Strefa Niczyja, lokalizacja bliższa nieznana, Gdańsk.
(Mathias) - budzi się - Znowu Iza dostała czego chce? - do siebie
(Osa) - Chciałbyś, żeby tak było... - spojrzał
(Mathias) - rozejrzał się - Czy ja o czymś nie wiem?
(Osa) - Też bym chciał wiedzieć. Jak myślisz? Siedzę tu kilka godzin i ciągle myślę, co ja tu robię. Co my tu robimy...
Rozejrzał się bardziej dokładanie. Miejsce przypominało więzienie, kraty w oknach i świece na parapetach. Próbował otworzyć drzwi, zamknięte od drugiej strony. Mathias nic nie pamiętam z ostatnich godzin. Tylko to, że rozmawiał z Ulą i dalej film się urywa. Po ogarnięciu sytuacji pomacał się i wyczuł, że nie ma swojej kurtki, ostrza ani osobistej chusty. Tylko w czapce, bluzie, spodniach i butach siedział na zimnych deskach. Wewnątrz celi było siano, dwa stołki, stół i dziura w ziemi do potrzeb fizjologicznych. Wstał, nikogo nie było w okolicy. Tylko szum przechodzących ludzi i rozmowy za oknami. Oprócz nich nikogo innego więzionego nie było, ale przy jednej celi były ślady krwi, wskazujące na krwawiącą ranę lub bolesne tortury.  Na Osie nie robiło to wrażenia, siedział pogodzony z obecną sytuacją.
(Mathias) - chwycił za kraty - próbował wyrwać pręt - Nie skończę tak jak teraz...
(Osa)  - O ile pakowałeś na siłce przed laty, to mamy jakąś szanse...
(Mathias) - odwrócił się- Ciekawe kiedy miałem na to czas.
(Osa) - No to czekamy na zbawienie.
(Mathias) - Poddajesz się teraz? Ty zawsze myślący do przodu?
(Osa) - Słuchaj, gdyby były jakieś dobre strony, bym je znalazł. Widzisz tu jakieś? Poza tym ucieczka z tego miejsca może się skończyć nieciekawie, jeśli chodzi o uciekanie bez broni.
(Mathias) - Więc jednak?
(Osa) - Pomyślmy nad tym. Sprawdziłeś okolice? Jest coś co by mogło wyłamać zamek lub przepiłować pręty w drzwiach?
(Mathias) - Nic nie widać... Wszystko nam zabrali.
(Osa) - Wiesz, sądziłem, że Ty mi powiesz co się stało. Pierw Ulka gadała, że zabrali ciebie, a potem krótko po tym zabrali też mnie. Cóż, ciebie lekko uszkodzili, bo się stawiałeś. Tyle wiem z rozmowy. Szkoda, że nie pamiętasz.
(Mathias) - Myślisz, że inni coś robią, by nas wydostać?
(Osa) - Zapewne. Raczej by nas nie zostawili...
(Mathias) - Załatwiłeś formalności z pobytem?
(Osa) - Pierwsze co zrobiłem. Właściwie Ulka, ja na papierkowej się nie znam. Ja to tylko systemy konfiguracyjne typu vps, mc i ftp, czaisz?
(Mathias) - Nawet nie mam siły Cię walnąć. To miejsce zmienia ludzi.
(Osa) - wstał - Oby nie zmieniło nas, czy nie coś takiego powiedziałeś jak tu trafiliśmy?
(Mathias) - Choć to i tak oszukiwanie siebie. Mówię o tym byśmy się nie zmieniali, a tydzień później okładam jakiegoś kolesia.
(Osa) - Zachowałeś się normalnie. Twoje kredo nic nie ma do tamtego. Iza mogła zostać... No wiesz... Postawiłeś się. Myślisz, że ja bym też stał i się patrzył? Dojebałbym porządnie, tyle sekund ile ją... Wiesz...
(Mathias) - To wszystko zrobiłem dla niej. Obdarzyła mnie zaufaniem, choć stoi między mną zaufanie jej do mnie, a lojalność miejsca.
(Osa) - No co ty, za sprawiedliwość i obronę niewiast nie wsadzają...
(Strażnik1) - wszedł - Uwierz, że nawet za to wsadzają...
(Osa) - Panie, żądam adwokata i widzenia się z moją laską!
(Strażnik1) - Żądać to sobie możesz, bym Cię nie opluł.
(Osa) - Co tu się dzieje? Niewinnych ludzi zamykać...
(Strażnik1) - Dość epitetów ode mnie. Nie wiecie za co siedzicie czy się zgrywacie? Znacie Kubę Gózda?
(Mathias) - Czy to ma nam w czym pomóc?
(Strażnik1) - W przypomnieniu co zrobiliście wy chciwcy.
(Osa) - Powiesz nam? My nie znamy każdego w mieście.
(Strażnik1) - Handlował prądem na Starym Mieście. Od początku, od zarania gdy To się zaczęło. Byliście z nim widziani wczoraj. Nie zaprzeczycie...
(Osa) - Możliwe. Co w związku z tym? Naskarżył, że mu się dostało? Wiesz co, sram na to! Próbował dobrać się do laski kumpla... Musiał odpowiedzieć za to.
(Strażnik1) - Czyli musieliście zrobić z nim porządek tak?
(Strażnik2) - Stawiają się?
(Osa) - Tylko delikatnie uszkodził sobie łeb, czy to zbrodnia?
(Strażnik1) - Jeśli zabicie nazywasz zbrodnią, to tak.
(Osa) - Jakie zabójstwo?!
(Strażnik2) - do Osy - Posłuchaj uważnie. Weźmiemy Cię do pokoju obok i zdobędziemy potrzebne informację.
(Mathias) - Nic nie wiemy o tym co było później.
(Strażnik1) - Ktoś nowy znalazł ciało przy wschodnim murze. Miał poderżnięte gardło i wybite jedno oko...
