyli niegdyś ich przodkowie wiele istnień temu. Mathias swoimi słowami zyskał poparcie u wszystkich swoich towarzyszy, nawet u tych, którzy z początku mieli go na dystans. Przekonał także on sam siebie, aby umacniać walkę zamiast ją ograniczać. Posuwać się do przodu, nie pogrążając niewinnych za sobą.
Chłopak był zdeterminowany, by po najbliższym postoju, od razu dotrzeć do rodzinnego miasta. Nie przyjdzie mu to z łatwością, znów widzieć stare obrazy z przeszłości, ale wiem co musi zrobić w pierwszej kolejności. Dotrzeć do swojego mieszkania i pochować swoich rodziców, by w końcu zaznali wiecznego spokoju.  Osa był szczególnie zaskoczony słowami przyjaciela, ponieważ nigdy nie posądzał go o to, że wróci do starego systemu dowodzenia, który wymyślił właśnie Osa, gdy jeszcze wcale się nie znali osobiście. Spojrzał na Mathiasa, będąc ciągle w podziwie, jak to wszystko osiągnął. Mimo, że wiele razy upadał i nie miał siły wstać, to podnosił się. A mógł jedynie domyślać się, co lub kto może dawać mu siłę do dalszej walki. A z powodu, że prowadził pociąg, nikt na szczęście nie mógł zobaczyć jego miny, która mówiła wszystko o tym, jak wszystko kiedyś zaczęło się niewinnie, a w tej chwili wszystko idzie w dobrym kierunku. Ponieważ jest tutaj z przyjaciółmi oraz z bratem, którego nosi w sercu. Grupa zauważyła jak zachowuje się Osa, Marcin podszedł do niego, położył rękę na ramieniu i powiedział "Lepsze jutro kiedyś nadejdzie, wierzę w to".
Godzinę później,  w pobliżu granicy z Kujawskiem
(Mathias) - oparty o ramię Izy - Czy już jesteśmy?
(Osa) - Jeszcze nie, ale już blisko. Przypominam sobie to miejsce.
(Iza) - Przysnąłeś?
(Mathias) - Nawet nie wiem kiedy... I nie chodziło mi wtedy, że jak mi zginiemy to wszyscy zginą, tylko...
(Ula) - Tego co się nauczyłam przez ostatnie miesiące jest to, że czasem mówisz szyfrem. Chodziło o to, by pokazać, że My traktujemy ludzkie życie poważnie i choć my będziemy się starać o to, by ono przetrwało jak najdłużej.
(Mathias) - Hmm...
(Ula) - Coś takiego zrozumiałam, chociaż można rozumieć to na różne sposoby.
(Joanna) - Może to zabrzmi głupio, wracając do tamtego, ale choć My wybierzemy własne przeznaczenie sami. Nie liczymy się z innymi, którzy nas nie szanują. Pracujemy wszystkim co mamy, by tylko dotrwać jutra. Gdyby ludzie pojęli to i starali się pomóc, byłoby od razu lepiej.
(Marcin) - A właściwie po co komu nazwy? Nasz dywizjon to tylko zwykła grupa, a zbieg zdarzeń pozwolił nam nazwać nas samych. Mathias, tylko powiedz, czemu Wilk jest w nazwie?
(Mathias) - Zanim dopytasz, nie chodzi wcale o to... Z czym ja mam do czynienia, chodzi o coś znacznie więcej.
(Iza) - Zaradność?
(Mathias) - To też, Wilki radzą sobie razem ze sobą. Są watahą, współpracują i umieją sobie poradzić w najcięższych sytuacjach. Także potrafią wiele przetrwać, a poharatane przez los, mogą obrócić swój ból na coś innego. Coś co łączy nas z nimi... Łączy nas Przywiązanie, innymi słowy na nasz dialekt, Przyjaźń, a u niektórych... - spojrzał na Izę - Nawet miłość. Wilki walczą o przetrwanie nie od dziś, a na moim przykładzie wiecie, że byłem niczym stary volk na skraju śmierci, a mimo to, żyję dalej. Wszystko jest realne, a moje oko dostrzega to, czego nie dostrzegałem wcześniej. Widzę mrok naszych czasów i bowiem tylko zjednoczeni możemy to przezwyciężyć. Analiza naszych błędów i próba ich naprawy to jedyny dobry nauczyciel. Dbajmy o to, a podniesiemy się z kolan i rozerwiemy okowy apokalipsy razem... Nie wymieniłbym Was na żadnych innych, chcę byście to wiedzieli.