(Osa) - Nie zabiliśmy go. Kto go znalazł? Jak wyglądał?
(Strażnik1) - Nie jest istotne kto. Ważne, że ktoś znalazł miejsce zbrodni i wskazał na waszą dwójkę. Poza tym, ma być obecny w przypadku, gdy zostaniecie skazani. To znaczy wyrzuceni z obozu. Jeśli tego nie zrobiliście, nie macie się czego obawiać.
(Osa) - Kiedy nas wypuścicie? Gdzie nasze rzeczy?
(Strażnik2) - Kiedy zostaną ogłoszone wyniki śledztwa. To może potrwać kilka dni, zwykle tyle to trwa. Apokalipsa zmusza nas do pośpiechu, co polepsza szybkość w stosunku do prędkości z okresu dwunastu miesięcy.
(Strażnik1) - Wszystko co ważne dla śledztwa zostało zarekwirowane do wyjaśnienia. Jak zostaniecie oczyszczeni z zarzutów, odzyskacie rzeczy. Macie tylko jedno widzenie, ze względu na wymiar śledztwa. Możecie kogoś wybrać, by was odwiedził. Domyślamy się jednak o jakie dwie osoby chodzi. Były przy tym jak zabierali tego pierwszego.
(Osa) - Nie uciekniemy przecież, możecie je przysłać?
(Strażnik1) - Wiemy, że nie uciekniecie. Ta strefa jest dobrze chroniona i umieszczona poza oczami ludzi. Witamy w Strefie Niczyjej panowie. Mam nadzieję, że będziecie się dobrze sprawować - poszedł
(Strażnik2) - Znajdziemy je, za godzinę powinniście mieć umówione spotkanie. Widzenia będą jednak pojedyncze, dla bezpieczeństwa. Mamy dobry pokój do tego. Nie jesteście pierwszymi, co tu trafili.
(Mathias) - Co się stało z innymi?
(Strażnik2) - do Mathiasa - Szczerze... Większość wydalono, a ci co mieli dobre alibi, zostali zwolnieni. Niestety nie obowiązuje tu opcja łapówki. Jeśli jesteście niewinni, wrócicie za kilka dni do mieszkań. Jednak jak nie, opuścicie ten obóz i poszukacie szczęścia gdzie indziej.
(Mathias) - Oprócz nas, są inne osoby, które z nami były w grupie. Co z nimi?
(Strażnik2) - Jeśli nie mają nic wspólnego z zabójstwem, to nie są pociągnięci do odpowiedzialności. Wy zostaliście wskazani przez jednego i musimy to sprawdzić.
(Osa) - Jakbyś spuścił z tonu... Nie wydamy Cię, powiedz jak on wyglądał.... Ten facet... Może imię? Posłuchaj, jesteśmy niewinni, a jak nas wyrzucą to jak dowiedziemy swojej niewinności? Skoro śledztwo ma służyć prawdzie, to ja kurwa chcę ją wyłożyć na stół...
(Strażnik2) - Był w kapturze. W plecaku, w zimowych okularach przyciemnianych... Nie widziałem twarzy. Jest zima, mało kto chodzi bez kaptura lub bez osłony na twarz.
(Osa) - Racja. Klimat nie sprzyja moim podejrzeniom. To może być każdy. A jakieś znaki szczególne? Mówił coś szczególnego o nas, oprócz tego, że to My?
(Strażnik2) - Nie. Od razu wskazał was. Nie zdążyłem o nic zapytać innego, powiedział wasze nazwiska. Co prawda, zachowywał się dziwnie. Jakby miał złość w głosie. Panowie, nie mi osądzać, kto mówił prawdę, a kto kłamał. Macie tylko widzenie, nic więcej do końca śledztwa się nie załatwi. Przykro mi - wyszedł
(Osa) - Słyszałeś. Siedzimy tu, bo jakiś gnój nas nie lubi...
(Mathias) - Wielu osobom zaszedłem za skórę. Tyle samo w tym wiarygodności jak z klimatem i wyglądem osoby...
(Osa) - Poczekamy na dziewczyny. Jak ktoś ma wiedzieć więcej od nas, lecz mniej od mundurowych, to tylko one. Stojąc nie pomożemy sobie. Siadaj. Coś jeszcze wymyśle.
(Mathias) - usiadł - Nie mamy zbytnio wyjścia.
(Osa) - usiadł - Nadzieja matką głupich jak często rad powtarzać mój dziadek, ale jeśli miałbym wierzyć, że stąd nie wyjdę, nie zostałbym przy życiu. Wyszedłem cało z demonstracji w mojej wiosce. Zdałem jakoś z zagrożeniem tą cholerną fizykę. Przetrwałem do tego momentu, to wyjdziemy wspólnie i z tego. Ty też miałeś sporo przeciwności, ale jednak jesteś tutaj, mimo iż było ciężko...
(Mathias) - Choć nie było łatwo, próbowałem obrócić sprawy niekorzystne na swoją korzyść. W końcu nie należę do rodziny, która się poddawała. Ojciec wpoił mi wiarę w siebie i radzenie sobie w ciężkich chwilach, a miałem wiele tych sytuacji. Jednak pewnego dnia wyszedłem z tego i za to im dziękuję. Matce i Ojcu, że nie wychowali mnie na tchórza.
Godzinę później.
Zgodnie z obietnicą zostały przyprowadzone do uwięzionych ich wybranki. Lecz zostali przedstawieni w wcześniej zobowiązanej obietnicy strażników. Rozmowy miały odbić się osobno. Osa z Ulą w pokoju przesłuchań. Mathiasa zostawiona z Izą na miejscu, gdyż był trochę poobijany, co jeden ze strażników potwierdził. Drugi strażnik stał za drzwiami i nie starał się podsłuchiwać, tylko czasem nastawiał ucha, co sprawiło, że musiał zasunąć zasuwkę w drzwiach by nie podsłuchiwać osobistych spraw.
(Iza) - W coś się ty wpakował...
(Mathias) - Wierzysz, że nie miałem nic z tym wspólnego, prawda? Potrafiłbym uderzyć człowieka, co z resztą już widziałaś, ale nie zabić... Nigdy nie zabiłem człowieka, nie w ten sposób... Nigdy...
(Iza) - złapała za dłoń - Wierzę Ci. Nie musisz mi tego udowadniać. Wiem, że nie Ty to zrobiłeś. Tak samo Ula nie wierzy w te kłamstwa, co ktoś wmówił o Osie.
(Mathias) - To ma się skończyć za kilka dni...
(Iza) - Nie będziemy czekać aż wydadzą na ciebie i niego wyrok.
(Mathias) - Byłaś na zewnątrz, jak to wygląda?
(Iza) - Jak opuszczona komenda policji na zadupiu, choć to obóz. Dobrze strzeżone miejsce, ale od głównej strony. Frontowo słabiej pilnują.
(Mathias) - Chcesz mi pomóc uciec?
(Iza) - Wiesz, że zrobiłabym dla ciebie wszystko. Pomożemy ci razem z Ulą, lecz potem nasze drogi się tymczasowo rozchodzą w tym miejscu. Nie wyprowadzimy was głównym przejściem.
(Mathias) - Bez kluczy nie mamy żadnych szans by zwiać...
(Iza) - Od czego mamy nasze wdzięki, hm? Ja mam ci przypominać do czego zniżały się kobiety by ratować swoich facetów?  To zrobię ja. Otworzymy wam z Ulą drzwi, a potem odejdziemy. To będzie dla was znak, by spieprzyć. Jak się wam uda, spotkajmy się w mieszkaniu. Ktoś zgodził się nas przechować do czasu, kiedy śledztwo się skończy. To jak będzie? Chcesz tu siedzieć dalej?
(Mathias) - Długo nie myślałaś z tym planem.
(Iza) - W krytycznych sytuacjach potrafię coś wymyślić. Poczekajcie tylko na nasz sygnał, my to jakoś załatwimy.
(Mathias) - Posłucham Cię. Zrobię jak powiedziałaś. Oby wypaliło.
(Iza) - usłyszała dźwięk wstawania - Zaraz tu przyjdą. Posłuchaj, frontowe przejście jest mniej chronione, ale jest dłuższe. Radziłabym pogasić jakoś świece, by was nie wykryli. Pamiętaj, spotkamy się na miejscu.
(Strażnik1) - wychodzi z Ulą i Osą - Odwiedziny skończone - zamknął Osę
(Ula) - Mogłybyśmy jakoś porozmawiać? - położyła rękę na ramieniu strażnika
(Strażnik1) - zdziwiony - W jakim sensie? Odwiedziny skończone... - odwrócił się
(Ula) - podeszła przodem - wzięła rękę strażnika - położyła na biuście - Możemy Tak porozmawiać? Więźniowie nie uciekną... - dała znak Izie
(Iza) - Twój kolega się nie dowie, tylko my dwie na ciebie jednego - próbowała sięgnąć klucze
(Ula) - Zgódź się, a nie pożałujesz - dotknęła jego szyi
(Strażnik1) - No sam nie wiem... Formalnie miałem tu kogoś pilnować...
(Iza) - zabrała klucze - otworzyła zamek
(Ula) - To tylko szybki numerek, wróćmy do tego dźwiękoszczelnego pokoju, w którym rozmawialiśmy niedawno - po cichu do ucha - Nikt nie usłyszy...
(Iza) - podrzuciła klucze - spojrzała na Mathiasa
(Strażnik1) - lekko się oddalił z Ulą - No czemu nie... Głupio tak odmawiać, zwłaszcza takim kobietom... - zauroczony
(Iza) - zrobiła z Mathiasem żółwika - Wiara jest naszą siłą... - po cichu - odeszła
(Strażnik1) - przy drzwiach - odwrócony - Nie mieliśmy czasem zrobić tego obok?
(Iza) - Może jesteśmy tak spragnione, że nie możemy wytrzymać i wolimy tutaj? No facet, ściągaj te ubranko i pokaż kotku co masz w środku... - mrugnęła do Mathiasa
(Osa) - do Mathiasa - To nasz znak, idziemy... - po cichu otworzył drzwi
(Mathias) - Tędy... - skradając się
5 minut później, gdzieś w głębi Strefy Niczyjej.
(Osa) - trzymał się za serce - Stary, myślałem, że nas zobaczy. Nikt nas nie śledzi?
(Mathias) - Nie... A spodziewałeś się, że nasze dziewczyny umieją tak grać uwodzenie?
(Osa) - One nie grały. One to mają we krwi. Dlaczego więc Iza ciągle próbuje się z tobą przespać? Kobiety mają instynkt, którego my nie mamy.
(Mathias) - Ulę to czasem rozumiem, Iza to ciągle zagadka - dyszy - Wiesz, gdzie nasze rzeczy?
(Osa) - Nie, gdybym wiedział, dawno by nas tu nie było.
(Mathias) - spojrzał na napis nad sobą - Osa... Nie uwierzysz?
(Osa) - facepalm - Serio? My se tu gadamy, a te miejsce było cały czas obok nas - pociągnął za klamkę - Zamknięte kurwa... - Czuwaj, mam plan... - próbował wywarzyć z ramienia
(Mathias) - To nie ma sensu, może ci pomogę...
(Osa) - wywarzył - zabolało - Nic mi nie jest - złapał się za ramię - Ważne, że otwarte... - weszli do środka
(Mathias) - W cholerę rzeczy. Skupmy się na każdym szczególe. Bez naszych rzeczy nigdzie się nie ruszamy. Nie po tym wszystkim.