(Iza) - Ani my Ciebie.
(Marcin) - Zmierzymy się z tym razem. Choćby nie wiem co.
(Wiktoria) - Chcę wierzyć, że każda śmierć to nie była śmierć na marne. Możesz liczyć na mnie.
(Joanna) - Cokolwiek by się miało stać, stanę za wami wszystkimi... - w myślach - Roksa, w tym aspekcie pomyliłaś się. Oni są tymi, którzy mają szansę dokonać to, czego myśmy nie dały radę dokonać z dziewczynami. Gdziekolwiek teraz jesteś... Musisz wiedzieć to, że On nas wszystkich wyprowadzi z tego - uśmiechnęła się
(Dorian) - Znamy się już dobrych kilka lat, a wciąż nie mogę uwierzyć, że to się dzieje.
(Ula) - Doszliśmy do tego wspólnie, trzymajmy się tego.
(Marta) - Cieszę się, że posłuchałam Osy wtedy i poszłam z wami. Teraz wiem, że gdybym nie zaufała nikomu, nigdy nie mogłabym doświadczyć tego, co teraz.
(Mariusz) - w myślach - Paula, widzisz to mam nadzieję. Zmienił się i to bardzo - łza zakręciła się - Oby tylko takim pozostał. Od początku chciałem, by on przejął stery i zrobił coś więcej. Nigdy nie mówiłem mu tego wprost, a nawet lepiej, że nie musiałem. Stał się kimś... Kimś innym. Chociaż jest coś co mnie niepokoi, ale to nowa sytuacja to uczyniła zapewne. Widać, że walczy nie tylko z tym co jest na zewnątrz, lecz również z samym sobą. Ciężko mi wyobrazić jak on musi czuć w środku po tym... Co go spotkało w lesie, czego pośrednio się przyczyniłem przez swoje tchórzostwo.
(Norbert) - Bądź co bądź, nie poszedłeś na skróty i pomogłeś mi. Wziąłeś na siebie wielką odpowiedzialność... Zupełnie jak ja na początku, gdy prawie nikomu nie ufałem.
(Weronika) - Zaimponowałeś mi, wiesz? Nie umiejętnościami. W końcu poza twoimi odpałami, delikatnie mówiąc, umiesz dowodzić ludźmi. Umiesz na pewno planować, nawet te bezpieczniejsze środki. To zaleta, której wiele osób nie ma. Większość myśli nad czymś szybkim, co przyniesie szybkie powodzenia, a Ty masz łeb na miejscu... No chyba, że komuś go zawaliłeś. Nie no spoko, żart - klepnęła w ramię
(Patryk) - Jesteśmy częścią Tego, prawda? Za wiele straciłem wtedy... Jeśli będąc z wami mam szansę odwrócić los i zmienić rzeczywistość, to ja... Pójdę za wami. Polska musi pokazać swoją siłę. Nikt do tej pory jej nie pokazał, każdy woli zadowalać siebie, a dobro innych ma w dupie. Czas to zmienić.
(Osa) - Powiem tyle. Byłbym kompletnym idiotą i psycholem, gdybym teraz miał się od was odwrócić. Siedzimy w tym razem. My będziemy starać się przeżyć, wspierając się nawzajem i przy okazji zrobimy coś dla świata. Bez żadnych wynagrodzeń, bez wazeliniarskich pochwał. Wystarczy mi wdzięczność tych, którym uda się pomóc.
(Mathias) - Jeśli będziemy kooperować, tak się stanie.
(Dorian) - spojrzał na stacje - Czy to tu...?
(Osa) - Najwidoczniej - zatrzymał pociąg - Na wszelki wypadek... - zapiął blokadę - Nikt prócz mnie tego nie odpali. Możemy iść na rozpoznanie - wyskoczył z maszyny
(Joanna) - Jak tu byłam ostatnio, było coś... Mniej krwawo... Boże - zobaczyła ślady krwi na śniegu
(Mathias) - Dorian, masz konkrety jakieś, gdzie to może być?
(Dorian) - Gdzieś w pobliżu. Jestem pewny, gdzieś muszą być te ruiny...
(Osa) - podbiegł do zgliszcz - Czy to... Tutaj?