(Osa) - znalazł stary zegarek - Mathias, łap... - To może ci się przydać.
(Mathias) - chwycił zegarek - Jeszcze chodzi... Tylko nie jest mój?
(Osa) - Skoro jest tutaj to oznacza, że właściciel nie dożył dnia, by go otrzymać ponownie. Martwemu na nic takie coś, bierz.
(Mathias) - schował - Może masz rację... - znalazł skórę - Przynajmniej to... - założył
(Osa) - znalazł kurtkę - Też mam... - założył - Teraz co, twoja chusta i ostrze? Dobra, mamy czas... - szukał dalej
(Mathias) - otworzył szufladę - znalazł akty zgonów
(Osa) - Coś masz?
(Mathias) - To może być ostatnia okazja, by się dowiedzieć jak było - przeszukiwał akta
(Osa) - Wiem o co ci chodzi, ale nie mamy czasu... Jak nas znajdą to wrócimy do celi, a mi to nie na rękę...
(Mathias) - Grzybowcy... Teresa, Antonii, Maja... -wyjął dokumenty
(Osa) - Jak się dowiesz jak było, to odpuścisz?
(Mathias) - Zależy jaka jest prawda... - przeczytał kilka linijek - To nie może być... Co to jest... - zgniótł papier -Nie byli ugryzieni... Nikt z nich... Byli słabi, ale nie zarażeni... Zginęli nie od ugryzienia, lecz od strzału w głowę w potylicę... Zabito ich od tyłu...
(Osa) - Kurwa...
(Mathias) -Pierw uznano dziecko za stan hipotermii, a potem chcieli je humanitarnie odciążyć od bólu... Ona by nie umarła... Ona często miała takie śpiączki... Zawsze się budziła... A oni, nie mieli powodu by zginąć... Zabito ich, bo przeszkadzali, by nie było świadków...
(Osa) - Czyli pierw zabili dziecko, a potem ich?
(Mathias) - Zabić zarażonego człowieka to jedno, a zabić zdrowego człowieka to zupełnie inna sprawa... Strzał od tyłu to najgorsza śmierć...
(Osa) - Tak samo było z Paulą... Kurwa, już wiesz wszystko? Możemy spieprzać? - podał chustę i ostrze - Jak ty czytałeś, ja znalazłem to w śmieciach. Chyba miało iść na spalanie.
(Mathias) - założył chustę - założył ostrze - Nie skończyłem tej sprawy. Wiem kto to zrobił.
(Osa) - Za bardzo to bierzesz do siebie... Powiedziałem to raz, powiem znowu. To niczego nie zmieni, oni nie żyją... Znajdziesz kolesia i też wpakujesz kulkę w łeb?
(Mathias) - Wiem jak się nazywa, to złożymy mu wizytę... Adrianie Jaruga... Idziemy po ciebie... - spojrzał na Osę
(Osa) - Będę za tobą wiedz to, Ula też, ale lepiej nie wplątuj w to Izy. Nie chcemy, aby znów wpadła w podobny przypadek jak ostatnio. Byłbym zapomniał, co z tym frajerem co nas wrobił?
(Mathias) - On będzie kolejny. Tego gościa pierwszego już poznamy pierw. Potem oczyścimy się z zarzutów, nie tego chciałem gdy tu przyszliśmy. Przysięgam, że pokaże wam, że wyjdziemy z tego. Trzeba sobie radzić. Iza też miała racje, siedząc na dupie nic nie zrobię, tylko im się wyłożę. Idźmy dalej. Zbyt długo byliśmy w jednym miejscu.
Wyszli z przechowalni zarekwirowanych rzeczy i poszli dalej, gasząc za sobą światło, by nikt ich nie zobaczył. Minęli kilkanaście metrów, a Osa zobaczył przez niewielkie kraty, że na dole siedzieli skuci więźniowie z licznymi ranami, wszyscy byli do siebie przykuci metalowym prętem przyspawanym do ziemi na kłódkę. Nie mieli czasu by pomóc innym, musieli pomóc sobie. Poszli prawym korytarzem na rozwidleniu, spotkała ich niespodzianka, że tam było wyjście, ale strzeżone przez strażnika z bronią i latarką. Zrezygnowali z tego wyjścia, wrócili i skierowali się w lewo. Ten korytarz był dłuższy i dzielił się na inne mniejsze zakręty. Wybrali pierwszy lepszy przed sobą, znaleźli się przy schodach na dół, to musiała być klatka schodowa. Osa poszedł na palcach pierwszy w dół, by się upewnić czy dół czysty. Po chwili nadal na palcach, ale w szybszym tempie powrócił, kolejne przejście odpadło. Osa chciał się wrócić, ale został uderzony w głowę od tyłu, to był strażnik, który mógł zawracającego Osę zobaczyć. Mathias nie zastanawiał się, rzucił się na oponenta z dłonią w której dzierżył ostrze, lecz go nie wysunął. Strażnik bojaźliwie spojrzał na to, co jest przymocowane do nadgarstka. Po chwili został zrzucony ze schodów, Osa się szybko ocknął i pobiegli szybko do góry, nie zważając na hałas. Wpadli w ślepy zaułek.
(Osa) - Kurwa, znowu nie jest dobrze... Nie jest kurwa dobrze...
(Mathias) - spojrzał przez okno - Jesteśmy blisko płotu. Da się zejść na dół?
(Osa) - spojrzał na okolicę - Nie ma szans, znajdą nas od razu...
(Strażnik1) - odgłos z dołu - Chłopaki! Mamy rannego! Sprawdźcie budynek, mamy dwóch uciekinierów! Nie mogli uciec daleko, pilnujcie wszystkich wyjść!
(Osa) - Nie ma czasu, skacz za mną...
(Mathias) - Co ty chcesz zrobić?
(Osa) - Nie mamy czasu... - skoczył przez okno do obcego mieszkania przez kolejne okno
(Mathias) - Co się jeszcze zdarzy... - do siebie
(Dziewczyna) - krzyki
(Osa) - Pardon, już nas tu nie ma...
(Mathias) - skoczył
(Osa) - Mathias, bierz dolne okno, wybiegnę drzwiami...
(Ojciec dziewczyny) - Co się dzieje?!
(Dziewczyna) - Ten brzydal wskoczył mi do łóżka... - wskazała na Osę
(Ojciec dziewczyny) - Że co?!
(Osa) - wybiegł przez drzwi
(Dziewczyna) - Tato! Bierz tego zamaskowanego!
(Mathias) - To nieporozumienie. Nas tu nie było...
(Ojciec dziewczyny) - Zmiażdżę ci facjatę zboczeńcu... - próbował dobiec
(Mathias) - Jestem bardzo do niej przywiązany - zrobił wślizg między jego nogami
(Osa) - Teraz do naszych - pomógł Mathiasowi wstać - do faceta - Było miło pana poznać, ale na nas już czas - uciekli
30 minut później, Orunia.
(Osa) - Jak tam? Przez całą drogę milczałeś.
(Mathias) - To nic takiego - weszli do klatki
(Osa) - Ważne, że wróciliśmy. Znajdziemy jednego gnoja i drugiego. Zakończymy wojnę zanim na dobre się zacznie - zapukał do drzwi
(Mathias) - Znajdziemy ich, kiedyś popełnią błąd.
(Joanna) - Mathias i Osa?
(Osa) - Zależy kto pyta?
(Joanna) - Mieszkam obok. Ula i Iza prosiły bym przypilnowała pokoju póki nie wrócą. Powiedziały, że jak wrócą ich znajomi, to by ich wpuścić.
(Mathias) - Wydajesz się znajoma, czy myśmy się nie spotkali wcześniej?
(Joanna) - Nie gustuje w facetach w maskach, wchodźcie - wpuściła
(Osa) - Sądziliśmy, że jak wrócimy, to one będą już na miejscu.
(Joanna) - Wiem o wszystkim. O więzieniu, o wrobieniu was... Mogę wam pomóc znaleźć tego, kto was oskarżył. Mam swoich, nazwij to informatorów. Mogą sprawdzić, kto w tamtym okresie czasu kręcił się przy miejscu zabójstwa.
(Osa) - Kojarzysz może jakiegoś Jarugę? Mathias ma do niego sprawę na osobności.
(Joanna) - Nie kojarzę, ale moi znajomi mogą pomóc. Mogę już im przekazać by szukali. W obu sprawach mogę pomóc, nie wnikam czego Mathias chce od Jarugi.
(Mathias) - Czym twoi informatorzy są? Policją Obywatelską?
(Joanna) - Jedna z moich ulubienic, Roksana zasugerowała byśmy nazwali się Asasynami. Co to ma wspólnego z nami, dotąd nie wiem. Skoro mowa o tych zabójcach syryjskich, to ciekawy masz osprzęt na ręku...
(Mathias) - Dostałem go... Od kogoś wyjątkowego...
(Osa) - Reszta naszej grupy też jest blisko? Wiedzą o wszystkim?
(Joanna) - Nie wiem. Wasze koleżanki tylko o was mówiły. Zostańcie tu lepiej. Pewnie już was szukają, lepiej nie otwierajcie drzwi. Ja przejdę się do swoich, a jak dobrze pójdzie, to rano coś będę wiedziała - wyszła
(Osa) - napił się wody - Nie sądziłem, że tak się uciesze z normalnego pokoju bez krat.
(Mathias) - Od wewnątrz Gdańsk prezentuje się gorzej niż myśleliśmy.
(Marta) - pukała do drzwi - Można?
(Osa) - Wchodź! Tylko zamknij drzwi za sobą.
(Wiktoria) - Wróciliście - uściskała Mathiasa
(Osa) - A mnie... - oburzył się
(Wiktoria) - Ciebie to Ula uściska jak wróci.
(Marta) - usiadła w fotelu - Widziałyśmy jak nadchodziliście. Słyszeliśmy Joaśkę, to czekałyśmy aż wyjdzie. Macie kłopoty?
(Osa) - Skąd ją znacie?
(Marta) - Kiedy wy we czwórkę zajmowaliście się swoimi sprawami, my zawiązałyśmy przyjaźnie. Opowiedziała nam trochę o sobie, trochę ją poznałyśmy.
(Mathias) - położył się wyczerpany
(Wiktoria) - Zraniłeś się?
(Mathias) - Nie, tylko lekko tyłek mnie boli, bo przejechałem nim po podłodze...
(Marta) - zaśmiała się
(Osa) - To nie jest śmieszne - zaśmiał się - No, ale to jak się nie przypatrzeć, wyglądało śmiesznie...
(Mathias) - Jakbyście widziały tego draba...
(Osa) - No ba, dwa metr na bank. Prawie nas dorwał...
(Marta) - Czy wy nadal mówicie o swojej ucieczce?
(Osa) - Wpadliśmy przypadkowo do... Sypialni jakieś małolaty i uznała nas za gwałcicieli czy coś takiego... Zwialiśmy z tamtego obszaru, to najważniejsze... - rozciągnął się
(Wiktoria) - Co teraz zamierzacie?
(Osa) - Mathias ma swoją sprawę, Ja swoją. Naturalnie nikt nie zostanie sam. Razem z nim pójdę załatwić jeden problem, może Ulę też zabiorę. Potem dorwiemy tego kogoś, kto chciał nas wypędzić z obozu. Nogi z dupy powyrywam i rzucę sztywnym na kolacje.