(Ula) - Stare dobre ruiny po Safe Zone. Jesteś pewny, że to tutaj?
(Dorian) - Nie widzę nigdzie indziej żadnego budynku...
(Mathias) - Sprawdźmy piwnicę.
(Dorian) - kopnął w drzwi - Będziesz mnie ubezpieczać?
(Mathias) - Nie ma sprawy.
(Dorian) - poczuł smród - Co to za zapach...
(Mathias) - Coś dawno po terminie...
(Dorian) - przeczesywał zakamarki - Nie ma...
(Mathias) - niechcący zdjął dywan z szafy - Ukryty schowek...
(Dorian) - Raz... Dwa... Trzy... - otworzył szafę - wypadło ciało
(Mathias) - Jak tu śmierdzi... Blya... - zasłonił twarz
(Dorian) - przełknął ślinę - Ja pieprzę... - przewrócił nogą ciało
(Mathias) - Niech mnie...
(Dorian) - uklęknął - Dawid... - uderzał pięściami o podłogę
(Mathias) - Strzał w głowę. Nie został ugryziony... To była egzekucja...
(Dorian) - Kiedy to mogło się stać...
(Mathias) - Jeśli to było tego samego dnia, kiedy byliśmy tu ostatnio... To on musiał jeszcze żyć...
(Dorian) - Co masz na myśli?
(Mathias) - Safe Zone, a raczej jego odłam urządzili się tutaj... Mieli tam jedną osobę, którą znaliśmy z ich pierwotnego obozu... Wyprowadzili ją z tej piwnicy... Gdybym tylko wiedział.. Ale ta sytuacja, potem ucieczka... Musieli to zrobić wtedy...
(Dorian) - A co z nią się stało?
(Mathias) - Nie dotrwała ewakuacji z północy, zginęła tam...
(Dorian) - Pomożesz mi go zabrać? Musimy go pochować. Koniecznie.
(Mathias) - Nie wiem czy Osa będzie chciał...
(Dorian) - Mam gdzieś jego zdanie. To mój brat... Chcę go pochować.
(Mathias) - Oskar nigdy nie został pochowany, to przez to.
(Dorian) - Przez jego szaleństwo mam tego nie robić? Nie zostawię go na zjedzenie. Pomożesz mi?
(Mathias) - Pomogę - złapał za nogi
(Dorian) - za ręce - Teraz ostrożnie, są schody...
(Mathias) - Z drogi...
(Osa) - Co to za ciało...? Hej...! Wytłumaczy mi ktoś?
(Mathias) - To jego brat kretynie...
(Wiktoria) - Czyli jednak...  Przykro mi...
(Dorian) - Bardziej to on miał pecha niż ja...
(Wiktoria) - Hmm?
(Joanna) - O ile dobrze widzę zaczął się rozkładać, a no i ślad po strzale. Zero ugryzień?
(Mathias) - Nic mu nie było...
(Iza) - To mogło być Wtedy?
(Osa) - Wielce prawdopodobnie... Ale przecież Klaudia tam była... Powiedziałaby...
(Mathias) - Mogła nawet nie zauważyć. Był zamknięty w szafie, a na nią był narzucony dywan w kolorach ścian... Jeśli zrobili to na świeżo, nawet nie miała jak poczuć zapach jego...
(Osa) - Pierdolone Safe Zone. Może nawet lepiej, że cwela rozwaliłem. Gdyby nam się wtedy udało ich zniszczyć, nie dotarliby aż tu... A twój brat by żył.
(Dorian) - A masz pewność, że twoje Safe Zone to zrobiło? Spotkaliście ich później, a ja na samym początku. Tylko miejsce się zgadza, ale osoby mogły być inne.
(Mariusz) - To nie ma już znaczenia.
(Dorian) - Zakopmy go tutaj.
(Osa) - A ktoś ma łopatę?
(Marcin) - Ziemia jest miękka przez śnieg, spróbujmy rozrobić dziurę manualnie.
(Osa) - Słucham?
(Marcin) - Gdybyśmy mieli łopatę, byłoby prościej.
(Ula) - Podzielmy się. Tak, by wszyscy od razu nie stracili czucia w dłoniach.
(Dorian) - Mogę zacząć.
(Wiktoria) - Pomogę.