(Wiktoria) - Jak mowa o kolacji, mamy coś dla was - wyjęła bułki z boczkiem
(Osa) - To nasza kolacja się rozumiem?
(Marta) - Wiemy, że Mathias to lubi. Nie musisz jeść. Zostawcie coś dla dziewczyn.
(Osa) - Z drugiej strony, to jednak jedzenie. Choć nie pogardziłbym wołowiną.
(Mathias) - do dziewczyn - Dzięki...
(Marta) - Zalecamy zdjąć chustę przed spożyciem, tak by nie zabrudzić... - wyszły
(Mathias) - zdjął chustę
(Osa) - Co do jednego miały rację...
(Mathias) - Z czymś na twarzy faktycznie się dziwnie je, nieprawdaż?
(Osa) - Miałem na myśli przestawienie się na inne rzeczy.
Chłopaki czekali tak z kilka minut nim dziewczyny wróciły do mieszkania. Zmęczone i bardziej bez życia niż ich podopieczni. Uściskali się wzajemnie i usiedli do stołu. Milczenie było krótkotrwałe, gdyż pierw czwórka musiała zaspokoić pierwotne uczucie głodu, by móc ze sobą bardziej konwersować. Dziewczyny starły przy tym makijaż, którym się pokryły przed pójściem na akcje do więzienia. Przy jedzeniu zamienili tych parę zdań. Byli nastawieni do jutrzejszych wyników prywatnego śledztwa znajomych Joanny zwących się Asasynami. Po posiłku skromnym, Ula z Osą przeszli do mieszkania wyżej wspomnianej dziewczyny, a Mathias z Izą zostali sami. Osa przed pójściem spać stwierdził, że dziewczyny dobrze się spisały i teraz powinny spędzić czas z ważnymi dla siebie osobami, a nie w czworokącie.
Mathias rozebrał się i położył pod kołdrę, czekając na Izę, spoglądał w sufit. Dziewczyna pierwszy raz przebrała się w znaleziony w szafie karmazynowy szlafrok i położyła się w nim obok swojego wybranka, nie było protestów. Spojrzała na Mathiasa, nie wykazywał żadnej reakcji. Położyła się bokiem i wtuliła się w chłopaka.
(Iza) - Też myślisz o jutrzejszym dniu?
(Mathias) - Nigdy się bardziej kolejnego dnia, aż do teraz. Chciałem to ukryć, ale się nie da. Boje się Iza, po prostu się boję. Stanę twarzą w twarz z mordercą mojej ciotecznej siostry i moich dziadków... Gdyby nie to co się stało, żyliby do dziś... Jak się dowiedziałem o tym, że zginęli, zrozumiałem w pełni co czuł Osa, kiedy dowiedział się o śmierci Oskara. Chciał zemsty, widziałaś co chciał mi zrobić. Teraz ja mam ochotę zrobić to samo z tym palantem. Znajdę bydlaka i ubiyu. Odebrał mi ostatnią żyjącą część rodziny...
(Iza) - Jednak mówisz o tej zemście w spokoju.
(Mathias) - Mam krzyczeć jak nie przymierzając mała dziewczynka jak zobaczy chodzącego trupa obok domu jedzącego ciało jej sąsiada? Nie jestem taki jak dawniej. Może nie zmieniłem się całkowicie, lecz to co się zmieniło w środku, raczej nie powróci, nie tak szybko.
(Iza) - Mam ci towarzyszyć jutro?
(Mathias) - Nie. Nie zamierzam Cię znów narażać. Osa i Ula pójdą ze mną. Zostaniesz tutaj. Poza tym jeszcze nagonka za nami się nie skończyła. Jak myślisz, nadal nas szukają po mieście?
(Iza) - Chciałeś powiedzieć obozie. Raczej nie. To oni odpowiadają za straty. Jeśli znajdziecie winnego zanim oni znajdą was, możecie wtedy czuć, że oszukaliście przeznaczenie.
(Mathias) - Prawdę mówiąc zrobiliśmy to już na początku, gdy uciekliśmy z fabryki żywi.
(Iza) - Może jednak pójdę...? Przemyśl to.
(Mathias) - Nie wiem czym on dysponuje. Nie chcę stracić kolejnej osoby dla mnie ważnej, rozumiesz? Straciłem rodzinę, straciłem Natalię, zostałaś mi tylko Ty.
(Iza) - Rozumiem twoją troskę, ale potrafię sama o siebie nazwać. Skoro mam zostać, to zostanę, ale chociaż weź jako wsparcie Martę.
(Mathias) - Nie wezmę więcej osób, zbyt byśmy się rzucali w oczy...
(Iza) - Chodziło mi bardziej o obserwatora. Będzie was obserwować z większej odległości i jak coś się stanie to wspomoże was...
(Mathias) - Zrobi za dużo hałasu, o to chodzi by zrobić to po cichu.
(Iza) - Daj mi dokończyć. Z tłumikiem cichy snajper obserwator zawsze skuteczny.
(Mathias) - Masz dla niej dobry tłumik? Bo ten co ma to jest na bliższy dystans.
(Iza) - Może nikt jej nie zauważy... No dobra, nic nie mówiłam. Po prostu ja też nie chce byś Ty zginął. Jak zobaczyłam Cię w tamtej chacie rannego, stwierdziłam w swojej głowie, że o krok, a przybyłabym na twój pogrzeb...
(Mathias) - Nie mów tak. Nie tak łatwo mnie zabić. Dłoń to pół biedy, musiałem nałożyć nowy opatrunek, bo Ula jak wiesz lubi się czepiać. Na brzuchu jeszcze się goi, ale to kwestia czasu jak odzyskam sprawność.
(Iza) - Można choć odetchnąć na chwilę.
(Mathias) - No tak... - zobaczył Natalię zamiast Izy
(Natalia) - Coś się stało? Mathias?
(Mathias) - Znowu to samo...
(Natalia) - Patrzysz się jakbyś nie dowierzał...?
(Mathias) - wrócił do rzeczywistości
(Iza) - Nie jesteś świadomy, że leże obok? Mam ci jakoś inaczej zademonstrować moją obecność?
(Mathias) - Tylko kolejna mara w głowie. Nic takiego. Nic mi nie jest.
(Iza) - Nie wiem jak Ty, ale mi się chce spać - pocałowała - Śpij dobrze. Przynajmniej dziś.
(Mathias) - Gdyby to było proste. Mieć w sobie zarazę, która uaktywni się dopiero po śmierci. Cykająca bomba z zapłonem kontra moje dziwne wizje, póki co wygrywa te drugie. Według ciebie, to lepsze mniejsze zło...? - spojrzał na Izę
(Iza) - chrapie
(Mathias) - do siebie - Wspaniale. Kiedy ja coś chcę powiedzieć na temat, ona musi zasypiać. Masz rację, zamartwiam się. Przeszłością, której nie mogę wymazać. Rodzice, Oskar, Łukasz, Natalia, Dziadkowie, Majka. Choć z drugiej strony lepiej. Nie muszą oglądać tego koszmaru i liczyć się z każdym dniem. Część nich jest w tym czymś, w tym ostrzu, które potrafi skrycie odebrać życie nie tylko trupowi - spojrzał na śpiącą Izę - Jednak któreś przykazanie mówiło Nie Zabijaj. Do teraz należałoby zrobić poprawkę, Nie Zabijaj Niewinnych, Zabijaj tylko tych, by obronić swoich bliskich. Zbawiciel obiecywał nam zmartwychwstanie, ale nie tego konkretnie się spodziewałem. Nie myślę teraz, muszę odpocząć. Zebrać siły na jutro. Będą mi potrzebne - zamknął oczy
Sen dopadł Mathiasa prędko. Usnął w miarę szybko, wreszcie od tygodnia dopadły go odmęty śnienia. Jednak wizje w głowie nie dawały za wygraną. Co myślał, że go opuściły, to tylko przez chwilę zastopowały działanie. Wszystko działo się w mózgu, zobaczył i usłyszał to, czego się nie spodziewał wcale od osób jemu znanych z przeszłości. Sen był podobny do tego, gdy Mathias został ranny, lecz w innej scenerii, w innym odstępie czasowym. Przeniósł się psychicznie do momentu, kiedy Apokalipsa zmierzała ku końcowi, a trupy zostały niemal wybite z powierzchni, niemal zbawienna przyszłość, lecz to tylko zwykła ułuda. Mathias stał, ubrany w skórę, na plecach karabin snajperski, czapka i chusta. Stał nad czyimś grobem, na Płockim cmentarzu. Przypatrzył się bardziej, na marmurowej płycie wyryte były dwa wyrazy "Natalia Miotk". Mathias zdezorientowany odwrócił się, za nim stały osoby, które dobrze znał, w tym też Natalia. Wszyscy stali blisko niego, a reszta terenu była niewyraźna, jakby tłumy dalej nie wiedziały co się dzieje obok.
(Natalia) - Zawiodłeś mnie, czemu mnie nie uratowałeś?
(Mathias) - Przecież nie wiedziałem, że umarłaś...
(Natalia) - Kłamca - uderzyła z liścia - uciekła
(Mathias) - próbował biec - Czekaj! - zatrzymano go
(Majka) - Potszebowalam Cie, a ciebie nie bylo... - kopnęła brata
(Mathias) - Co się ze mną dzieje... - złapał się za głowę
(Oskar) - Dotarło chuju? Przez ciebie wszyscy zginęli... Miło ci?! - uderzył go w brzuch
(Mathias) - usunął się na ziemie - Skoro to ten, to czemu mnie to zabolało...
(Ojciec Mathiasa) - Niewdzięczne dziecko. Wpajaliśmy ci szacunek, a Ty tak się odwdzięczasz. Masz czego chciałeś. Przeżyłeś to, ale za jaką cenę. Spójrz wokół...
Zobaczył po lewej od grobu Natalii, mogiłę Izy, z kolei po prawej stronie grób Osy. Wśród obecnego widzianego wyraźnie tłumu byli też dziadkowie, terapeuta oraz wuj. Zbliżali się wszyscy wymienieni powoli do Mathiasa z groźnymi minami. Mathias wiedział, że skoro poczuł ból po uderzeniu w brzuch, poczuje też inne ciosy. Odruchowo zdjął z pleców karabin, wycelował w biegnącą na niego młodszą siostrę z nożem.
(Majka) - Nie zaslugujesz by żyć braciszku... - szarżowała
(Mathias) - strzelił - Boże... - przeładował
(Dziadek Mathiasa) - Niewdzięcznik, a do tego siostrobójca! - chwycił Mathiasa za kark
(Mathias) - dusił się - kopnął w krocze - uderzył z kolby w głowę
(Dziadek Mathias) - Ja... Już nie mam Wnuka!