(Osa) - Jakim byłbym fiutem, nie? Jęzor lata jak łopata - kucnął
(Ula) - Dorian, Wiki, Osa. Potem wejdę ja Marta i Mariusz.  Joanna, Iza, Patryk. Mathias Norbert Marcin Wera. Pasuje taka kolejność?
(Osa) - Co się będę kłócił.
(Ula) - Kopiemy po pięć minut, potem zamiana.
(Osa) - A liczyłem, że dziś się nie pobrudzę...
(Mathias) - zabrał Marcina i Ulę na bok - Jak wy to widzieliście?
(Marcin) - Prosty strzał, jak dla mnie zapobiegawczy. Zrobiony na szybko.
(Mathias) - To musiało być wtedy... Biedny dzieciak...
(Marcin) - A pobiegłbyś umrzeć, wiedząc, że on tam jest? Nie uciekłeś bez powodu.
(Mathias) - To był chaos... Nie dało się wrócić.
(Ula) - Było ich mniej, ale mieli lepsze pozycje... Mogli nas zdjąć szybciej, niż My ich...
(Marcin) - To było tutaj?
(Mathias) - Byliśmy podzieleni. Połowa tutaj, połowa na wzgórzu.
(Marcin) - spojrzał na wzgórze - Całkiem dobra pozycja. Mieliście ich na widelcu. Co poszło nie tak?
(Ula) - Zabrzmi to dziwnie i monotonnie, ale Osa trafił w złą część ciała.
(Marcin) - Strzelał z tej strzelby, co ma obecnie, prawda?
(Mathias) - Tak...?
(Marcin) - To była formalność Możliwe źle obliczył prędkość wiatru i kula poleciała lekko w dół.
(Ula) - A z tego Osy zawsze taki cwaniak?
(Mathias) - Na samym początku był zagubiony w tym wszystkim. Miał tylko brata. Kilka godzin jak się spotkaliśmy, a on już był martwy. Byłem przed nim i nie zdążyłem mu pomóc.
(Ula) - Dobić dobiłeś, tylko chodziło o to, co stało się chwilę potem.
(Marcin) - To wiele wyjaśnia. Stał się taki przez śmierć brata... Myśli, że się pogodził z tym, ale on w środku ciągle z tym walczy.
(Mathias) - Tak samo jak każdy z Nas... - westchnął
(Marcin) - Wierzę, że nadejdą lepsze czasy. Gdy wszyscy ludzie się zrozumieją i będą żyć w zgodzie. Właśnie chcemy od tego zacząć... Nasz dywizjon i w ogóle.
(Mathias) - By to wszystko miało sens, potrzeba czynów, nie tylko słów. Zajmie to trochę, może nawet kila miesięcy, ale jeśli będziemy dążyć, musi się udać.  Kiedy ludzie giną gdzieś w lasach sami, my otworzymy im nowe perspektywy na życie. Mam nawet pomysł już pierwszy, ale to powiem na miejscu.
(Ula) - Jeśli odbijemy dzielnice po dzielnice, miasto będzie nasze. Wtedy trzeba się podzielić, by zapanował ład i porządek. Miasto potrzebuje przywódcy, ale również doradców. Wielu nie wie jak to wszystko działa, wielu po prostu się boi. Idąc twoją ideą powinniśmy zapewnić im w miarę spokojne życie. Byle wytrzymać do końca tego czegoś... Aż rząd ruszy dupę i znajdzie lekarstwo...
(Marcin) - Póki co jesteśmy zdani wyłącznie sami na siebie...
(Osa) - No to wymiana partnerów... - wytarł pot z czoła - Dorian, powiedz mi, jeśli mogę spytać. Wybacz śmiałość, jeśli...
(Dorian) - Wykrztuś to w końcu - usiadł na ziemi
(Osa) - Jakim bratem był...
(Dorian) - Dawid...
(Osa) - No właśnie.
(Dorian) - Najlepszym, nie licząc połowicznie ślepych kotów, ale to inna historia.
(Osa) - Nie wyglądałeś jak inni... Wtedy gdy go wyniosłeś, panowałeś nad emocjami.
(Dorian) - Tak jak mówiłem wcześniej. Zakładałem, że to mogło się stać, więc byłem sporo w tył przygotowany na każdą ewentualność. Nie ma go, no i trzeba sobie radzić dalej.
(Osa) - Powiedziałeś, że był najlepszy. Możesz coś więcej? Walisz ogólnikami.