(Mathias) - uderzał kolbą w jego głowę - Nic... O... Mnie... Nie... Wiesz... - uderzał mocno
Osunął się na kolana, zaczęły mu płynąć łzy. Klęczał tak nad ciałem dziadka i siostry. Lud nie był obojętny. Powolnym krokiem dochodzili do Mathiasa, ten od razu wstał. Głośno powiedział "Nie Chcę Tego Robić!". Nikt nie zareagował na to. Oczy całe we łzach, lecz przyłożył jedno z nich do celownika i wycelował w idącą Natalie, także z bronią, jego starą bronią z fabryki. Z bólem pociągnął za spust, pocisk trafił w jej głowę, upadła. Zdezorientował się na chwilę i ktoś z tłumu wyrwał mu snajperkę i rozbił o ziemię na części. Babcia pchnęła go na grób Izy, a Terapeuta Łukasz okładał go po twarzy. Był bezbronny, lecz pamiętał, że w kieszeni miał mały nóż, odruchowo wyjął go szybko i wbił w babciną szyję, nogami ją odepchnął od siebie. Przyciągnął jedną dłonią Łukasza do siebie, a drugą chwycił za gardło, uruchamiając przy okazji ukryte ostrze, które przebyło mu tchawicę. Gdy Mathias myślał, że wszystko się kończy, zaskoczył go ojciec od tyłu i uderzył w twarz, Mathias padł. Ojciec okrakiem kucnął obok niego i obiema rękami próbował udusić chłopaka. Co chwilę jego uścisk na szyi był mocniejszy. Mathias czuł, że odpływa z tego świata, czuł to. Czuł, że zaczyna brakować mu powietrza, oczy samoistnie mu się rozszerzały. Ostatnimi siłami położył dłoń na twarzy ojca, automatycznie szamotanina sprawiła, że Mathias uruchomił ostrze, które wbiło mu się w dolną szczękę. Ranny opętany ojciec mimo rany, dalej dusił syna. Chłopak nie móc się obrócić, próbował chwycić cokolwiek ostrego, chwycił kawałek szkła. Od razu dźgnął ojca w prawe oko. Gdy poczuł, że uścisk na szyi się zmniejsza, nogami przewrócił ojca i zamienili się miejscami. Syn klęczał nad ojcem i płakał, w ręku, w którym trzymał szkło, pojawiła się krew, sącząca się ze świeżej rany. Zamknął oczy,  myślał, że sen się skończy, przeczuwał, że to kolejna ponura wizja. Otworzył oczy, przed nim ukazały się zombie, tych osób, które "zabił" wcześniej. Pierw Mathias próbował uciekać, lecz tłum blokował mu drogę. Podniósł z ziemi nóż, w drugiej dłoni dzierżył ukryte ostrze. Nadbiegała Majka-zombie, dźgnięta w czubek głowy nożem. Od tyłu próbował ugryźć go terapeuta, dostał ostrzem w gardło aż do mózgu. Wyciągnął z poprzedniego ostrze, kopnął dziadka i wbił nóż między oczy. Babcia pełzała po ziemi, przytrzymał butem głowę i dźgnął nożem. Natalia chwyciła Mathiasa za buta, ten kopnął ją w twarz, a gdy kucnęła i próbowała ugryźć w nogę, poczekał na okazję i pozbawił klątwy także i ją. Zauważył jak ojciec dobiera się do jakiegoś obcego ciała na ziemi, Mathias podczas wszystkich zabójstw miał łzy, nie odbierał życia swoim bliskim z przyjemnością. Trup zorientował się, że jest obserwowany i szedł powoli w stronę Mathiasa. Chłopak nie miał odwagi dobić ojca. Odepchnął go trzy razy, lecz wiedział, że musi zrobić to, co syn powinien zrobić dla ojca. Z nożem rzucił się na protoplastę swego i zadał mu kilkanaście mocnych ciosów w głowę. Nóż został na miejscu, a Mathias położył się na plecach i płakał. W tym momencie obcy ludzie zaczynali podchodzić do miejsca rzeźni, a obraz Mathiasowi zaczął się zamazywać, aż w końcu powoli zanikał. Słyszał tylko echo głosu swojej byłej dziewczyny Natalii "Zawiodłeś mnie!". Ciągły tekst słyszany sprawił, że chłopak obudził się spocony z krzykiem "To nie moja wina!". Do siebie powtarzał potem "Czemu zasłużyłem sobie, bym takie coś przeżywał". Iza też wiedziała, że Mathias się obudził, ale mając głowę wyżej od niej, nie mógł jej luby zobaczyć, że dziewczyna poczuła, że coś się mu złego śniła. Nie chciała go męczyć. Próbowała zasnąć ponownie, zamknęła oczy. Spojrzał na nią, lekko się uspokoił. Sięgnął po butelkę wody, która stała na podłodze i napił się, przetarł oczy, odłożył butelkę i ponownie zamknął oczy. Tym razem zasnął na dobre, w spokoju.
Kilka godzin później.
Mathias spał dalej, lecz Iza już jakiś czas temu wstała. Po wyjściu z prysznica, spojrzała na chłopaka, lekko się zasmuciła, że znów go męczą koszmary przeszłości. Przygotowała mu śniadanie, po czym się ubrała i napisała dla niego wiadomość. Chwilę potem wyszła, przed tym całując ukochanego w czoło i ściskając dłoń. Wyszła tak cicho, że nawet trzask drzwi go nie obudził. Dopiero, kiedy wszedł Osa, z Joanną i jej agentką Roksaną, chłopak odzyskiwał świadomość. Pierw słyszał lekko niewyraźnie, lecz potem wyostrzały mu się dźwięki w uszach. Przetarł oczy, skierował głowę w stronę osób.
(Osa) - dotknął Mathiasa - Żyjesz? Jak żywy trup...
(Mathias) - niewyspanym głosem - Jeszcze żywy...
(Joanna) - Obiecałam, że coś załatwię i to zrobiłam. To jest Roksana, o której wam wspominałam. Przedstaw się mu skarbie.
(Roksana) - Cześć - zawstydziła się
(Joanna) - Mamy dla ciebie dobre wieści. No i złe.
(Osa) - Przekaż nam złe.
(Joanna) - usiadła - Nie mamy tropu kim jest osoba, która was wrabia. Żadnego śladu. Oprócz tego, że raz jest, a raz znika, to nie mamy nic. A przed wami też ludzie znikali, to podejrzane. Dobrą wiadomością jest to, że namierzyliśmy Jarugę, przynajmniej miejsce, w którym przebywał w nocy. Roksana go wywęszyła.
(Mathias) - Dobrze się składa. Pójdę od razu go odwiedzić