(Dorian) - Musiałbym opowiedzieć jak było dawniej... A to był dziwny moment w moim życiu...
(Osa) - Ula, pomóc Ci?
(Ula) - zmęczona - Nie ma potrzeby... Oszczędzaj się na potem...
(Osa) - Żałujesz, że... No wiesz, że nie ma go tutaj?
(Dorian) - Nie powinienem tego mówić, ale obiecałem mu kiedyś, że jak skończę osiemnastkę, to zabiorę go do Łodzi. Zawsze chciał tam pojechać, od kiedy zobaczył tamtą reklamę z castingiem. Wiedziałem, że odpadnie, ale chciałem spełnić jego marzenie, by choć on nie czuł uścisku fałszywej polityki tego kraju...
(Osa) - Gdyby to było wszystko takie proste. I co, zabrałeś go?
(Dorian) - Moja osiemnastka wypada w sierpniu tego roku...
(Osa) - Przykro mi... Szczerze, ale choć twój dostanie to, czego Oskar nie dostał.
(Dorian) - Znam drobne szczegóły twoje i rozumiem. Nie mieliście jak, wszystko działo się zbyt szybko. Mogę się domyślać jak się możesz czuć patrząc na to wszystko.
(Osa) - Słuchaj, kopałem nie po to, by zatrzeć swój ból. Zrobiłem to, ponieważ zależy mi na swoich kompanach. Tak wiem, jestem osiłkiem, który się często wkurza, ale jestem też człowiekiem. Nie ze wszystkiego jestem dumny, a szczerze niektóre rzeczy bym cofnął, gdybym mógł...
(Dorian) - Też bym wiele cofnął, bo lekko wchodziłem rodzicom na głowę.
(Osa) - Różnie bywa. A tak międzygrupowo, jeśli miałbyś opcję do czegoś wrócić i to zmienić, co to by było...?
(Dorian) - zamknął oczy - Rzecz, przez którą Dawid wylądował w szpitalu.
(Osa) - Wypadek samochodowy?
(Dorian) - westchnął - Niezupełnie...
16.08.2013, Międzytorze, Płock
Dorian z bratem byli wcześnie rano na automatach, jak to co tydzień. Los uśmiechnął się do młodszego Dawida, który pierwszy raz wygrał główną nagrodę, jaką było 500 złotych. Po prawdzie Dorian pomógł braciszkowi, lekko nagiął zasady gry, lecz przez zaawansowaną zaćmę właściciela, nie dostrzegł potencjalnego oszustwa. Zrobił to dla Niego. Ich rodzina nie należała do bogatych, a choć z pieniędzy mógł dać z pięćdziesiąt złotych Dawidowi, a resztę dać mamie na rachunki. Wyszli z klubu wraz z pieniędzmi, które schował do kieszeni spodni Dorian. Nawet pogoda im sprzyjała, świeciło słońce, a im bladym twarzom światło dobrze zrobiło. Pozostało im tylko wrócić do domu spacerkiem.
(Dawid) - podskakiwał - Udało się mi... Wierzysz w to...? Udało mi się - z uśmiechem
(Dorian) - Cieszę się razem z tobą. Zasłużyłeś w pełni na to - rozpuścił włosy
(Dawid) - Zetnij te kudły Doris... Wyglądasz jak baba. Ludzie się z ciebie śmieją.
(Dorian) - złapał oburącz brata - Nie obchodzi mnie, co inni mówią o mnie. Mają za mało swojego życia, to interesuje ich cudze... A włosy zostaną. Utożsamiam się ze swoim stylem.
(Dawid) - Czas Na Czarną Maszę... - zaśmiał się
(Dorian) - Mógłbyś też posłuchać trochę zdrowego metalu.
(Dawid) - Na razie myślę co można kupić za tyle forsy... Rower... Laptop... Skuter... Samochód...
(Dorian) - pod nosem - Dawid...
(Dawid) - Mogę to wszystko kupić?
(Dorian) - Może kiedyś jak dorośniesz. Słuchaj, a co powiesz na Mega Pizzę? Niedaleko jest pizzeria. Wskoczymy i coś wrzucimy na ruszt. Oby tylko mama nie była zła, ale to biorę na siebie.
(Dawid) - Jesteś najlepszym brajdakiem na świecie... - uwiesił się na jego szyi
(Dorian) - Dobrze, już dobrze... Uważaj, bo tracę dopływ tlenu...
(Dawid) - cofnął się - Przepraszam, tylko ja tak się nie mogę otrząsnąć. Nigdy nic nie wygrałem.
(Dorian) - Zawsze kiedyś jest pierwszy raz.
(Dawid) - Juuuuuupi - wskoczył na plecy Doriana - No to idziemy.
(Dorian) - Czyś ty... - czuł ciężar - Mam Cię nieść?
(Dawid) - Pędzisz mustangu!
(Dorian) - Jesteś trochę ciężki...
(Dawid) - No proszę, to jest mój dzień. Chcę się choć dziś poczuć wyjątkowo.
(Dorian) - No dobra, ale nie wierć się... - przyśpieszył
(Dawid) - uśmiechnął się - To ostatni raz... - ruszył się
(Dorian) - Hej...?!
(Dawid) - spojrzał zdziwiony - Doris?
(Dorian) - zaśmiał się - To nic, pędzimy, bo nam wszystko wyjedzą, hahahahahahaha... - szybszy bieg
(Dawid) - rozglądał się - Z drogi śledzie, bo Doris jedzie!
(Dorian) - Trzymaj się, zaraz będziemy... - spuścił głowę - Uważaj na gałęzie...
(Dawid) - Jestem super bohaterem... - głowa w tył - Nikt mnie nie pokona, Doris.
(Dorian) - Jeszcze im pokażesz, na co stać młodego Davidsona... - potknął się o chodnik - Kurwa...!
(Dawid) - poleciał na maskę najbliższego auta - Dooooooris...! - krzyczał - To bolało... - zaczął płakać
(Dorian) - podbiegł bliżej - Cholera... Nie... Wszystko będzie dobrze, słyszysz? - zdjął brata z maski
(Przechodzień1) - Dobry Boże...
(Przechodzień2) - To jeszcze dziecko...
(Przechodzień1) - Niech ktoś zadzwoni po pogotowie...
(Przechodzień3) - To wyglądało jakby on specjalnie go rzucił...
(Dorian) - odwrócił się - Sądzi ktoś, że chciałem, by mojemu bratu coś się stało...?! - ze łzami w oczach
(Przechodzień3) - Jesteś jego bratem...? Hej, ludzie... To jego brat!
(Przechodzień2) - złapał od tyłu - Zaraz przyjedzie policja, to wszystko im wytłumaczysz...
(Dorian) - wyrywał się - Ratujcie go...
(Przechodzień1) - Chyba nie oddycha...
(Przechodzień3) - Co się dzieje z tą młodzieżą...
(Przechodzień4) - Co się wyprawia z wami bachory... Jeszcze tacy za kierownicą siadają.
(Przechodzień3) - Podjeżdża ambulans, również jest patrol. Będziesz się tłumaczył...
(Dorian) - To był wypadek... Dawid do cholery, obudź się!
(Policjant1) - Posterunkowy Halama.
(Policjant2) - Starszy posterunkowy Moskal.
(Policjant1) - Co tu się stało?
(Dorian) - Ratujcie mojego brata...
(Przechodzień1) - Mamy tu sprawcę... Rzucił nim...
(Dorian) - To wszystko łgarstwa...! Czemu to mówicie?! 
(Przechodzień2) - Panie, on wraz z rodziną żyją tutaj jak pączki w maśle. Rozpuścili dzieciaki, nie umieli ich wychować. Wiele razy widziałem jak jeden z drugim grali na automatach na pieniądze. Myślałem, że zacznie któryś kraść, a tu proszę...
(Dorian) - wyrwał się - podbiegł do Dawida - Przyszła pomoc, słyszysz? Pomogą Ci...
(Policjant1) - Spokojnie. Ty jesteś bratem poszkodowanego?
(Policjant2) - Eksperci sprawdzą co było przyczyną, a kamery z monitoringu pokażą jak było...
(Przechodzień2) - Trzeba sprawdzić ich mieszkanie. Pomagałem kiedyś ich matce, gdy chorowała. Nie spodziewałem się, że...
(Dorian) - Proszę im nie wierzyć... Oni... Byli powiązani z moją mamą, a ona... Zrobiła nie po ich myśli...
(Policjant2) - Do rzeczy.
(Dorian) - Sprzedawała im szyte własnoręcznie tekstylia po dwukrotnie niższej cenie. I to dokładnie tym obecnym tutaj... Chcą ją zniszczyć... Odebrać dzieci, a potem zostawią ją samą sobie. Ona nie poradzi sobie beze mnie. Proszę nie zabierajcie mnie...
(Policjant1) - A kto to może potwierdzić...?
(Dorian) - No nie wiem... Mathias... On zna sytuację, jego rodzice też. Mogą poświadczyć.
(Policjant1) - westchnął - No dobrze, podaj jego adres, sprawdzimy to. Jeśli się to potwierdzi, będziesz wolny.
(Dorian) - ujrzał budzącego się brata - Dawid...
(Dawid) - podbiegł i uściskał - Doris, co się stało...?
(Dorian) - Nic Ci nie jest... Dziękuję...
(Policjant2) - Dawid? To twój brat, prawda?
(Dawid) - Tak, to najlepsiejszy brat na świecie.
(Policjant2) - On Ci to zrobił?
(Dawid) - To nie jego wina... Potknął się. To mój brat. Nigdy nie zrobił nic złego celowo... Puśćcie go. Inaczej będziecie mieć do czynienia ze mną.
(Policjant1) - Niech będzie, zostawimy Was obu na ten czas, ale wpadnijcie za kilka dni na komisariat. Musimy to wszystko opisać. Cokolwiek wyjdzie, wezwij też lepiej swoją mamę.
(Dorian) - Wkurzy się... Nie możemy o tym zapomnieć...?
(Przechodzień3) - Do paki z nim...
(Policjant1) - Może Pan się uspokoić, bo zaraz wlepię mandat za zakłócenie spokoju i pomówienia.
(Przechodzień3) - Wszystko za moje podatki było... - podszedł - Ja na was płacę, więc należcie do mnie.
(Dorian) - Dawid, spadamy stąd...
(Przechodzień2) - Bądź przeklęty Ty i twoja matka... Oszukała Nas wszystkich, ciebie również...
(Policjant1) - Spokój, bo środków przymusu użyję.
(Dawid) - Czemu oni chcieli Cię zamknąć. Czego chcą od mamy...?
(Dorian) - To nieporozumienie. Nie martw się. Ja to załatwię. Nikt nie będzie obrażał naszej Mamy.  A jak twoja głowa?
(Dawid) - Tylko trochę szczypie.
(Dorian) - Nie oglądaj się za siebie. Oni chcą byśmy się bali, a nie możemy sobie na to pozwolić.
(Dawid) - Staram się, ale tyle ludzi się zjawiło... Przechodzili też inni, ale nie zareagowali...
(Dorian) - Ludzie potrafią być przyjaciółmi, kiedy jest im to wygodnie, a gdy tylko chcą mogą ryć pod nami dziurę... Nie przejmuj się. Wrócimy do domu, porozmawiam z mama i coś wykombinujemy.
(Dawid) - Będziesz miał kłopoty przeze mnie?
(Dorian) - Jeśli będę miał jakieś, to nie przez ciebie. Nie martw się. Jesteśmy rodziną i wyjdziemy z tego razem... - położył dłoń na ramieniu brata
Teraźniejszość
(Osa) - To było głębokie.  Aż tak...?
(Dorian) - Aż tak. Ludzie, którym kiedyś ufałem, bo z widzenia ich kojarzyłem. Odwrócili się, kiedy było im niewygodnie.
(Osa) - A ten wypadek?
(Dorian) - Poszliśmy dzień później to wyjaśnić. Kamery nic nie pokazały, bo były od pół roku zepsute. Trafiła się osoba, która poświadczyła za mnie.
(Osa) - Kto?
(Dorian) - Mathias. Zwolnił się z lekcji, poszedł na gliny i potwierdził wszystko. A dzięki wywiadowi środowiskowemu... W końcu winni zostali ukarani. Za to mama całą noc nie spała - westchnął - To i tak teraz bez znaczenia. Cofnąłbym się w czasie i uniknął tego. 
(Osa) - Wybacz, że o to spytam, ale co z kasą?
(Dorian) - Jak wróciłem do domu okazało się, że ich nie mam. Łatwo przyszło, łatwo poszło.
(Osa) - Jeszcze raz szczere wyrazy współczucia. Wiesz, jest tam z Oskarem zapewne i nie muszą już się martwić niczym.
(Dorian) - uśmiechnął się - Zapewne.